วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

                        โทโมะยกอาหารเย็นขึ้นมาให้แก้ว แก้วค่อยๆทานอาหารที่โทโมะป้อนจนหมด หลังจากโทโมะลงไปด้านล่างเอาอาหารลงไปเก็บ แก้วก็หยิบโทรศัพท์ มาชาร์จแบตแล้วรอจนเครื่องเปิดก็เห็น เป็น เบอร์ของภาวุฒิขึ้นมาหลายสาย รวมทั้งไลน์ และอีเมล์

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฮโหล คุณภาวุฒิรึเปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ครับ คุณแก้ว เป็นอะไรรึเปล่าครับ เมื่อวานคุยกันอยู่ดีๆ คุณก็หายไป ไม่ตอบกลับผมเลย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษนะค่ะ คือ แก้วไม่ค่อยสบายอ่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้ตอบกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: แล้วคุณแก้วเป็นอะไรมากมั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่เป็นไรแล้วค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอโทษนะครับ ภรรยาผมต้องพักผ่อน กรุณาอย่าโทรมารบกวน 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะเดินมาแย่งโทรศัพท์ ในมือแก้วรีบพูดแล้วรีบวางสายไปทันที ก่อนจะหันมามองหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำแบบนี้ทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่สบายยังมีแรงไปคุยกับผู้ชายอีกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณภาวุฒิ เป็นเพื่อนใหม่แก้ว เรากำลังจะทำธุรกิจร่วมกัน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ธุรกิจ ชั้นว่าหมอนั่นอ่ะ คงไม่อยากแค่ทำธุรกิจร่วมกับเธอล่ะมั้ง

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมพี่ต้องมาสนใจ ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ด้วย ทั้งๆที่พี่ไม่ได้รักแก้วด้วยซ้ำ ที่จริงเรื่องแบบนั้น ถ้ามันจะเกิดขึ้นก็ไม่เห็นแปลก เพราะตอนนี้ แก้วว่าแก้วก็เริ่มตัดใจจากพี่ได้แล้วเหมือนกัน ถ้าการที่แก้วจะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง มันทำให้แก้วมีสุข แก้วว่ามันก็น่าลองนะ 

 

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะได้ยินในสิ่งที่แก้วพูดออกมาโทโมะก็นิ่งไปสักพักจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง เมื่อโทโมะเดินออกไปแก้วก็รู้สึกแปลกๆกับคำพูดของตัวเอง คำพูดของเค้า มันทำให้โทโมะนิ่งไป และมีสีหน้าแปลกๆ ต่างจากเมื่อก่อน แต่แก้วก็ต้องไล่ความคิดพวกนั้นออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เค้าจะเสียใจกับคำพูดของเราทำไม เลิกคิดแบบนี้ซะทีเถอะ ถึงยังไงเค้าก็ไม่รักเราหรอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        เมื่อโทโมะลงมาด้านล่างก็เห็นแม่กำลังนั่งดูละครกับพ่ออยู่ก็เลยเดินเข้าไปนั่งด้วย เมื่อโทโมะดูละคร ก็เห็นฉากที่พระเอกกับนางเอก ทะเลาะกันเพราะพระเอกเข้าใจนางเอกผิด คิดว่านางเอกกำลังนอกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ดูซิ พระเอกก็โง่จริงๆ ไม่คิดจะฟังเหตุผลกันบ้างเลย ดูแล้วมันน่าโมโหจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: คุณก็อินไป นี่มันละคร 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ก็ชั้นสงสารนางเอกหนิ พูดเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              โทโมะเห็นฉากที่เกิดขึ้นในละครก็นึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกับแก้ว เค้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเค้าต้องโมโหใส่แก้ว ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเค้าเลย หรือว่าเค้ากำลังหึง หวง และห่วง แก้วกันแน่ โทโมะ ลุกขึ้นออกไป ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ถึงกับงง เพราะอยู่ๆก็มานั่งไม่พูดไม่จา และอยู่ๆก็ลุกขึ้นออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มันเป็นไปไม่ได้หรอก มันเป็นไปไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        เช้าวันรุ่งขึ้น ที่โต๊ะอาหารก่อนที่แก้วกับโทโมะจะออกไปทำงาน พ่อของโทโมะก็คุยกับแก้วกับโทโมะเรื่องโรงพยาบาลที่เชียงราย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: พ่อจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้เรียบร้อยแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไปไหนเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ก็ไปเชียงรายกับพี่เค้าไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อเรื่อง โรงพยาบาลใช่มั้ยค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 พ่อโทโมะ: ใช่ ฝั่งหนูไปถึงไหนแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณพ่อก็ให้แก้วดูแลรับผิดชอบโครงการนี้เหมือนกันค่ะ ช่วงนี้แก้วยุ่งๆเรื่องจัดโซนนั่งพักผ่อนในห้างนะค่ะ เลยยุ่งๆ แต่ถ้าแก้วจัดการงานในห้างเรียบร้อยแก้วก็จะมาจัดการโครงการนี้ทันทีเลยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ลูกเป็นอะไรรึเปล่า นั่งเงียบเชียว

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าครับ ผมอิ่มแล้ว ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                โทโมะลุกขึ้นออกไป ส่วนแก้วก็ก้มหน้าทานอาหารต่อ พ่อกับแม่ของโทโมะก็เห็นท่าทางทั้งสองคนดูแปลกๆ เลยสงสัย แต่พอทำท่าจะถามแก้วก็รีบขอตัวออกไปทำงานก่อน เมื่อแก้วเดินออกมาเห็นโทโมะยังนั่งอยู่แถวๆน้ำพุเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ โทโมะเห็นแก้วเดินมาก็รีบลุกขึ้นเดินไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เป็นอะไร ทำไมพอเห็นแก้ว ต้องเดินหนีด้วยล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่อยากใกล้เธอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          โทโมะหันหลังพูดให้แก้วแล้วเดินไปขึ้นรถจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที แก้วรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้ยินในสิ่งที่โทโมะพูด