เปลี่ยนฝันร้ายให้กลายเป็นจริง?

EP. 1

               ในโลกอีกฝั่งนึงของเขา เขาเป็นถึงคนของนายหัวผู้ยิ่งใหญ่ ในโลกสุดแสนจะแฟนตาซีนี้ยังมอบผู้ชายอีกคนให้กับเขารักสามเศร้าจะเป็นยังไงกันนะระหว่างนายหัวผู้ยิ่งใหญ่กับนายนักล่าปีศาจ

ปีค.ศ 2028

               ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาฝันแปลกๆแบบนี้ เขาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนึงผู้คนในหมู่บ้านต่างก็รักเขากันทั้งนั้น เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากใหนเขาจำได้แค่ว่าตัวเองหลับไปแล้ว ทำไมถึงมาตื่นที่นี้? แล้วที่นี้ที่ไหน

               นี้เป็นวันที่สองที่เขาตื่นมาที่แปลกๆนี้ วันแรกเขาไม่ยอมออกไปแม้แต่น้อยเพราะกลัว เขาคิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝันแต่ความจริงไม่ใช่เขาจะทำอะไรในฝันตามใจคิดก็ได้

               และวันนี้เขาก็มาตื่นที่นี้อีกแล้ว เขาทำท่าทางรนๆเล็กน้อยก่อนจะใช้มือที่พันผ้าพันแผลไว้เปิดประตูไม้ออกช้าๆ

               เบื้องหน้าเขามีชายหนุ่มหน้าตาดูดีแต่งตัวสะอาดสะอานยืนอยู่สองคน และก็ผู้ชายอีกคนที่แต่งตัวออกแนวเสื้อหนังกางขายาวรองเท้าเดินป่า บ้านนี้เป็นบ้านยกสูง ถัดออกไปจะเป็นชาวบ้านต่างก็นั่งเหมือนรอใครสักคนเต็มไปหมด

"มิคาเอล/มิคาเอล!"

               ชายตัวสูงใส่สูทสีดำเข้มพูดพร้อมกับนายเสื้อหนังกล้ามโตทันที เขาดูจะตกใจเล็กน้อยที่คนมากมายมารอเขาแบบนี้

พาร์ท มิคาเอล

               สองคนนี้นี่มันอะไรกัน ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่ไหนผมปวดหัวไปหมดอ่า..

"อึก.. ปวดหัว"

"ฟาราเทีย ไปดูแลมิคาเอล"

"ครับท่าน"

               ภาพตรงหน้าผมมันเบลอไปหมดผู้ชายผมยาวโค้งให้ชายสูทสีดำก่อนจะเข้ามาที่ผม นี้มันอะไรกัน

"อย่ามายุ่ง! อ่ะ!.. "

               ผมสะบัดมือชายผมยาวออกก่อนตัวเองจะปลิวไปเพราะขาผมมันอ่อนล้าเหลือเกิน

"มิคาเอล!"

               ชายเสื้อหนังรีบเข้ามารีบผมไว้ก่อนที่ผมจะสลบไป ที่นี้คืออีกโลกสินะ.. ผมจะได้ใช้ชีวิตอิสระหรือเปล่านะถ้าเป็นยังงั้นละก็ผมจะไม่ยอมตื่นอีกเลยก็ได้..

               ตาผมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆนายเสื้อหนังนั่งอยู่ข้างๆผม หน้าตาเขาก็ดูดีนะแต่ออกจะดูเถื่อนๆไปหน่อยก็เถอะ

"ที่นี้ที่ไหน.. ทำไม"

"ที่นี้คือหมู่บ้านนักล่าปีศาจ"

"ห้ะ? ปีศาจอะไรบ้ารึเปล่า!!"

               ผมร้องลั่นก่อนจะลุกออกจากเตียงไม้ที่นี้มันคือบ้านไม้เล็กๆเท่านั้นเอง

"คู่หมั่นเธอเขาบอกว่าจะกลับไปก่อน ถ้าจะกลับไปพวกเราจะไปส่งเอง"

"คู่หมั่น? เห้อนี่นะเหรอความฝัน"

               ผมได้แต่นั่งกุมขมับผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมกลัวผมจะหายไปหรือไงนะ ผมเดินออกไปด้านนอกก็ไม่เจอใครแล้วก่อนจะกระโดดลงจากบ้านยกสูง

"เธอพึ่งจะหายจากการพักฟื้นไม่ควรกระโดดแบบนั้นนะ"

"นายเกี่ยวอะไรด้วย ผู้ชายสูทดำนั้นกลับไปแล้วเหรอ"

"อื้ม"

               ผู้ชายคนนั้นต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ๆ ท่าทางไม่ทำธรรมดาแบบนั้น ผมสำรวจรอบๆหมู่บ้านพบว่าหมู่บ้านนี้โดนล้อมรอบไปด้วยป่าดิบชื่น คนพวกนี้อยู่กันไปได้ยังไงน่ะ นี้มันปีค.ศอะไรแล้ว

"นี้ ตอนนี้นะค.ศอะไรเหรอ"

               ผมหันไปถามเขาที่เดินตามผมมาตลอดทาง เขาไม่มีท่าทีอะไรเลยนอกจากเรียบเฉย

"ปีค.ศ.2028หลังจากที่โลกได้พัฒนาไปไกลมากในค.ศ2021 ก็ได้เกิดปรากฏการธรรมชาติพิโรธทำให้ทั้งโลกตกอยู่ในสภาวะวิกฤติอย่างเฉียบพลันเพราะนักวิทยาศาสตร์ได้สร้างสิ่งที่เรียกว่าปีศาจขึ้นมาจากเยื้อไม้จึงทำให้ปีศาจเหล่านั้นก่อจราจลขึ้นในนามของธรรมชาติ และก็ต้องมีผู้นำปีศาจจริงมั้ย นั้นก็คือลอร์ด ลูซิเฟอร์ คู่หมั่นของเธอไงล่ะ"

"มันหมายความว่ายังไง นี้เราอยู่ในอนาคตเหรอ?"

"ฉันก็ไม่รู้ ฉันก็เคยเป็นแบบเธอตื่นขึ้นมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วเธอก็เป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ตอนที่ฉันกำลังโดนปีศาจไล่ล่า เพียงแค่เธอจ้องพวกมันพวกมันก็จะคำนับเธอทันที"

               หรือว่าผมจะเป็นปีศาจ? ไม่สิถ้าผมเป็นละก็ทำไมถึงมาอยู่ในหมู่บ้านนักล่าปีศาจล่ะ แต่ว่าผู้ชายคนที่ใส่สูทก็เข้ามาในหมู่บ้านได้นี่

"แล้วนายชื่ออะไร? เป็นอะไรกับผมเหรอ"

"ฉันชื่อฟราเทอร์ ดันเต เป็น.. คนที่เธอรักยังไงล่ะมิคาเอล"

"อย่าบอกนะว่า.. "

"ใช่ เธอคือแฟนฉันแล้วก็เป็นคู่หมั่นไอ้หมอนั้นลูซิเฟอร์

               แฟนตาซีเหนือจิตนาการไม่พอใช่มั้ย! นี้อะไรผมในโลกนี้ทำไมถึงเจ้าชู้แบบนี้หรือใจง่ายนะ ผมในโลกนี้ยังซิงค์อยู่ใช่ไหมตอบที ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลยทางเดียวก็คือต้องไปหาลูซิเฟอร์อะไรนั้นสินะ ผมเหม่อลอยมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่ตาดันเตจะมาสวมกอดผมจากด้านหลังตอนที่ผมไม่รู้สึกตัว

"เรา.. กันแล้วด้วยนะ ถ้าเธอท้องลูกฉันละก็คงจะเป็นอะไรที่ดี"

"ท้อง? อะไรของนายห้ะ อีกอย่าง.. มีอะไรกับคนอย่างนายเนี้ยนะ"

"อืม ฉันพนันกับหมอนั้นไว้หากเธอท้องลูกใครก่อนเธอก็จะเป็นของคนนั้น"

"ไม่ตลก! ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอนผมไม่ใช่สิ่งของที่จะแบ่งกันใช้!?"

               ผมกระชากแขนที่กอดเอวผมออกก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากหมู่บ้านนั้น ป่าดงดิบถึงมันจะน่ากลัวก็เถอะ ถ้าเกิดว่าผมตายในโลกนี้.. อีกโลกที่ผมอยู่ผมก็จะตายด้วยไหมนะ

               ผมเดินสลับวิ่งไปเรื่อยๆตามทางที่รกไปด้วยพรรณไม้หลายชนิด หมอนั่นคงกำลังวิ่งไล่ตามผมมาแน่ๆ ผมหาที่ซ่อนแถวๆพุ่มไม้ก่อนจะปิดปากเงียบสนิท

"เฮ้!! มิคาเอลในป่ามันอันตรายนะ! ออกมาเถอะฉันแค่ล้อเล่นแค่นั้นเองเรื่องที่เรามีอะไรกันนะ! "

               แล้วจะมาตะโกนอะไรในป่าแบบนี้เล่า! อายต้นไม้ต้นพืชบ้างเถอะ! ผมชำเลืองมองเขาที่วิ่งจากไปแล้วก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ค่อยโล่งอกขึ้นหน่อยทีนี้เราจะไปที่คนๆนั้นได้ยังไงนะ

พรุบ! พรึ่บบ!

"อื้ออ! "

"ชู่ว.. "

               อยู่ๆก็มีคนมาปิดปากผมไว้ กอดผมอีกตั้งหาก! ผมพยายามแกะมือเขาออกแต่ก็แกะไม่ออก เขาเป็นใครจะทำอะไรเรารึเปล่า

"ห้ามส่งเสียง.. "

"นาย.. "

"ครับผมเอง นายท่านให้มารับคุณกลับบ้านครับ"

"เห้อ.. ตกใจหมดนึกว่าจะโดนฆ่าหมกพุ่มไม้ซะแล้ว"

"ขึ้นหลังผมมาสิครับ ผมจะบินกลับ"

"บิน? "

               เข้าใจแจ่มแจ้ง ว๊ากกไอ้หมอนี้มันบินได้!! นี้มนุษย์พัฒนาไปได้ขนาดนี้เลยเรอะ!? ผมได้แต่หลับตาปี๋ไม่กล้ามองลงไปเพราะกลัวความสูงงผมตายแน่ๆต้องตายสถานเดียวว ไม่นานนักก็ถึงสถานที่ที่เรียกว่าบ้านนี้มันไม่ใช่แล้ว นี้มันโครตอภิมหาปราสาทแล้วมั้ง แล้วก็โครตจะครีเอทมีพรรณไม้นาๆชนิดขึ้นโดยรอบปราสาททั้งหมดแถมยังมีต้นไม้ใหญ่ยักษ์มหึมาขึ้นอยู่กลางปราสาท บอกได้เลยว่านี้มันสวรรค์ดีๆนี้เอง สวยงามมากพรรณไม้น้อยใหญ่ขี้นคละเคล้ากันไปสลับสีสดใส

               ผมยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีเลยทีเดียวก่อนจะมีเถาวัลกุหลาบ? มาเลื้อยมาแขนขาของผมเต็มไปหมด ผมมองไปยังต้นไม้ใหญ่อีกครั้งก่อนจะพบกับลูซิเฟอร์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมขยับไปไหนไม่ได้แล้วเพราะถ้าขยับแขนผมได้เลือดซิบแน่เพราะเถาวัลพวกนั้นเต็มไปด้วยหนามมากมาย

"บทเรียนของคนทรยส.. ก็คือการโดนหนามแหลมเสียดแทง"

               เขาเอ่ยปากพูดแผ่วเบาเสียงนุ่มๆที่เปี่ยมไปด้วยพลังทำให้ผมขนลุกได้อย่างไม่ยากเลย

...