PINWHEEL กังหันลม

     
 
          เช้านี้ที่เพลดิสทาวน์สาวน้อยผมยาวนั่งแกว่งเท้าอย่างสบายใจ  
อยู่บนม้านั่งที่ป้ายรถเมล์เพื่อไปเรียน
เธอนั่งจ้องมองเท้าที่แกว่งไปมาของเธอ 
พรางคิดในใจ ทำไมตนถึงยังทำอะไรๆ เหมือนเด็กๆ
ทั้งที่ตอนนี้เธอกำลังย่าง 18 ปีแล้ว 
แถมเพราะเพื่อนๆต่างก็ล้อเธอในหลายๆเรื่องที่สาวๆส่วนใหญ่นิยมทำ
แต่สำหรับเธอแล้วกับเป็นเรื่องที่ไกลตัว เช่น 
ไปเที่ยวด้วยตัวเอง มีคนมาชอบ หรือ มีคนที่ชอบ
เธอถอนหายใจหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ คิดถึงทีไรความสุขและความมั่นใจของเธอ เหมือนถูกขโมยไปทุกที
สักพักเธอก็รู้สึกว่ามีใครสะกิดที่ไหล่เบาๆ พอหันไป ก็เจอรอยยิ้มที่คุ้นเคย
“ ฝน !! รอนานหรือเปล่า^^”
 
ถึงทุกอย่างอาจจะดูเลวร้าย 
แต่ก็มีคนที่ให้เธอได้พูดคุยและไว้ใจได้อยู่อีกคน นั่นคือเพื่อนสนิท
ที่คบกันมาตั้งแต่ประถม ชื่อ เบล เพราะนิสัยที่คล้ายกัน 
เลยทำให้รู้สึกว่าพูดคุยกันรู้เรื่อง มีอย่างเดียวที่ไม่เหมือนกัน 
ก็คือเบลยังคงเข้าสังคมเหมือนคนปกติทั่วไป ทำให้เธอมีสังคมที่กว้างกว่าฝนนั่นเอง
            “นี่เบล เรามีเรื่องจะบอก”
             “ว่ามาสิมีอะไร”
กะรัตทั้งพูดและก้มหน้า พร้อมกับเอาเท้าขีดเขียนกับพื้น
            “ถ้าเธอจะทำเป็นไม่รู้จักเรา เวลาอยู่ที่ รร. ก็ไม่ว่าหรอกนะ เราเข้าใจ”
เบลที่ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มก็บูดบึ้งขึ้นมาทันที
             “ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ล่ะ ใครจะพูดอะไรก็ช่างสิ เธอจะโก๊ะ จะเฉิ่ม  ใครจะไม่คบก็ช่างดิ มันไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลยนี่นา ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะที่เธอจะกลัวคำพูดพวกนี้แบบนี้ตลอดไป”
ไม่พูดเปล่าเบลลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าของฝน พร้อมมือจับไปที่ใบหน้าของเธอ
            “ไหนดูสิ เพื่อนฉันออกจะสวย ที่พวกนั้นว่าเพราะมันอิจฉาหน้าตาเธอต่างหากล่ะ”
ฝนฝืนยิ้มไปอย่างนั้น เพราะรู้ดีว่าเบลพูดเพื่อปลอบใจเธอเท่านั้นอง
แต่ไม่ใช่สำหรับพีทเลยเพราะเธอชมฝนออกมาจากใจ เพราะฝนเป็นคนผิวพันธ์ดี หน้าตาน่ารัก
แต่ความไม่มั่นใจของเธอทำให้ปิดบังทุกอย่างที่สวยงามของเธอไปจนหมด……….
 
 
 
              ในห้องเรียนที่สุดแสนจะอึดอัดและกดดัน...สายตาที่ดูถูกและเหยียดหยันที่กะรัตต้องเจอทุกวัน               
เพราะอย่างนั้นจึงทำให้ฝนยิ่งหมกมุ่นอยู่กับการเรียนอย่างเดียวไม่ได้มัวเม้าท์มอยกับใครแม้แต่เบลเอง 
ทำให้เป็นเด็กเรียนดีที่ครูเอ็นดู ยิ่งทำให้เป็นที่อิจฉาตาร้อน บ่อยครั้งที่เบลจะโดนเพื่อนๆในห้องลากออกไปจากเธอ   แต่ฝนก็ไม่ได้เรียกร้องหรือต่อว่าเบลเลย รู้ดีถ้าเบลอยู่กับตัวเองก็จะมีแต่คนรังเกลียด เวลาเดินไปไหนมาไหน การก้มหน้าจึงทำให้เธอรู้สึกหลุดพ้นจากสายตาพวกนั้น  แต่ก็ยังดีที่คนอื่นๆใน รร. ไม่ได้เกลียดเธอเหมือนทุกคนในห้อง ซึ่งเธอดันโชคร้ายที่ได้อยู่ร่วมกับคนพวกนั้น
 
              พักเทียงนี้เบลไม่ได้มากินข้าวเที่ยงด้วยเพราะติดกิจกรรม รร. ที่จะมีขึ้นในเร็วๆนี้นั่นคือกีฬาสี
ฝนวางจานข้าวลงกำลังจะตักเข้าปากก็ต้องตกใจกับใครบางคน ที่เข้ามาทักทายเธอ
 
            “เธอ เธอชื่อฝนใช่มั้ย”
ฝนผงะออกจากชายตรงหน้า แล้วมองตาปริบๆ ก่อนจะตอบไปว่าใช่
            “เราชื่อตั้วนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
                “อ่ออ อื้มมม และแล้วเธอมีอะไรหรือเปล่า”
ชายผิวขาวเหลืองกับรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้า...ฉีกยิ้มกว้างให้กับเธอก่อนจะเอ่ยจุดประสงค์ที่เข้ามาทักทายเธอออกมา
            “คืออย่างงี้นะ เราเรียนรวมกันตอนวิชาภาษาอังกฤษ เธอจำได้ใช่มั้ย 
คืออ เราอยากให้เธอช่วยติวหน่อยจะได้มั้ย”
                “มะมะไม่ได้หรอก ชั้นช่วยนายไม่ได้หรอก”
ฝนปฏิเสธไปอย่างไม่คิดเลย และกำลังจะลุกไปกินที่อื่น แต่ตั้วไม่ยอมง่ายๆ เค้าพยายามอ้อนวอน ขอร้องฝนจนสุดความสามารถ
            “งั้นฉันจ้างเธอก็ได้นะ เป็น ชม. ก็ได้ไม่มีปัญหา นะๆๆๆ ชั้นจำเป็นจริงๆ 
เพราะอีกไม่นานชั้นต้องได้ใช้มัน แต่ว่าไม่อยากไปเรียนข้างนอกน่ะมันน่าเบื่อ”
ทันใดนั้นเสียงของแม่ของเธอก็ดังก้องเข้ามาในหู...เพราะเดือนนี้ที่บ้านมีค่าใช้จ่ายที่มากขึ้น ทำให้แม่ไม่สามารถให้เงินเธอมา รร. ได้เท่าทุกวันและเหมือนว่าจะไม่ค่อยพอด้วยสิ
            “งั้นชั้นขอ ชม.ละ 200 บาทนายจะว่ายังไง”
                “ว้าววว สบายมากกกก งั้นแสดงว่าเธอตกลงแล้วนะ”
ฝนพยักหน้ารับคำของตั้ว สายตาที่เค้าได้รับจากชายตรงหน้า มันช่างเหมือนสายของเบล 
ซึ่งแตกต่างจากคนพวกนั้นที่คอยจิกกัดเธอเหลือเกิน เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ 
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงซุบซิบกันจากโต๊ะข้างๆและมองมาที่เธอและตั้ว
            “งั้นเรามารีบนัดหมายกันเถอะ”
            “โอเค งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยนะ ที่ห้องสมุดโต๊ะในสุดจะได้เงียบๆหน่อย”
และตั้วก็รีบกลับไปที่ห้องเรียน ปล่อยให้ฝนทานข้าวต่อเช่นเดิม
ฝนได้แต่ทอดสายตามองตามหลังตั้วที่เดินออกไป....................