[ฟิคแฮร์รี่ พ็อตเตอร์]เมื่อตัวประกอบอยากเล่าเรื่อง

 
ในที่สุด เวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ฉันจะได้เดินทางไปฮอกวอตส์ ตอนนี้ฉันกำลังเข็นกระเป๋าขึ้นรถไฟแล้วล่ะคะ แต่คนเยอะมากเลย แบบนี้ฉํนก็หาเขาไม่เจอน่ะสิ ทำไมการจะเจอคนดังแต่ละข้างมันช่างยากเย็นอย่างนี้นะ เฮ้อ!
 
"ยัยตัวแสบเป็นอะไรถอนหายใจซะเสียงดัง"พี่ออสตินหันมามองฉันอย่างสงสัย
 
"นั่นสิลิซ ลูกไม่ตื่นเต้นเลยหรอ?"คุณแม่ของฉัน หรือ มิรันด้า เซเนริส ทักขึ้นมาพร้อมมองฉันอย่างสงสัย
 
"มันก็ตื่นเต้นนะคะ แต่ว่ามาที่ชานชาลานี่มาบ่อยแล้วค่ะเลยชิน"ฉันตอบไปแบบนั้นพร้อมชะเง้อคอมองไปรอบๆ
 
"เอ้า แล้วนั่นทำอะไรละ เดี๋ยวก็คอเคล็ดหรอก"พ่อของฉัน พูดขึ้นพร้อมจับให้ฉันยืนดีๆ
 
"หนูหา แฮร์รี่ พ็อตเตอร์อยู่ค่ะ"สิ้นเสียงฉันพูดอยู่ๆ พี่ออสตินก็จับหัวฉันแล้วหมุนคอฉันมาหาเขา ทำเอาฉันเกือบคอหัก ทำอะไรเนี่ย! ฉันคิดอย่างเคืองๆแล้วหันไปมองพี่ชาย
 
"จะไปมองหาเขาทำไมหนักหนา"พี่ออสตินพูดด้วยเสียงหงุดหงิด
 
"ทำไมเล่า ก็อยากเจอคนดัง ขอแค่ได้ถ่ายรูปสักรูปก็พอใจแล้วเนี่ย คราวที่แล้วคลาดกันตลอดเลย แล้วนี่พี่ หนูเจ็บนะ"ฉันว่าพลางทำแก้มป่อง งอนแล้วนะ หัวคนไม่ใช่พัดลม จับหมุนอยู่ได้ พอออสตินเห็นฉันเริ่มเข้าโหมดงอนเขาก็ยกมือยอมแพ้ทันที
 
"พี่หมายถึงว่าแทนที่เราจะใช้เวลาหาคน พี่ว่าเราเอาของไปเก็บดีไหม"
 
"อ่า เอางั้นก่อนก็ได้คะ เดี๋ยวมานะคะคุณพ่อคุณแม่"ฉันพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับพี่แล้วลากกระเป๋าไปทางรถไฟ ขณะเดียวกันก็พยายามสอดส่ายสายตาไปทั่ว เฮ็อ ถ้าตัวสูงกว่านี้คงดี...
 
เอ๊ะ....ฉันเหล่มองกระเป๋าของตัวเองที่สูงเกินเอว...อืม...พี่ออสตินกำลังทักทายพี่เฟร็ด กับพี่จอร์จ อ้อ ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมคะ ว่าพี่ออสตินเรียนชั้นเดียวกับ พี่เฟร็ดและพี่จอร์จนะ อะไรนะ...ยังหรอ? งั้นถือว่าบอกแล้วนะคะ กลับเข้าเรื่องๆๆ ตอนนี้ไม่มีใครเป็นโอกาสอันดีของฉันเลยคะ ฉันล็อกล้อรถเข็น ก่อนจะปีนขึ้นไปยืนบนกระเป๋าทันที โห แบบนี้สิ เห็นชัดแจ๋ว อากาศข้างบนช่างสดชื่นเหลือเกิน อ่า~ 
 
'เฮ้ย ไม่ได้สิ ต้องหาคนๆๆๆ อะ...นั่นไง เจอแล้วววววววว'ฉันเจอแล้วล่ะทุกโค้นนนน
 
"ลิซ ขึ้นไปยืนบนนั้นทำไม ลงมาเลย!"
 
"วะ...ว้าย!!"
 
โครม!
 
"อูย..."เจ็บมากเลย กระดูกจะแตกไหมเนี่ย เพราะเสียงเรียกของพี่ออสตินทำให้ฉันตกใจแล้วร่วงลงมากองกับพื้นเลย ฉันหันไปรอบๆ ก็เห็นมองพี่ออสตินที่ทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นสมน้ำหน้าแล้วเข้าไปเก็บของที่กระจัดกระจาย พี่เฟร็ดที่จับรถเข็นไม่ให้ไหลไปทับขาเขา และพี่จอร์จที่สำรวจกระเป๋าราวกับว่ามันได้รับบาดเจ็บสาหัส ฉัน...ฉันพูดไม่ออกแล้ว!!!
 
"นี่...มีใครจะช่วยฉุดหนูขึ้นไหมคะ"ฉันกัดฟันพูดเมื่อเห็นคนเริ่มมากันเยอะ เมื่อฉันพูดขึ้นพี่ออสตินก็ทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ ขณะที่พี่สองแฝดนั่นหันไปหัวเราะใหญ่แล้ว
 
"เอ้าแล้วทำไมไม่ลุกขึ้นมาล่ะ ยัยตัวแสบ ปีนขึ้นไปทำไมน่ะกระเป๋านั่น"พี่ออสตินมองฉันพลางกอดอก อ้อที่ไม่ช่วยเพราะแบบนี้สินะ ฉันก็ผิดจริงๆนั่นละนะ
 
"ขอโทษค่ะ"ฉันพูดพลางก้มหน้า แต่เมื่อเห็นพี่ออสตินยังไม่พูดอะไรฉันก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา ถึงฉันจะขึ้นไปเล่นไม่สมควรแต่ฉันก็บาดเจ็บจากการตกลงมา แถมขอโทษแล้วนะ...
 
"เฮ้อ คราวหลังอย่าทำอีกนะ เจ็บตรงไหนบ้าง"ฉันได้ยินเสียงพี่ออสตินพูดเบาๆก่อนจะดึงฉันขึ้นมาแล้วจับฉันหมุนไปหมุนมา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นน้ำตาฉันคลออยู่
 
"ไม่เอาไม่ร้อง ทีหลังอย่าทำอีกนะ อลิซ"พี่ออสตินดึงฉันเข้าไปกอดปลอบ ฉันเลยกลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องไห้ออกมาพร้อมทั้งทุบพี่ออสติน
 
"พี่บ้าๆๆๆๆๆ หนูตกลงมาก็เจ็บอยู่แล้วยังมาแกล้งเมินอีก หนูเสียใจนะ นี่แน่ๆๆๆ"ฉันโวยวายพร้อมกับกัดไหล่
 
"โอ้ยๆๆ พี่เจ็บนะ ลิซ...โอ้ย ยัยตัวแสบ"
 
"น้องสาวนายดุจังเลยนะ"พี่เฟร็ดพูดขึ้น
 
"น่ากลัวมั่กมาก"ตามด้วยพี่จอร์จที่ทำท่าตัวสั่นระริก มันน่านักนะ ฉันปล่อยเขี้ยวจากพี่ออสตินแล้วฉีกยิ้มหวานพลางปาดน้ำตาทิ้ง
 
"อยากกลัวกว่านี้ไหมคะ ว้ากกกก"ฉันวิ่งเข่้าใส่พี่เฟร็ดกับพี่จอร์จทันที พร้อมอ้าปากกว้าง ถ้าทำได้ฉันจะงับหัวพี่เขาให้หมดเลย
 
"แฮ่กๆๆๆ..."หลังจากวิ่งไล่ไปสิบนาทีฉันก็นั่งหมดแรงอยู่ที่พื้นโดยไม่สามารถจับทั้งสองคนได้เลย เจ็บใจนัก ทำไมขาเราสั้นแบบนี้นะ!!
 
"หึหึ หมดแรงแล้วหรอ งั้นเอาของไปเก็บกัน"พี่ออสตินที่ยืนขำตลอดการวิ่งไล่จับเดินเข้ามาหาฉัน ขณะที่พี่ฝาแฝดทั้งสองแลปลิ้นใส่ฉันแล้ววิ่งขึ้นรถไฟไป ฮึ่ย!
 
"ค่ะ!"ฉันรับคำแล้วเกาะกางเกงพี่ออสตินพยุงตัวขึ้น
 
"เฮ้ยๆๆ เบาๆๆ เดี๋ยวกางเกงหลุด"ฉันมองพี่ออสตินอย่างหมั้นไส้เดี๋ยวก็ดึงให้หลุดจริงซะนี่ ฉันว่าพลางกระชากกางเกง แต่เหมือนรู้ทันพี่ออสตินคว้าหมับที่กางเกงข้างที่ฉันจับแน่น
 
"อย่าๆๆ พี่ล้อเล่น มาเถอะๆ เดี๋ยวพี่ขนของให้ ไปนั่งกับพวกพี่ละกันนะ"พี่ออสตินว่าพลางฉุกฉันขึ้นแล้วถือกระเป๋าของฉันกับพี่เขาขึ้นไปบนรถ โดยมีฉันเดินตามไป...ฉันลืมอะไรรึเปล่านา....ไม่มั้งเนอะ???
 
อลิซคิดพลางเดินตามหลังพี่ชาย ทำให้ไม่ได้เห็นมุมปากที่ยกสูงขึ้นอย่างสมหวังที่สามารถกันน้องสาวไม่ให้ไปหาคนที่คุณก็รู้ว่าใคร(?)ได้อีกครั้ง 
 
'หึหึหึ แฮร์รี่ก็แฮร์รี่เถอะ อย่ามาใกล้น้องสาวผมเด็ดขาด!'
 
---------------------------------------------------------------------
 
เหมือนได้ข่าวว่าน้องสาวนายพุ่งไปหาแฮร์รี่เองนะ ออสติน 555+