ไม่คิดถึงเลย

     #เขาว่ากันว่ามีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งต่อไป

          "พี่เจแปนครับ พี่เจแปน" โว้ยย ตะโกนเสียงดังแต่เช้าเลยเว้ย

          "แชมป์เปน หยุดเสียงดังได้แล้ว มีอะไร" 

          "ก็วันนี้พี่ต้องไปสัมภาษงานนี่ครับ พี่ลืมหรอ" เชี่ย! สัมภาษงาน ใช่ครับวันนี้ผมมีนัดสัมภาษงาน เวรแล้วยังไม่ทันเริ่มเลยกู โอ้ยย

          "พี่เจแปนนี่พี่ลืมจริงๆใช่ไหมครับ"

          "อืม พี่ลืมว่าแต่นี่กี่โมงแล้วเปน"

          "แปดโมงครึ่งแล้วครับ" ห๊ะ! แปดโมงครึ่ง แล้วผมจะไปทันไหมผมต้องเข้าสัมภาษตอนเก้าโมง โอ้ย ไอ้เจแปนเอ้ย มึงจะนกไม่ได้นะ  รีบสิครับผมรีบลุกจากเตียงทันที

          ฮ่าๆๆ ผมกะแล้วว่าพี่เจแปนต้องลืม ดีนะที่ผมเดินขึ้นมาปลุกไม่งั้นคงอีกนานกว่าจะตื่น ผมเข้าใจนะครับว่าพี่เขาเหนื่อยมาก เล่นทำงานตลอดเวลา ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็จะหางานทำต่อผมไม่อยากให้พี่เจแปนต่อเหนื่อยแบบนี้เลยครับ ตั้งแต่พ่อแม่ของเราเสียไปพี่เจแปนก็รับผิดชอบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการใช้จ่ายของผมด้วย ทั้งๆที่ผมก็บอกพี่เขานะว่าผมโตแล้ว ทำงานและมีเงินเดือนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพี่เจแปนก็บอกผมว่าเปนเก็บไว้เถอะ มันเป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องเลี้ยงเรา ถึงเราจะมีเงินเดือนแล้วก็ตามให้พี่ดูแลเราแทนพ่อกับแม่เถอะท่านจะได้สบายใจ อีกอย่างน้องพี่คนเดียวพี่เลี้ยงได้ แถมจะให้ผมออกจากผับที่ีผมทำงานอีก เห้อ นี่แหละพี่ผม

          "พี่เจแปนครับ เสร็จหรือยังพี่ จะสายไม่ทันเอานะครับ" 

          "เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวพี่ลงไป"

          "มาแล้วหรอครับ ผมทำข้าวกล่องไว้ให้ครับ นี่ครับ"

          "ขอบใจนะ พี่ไปนะ"

          "พี่เจ จริงๆพี่ไม่ต้องหางานเพิ่มก็ได้นี่ครับ ผมไม่อยากให้พี่ต้องเหนื่อย พี่ลำบากมามากแล้วนะครับ อีกอย่างผมก็มีเงินเดือนพอเลี้ยงพี่ด้วย"

          "แชมป์เปนพี่ว่าเราคุนเรื่องนี้กันแล้วนะ พี่ไม่เหนื่อยและก็ไม่ลำบากด้วย แค่นี้สบายมาก พี่รักเรานะ ไปก่อนนะ"

     หน้าบริษัท Jack Lip 

          ตอนนี้ผมมาถึงหน้าบริษัทแล้วครับ ทำไมมันใหญ่จังวะ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปข้างในทันที เอ่อ แล้วผมจะไปทางไหนวะเนี่ย ผมยืนงงอยุ่สักพักก็มีพนักงานถามผมว่า ไม่หาใครคะ หูย บริษัทนี่นอกจากจะใหญ่แล้วที่นี่เขาขัดพนักงานด้วยหน้าตาปะเนี่ย หน้าตาดีทุกคนเลยครับ เอิ่ม แต่นี่ไม่ใช่ประเด่นครับ ก้มมองดูหน้าฬิกา เวร! จะเก้าโมงแล้วว้อยยย

          "อะ เออ ผมมาพบคุณแจ็คครับ"

          "นัดไว้หรือป่าวคะ"

          "คือ ผะผมมะไม่ได้นะนั...."

     กริ๊งงงง

          หลังจากนั้นผมก็ยืนงงเหมือนเดิมครับ จนลืมเวลาไปเลยจนพี่สาวคนสวยพูดจบ อยู่ๆก็มีมือหนาๆมาดึงแขนผมไป ผมเงยมองที่พนักงานสาวเธอดูตกใจมากครับ ผมที่ว่างงแล้วทีนี้งงหนักกว่าเดิมอีกคน

          "ปล่อยผมนะ คุณเป็นใครมาจับแขนผมทำไม" ผมทั้งสะบัดทั้งแกะแต่ก็ไม่หลุดเลย มือคนหรือตีนตุ๊กแกกันแน่

          "ทำไมปล่อยให้คนนอกเขามา ห๊ะ!" เห้ย แล้วจะเสียงดังทำไมวะเนี่ย ตกใจนะเว้ย แล้วไอ้มือนี่ก็ จับแน่นไปแหละ

          "แล้วนายเป็นใครมาทำอะไรที่นี่ แล้วใครให้นายเขามาห๊ะ ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่ไม่ให้คนนอกเข้ามา"

          "นี่! แล้วคุณละเป็นใคร มาถึงก็ตะโกนว่าคนอื่นเขาปาวๆ ห๊ะ! แล้วมือนี่จะปล่อยได้ยัง" ผมชูแขนข้างที่โดนจับให้ดู พร้อมมองหน้าอีกคน เดี๋ยวนะทำไมหน้าคุ้นๆ

          "ทะท่านประธาน คะคือดิฉันขอโทษนะคะ คะคือเขามาขอพบท่านประธานคะ" ห๊ะ! นี่อีตาบ้านี่เป็นท่านประธานที่นี่หรอ ไม่น่ละพนักงานสาวนี่ยืนหน้าซีดเลย 

          "ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร"

          "คะคือ" 

          "หึ ถึงกับใบ้รับประทานเลยหรอ คนที่เถียงฉันเมื่อกี้หายไปไหแล้วละ"

          เงียบสิครับ โอ้ย วันนี้มันวันอะไรของผมวะเนี่ยนี่มันวันสัมภาษนะเว้ย จะโดนไล่ออกตั้งแต่ยังไม่เริ่มทำงานหรอ

          "โอเค อยากพบฉันใช่ไหม ได้สิ เดี๋ยวคุณบอกให้เขาตามผมไปที่ห้องด้วย" เขาสั่งพนักงานสาวเสร็จก็เดินไปทันที

          "คะคือ ผมขอโทษนะครับ ผะผมไม่รู้ว่าเขาเป็นท่านธาน"

          "ไม่เป็นไรคะ พี่ว่าเรารีบไปเถอะคะ เดี๋ยวเดินไปขึ้นลิฟต์ไปชั้นผู้บริหารนะคะ โชคดีนะคะ" 

          "ครับ ขอบคุณครับ" พูดพร้อมส่งยิ้มให้ พนักงานสาวก็เช่นกัน

          ละแล้วผมก็มาถึงชั้นผู้บริหารครับ ชั้นนี้เป็นชั้นที่ผู้บริหารอยู่ทั้งชั้นมีแค่ห้องเดียวอยู่สุดทางเลยครับ ตามทางเดินนี่ ถูกออกแบบตกแต่งให้เหมือนห้องโถงของตัวบ้านครับมันสวยมากเลย ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ ผมเลยเคาะประตูไปครับแต่ไม่เห็นมีเสียงใครขานรับเลยครับ ผมเลยดันประตูแล้วเดินเข้าไป

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          "ผมขออนุญาตเข้ามานะครับ" เงียบครับทุกอย่างยังคงเงียบ

          "อะเออ ขอโทษนะครับ คะคือผมจะมาสัมภาษงะงา..."

          "หึ มาแล้วหรอ"

          "คะครับ ผมขอโทษด้วยนะครับเรื่องเมื่อกี้ด้านล่าง"

          "นี่ เวลาคุยกับคนอื่นก็ต้องมองหน้าด้วยสิ ไม่เคยเรียนเรื่องมารยาทมาหรอห๊ะ"

          "นะนี่คุณ!" ผมเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ ว่าแล้วทำไมหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็ผู้ชายที่ผับคืนนั้นนั้นเองครับ แต่เขากับดูไม่ตกใจเลยสักนิด คงจะมีแต่ผมมั้งครับที่ตกใจ

          "คุณ!!"

          "หึ บริษัท Jack Lip ยินดีต้อนรับครับ" ช็อกเลยหรอวะ ทำไมผมถึงไม่ตกใจหรือตื่นเต้นนะหรอครับ ก็เพราะตอนที่ผมเดินขึ้นมาข้างบนก่อน ตลอดทางผมก็คิดว่าทำไมหน้าคุ้นๆ จนผมนึกออกว่าคือครเมื่อคืนที่ผับคืนนั้น ที่โดนผู้ชายอีกคนลากตัวออกไป