ไม่คิดถึงเลย

     #เขาว่ากันว่าพี่น้องร่วมสายเลือดย่อมรักกันมาก

          สวัสดีครับผมเจแปนครับ มีน้องชายหนึ่งคนครอบครัวของผมมีกันแค่สองคนครับ น้องชายผมชื่อแชมป์เปน มันก็ต้องมีบ้างครับที่ทะเลากันแต่ถึงจะทะเลากันยังไงพกผมก็รักกันนะครับ แต่เรื่องที่ผมเป็นห่วงน้องผมก็คือ น้องผมเขาทำงานในผับกับเป็นนักร้องในผับนั้นแหละ ซึ่งผมก็ไม่อยากให้น้องผมทำสักเท่าไหร่ แต่ก็ขัดไม่ได้เพราะด้วยเหตุผลที่ว่าผมไม่อยากให้พี่เจเหนื่อย ผมอยากเเบ่งเบาพี่บ้าง นั้นแหละครับน้องผม

          "พี่เจแปนครับ วันนี้ผมไปร้องเพลงผมอยากให้พี่ไปด้วย พี่ไปกับผมนะ" วันนี้น้องผมมาแปลกมากครับ อยู่ๆมาชวนผมไปผับด้วย ก็ปกติน้องผมหวงผมจะตาย แต่ครังนี้เอ่ยปากเองเลย ไปสิครับรออะไร

          "เอาดิ พี่จะไปกับเรา"

          "จริงดิ พี่เจรักน่าที่สุดเลยครับ" ดูครับดูความประจบของน้องผม ฮ่าๆ

     ณ ผับxxx

          "พี่เจครับเดี๋ยวเปนขึ้นไปร้องเพลงก่อนนะครับ พี่รอผมอยู่ตรงนี้นะครับ" 

          "อืม พี่จะรอเราอยู่ตรงนี้แหละ ตั้งใจร้องเพลงละ" ผมละอดไม่ได้ที่ภูมิใจในตัวน้องของผม  พี่ภูมิใจในตัวเรานะเปน

          หลังจากที่น้องผมขึ้นไปร้องเพลงก็มักมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาทราผม บ้างก็มาชวนคุยถามนู้นถามนี่ บ้างก็ชวนผมดื่ม ผมก็ยกแก้วดื่มตามมารยาทน่ะครับ แต่จะมีก็แต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้นั่งจ้องผมอยู่ได้ อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาหาผมแล้วบอกขอนั่งด้วย ผมก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั้งน้องผมเดินลงมาหาผมที่โต๊ะ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันลงมาตอนไหน เท่านั้นแหละครับบันเทิงเลยที เฮ้อออ

          "พี่เจ!" ผมนี่สะดุ้งเลยครับ

          "หะห๊ะ! จะตะโกนทำไมตกใจหมด" ผมมองค้อนเลยครับทีนี้ ก็คนมันตกใจนี่

          "แล้วคุณมานั่งทำอะไรตรงนี้ โต๊ะคุณอยู่นู้นไม่ใช่หรอครับ" หึ! นี่ผมเแชมป์เปนเองครับ จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไง ผมน่ะเห็นตั้งแต่แรกแล้วครับที่ไอ้หมอนี่มานั่งโต๊ะพี่ผม ชวนคุย ชวนดื่ม บลาๆ แค่ผมเห็นหน้าก็รู้สึกไม่ชอบแล้ว พี่เจแปนทันคนซะที่ไหน อย่าคิดริอาจมายุ่งกับพี่ผมนะว้อยย

          "พี่เจแปนกลับบ้านกันเถอะครับ ผมทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

          "อืม กลับบ้านกัน ผมไปก่อนนะครับ" ยิ้มให้เดินเกาะแขน

           ที่น้องผมรีบกลับน่ะเป็นเพราะว่าแชมป์เปนนั้นเห็น ว่ามีผู้ชายมานั่งด้วย แหน่! ดูมันครับดูมัน จ้องผู้ชายที่มานั่งกับผมจนจะละลาย อะไรมันจะขนาดนั้น ผมรู้ว่าน้องห่วงผมมาก