(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

         แดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในถ้ำกลางป่า เส็ตโชมารูบัดนี้ ได้ลืมตาตื่นจากห้วงนิทรายามราตรี เขาดึงกิโมโนสีดำที่คลุมตัวเขาออก พบว่าเขาเองใส่เพียงกิโมโนสีขาวชั้นนอกตัวเดียวเท่านั้น ร่างกายรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งพิษไข้ ความร้อนผ่าวที่เหมือนกับเมื่อวานก็ไม่มี อาจจะเพราะเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้วก็เป็นได้ นัยน์ตาสีอำพันเบิกกว้างขึ้น เมื่อพบว่าตนนอนอยู่บนตักของรินที่นั่งหลับพิงกับพนังถ้ำ กิโมโนสีฟ้าของรินที่ดูยับเยิน ไม่เรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้หลุดลุ่ย โอบิสีครีมก็ถูกพับทบกันอยู่บนตักของริน อสูรหนุ่มค่อยๆ ลุกออกจากตักของรินอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้สาวน้อยตื่น พลางครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ก็จำอะไรไม่ได้ ดูจากสภาพที่เขาเห็นแล้ว เขาเองก็หวั่นใจเหลือเกิน กลัวว่าสัญชาตญาณดิบของเขาจะออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

         เส็ตโชมารูเดินออกจากถ้ำ เพื่อจะไปหาอาหารมาให้รินก่อนที่เธอจะตื่น หน้าปากถ้ำมีกิโมโนชั้นในสีขาวของเขาตากอยู่บนกิ่งไม้ ที่ตอนนี้มันแห้งดีแล้ว อสูรหนุ่มจัดแจงหยิบมันมาสวมใส่ให้เรียบร้อยทันที ขณะแต่งกายเขาก็สังเกตว่าบาดแผลตามร่างกายของเขาหายไปหมด ไม่เหลือร่องรอยใดๆ เขาสงสัยมันอยู่ซักพัก แต่ก็ปล่อยมันผ่านไป อสูรหนุ่มกำลังจะเดินออกไปหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว เสียงของสาวน้อยก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเขา

 

“ท่านเส็ตโชมารูจะไปไหนหรอคะ?” น้ำเสียงที่สดใสนั้น ทำให้เส็ตโชมารูหันหลังกลับไป ก็พบว่ากิโมโนที่ไม่เรียบร้อยนั้น ตอนนี้มันถูกจัดแจงเป็นปกติแล้ว

 

“ข้าว่าจะไปหาอาหารให้เจ้าน่ะ เผื่อเจ้าหิว”

 

“อย่าลำบากเลยค่ะท่าน รินเองก็ยังไม่หิว ท่านจะเดินทางต่อเลยรึเปล่าคะ?”

 

“เมื่อคืน...ข้า..ได้..ล่วงเกินเจ้ารึเปล่า?” เขาถามในสิ่งที่สงสัยทันที

 

“เอ๊ะ?!”

 

“ข้าเห็นกิโมโนเจ้ามัน…”

 

“สบายใจเถอะค่ะ ท่านไม่ได้ทำอะไรรินเลยแม้แต่น้อย”

 

“แล้วทำไม…”

 

“พอดีเมื่อท่านนอนบนพื้นแล้วละเมอบ่นว่าปวดหัว รินก็เลยให้ท่านมานอนบนตัก แต่รินกลัวจะแข็งไปก็เลยถอดโอบิมาพับให้ท่านไว้หนุนด้วย ส่วนกิโมโนนั้นอาจจะเพราะรินนอนดิ้นล่ะมั้งคะ ไม่มีโอบิด้วย มันก็เลยไม่เรียบร้อย รินขอโทษที่ทำให้ท่านต้องมาคิดมากกับเรื่องแบบนี้นะคะ”

 

“...” เส็ตโชมารูโล่งใจที่ได้ยินคำตอบ

 

“ท่านจะเดินทางเลยไหมคะ?”

 

“ถ้าไม่หิวก็ไปกันได้แล้ว”

 

“รอเดี๋ยวค่ะ รินจะไปพาอะอุนมาก่อน”

 

“...” เส็ตโชมารูพยักหน้าเบาๆ ให้ริน แล้วรอเธออยู่ปากถ้ำ

 

         รินเองก็เดินเข้ามาในถ้ำ รีบจูงอะอุนออกมา พร้อมกับเรียกอะไรบางอย่าง เส็ตโชมารูหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียง เขาเห็นว่าตรงหน้ารินปรากฏเด็กชาย และเด็กหญิง ที่ไม่ใช่ทั้งมนุษย์ ไม่ใช่ทั้งปีศาจ ไม่ใช่ทั้งคนตาย ไม่มีกลิ่น? แล้วไม่นานเด็กทั้งสองก็หายไป

 

“นั่นอะไร?” เขาถามออกไป ถึงจะพอรู้บ้างแล้ว

 

“ภูติรับใช้ของรินคะ ชื่ออุเมะ กับบาระ รินให้เขาช่วยกางเขตอาคมให้เราเมื่อคืนน่ะค่ะ”

 

“งั้นแผลของข้า เจ้าก็เป็นคนรักษาสินะ”

 

“ค่ะ ท่านดีขึ้นบ้างไหมคะ?”

 

“ข้าดีขึ้นแล้ว”

 

         คำตอบของริน ทำให้เส็ตโชมารูคิดถึงคำพูดของมารดาของเขาเมื่อสองเดือนก่อนทันที ถึงรินจะเล่าให้เขาฟังในจดหมายบ้างก็ตาม แต่พอมาเห็นพลังของรินจริงๆ แล้ว เขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ถึงการใช้ชิกิงามิสร้างภูติรับใช้ มันจะดูเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับมิโกะทั่วไป แต่การที่จะให้ภูติรับใช้แข็งแกร่งสมบูรณ์นั้น ผู้ใช้มันก็ต้องมีพลังกล้าแข็งพอสมควร ยิ่งสร้างขึ้นมามาก ผู้ใช้ก็ย่อมต้องถ่ายทอดพลังให้ภูติรับใช้ของตนมากเช่นกัน

 

“เรื่องเมื่อคืนเรายังคุยไม่จบนะริน” คำถามถูกถามหลังจากทั้งหมดเดินออกมาจากถ้ำได้ซักพัก ซึ่งครั้งนี้รินเองไม่ได้นั่งอะอุนเหมือนทุกที แต่จูงมันแล้วเดินไปพร้อมกับอสูรหนุ่ม

 

“เรื่องอะไรคะ?”

 

“งานแต่งงานของข้า”

 

“เอ่อ…จริงๆ ถ้าท่านป่วย ท่านก็ไม่น่า...” รินพยายามหาเรื่องเพื่อเลี่ยงการพูดคุย เรื่องที่เธอไม่อยากจะเอ่ยถึงมัน แต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่ออสูรหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

 

“เจ้าไม่อยากรู้รึว่าใครจะมาเป็นเจ้าสาวของข้า”

 

“ไม่หรอกค่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน แต่ถ้าท่านอยากจะเล่า…”

 

         มือเรียวนั้นเอื้อมไปเชยคางสาวน้อยขึ้นอย่างเบามือ พร้อมมอบจุมพิตที่แสนอ่อนโยนบนริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของสาวน้อย รินได้แต่หลับตาพริ้ม ซึมซับความรู้สึกอันหอมหวานนั้น ก่อนที่ทั้งคู่จะผละริมฝีปากออกจากกัน

 

“จุมพิตของข้า...คือคำตอบ” เสียงกระซิบที่อ่อนโยน ทำให้คนฟังรู้สึกเคลิบเคลิ้มได้ในทันที

 

“...” รินพูดอะไรไม่ออก ทั้งเขินที่ถูกอสูรหนุ่มจูบ ทั้งดีใจที่อสูรหนุ่มเลือกมนุษย์อย่างเธอให้เป็นเจ้าสาวของเขา ความคิดแย่ๆ มากมายได้หายไป เหลือแต่เพียงความหอมหวานนั้น ที่เขามอบให้กับเธอ

 

“รึเจ้า...ไม่ได้รักข้า..ข้าก็จะไม่..บังคับเจ้าหรอกนะ…” เส็ตโชมารูถามขึ้น เพราะรินเงียบไปนาน จนเขาเริ่มรู้สึกหวั่นใจว่ารินอาจจะตกใจที่เขาทำเช่นนั้น หรือรินอาจจะไม่ได้รักเขาก็ได้

 

“คือ…รินรักท่านเส็ตโชมารูนะคะ”

 

“...”

 

“แต่ว่า...ถ้าจะแต่งงาน รินอยากจะขอไปถามท่านคาเอเดะก่อนน่ะค่ะ”

 

“ไม่จำเป็นหรอก”

 

“ทำไมล่ะคะ?”

 

“ท่านแม่ข้าไปสู่ขอเจ้าให้ข้าเรียบร้อยแล้ว” ถึงแม้ตัวเขาเองจะรู้ว่ามารดาของตนไม่เต็มใจนักก็ตาม แต่ถ้ายอมที่จะไปสู่ขอรินให้ แสดงว่าก็อาจจะยอมรับรินแล้วในระดับนึงก็ได้

 

v

v

2 เดือนก่อน

ณ ปราสาทของอาณาจักรสุนัขอสูรจิ้งจอกเงิน

 

“ไง เส็ตโชมารู มาหาแม่คนนี้ถึงห้องได้ คงจะมีเรื่องด่วนสินะ”

 

“ข้าจะให้ท่านแม่ไปสู่ขอรินให้ข้า”

 

“...” อสูรจิ้งจอกสาวสูงวัยอึ้งเล็กน้อย เพราะคิดไว้บ้างแล้วว่าอาจจะได้ยินคำนี้ออกจากปากของลูกชาย

 

“ตามกฎของมนุษย์จะต้องมีผู้ใหญ่ไปสู่ขอนางก่อนแต่งงาน นางเองก็มีอายุพอที่จะออกเรือนได้แล้ว”

 

“แล้วทำไมข้าต้องไป ก็แค่เด็กมนุษย์ เจ้าจะให้นางเป็นภรรยาเจ้าเลย ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ทำไมต้องไปขอใครด้วยล่ะ”

 

“ข้ารักริน ข้าจะแต่งงานกับนาง!” เขาพูดด้วยเสียงหนักแน่น

 

“นี่เจ้าพูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า เส็ตโชมารู”

 

“ข้ามีสติดีทุกอย่าง”

 

“งั้นเจ้าควรจะมีสติรู้ว่าเด็กครึ่งอสูรสืบทอดทายาทไม่ได้ตามกฎของตระกูล”

 

“...”

 

“แล้วทายาทที่จะให้มาสืบทอดตำแหน่งต่อจากเจ้า เจ้าจะทำยังไง เจ้านึกถึงข้อนี้บ้างรึเปล่า”

 

“...” เส็ตโชมารูรู้ดี และเขาเองก็นึกมาตลอดเรื่องทายาท แต่จะให้แต่งงานกับปีศาจตนอื่นที่ไม่ใช่ริน เขาเองก็ทำไม่ได้ ไม่มีวัน!

 

“แล้วเรื่องพลังของสาวน้อยนั่นอีก”

 

“พลัง? ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร”

 

“เจ้าคงยังไม่รู้สินะ เส็ตโชมารู ว่าสาวน้อยคนนั้นมีพลังมากขนาดไหน พลังที่แม้แต่ตัวเจ้าเองก็ไม่อาจจะต้านทานนางได้ ถ้านางอยากจะฆ่าเจ้าขึ้นมา...” คำพูดยังไม่จบดี ก็ถูกแทรกขึ้นมาด้วยเสียงของอสูรหนุ่ม

 

“นางไม่มีวันทำเช่นนั้น!”

 

“...” อสูรจิ้งจอกสาวสูงวัยตกใจกับคำตอบที่หนักแน่นนั้น ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของลูกชาย ที่เห็นมนุษย์เป็นมดปลวก ชั้นต่ำ ไม่มีค่า แต่ตอนนี้ ลูกชายของเขากลับเชื่อใจมนุษย์ เชื่อใจสาวน้อยคนนั้น...งั้นรึ

 

“หวังว่าท่านคงจะไม่ลืม สิ่งที่ข้าขอท่านไป” พูดจบอสูรหนุ่มก็ออกจากห้องไป

 

“เหมือนท่านพี่...เหมือนกันจริงๆ ถ้าเจ้าจากข้าไปอีกคน ข้าจะทำเช่นไร เส็ตโชมารู…” ผู้เป็นมารดาได้แต่พูดพึมพำ เพราะเกรงว่าประวัติศาสตร์จะกลับมาซ้ำรอยอีกครั้ง

v

v

 

“ทีนี้เจ้า..จะไปงานแต่งงานกับข้าได้รึยัง?”

 

“ค..คะ..ค่า” รินก้มหน้าพูดอย่างเขินๆ แต่แล้วก็ต้องสบตาสีอำพันนั้นอีกครั้ง เมื่ออสูรหนุ่มเอ่ยเรียกเธอ

 

“ริน”

 

“คะ”

 

“เจ้าจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ เรื่องพลังของเจ้าน่ะ”

 

“เอ่อ..คือ...มีท่านนักบวชที่ตำหนักมิโกะคนหนึ่งที่รินกับท่าคาโงเมะเคยไปฝึกวิชาด้วยตอนยังเด็กๆ ท่านบอกรินว่า…”

 

         “...เจ้าน่ะมีพลังนั้น พลังที่ได้รับมาจากการเกิดใหม่ถึงสองครั้งของเจ้า ครึ่งหนึ่งเป็นพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์ อีกครึ่งเป็นพลังแฝงบางอย่าง แต่ตอนนี้เจ้าคงยังเด็กเกินกว่าจะใช้มันได้ แต่เท่าที่ข้าได้ลองฝึกวิชาให้เจ้าวันนี้แล้ว พลังแฝงนั่น...อาจจะเป็นพลังเวทย์…”

 

“ท่านก็บอกรินเท่านั้นแหละค่ะ แต่รินคิดว่าคงไม่ได้มากอะไร เพราะวิชาที่รินใช้ได้ มิโกะคนอื่นๆ ก็ใช้ได้เหมือนกัน”

 

“...” เส็ตโชมารูฟังแล้วรู้ได้ทันที ว่ารินเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองมีพลังมากแค่ไหน แต่เขาเองที่เห็นเธอใช้พลังนั้น มันไม่ใช่แค่ใครก็ทำได้ แต่...มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำได้ต่างหาก แล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นเธอ แต่สำหรับเขาเอง รินก็ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ เช่นเดิม มนุษย์ที่บอบบางและน่าทะนุถนอม...

 

         ทั้งคู่เดินทางมาจนเกือบจะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เมื่อเห็นหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลนัก เส็ตโชมารูก็เตรียมเอ่ยคำลากับริน

 

“อีก 1 เดือน ปราสาทจะสร้างเสร็จ”

 

“...ปราสาท?” รินคิดในใจ

 

“ไว้ข้าจะมารับเจ้า…” เมื่อพูดจบอสูรหนุ่มก็ขึ้นขี่อะอุน แล้วเหาะทะยานขึ้นฟ้าไป

-------------------------------------------------

ณ ปราสาทของอาณาจักรสุนัขอสูรจิ้งจอกเงิน

 

ทางด้านเส็ตโชมารู

         เมื่อเส็ตโชมารูกลับมาถึงปราสาท เนื่องจากเขาหายไปหลายวัน โต๊ะทำงานของเขาจึงรกตาไปด้วยกองสาส์นมากมาย จนเขาเองก็รู้สึกเหนื่อยใจกับภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับไว้ เขาลองกวาดสายตาอ่านผ่านๆ ส่วนใหญ่แล้วเป็นสาส์นจากบรรดาเครือญาติ และอาณาจักรที่เป็นพันธมิตรกับอาณาจักรจิ้งจอกเงิน ซึ่งจะมีมาทุกวัน แล้วยังต้องตอบกลับทุกฉบับเสียด้วย เพราะถ้าทำหมางเมินก็อาจจะขัดแย้งเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปอีก แต่แล้วกลิ่นที่คุ้นเคยก็ลอยมา แล้วพบว่าตอนนี้กลิ่นได้มาหยุดที่หน้าห้องทำงานของเขาแล้ว

 

ปั้ง!!! เสียงเลื่อนประตูดังขึ้น

 

“ยังมีอีกหนึ่งนะ สำหรับเจ้าโดยเฉพาะ” ผู้เป็นมารดายื่นสาส์นอีกฉบับให้เส็ตโชมารูทันที

 

“...”

 

“สีหน้าดีขึ้นมากแล้วหนิ เส็ตโชมารู สาวน้อยนั่นมียาดีรึไงกัน?”

 

“...”

 

“เอ้า! อ่านแล้วบอกข้าทีซิ ว่าเจ้าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”

 

         เส็ตโชมารูสบนัยน์ตาสีอำพันตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะรับสาส์นมาอ่าน โดยมีเนื้อความว่า…

         “ถึง ท่านเส็ตโชมารู เผ่าอสูรคาราซุของเราได้ยินข่าวมาว่าท่านจะแต่งงานกับสตรีชาวมนุษย์ผู้นั้น แล้วจะแต่งตั้งให้เป็นชายา มิใช่อนุ การกระทำนั้นมิเคยมีบุคคลใดในตระกูลของท่านกระทำมาก่อน พวกเราไม่คิดว่าท่านจะตกต่ำ และอ่อนแอถึงเพียงนี้ ที่ก้มหัวให้กับมนุษย์ชั้นต่ำ ดังนั้นเผ่าของเราคงไม่จำเป็นที่จะก้มหัวให้กับท่านอีกต่อไป เพราะท่านไม่คุณสมบัติพอจะให้พวกเราเคารพ ตำแหน่งอสูรผู้ยิ่งใหญ่ที่อาณาจักรของท่านได้สืบทอดมาหลายพันปี เผ่าของเราจะขอไปรับไปในเร็ววัน”

 

“หึ! พวกปีศาจชั้นต่ำ มันกล้ามาหยามเกียรติข้าเส็ตโชมารูผู้นี้ ถึงขนาดนี้เชียวรึ!!!”

 

“รู้การเคลื่อนไหวของเจ้าได้ขนาดนี้ คงจะแอบตามสืบมาซักพักแล้วสินะ คงตั้งใจมาล้มตำแหน่งกันเลย แถมมีข้ออ้างเสร็จสรรพ” ผู้เป็นมารดาพูดอย่างสงสัย

 

“ข้าจะไปฆ่ามัน!”

 

“งั้นรึ? เส็ตโชมารู ข้าจะบอกเจ้าไว้นะ ว่าสาส์นเนื้อหาเช่นนี้ อาจจะไม่ใช่ฉบับสุดท้าย เผลอๆ จะไม่มีแม้แต่สาส์นมาเตือนเจ้า เจ้าคงจะเข้าใจความหมายดีนะ ถ้าเจ้าแต่งงานกับสาวน้อยคนนั้นมันจะ…” คำพูดถูกผู้เป็นลูกชายแทรกขึ้นอย่างฉับพลัน

 

“ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าก็จะแต่งงานกับริน!” เขากล่าวด้วยเสียงหนักแน่น

 

“นี่เจ้าเข้าใจในสิ่งที่ข้าพูดรึเปล่า เส็ตโชมารู!”

 

“ข้าไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดที่พวกปีศาจชั้นต่ำเหล่านั้นจะมาฆ่าข้าได้หรอกนะท่านแม่!”

 

“แล้วสาวน้อยคนนั้นล่ะ”

 

“...” คำพูดของมารดาทำให้เขาชะงักทันที

 

“เพราะนางคือจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของเจ้า ถ้านางถูกใช้เป็นตัวล่อเจ้า ซึ่งมันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วเจ้าจะทำยังไง?”

 

“ข้าจะปกป้องรินเอง!” เขาตอบเสียงหนักแน่นอีกครั้ง

 

“เจ้าแน่ใจแค่ไหนว่าเจ้าจะไม่ทำให้นางตายไปอีกครั้ง!” ผู้เป็นมารดากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

“...”

 

“ถ้าศัตรูมันแยกกลุ่มมาฆ่าทั้งเจ้า ทั้งสาวน้อยคนนั้น เจ้ามั่นใจแค่ไหนว่าเจ้าจะไปช่วยนางทัน โดยที่นางจะไม่ตายไปซะก่อน!”

 

“ข้า…” คำพูดที่จริงจังของผู้เป็นมารดาเริ่มทำให้เขาสับสน

 

“ข้าไม่ได้อยากจะขัดขวางการแต่งงานของเจ้าหรอกนะ แต่ข้าอยากจะให้เจ้าคิดให้รอบคอบ ทั้งชีวิตเจ้า ชีวิตนาง แล้วก็อาณาจักร”

 

“ยังไง...ข้าก็จะแต่งงานกับนาง ส่วนเรื่องอื่นๆ ที่ท่านพูด ท่านไม่ต้องห่วงหรอกท่านแม่ ข้าจะพยายามจัดการด้วยวิธีของข้าเอง!”

 

“...” น้ำเสียงที่จริงจังแต่แฝงไปด้วยความกังวลมากมาย ทำให้ผู้เป็นมารดาเงียบไป

 

“...ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำให้ท่านลำบาก” เส็ตโชมารูย้ำอีกครั้ง

 

“อืม”

 

         ผู้เป็นมารดาเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่กังวลไม่ต่างกับลูกชาย การสนทนาทุกอย่างนั้น ก็อยู่ในการรับรู้ของจาเค็น ผู้ที่รู้ว่าเจ้านายของมันกลับมาแล้ว กำลังเดินตามหา ก็เลยบังเอิญเดินมาทันได้ฟังทุกอย่างพอดิบพอดี แต่บรรยากาศที่ตึงเครียดนั้น ทำให้จาเค็นไม่กล้าจะเดินเข้าไปเลยแม้แต่น้อย เพราะมันก็ยังห่วงชีวิตอันน้อยนิดของมันอยู่เช่นกัน ทำได้แต่ยืนอยู่หน้าประตู เพราะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายของมันคงจะกำลังกังวลเรื่องของรินมากกว่าเรื่องไหนๆ

 

         เส็ตโชมารูที่ยังอยู่ภายในห้องทำงาน เขาสะสางทุกอย่างที่กองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา จนตอนนี้มันหมดสิ้นแล้ว รอแต่เพียงให้ข้ารับใช้เอามันไปส่งเท่านั้น เขาเดินออกจากห้องทำงานแล้วตรงไปยังห้องนอนของเขาทันที ความเหนื่อยล้าทำให้เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง ในหัวมีแต่เรื่องริน คิดหาวิธีที่จะทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจบลง ทำให้รินปลอดภัย ทำให้อาณาจักรไม่ถูกรุกราน เขาได้แต่เอามือกุมขมับเบาๆ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็คิดมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ร้อยตลบ แต่ก็ยังหาวิธีดีๆ ไม่ได้เลย แล้วแบบนี้เขาจะปกป้องรินได้ยังไง…

 

“หึ! ปกป้อง..” อสูรหนุ่มพึมพำเบาๆ เมื่อนึกอะไรได้จากความคิด

 

“จิตปกป้อง…” เขาพึมพำอีกครั้งเหมือนจะพยายามย้ำความคิดของตนเอง

 

“ถ้ามันเป็นหนทางเดียว ที่จะทำให้เจ้าปลอดภัยข้าก็คงต้องทำ...สินะ…ริน...” นัยน์ตาสีอำพันฉายแววเศร้าและวิตกกับสิ่งที่พูดพึมพำอยู่ ก่อนจะปิดเปลือกตานั้นแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป

-------------------------------------------------