(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

ณ ปราสาทอะจิไซ

เส็ตโชมารูเหาะกลับมาที่ปราสาทอะจิไซอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกที่ดีใจอย่างที่สุดกับสิ่งที่เขารอคอยมาตลอดระยะเวลาเกือบห้าปี ถึงจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ถูกหลอกจนคิดมาก แต่เรื่องนั้นก็เล็กลงไปทันทีเมื่อรู้ว่าตนกำลังจะได้เป็น ‘พ่อ’ เสียที

อสูรหนุ่มเดินก้าวเข้ามาในปราสาท เสียงเจื้อยแจ้วที่ฟังก็รู้ว่าเป็นของใคร ดังมาจากทางห้องที่ติดกับสวนดอกไม้ในปราสาท น้ำเสียงบ่งบอกได้ดีว่าผู้เป็นมารดทนั้นเอ็นดูลูกสะใภ้มากแค่ไหน นึกถึงก็รู้สึกโล่งใจ เพราะทุกอย่างดูกำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี

ไม่นานเขาก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีบ่าวรับใช้นั่งเฝ้าสองสาวน้อยใหญ่อยู่จำนวนหนึ่ง พร้อมกับความเงียบจากเสียงสนทนา เมื่อเขากำลังจะย่างก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมกับเอ่ยทักภรรยา

“ริน…” เท้าหนาชะงักทันทีเมื่อถูกท้วงขึ้น หลังจากเอ่ยทักภรรยา

“อย่าเข้ามานะคะ ทะ..แค่กๆๆ อ้วกกกก”

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ เส็ตโชมารู” ผู้เป็นมารดาเอ่ยท้วงขึ้นอีกคน

“...” เส็ตโชมารูได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นรินอาเจียนจนหน้าซีด ก่อนจะถอยหลังออกไปยืนหน้าประตูดังเดิม

“รินเหม็นค่ะ ท่านเส็ตโชมารูอย่าเข้ามานะคะ” รินเอ่ยบอกพลางใช้ผ้าเช็ดปาก พร้อมกับมือน้อยยกขึ้นปิดจมูก อสูรหนุ่มยิ่งอึ้งกว่าเก่าเมื่อรินบอกว่าเหม็น

หมายความว่ายังไง?

เขาตัวเหม็นหรือ?

“ลูกของเจ้าคงจะรักพ่อมากเลยล่ะซินะ มนุษย์นี่ก็แพ้ท้องแปลกดีเหมือนกัน” อสูรสาวสูงวัยพูดแซวลูกชาย พลางยกยิ้มเย้ยใส่

“ท่านหมายความว่ายังไง?” อสูรหนุ่มถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“เมียเจ้าแพ้ท้องเพราะเจ้าไง อาจจะแพ้กลิ่นสาบบนตัวเจ้ากระมัง นางถึงได้อาเจียนเวลาเจ้าเข้าใกล้” อสูรหนุ่มอึ้งกับคำตอบ

นี่เขาทำให้รินต้องแบบนี้งั้นรึ?

ทำไมต้องเป็นเขาด้วยล่ะ?

แบบนี้จะเข้าใกล้รินและลูกได้ยังไง?

“แล้วข้าต้องทำยังไง?” ถามอย่างอยากรู้วิธีที่จะได้ใกล้ชิดรินกับลูก

“ก็อยู่ห่างๆ นาง ซักเดือนสองเดือน ให้นางหายแพ้ท้องก่อน แต่ถ้าไม่หายก็ต้องอยู่ห่างๆ จนนางคลอดล่ะนะ” คำตอบของมารดาไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับเส็ตโชมารูนัก ให้เขา 'อยู่ห่างๆ’

ไม่มีคำตอบอื่นรึยังไงกัน?

“อีกกี่เดือนนางจะคลอด” เขาถามกลับ ในเมื่อไม่มีวิธีอื่น ก็คงต้องยอมอดทน เพราะเขาคงไม่อยากเห็นรินต้องอาเจียนราวกับจะขาดใจตายแบบนั้นอีก

“หกเดือน” เข่าแกร่งแทบทรุด สำหรับระยะการตั้งครรภ์เด็กครึ่งอสูร หรืออสูรนั้นจะเร็วกว่ามนุษย์อยู่มาก แต่หกเดือนของเขาตอนนี้มันไม่ใช่แค่รอลูกคลอด แต่ยังไม่สามารถดูแลรินได้อย่างใกล้ชิดได้อีกด้วย

นี่เขาต้องทนห่างจากรินและลูกนานขนาดนั้นเลยรึ?

หลังจากตกลงกันเรียบร้อย เส็ตโชมารูจึงจำใจต้องอยู่ห่างจากรินและลูก โดยปล่อยให้อยู่ในความดูแลของหมอ บ่าวรับใช้ และผู้เป็นมารดาของเขา ทั้งที่ใจอยากจะเข้าไปโอบกอดดูแลอย่างคนเป็นพ่อและเป็นสามีก็ตาม แต่ก็ทำได้แค่หอบเอากองงานและกองสาส์นในแต่ละวัน ลงมานั่งทำอยู่ที่ปราสาท และดูความเป็นไปของเมียและลูกไปวันๆ อย่างเซ็งๆ

ถึงจะเป็นสามีที่โชคร้ายไปหน่อย แต่ก็ยังมีความโชคดีให้ได้ชื่นใจ เมื่อรินหายจากอาการแพ้ท้องก่อนคลอดได้หนึ่งเดือน ถึงจะรู้สึกว่าช้าไปมากก็ตาม แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ได้ดูแลรินและลูกอย่างใกล้ชิดตามที่ตนต้องการจนกระทั่งถึงวันคลอด…

อูแว้! อูแว้!...

เสียงเด็กร้องดังออกมาจากห้องนอนของริน ทำให้อสูรหนุ่มชะงักเท้าหยุดอยู่หน้าประตูทันที หลังจากเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าประตูเพราะนั่งไม่ติดที่ นัยน์ตาสีอำพันหันจ้องมองบานประตูนิ่ง เฝ้ารอเสียงประตูเปิดออก กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอบอวลค่อยคลายจางลง บ่งบอกว่าภายในห้องคงตระเตรียมทำความสะอาดใกล้จะเสร็จสิ้น และไม่นานประตูก็เปิดออก พร้อมกับเสียงเชื้อเชิญจากหมอประจำตระกูลให้อสูรหนุ่มเข้าไป

“เชิญเจ้าค่ะ องค์ชาย” หมอประจำตระกูลเอ่ย พลางเดินนำอสูรหนุ่มเข้าไปด้านใน

นัยน์ตาสีอำพันตวัดมองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนฟูกเพราะความเพลีย และหมดแรง อสูรหนุ่มค่อยๆ นั่งลงข้างฟูกของริน ก่อนจะรับเด็กทารกตัวน้อยที่ร้องอ้อแอ้น่าชังมาจากบ่าวคนหนึ่ง ก่อนที่หมอและบ่าวทั้งหมดในห้องเดินออกจากห้องไปอย่างรู้งาน

อสูรหนุ่มก้มลงมองทารกตัวน้อยในอ้อมแขนแกร่ง รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างปิติที่ได้เห็นใบหูสีขาวน้อยๆ น่ารัก โครงหน้าจิ้มลิ้มได้จากแม่มาเกือบทั้งหมดทั้งตา จมูก ปาก ยกเว้นนัยน์ตาสีอำพันนั้น รวมไปถึงหน้าผากที่มีสัญลักษณ์ประจำตัวเหมือนกับคนเป็นพ่อ จมูกโด่งคมก้มลงหอมแก้มสีชมพูระเรื่อนั้นฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเอ่ยทักทายประโยคแรกกับทารกน้อย

“ว่ายังไงครับ ลูกชายที่น่ารักของพ่อ”

-------------------------------------------------

TBC...