(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

​หลังจากที่รินหมดสติ ทั้งคู่ก็พารินมาพักผ่อนในปราสาท และให้จาเค็นดูแลรินไปพลางๆ ในขณะที่อสูรสาวสูงวัยนั้นกลับไปที่ปราสาทใหญ่ เพื่อเรียกหมอประจำตระกูลจากปราสาทใหญ่มาอย่างเงียบเชียบ โดยไม่ให้เส็ตโชมารูที่อยู่ในปราสาทใหญ่รู้และต้องเป็นกังวลเรื่องของริน

“ลูกสะใภ้ของข้า นางเป็นยังไงบ้างรึ?” อสูรสาวสูงวัยเอ่ยถามหมอที่กำลังเดินออกจากห้องที่ดูอาการของริน

“องค์หญิงกำลังตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”

“สองเดือนแล้วรึ? แล้วนางฟื้นรึยัง?” อสูรสาวสูงวัยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ฟื้นแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”

เมื่อหมอพูดจบอสูรสาวสูงวัยก็เดินเข้าไปในห้องนอนทันที ภายในห้องรินที่ดูอิดโรยกำลังพูดคุยกับจาเค็นถึงอาการของตน เพราะเมื่อหมอตรวจเสร็จแล้วกลับไม่พูดอะไร และบอกแค่ว่านายหญิงสั่งให้รายงานแค่ท่านคนเดียว ในขณะที่กำลังพูดกันอยู่นั้น ผู้ถูกเอ่ยถึงก็เข้ามาในห้อง

“นายหญิง/นายหญิง”

“เจ้าว่าอะไรนะ? สาวน้อย…”

“อ้อ..เอ่อ..คือ..ทะ..ท่านแม่ค่ะ”

“ว่าแต่ หมอว่าเจ้ารินเป็นอะไรร้ายแรงรึเปล่าขอรับ นายหญิง” จาเค็นเอ่ยถามเพราะอยากรู้ และเป็นห่วงรินอยู่ไม่น้อย

“นางท้อง! ท้องได้สองเดือนแล้ว” อสูรสาวสูงวัยเอ่ยบอกด้วยเสียงราบเรียบ

“อ้อ...ก็แค่ท้องเองเจ้ารินเอ้ย เอ..เอ๊ะ!!! ท้อง!!!” จาเค็นตกใจระคนปนกับความยินดีที่ได้ยิน พลางมองไปที่ริน ที่ตอนนี้รู้สึกดีใจ พลางลูบท้องของตนเบาๆ แล้วยิ้มออกมา

“เจ้าริน!! จะ..เจ้ากำลังจะมีลูกของท่านเส็ตโชมารูรึเนี่ย ข้าล่ะดีใจจริงๆ รอมาตั้งเกือบห้าปี ท่านเส็ตโชมารูคงต้องดีใจมากแน่ๆ เลย”

“เจ้าปีศาจน้อย เจ้าร้องห่มร้องไห้ ดีใจอย่างกับเป็นลูกของเจ้าอย่างนั้นแหละ”

“ข้าดีใจแทนท่านเส็ตโชมารูขอรับนายหญิง เพราะท่านอยากมีลูกมานานแล้ว”

“งั้นหรอ? ลูกชายข้าอยากมีลูกครึ่งอสูรอย่างนั้นหรอ?” อสูรสาวพูดขึ้นอย่างฉงน ลูกชายของข้าเนี่ยน่ะรึ? อยากได้เด็กครึ่งอสูร เห็นไม่ชอบหน้าน้องชายต่างมารดาซะขนาดนั้น ไม่คิดว่าจะอยากมีลูกซะด้วยซ้ำ

“...” แต่คำพูดของอสูรสาวสูงวัยนั้นทำให้รินชะงัก นั่นสินะ เส็ตโชมารูอาจจะไม่ต้องการก็ได้ เด็กครึ่งอสูร แม้แต่คนตรงหน้าที่กำลังพูดอยู่ ก็อาจจะไม่ต้องการเช่นกัน

ก็ไม่ใช่อสูรเต็มตัว ลูกของเธอคงจะน่ารังเกียจสำหรับพวกเขา

“แต่...ข้าน่ะอยากมีหลานครึ่งอสูรมานานแล้วนะ ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ก็ดีที่มี” รินยิ้มอย่างโล่งใจทันที ที่อสูรสาวสูงวัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ อย่างน้อย..ลูกของเธอก็ไม่น่ารังเกียจสำหรับแม่สามี

“พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ เจ้าปีศาจน้อยดูแลลูกสะใภ้กับหลานของข้าให้ดีล่ะ”

“ขอรับนายหญิง”

-------------------------------------------------

ณ ปราสาทของอาณาจักรสุนัขอสูรจิ้งจอกเงิน

อสูรสาวสูงวัยกลับมาถึงปราสาทใหญ่พร้อมกับหมอประจำตระกูล เส็ตโชมารูที่กำลังจะเดินไปพูดคุยกับผู้เป็นมารดาเรื่องงานบางส่วนที่ยังไม่เข้าใจ เห็นเข้า จึงเดินเข้าไปถามด้วยความสงสัย ที่ปราสาทมีหมอประจำตระกูล ถ้าไม่ใช่คนในตระกูล มารดาของเขาจะพาหมอคนนั้นไปรักษาใคร หรือมีใครเป็นอะไร?

“ข้าเห็นท่านพาหมอออกไปจากปราสาท เกิดอะไรขึ้น?” ผู้เป็นมารดาได้ฟังคำถาม ก็ผ่อนลมหายใจยาวๆ แสร้งให้ลูกชายคิดไปว่าเรื่องที่จะกล่าวเป็นเรื่องที่หนักใจนัก

“เมียเจ้าป่วยหนัก หมอบอกว่านางอาจจะตาย คงอยู่ได้อีกไม่กี่เดือน” ผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย นางกลั้นขำอยู่ในใจไม่น้อย เมื่อเห็นสีหน้าของลูกชายที่ซีดลงอย่างมาก ถือซะว่าทำโทษที่มีหลานให้นางช้าก็แล้วกัน

“ท่านว่าอะไรนะ...” เส็ตโชมารูเอ่ยถามกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา ในใจปวดหนึบ ขาแกร่งแทบอ่วนยวบ เมื่อมารดาบอกว่าเมียของเขากำลังจะตาย ซึ่งความรู้สึกของเขาตรงข้ามกับผู้เป็นแม่อย่างชัดเจน สุดท้ายขาแกร่งก็ก้าวฉับออกจากตรงนั้นเพื่อออกจากปราสาททันทีปล่อยทิ้งให้ผู้เป็นมารดายืนขำเบาๆ อยู่กับหมอประจำตระกูลอย่างรู้กัน

-------------------------------------------------

ณ ปราสาทอะจิไซ

เมื่อทราบข่าวจากมารดา เส็ตโชมารูก็เหาะกลับมายังปราสาทอะจิไซทันทีเพื่อดูอาการของริน เขารีบจ้ำอ้าวเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างร้อนรน เพื่อเพียงจะพบหน้าภรรยาสุดรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน ซ้ำร้ายกว่านั้น

เธอ..กำลังจะตาย

แล้ว..อะไรจะช่วยเธอได้อีก ในเมื่อดาบเขี้ยวฟ้าฟื้นก็ใช้กับเธอไม่ได้อีกแล้ว..

อสูรหนุ่มครุ่นคิด พลางเดินเข้ามาในห้อง แต่แล้วใจก็กระตุกวูบ เมื่อเห็นร่างภรรยาซีดเซียวนอนหลับตาพริ้มเพราะฤทธิ์ยาอยู่บนฝูก พลางเหลือบมองลูกน้องคนสนิทที่นอนพิงผนังห้องกำลังลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย จึงเอ่ยถามสิ่งที่อยู่ในใจด้วยเสียงอันแผ่วเบา กับสติอันแตกกระเจิงเมื่อเห็นร่างของภรรยา

“..กี่เดือน?”

“อะ..อะไรนะขอรับ? ท่านเส็ตโชมารู”

“ข้าถามว่ากี่เดือน?” จาเค็นที่กำลังงัวเงีย ไม่เข้าใจในคำถามของเจ้านายนัก แต่ก็คิดว่าคงเป็นเรื่องทายาทตัวน้อยๆ ในท้องของริน จึงตอบไปตามความจริง โดยที่จริงๆ แล้วที่เส็ตโชมารูอยากจะถามคือรินจะอยู่ได้นานแค่ไหนต่างหาก

“เอ่อ..หมอว่าประมาณสองเดือนขอรับท่าน” จาเค็นมองหน้าเจ้านายและคิดว่าคงดีใจเป็นแน่ แต่แล้วก็ต้องงง เมื่อเส็ตโชมารูดูเศร้าเกินกว่าจะดีใจ นัยน์ตาสีอำพันนั้นฉายชัดเจนจนจาเค็นสงสัย

รึท่านเส็ตโชมารูไม่อยากมีลูกเป็นครึ่งอสูรกันนะ?

ทำไมไม่เห็นดีใจทั้งที่รินท้องแล้วแท้ๆ

แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากกว่านั้น จาเค็นก็ถูกปลุกออกจากห้วงความคิดอย่างรวดเร็ว

“ออกไปได้แล้วจาเค็น”

“ขอรับ”

เมื่อจาเค็นพ้นออกจากห้องนอนแล้ว เส็ตโชมารูก็นอนลงข้างฟูกของริน มือหนาโอบกอดร่างภรรยามาไว้แนบอกอย่างโหยหาและหวงแหน ราวกับไม่อยากให้เธอจากไปไหน มอบความอุ่นให้กับร่างบางจวบจนถึงรุ่งสาง แต่แล้ว...

“แค่กๆๆ อ้วกกกก”

“ริน…” กลิ่นอาเจียนของริน ทำให้อสูรหนุ่มตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา แล้วพบว่ารินกำลังโก่งคออาเจียนลงในกระโถนอย่างน่าเวทนา เส็ตโชมารูพยายามเข้าไปประคองร่างของรินด้วยความเป็นห่วง แต่รินกลับพยายามดันตัวเองออกห่าง และคลานหนีออกจากเขา ยิ่งทำให้อสูรหนุ่มยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น

“แค่กๆๆๆๆๆ”

“ริน! เป็นอะไรริน บอกข้าสิริน!” อสูรหนุ่มพยายามถามอย่างต้องการคำตอบ ยิ่งรินอาเจียนออกมาไม่หยุด เขายิ่งแทบขาดใจ

"ท่านเส็ตโชมารู..ริน..ริน แค่กๆๆ"

"ริน! ริน! เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ ข้า...ข้าจะไปตามหมอมา"

"มะ..ไม่ต้องค่ะท่า..ท่าน แค่กๆๆ อ้วกกกก"

"ริน! ริน!" เส็ตโชมารูตื่นตระหนก รินที่อาเจียนติดต่อกันนานเริ่มหน้าซีด เขาจึงตัดสินใจไปยังเรือนหลังเล็ก ทุบประตูเรียกจาเค็นให้มาดูแลรินอย่างร้อนรน ก่อนที่ตนจะรีบเหาะไปปราสาทใหญ่เพื่อตามหมอ เขาจะไม่ยอมให้รินเป็นอะไรไปเป็นอันขาด!

-------------------------------------------------

ณ ปราสาทของอาณาจักรสุนัขอสูรจิ้งจอกเงิน

เส็ตโชมารูเหาะมาที่ปราสาทใหญ่ก็ตรงเข้าไปที่ห้องยาทันทีเพื่อพาหมอลงไปดูอาการของริน แต่เมื่อกำลังจะเข้าไปก็พบว่าผู้เป็นมารดาและหมอ รวมไปถึงบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่ง เดินออกมาจากห้องยา พร้อมด้วยห่อยามากมาย

“ท่านจะพาพวกนั้นไปไหน?”

“ไง เส็ตโชมารู มาแต่เช้าเลยนะ มีธุระกับข้างั้นรึ? หรือว่าเมียเจ้าเป็นอะไร?”

“...” คำถามราวกับล่วงรู้เหตุการณ์ ทำให้เส็ตโชมารูยืนนิ่ง แววตาสลดลง จนผู้เป็นแม่ต้องเอ่ยบอกความจริง เพราะกลัวว่าลูกชายจะกังวลจนคลั่งเสียก่อน

“เจ้าไม่ต้องกังวล ถ้านางอาเจียน ก็คงแค่แพ้ท้องล่ะมั้ง ใช่ๆ ตอนข้าตั้งท้องเจ้า ข้าก็แพ้ท้องช่วงนี้แหละนะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยบอก แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างยียวน

“อะไรนะ?!!...” นัยน์ตาสีอำพันเบิกกว้างทันทีที่ได้ยิน รินท้อง? นี่เขากำลังจะเป็นพ่อ แล้วไหนว่ารินกำลังจะตาย? ยิ่งเห็นหน้าตาของมารดาเช่นนั้นก็ยิ่งเข้าใจ

ข้าโดนท่านหลอกสินะ!

“ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวลูกสะใภ้ข้าจะรอนาน” อสูรสาวสูงวัยเอ่ยบอกหมอและบ่าวรับใช้ ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้เส็ตโชมารูค้างตลึงในสิ่งที่เฝ้ารอมานาน

-------------------------------------------------

TBC...