[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

7

 

 

 

 

 

บ่ายแก่ๆของวันอาทิตย์ดินมาหาแบงค์ที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากคอนโดของเขาตามที่นัดกันเอาไว้ หลังจากที่เมื่อวานดินเร่งเร้าให้แบงค์สอนถ่ายรูปได้สำเร็จ

ดินมาก่อนเวลาเล็กน้อยเพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ ร่างโปร่งเดินสำรวจพื้นที่รอบสระน้ำกลางสวนสาธารณะไปเรื่อยๆเพื่อหาที่เหมาะๆสำหรับการเรียน จนเดินมาถึงม้านั่งตัวยาวไกลสายตาผู้คน

ดินนั่งรอแบงค์อยู่ตรงนี้ และที่เลือกที่นี่ก็เพราะเผื่อระหว่างการสอนเขากับแบงค์เถียงกันจะได้ไม่รบกวนชาวบ้านชาวช่องเขามากไป

ดินเอากล้องขึ้นมาเช็คระหว่างรอแบงค์ กล้องที่เป็นของชิ้นแรกจากน้ำพักน้ำแรงของเขา กว่าจะซื้อมันได้ก็ต้องเก็บเงินอยู่หลายเดือน ถึงแม้เงินเดือนครูจะมากเมื่อเทียบกับอาชีพอื่นๆที่ลำบากกว่า แต่ดินเพิ่งจะเรียนจบมาแล้วเงินเก็บระหว่างทำงานช่วงปิดเทอมตลอดห้าปีก็เอามาเปิดโรงเรียนกับเพื่อนจนแทบไม่เหลือ ดินเปิดดูรูปที่ตนเองถ่ายไปเรื่อยๆ คิดว่ากลับไปคงต้องเอารูปลงคอมแล้วหารูปที่ถูกใจไปล้างมาเก็บไว้

 “ทำไมชอบตามเค้าด้วย” เสียงเล็กติดจะหงุดหงิดดังขึ้น ดินละความสนใจจากกล้องในมือแล้วมองหาที่มาของเสียง เด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตาเดินมานั่งม้านั่งไม่ไกลจากเขา พร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าที่เดินตาม

 “ก็เราอยากเล่นกับจิน..”เด็กผู้ชายคนนั้นตอบ จินคงจะเป็นชื่อของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่นั่งหน้าบึ้งหันหลังให้เพื่อน

“แต่เค้าเบื่อเล่นกับบีไอแล้ว” จินตอบ บีไอคือชื่อของเด็กผู้ชายคนนั้น ดวงตาเล็กของบีไอหม่นลงเมื่อได้ยินจินพูดแบบนั้น ความน่ารักของเด็กทั้งสองทำให้ดินเผลอยิ้มออกมา แต่ก็อดนึกสงสัยในใจไม่ได้ถึงท่าทางของจินที่แสดงออกว่าเบื่อหน่ายเพื่อนข้างๆอย่างชัดเจน

ทำไมถึงเบื่อกัน?

“เล่นด้วยกันก็สนุกดีนิ แล้วทำไมจินไม่อยากเล่นกับเรา” บีไอก้มหน้าหลุบสายตามองต่ำ เด็กน้อยหน้าบึ้งหันกลับไปมองเพื่อน พร้อมกับคำตอบที่เปรียบเสมือนน้ำกรดชนิดดีสาดลงกลางใจคนฟัง เจ็บแปลบขึ้นมาทันที         ในสถานการณ์นี้ไม่ใช่แค่เด็กน้อยบีไอที่รู้สึก

“จะให้เล่นแต่กับบีไอเค้าก็เบื่อ”

“จินอยากมีเพื่อนใหม่เหรอ..”น้ำเสียงที่แผ่วลงมากกว่าเดิมดังขึ้นจาก   ริมฝีปากเล็กเป็นกระจับของบีไอ เด็กน้อยเงยหน้ามองเพื่อนด้วยความรู้สึกอ่อนล้า ภาพของเด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงขาวสะท้อนในตาเล็กของบีไอ ดินยกมือขึ้นทาบบริเวณก้อนเนื้อตรงอกด้านซ้าย หัวใจเขากำลังบีบตัวอย่างรุนแรง

“เค้าไม่ได้มีบีไอเป็นเพื่อนคนเดียวนะ!” เด็กน้อยบีไอไม่พูดอะไรต่อ มองหน้าจินเงียบๆอยู่เนิ่นนานก่อนจะหันหลังเดินจากไป ก้าวแต่ละก้าวดินรู้สึกถึงความไม่มั่นคงในนั้น แผ่นหลังเล็กนั่นสั่นจนดินสังเกตได้ บีไอกำลังร้องไห้ และดินเองก็กำลังร้องไห้

ร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“มานั่งแก่อยู่ตรงนี้นี่เอง กูตามหาตั้งนาน” เสียงทุ้มของคนคุ้นเคยดังขึ้น ดินหันกลับไปโผเข้ากอดแบงค์ทันทีที่รับรู้ว่าอีกฝ่ายมายืนอยู่ด้านหลัง     แบงค์เซเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว เสียงสะอื้นเบาๆของคนที่โอบกอดพร้อมทั้งซุกหน้ากับเอวของเขาอยู่ทำให้แบงค์แปลกใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน มองการกระทำเหล่านั้นของดินอย่างไม่เข้าใจ และไม่ได้เลื่อนมือมากอดตอบแต่อย่างใด

อย่าไปไหนอีก...

คือคำร้องขอในใจที่เก็บไว้มาเนิ่นนานของคนที่รอ ดินไม่เคยพูดมันออกไปสักครั้ง ไม่เคยเรียกร้องให้อยู่แม้ว่าจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ต้องพูดต้องทำทุกอย่างตรงข้ามกับหัวใจ เพื่อรักษาสัญญา

แบงค์ยืนนิ่งๆอยู่แบบนั้น เด็กผู้หญิงที่ชื่อจินเดินจากไปเมื่อผู้ปกครองมารับ ส่วนบีไอนั้นดินก็ไม่รู้ว่าเดินไปทางไหนและเด็กน้อยจะทำยังไงต่อไป ความเข้มแข็งของบีไอทำให้ดินอ่อนแอ จนเผลอแสดงส่วนนั้นออกมาต่อหน้าแบงค์

“เป็นอะไร?” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อเสียงสะอื้นเบาๆของดินหยุดลง   ดินผละอ้อมกอด ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่นั่งยองๆลงมาอยู่ในระดับสายตา

เจอกันแล้ว...

“เป็นอะไรหืม?” น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับปลอบประโลมนั้นทำให้ดินรู้สึกดีได้ไม่ยาก ดินมองสำรวจทั่วไปใบหน้าคม ดวงตาคู่นั้นสะท้อนภาพเขาอยู่ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มเจ้าของรอยยิ้มเอกลักษณ์ ได้แค่สัมผัสแต่ไม่อาจครอบครอง

“สงสัยกูจะเครียดเรื่องงาน” ดินโกหกคำโต ไม่คิดจะตอบว่าเอาคำพูดของเด็กสองคนมาคิดจนร้องไห้ตาม แบงค์คงว่าไร้สาระอีก ถึงมันจะดูไร้สาระจริงๆก็เถอะ

“เฮ้อ..กูก็นึกว่าเป็นไร” มือหนายกขึ้นยีหัวร่างโปร่ง “เครียดมากระวังหน้าแก่กว่าเดิม คอลลาเจนน่ะหาซื้อมากินบ้าง” พูดไปก็ขำไป ดินมองด้วยสายตาเคืองๆที่โดนว่าแก่รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แบงค์ลุกขึ้นมานั่งข้างๆเมื่อเห็นดินกลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว

“มานานรึยัง?” เสียงทุ้มถามขึ้นอีก ก่อนจะเอนหลังพิงม้านั่งยกขาขึ้นมาวางที่เข่าตัวเอง สูดอากาศดีเข้าปอดลึกๆ

“สักพัก” ดินตอบ ความรู้สึกไม่ดีเมื่อสักครู่เริ่มหายไปแล้ว จริงๆเขาไม่ควรแสดงด้านนี้ออกมาให้แบงค์เห็นด้วยซ้ำ แบงค์คงไม่ชอบใจหากรู้เหตุผลที่แท้จริง นึกขอบคุณอีกฝ่ายในใจที่ไม่ถามอะไรต่อให้มีปัญหากัน แบงค์อาจจะเชื่อที่เขาบอกว่าเครียดเรื่องงาน หรืออาจจะไม่เชื่อ ดินเองก็ไม่รู้ แต่ท่าทางผ่อนคลายนั่นทำให้ดินรู้สึกดีขึ้นไปด้วย

“แล้วมานั่งซะไกล มึงวางแผนข่มขืนกูรึเปล่าเนี่ย ลับตาคนด้วย เกิดมาหล่อนี่อันตรายว่ะ” ร่างหนาพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมาเหมือนกับว่าหนักใจจริงๆ

“เอาจริงๆกูหล่อกว่ายังไม่พูด” ดินพูดความจริง แบงค์ก็ดูแมนๆดีแต่หน้าหวานๆแบบเขานี่กำลังเป็นที่นิยม ใช่ไหมครับ?

“แผนที่มั้ย?” แบงค์พูด

“เอามาทำไม?” ดินเลิกคิ้วถาม ตอนนี้เขานั่งเอียงข้างมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย

“มึงหลงไง” แบงค์ตอบคำถาม คนเข้าใจยากถึงกับขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก

“หลงไร กูก็นั่งอยู่นี่” ดินว่า

“หลงตัวเองไง” แบงค์ตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ คนที่เพิ่งจะเก็ตกับมุขที่แบงค์เล่นยกขาขึ้นมาเตะแข้งของเขา คราวนี้แบงค์หลบไม่ทันเลยโดนไปเต็มๆ “เบื่อว่ะ เมียเก่าไม่เคยจะรับมุขทัน” คำง่ายๆที่คนพูดไม่ทันคิดทำเอาคนฟังชะงักไป ดินเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จู่ๆมันก็ไปไม่เป็นเสียดื้อๆเมื่อได้ยิน แบงค์พูดแบบนั้น

“ไม่ต้องเก็บไปคิดเลยนะ มีเมียกับเขาทั้งคนแม่งโคตรคิดมากจริงๆ”    แบงค์พูดดักทางพร้อมทั้งยกมือขึ้นเขกหัวดินเบาๆ แน่นอนว่าไม่ทันเพราะ  ดินคิดมากไปแล้ว แบงค์รู้โดยทันทีเพราะดินเงียบไป

“ไม่ได้คิดมากสักหน่อย” ดินเถียง

“ยัง..ยังไม่หยุดอีก” ตีหน้านิ่งๆมองคนชอบเถียง ดินกัดริมฝีปากล่างตัวเองขมวดคิ้วอย่างขัดใจเมื่อไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้อีก ในที่สุดเขาจึงเปลี่ยนเรื่องมันซะเลย

“สอนกูได้แล้ว!” ประโยคติดไม่พอใจดังขึ้น ดินยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปแบงค์เร็วๆ เพราะระยะห่างที่ไม่ไกลกันทำให้ถ่ายได้เฉพาะใบหน้าอีกฝ่าย

“ขึ้นเสียงกับครูอีกนะมึง เออ..เริ่มกัน”

แบงค์เริ่มสอนโดยให้ดินไปถ่ายรูปอะไรก็ได้มาหนึ่งรูป ดินลุกจากม้านั่งแล้วออกพื้นที่ปฏิบัติตามที่ครูจอมกวนสั่ง รูปที่ดินถ่ายมาให้แบงค์ดูคือ รูปม้านั่งยาวตัวที่เด็กสองคนมานั่งเมื่อกี้ โดยที่ดินถ่ายให้ม้านั่งอยู่ตรงกลางรูป 

 “รูปที่มึงถ่ายเขาเรียกว่าจุดตาย ภาพมันไม่มีอะไรเลย มันให้ความรู้สึกเฉยมาก” แบงค์ว่า ดินนั่งห่อไหล่คอตก แค่รูปแรกก็เริ่มได้ไม่ดีซะแล้ว

“มาดูนี่” แบงค์บอกให้ดินขยับเข้ามาใกล้ ดินทำตามอย่างว่าง่าย มือเรียวเกินจะเป็นชายกดปลดล็อคหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองเข้าหารูปในเน็ตเปิดให้ดินดู รูปแรกคือรูปดอกไม้สีชมพูที่วางเกยสระน้ำ โดยดอกไม้อยู่มุมล่างขวา และมีเส้นกั้นสีขาวเป็นช่องสี่เหลี่ยมอยู่เก้าช่อง 

​

**​ **

(เครดิต จากเว็บเด็กดี)

“ถ้าจะถ่ายภาพให้มันดูมีชีวิตไม่เป็นจุดตาย มึงต้องถ่ายจุดเด่นให้อยู่บริเวณจุดตัดจุดใดจุดหนึ่ง” แบงค์เริ่มอธิบายจากรูปในเว็บที่หามา “มึงเห็นจุดตัดสี่จุดนี่ไหม” แบงค์หมายถึงจุดตัดสีขาวสี่จุดจากช่องทั้งหมดเก้าช่อง       ดินพยักหน้า “แล้วมึงว่าภาพนี้เป็นไง” แบงค์ถามความเห็นของดิน

“ก็สวยอ่ะ” สั้นๆแต่ก็ตอบตามความรู้สึกจริงๆ

“นั่นแหละ แล้วภาพนี้ล่ะเป็นแบบไหน” แบงค์เลื่อนอีกรูปให้ดู เป็นภาพผีเสื้อเกาะดอกหญ้า พื้นหลังเบลอๆสีเขียว ดินตอบโดยทันทีเพราะมันไม่ต่างจากรูปม้านั่งที่เขาถ่ายสักเท่าไหร่

​

 

(เครดิต http://www.siamfishing.com/board/view.php?tid=16588&begin=0)

**“จุดตายใช่มั้ย?”

“เออ เก่งขึ้นแล้วเมียกู”

ทำไมกันนะคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของแบงค์ถึงได้มีอิทธิพลกับดินเสมอ อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อคำชมเมื่อกี้ไม่มีคำว่าเก่าต่อท้ายสรรพนามที่แบงค์ใช้เรียกเขา ถ้าแบงค์ละสายตาจากหน้าจอมือถือ สนใจมอง  ดินสักนิดคงเห็นว่าใบหน้าหวานของร่างโปร่งในขณะนี้แดงไปถึงใบหู

“แล้วนี่?” แบงค์เลื่อนอีกภาพ เป็นภาพต้นไม้ซึ่งถูกแต่งให้เป็นสี่ฤดู        ดินพิจารณาอยู่นานก่อนจะตอบออกไปแบบไม่มั่นใจสักเท่าไหร่

​

 

(เครดิต http://55060232-khomphet.blogspot.com/)

**“จุดเด่นเหรอ” จะว่าเด่นมันก็ดูเด่นทั้งหมด จะว่ามีชีวิตชีวาก็ดูแปลก   มันเป็นรูปสมมาตรแต่ให้ความรู้สึกไม่เท่า?แบงค์ขำเมื่อดินตอบพร้อมทั้งยื่นมือไปยีหัวเมื่อเห็นนักเรียนของเขาทำท่าคิดมาก

“ภาพนี้ไม่มีจุดเด่นหรอก” แบงค์บอก

“กูชอบรูปนี้” ดินเปิดมือถือของตัวเองให้แบงค์ดูบ้าง เมื่อคืนเขาบันทึกไว้เพราะเห็นว่ามันสวยดี

​

**​ **

(เครดิต เว็บเด็กดี)

 

“รูปนี้ก็ไม่มีจุดเด่น ถึงจะเห็นว่าคนตาบอดเด่น แต่มันไม่ได้อยู่ที่จุดตัดเห็นไหม” แบงค์อธิบาย ดินพยักหน้าเข้าใจ “ลองไปถ่ายมาให้กูดูอีกสักรูปดิ” แบงค์บอก ดินทำตาม โดยครั้งนี้รูปที่ดินถ่ายคือใบไม้แห้ง         สีเหลืองที่มันล่วงหล่นจากต้นไม้มาวางอยู่ริมถนน ดินเอามาให้แบงค์ดูเมื่อถ่ายเสร็จ

**“ดีแล้วแต่มันดูไม่มีชีวิตชีวาสักเท่าไหร่ มึงว่าไหม?” แบงค์แสดงความคิดเห็นโดยไม่ลืมถามกลับด้วย ดินพยักหน้าเบาๆ

“เออ ไปลองอีก”

หลังจากนั้นดินก็ลองถ่ายรูปสิ่งนั้นสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ แม้แต่คนที่สอนก็ติดมาด้วยหลายรูป ดินเดินถ่ายรูปจนทั่วสวนสาธารณะโดยทุกครั้งที่เปลี่ยนมุมก็ลากแบงค์ตามมาด้วย ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่าขี้เกียจก็เถอะ เสียงหัวเราะ เสียงดุ รอยยิ้มปะปนกัน แม้แต่แบงค์ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าวันนี้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ดินเปลี่ยนไปในความรู้สึกของเขา ไม่ได้ชวนให้เหนื่อยใจ ไม่ได้คิดมากเหมือนเมื่อก่อน ถึงจะมีบ้างอย่างที่เห็น แต่พอเขาพาเปลี่ยนเรื่องดินก็จะกลับมาร่าเริงอย่างเดิม

“มึงไปถ่ายคนเดียวไปกูขี้เกียจเดินแล้ว” แบงค์นั่งลงตรงม้านั่งไม่ยอมเดินตามต่อ ดินไม่ได้บังคับอะไรอีก เดินไปซื้อน้ำเปล่าจากร้านซึ่งอยู่ไม่ไกลมายื่นให้ครูจำเป็นที่อุตส่าห์มาสอน แล้วเปิดน้ำของตัวเองกินบ้าง

“เหนื่อยแต่ก็สนุก” ดินพูดขึ้นพร้อมทั้งรอยยิ้มหวาน

“สนุกแต่กับมึงคนเดียวน่ะสิ ลากกูเดินตามทำไมไม่รู้” แบงค์บ่นพร้อมทั้งส่ายหัวเบาๆเมื่อคนที่กินน้ำอยู่เมื่อครู่วางขวดน้ำเปล่าลงแล้วหยิบกล้องขึ้นถ่าย ฝีมือการถ่ายรูปของดินพัฒนาขึ้นมาก ไม่ใช่ด้วยพรสวรรค์แต่เพราะความขยันที่มี เห็นได้จากถ่ายตั้งแต่หมายันใบไม้นั่นแหละ

“ทำเป็นบ่น ไหนบอกยังไม่แก่” ถ่ายรูปแล้วก็หันกลับมาเถียงต่อ

“เออ กูบอกยังว่ากูแก่” พูดออกมาเสียงเข้ม ตอนนี้เย็นมากแล้วผู้คนเริ่มเยอะขึ้น ลมพัดเย็นๆของบรรยากาศร่มรื่นทำให้คนทั้งสองคลายความเหนื่อยล้าลงไปบ้าง

“ก็ยัง” ยอมรับออกไปตรงๆเมื่อเถียงไม่ออก “กูชอบวันนี้นะ” ดินบอกออกไปตามความรู้สึก

“ชอบกูก็บอกว่าชอบกู ก็นะหล่อมากความสามารถแบบนี้” เสียงเข้มพูด หลงตัวเองนี่ไม่เคยยอมใคร

“แผนที่ไหม?“มุขที่แบงค์เคยหยิบเอามาเล่นแล้วดินไม่เข้าใจถูก  ก๊อปปี้ต่อหน้าต่อตา

“ไม่เอาว่ะ เพราะกูไม่ได้หลงตัวเอง” แบงค์จะบอกว่าที่พูดมานี่ความจริงล้วนๆ

“เหรอออ” ดินทำเสียงไม่อยากเชื่อ

“กูว่ามึงมากกว่าที่หลงกู” รอยยิ้มกริ่มที่ปรากฏบนหน้ากับสายตาที่มองมาราวกลับหาความจริงนั้นทำให้ดินพูดอะไรไม่ออก

“นอนแป๊บ อย่าให้รู้ว่าแอบถ่ายรูปกูอีก” แบงค์พูดดักทางก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ม้านั่งโดยใช้ตักดินเป็นตัวหนุน ขายาวๆชันขึ้นเพราะมันเกินม้านั่งที่นอนอยู่ ดวงตาคมหลับลงพร้อมกับความเงียบที่เข้ามา

ดินไม่ได้ห้ามอะไร ชอบซะอีกที่ได้ทำแบบนี้ ตอนคบกันเขากับแบงค์ไม่ค่อยมีเวลาแบบนี้ร่วมกันสักเท่าไหร่ เขาได้รู้จักแบงค์มากขึ้นในการกลับมาเจอกันในครั้งนี้ ทั้งสองคนพูดคุยกันมากขึ้น แลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกัน หลายอย่างที่ดินให้แบงค์ช่วยตัดสินใจ และหลายครั้งที่แบงค์มีเรื่องไม่สบายใจแล้วเล่าให้ดินฟัง น่าเสียดายที่เมื่อก่อนมันไม่เป็นแบบนี้ ความสัมพันธ์ที่มันจำเป็นต้องหยุดโดยที่ยังไม่ทำความรู้จักกันด้วยซ้ำมันช่างน่าเสียดาย

“เป็นแฟนกันไม่จำเป็นจะต้องมีแค่เรื่องเซ็กส์ไม่ใช่เหรอวะ” จู่ๆดินก็พูดขึ้น คนที่ยังหลับไม่สนิทลืมตาขึ้นมองหน้า

“เออ แล้วอะไรของมึงจู่ๆพูดขึ้น?” ใบหน้าคมแสดงความไม่พอใจเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายขัดจังหวะการนอน

“จริงๆตอนที่เราคบกันเราคุยกันแบบนี้ก็ได้นี่หว่า มึงสบายใจใช่ไหมที่เราคุยกันแบบนี้?” ดินถามออกไป พร้อมทั้งก้มหน้าลงมองคนที่นอนหนุนตักตัวเองอยู่ สายลมอ่อนๆเป็นตัวช่วยที่ดีขณะรอคำตอบจากอีกคน

“มั้งนะ” แบงค์ตอบแบบกวนๆพลางยักคิ้วด้วย“แล้วอะไร เพิ่งคิดได้?”   แบงค์หมายถึงมันผ่านมานานดินเพิ่งจะมาคิดทบทวนอะไรตอนนี้

“ก็ตอนนั้นเรายังไม่ทันได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย มึงก็..”นอกจากเซ็กส์ที่รั้งสองร่างกายกับหนึ่งหัวใจเอาไว้ด้วยกันแล้ว มันก็ไม่มีอะไรยืนยันความรู้สึกของแบงค์เลย

“พอๆ เรื่องอดีต” แบงค์พูดขัดขึ้นก่อนที่ดินจะพูดจบ ร่างหนาเด้งตัวลุกขึ้นจากม้านั่ง “กูจะกลับแล้ว” บอกสั้นๆด้วยใบหน้านิ่งจนดินตามอารมณ์ไม่ทัน

“โกรธกูเหรอ?” ดินที่นั่งอยู่ม้านั่งในท่าเดิมเงยหน้าขึ้นถาม

“กูจะโกรธทำไมล่ะ แค่อู้งานนานแล้ว จะกลับไปทำงาน” แบงค์ตอบ      ดินพยักหน้าเข้าใจ

“อืม” หวังว่าจะเป็นอย่างที่พูด เพราะดินไม่ชอบเลยกับการจากกันโดยที่มีเรื่องค้างคาใจ

“ไม่ต้องมาทำเสียงนอยด์ พรุ่งนี้โทรปลุกกูด้วย” แบงค์บอกพร้อมทั้งยกมือขึ้นยีหัวคนที่ทำท่าจะคิดมากอีกแล้ว

“ไม่มีเบอร์” จริงๆ พวกเขาไม่มีเบอร์กันและกัน ถ้าจะติดต่อกันทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ก็คือนัดสถานที่และเวลา เป็นความสัมพันธ์ที่เลื่อนลอยที่สุดเลยใช่ไหมล่ะ

“จะให้อยู่นี่ไงเอามือถือมึงมา” ดินยื่นมือถือให้ตามที่แบงค์บอก    มือหนากดเบอร์ตัวเองแล้วคืนให้ดิน

“ทำไมมีเก้าตัว- -” ว่าแล้วอย่างแบงค์น่ะเหรอจะเอาตัวเองมายึดติดกับอะไรง่ายๆ

“อีกตัวหาเอา”

คนชอบกวนยักคิ้วแล้วเดินจากไป นอกจากเหมือนสายน้ำแบงค์ก็เหมือนสายลม พัดพามาเพียงชั่วคราวพอให้ได้สุขใจและโหยหาแล้วก็เดินจากไป

ดินทำได้แค่เพียงรอ รอว่าสายลมนั้นจะพัดหวนกลับมาอีก

​

 

...........................................

 

To be con.******