[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

4

ดินออกจากคอนโดในเวลาแปดโมงเช้า หนึ่งชั่วโมงเพียงพอสำหรับการเดินทางไปทำงานและมีเวลาพอจะแวะซื้อกาแฟร้านโปรด ลาเต้เครื่องดื่มประจำถูกแทนที่ด้วยกาแฟดำและขนมที่พึ่งลองหลังจากกลับมาเจออีกคน  แบงค์ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิมในตอนเขาออกจากคอนโดมา มันดูไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ที่เขายื่นคีย์การ์ดสำรองให้อีกฝ่ายพร้อมทั้งบอกให้ปิดประตูให้ด้วยถ้าแบงค์จะออกไปข้างนอก

มันคือความไว้ใจอย่างไร้สาเหตุ กับแบงค์แล้วดินปล่อยให้ความรู้สึกชักนำการกระทำและอยู่เหนือเหตุผลหลายต่อหลายครั้ง เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เฉลยทุกอย่างออกไปราวกลับต้องมนต์ แบงค์รู้ทุกอย่างในสิ่งที่อยากรู้ อีกทั้งสิ่งที่ไม่อยากรู้ แต่ดินไม่เคยรับรู้อะไรเกี่ยวกับ  แบงค์เลย หากฝ่ายนั้นไม่เอ่ยปากพูดบอก 

ไม่ค่อยยุติธรรมเอาเสียเลย..

ดินมาถึงโรงเรียนก่อนจะถึงเวลาสอนยี่สิบนาที วันนี้สิ่งที่ดินเตรียมมาสอนก็คือรูปประโยคภาษาง่ายๆเพื่อฝึกทักษะให้เด็กๆ เกมบอกต่อ และหนังสือเล่มเล็กที่แบงค์หยิบไปอ่านเมื่อคืน

ดินออกมายืนรอรับเด็กๆจากผู้ปกครองหน้าโรงเรียน ผ่านมาหนึ่งเทอมแล้วปัญหาเรื่องงอแงไม่อยากมาเรียนจึงไม่มีให้เห็น มันเป็นแบบนี้ซ้ำๆอยู่ทุกวันชีวิตที่แสนเรียบง่ายของดิน ถ้าถามว่าสิ่งไหนกันแน่ที่เป็นความฝัน   ดินก็ตอบได้ทันทีว่ามันเปลี่ยนไปเรื่อยๆตั้งแต่เล็กจนโต และมันก็อาจเปลี่ยนไปเรื่อยๆในวันที่เขาแต่งงาน มีลูก หรือจนกระทั้งหมดลมหายใจ สิ่งที่อยากทำมากกว่าคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับดินในตอนนี้

สวัสดีครับน้ำทิพย์

“สวัสดีครับคุณแม่”

ดินทักทายน้ำทิพย์ลูกศิษย์แสนซนซึ่งเป็นเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยินโดยใช้ภาษามือและไม่ลืมเอ่ยสวัสดีผู้ปกครองที่มาส่งอย่างมีมารยาท น้ำทิพย์ทักทายครูดินกลับเป็นภาษามือพร้อมกับยิ้มแฉ่งโชว์ฟันหลอ

“สวัสดีค่ะครู ฝากยัยตัวแสบด้วยนะคะ” แม่ของน้ำทิพย์เอ่ยฝากลูกสาวกับคุณครูประจำชั้น ก่อนจะวางยัยตัวแสบของเธอลงส่งให้ดิน

 “ยินดีครับ น้ำทิพย์สวัสดีคุณแม่ยังครับ” ดินบอกลูกศิษย์ตัวน้อยด้วยภาษามือ น้ำทิพย์ทำตามอย่างว่าง่าย  แล้วดินจึงส่งน้ำทิพย์ให้เฟิร์นเพื่อนสนิทที่เป็นครูอีกคนในโรงเรียนพาเข้าห้องไป เพราะเขาต้องยืนรอรับเด็กๆคนอื่นจนจะถึงเวลาเริ่มเรียน

การเรียนการสอนไม่ได้แตกต่างจากวันที่ผ่านมาสักเท่าไหร่ แต่ก็วุ่นวายใช่เล่น เพราะเด็กที่มีความหลายหลายมาอยู่รวมกันจึงต้องมีวิธีการจัดการเป็นพิเศษ ห้องของดินเป็นห้องเรียนรวมที่มีทั้งเด็กปกติและเด็กที่มีความบกพร่องด้านต่างๆรวมกันอยู่ รวมแล้วก็ยี่สิบเอ็ดคนถือว่าไม่มากสำหรับห้องเรียกปกติ แต่ก็เป็นงานใหญ่สำหรับการเรียนรวมของเด็กพิเศษ

ผ่านไปสองชั่วโมงเนื้อหาที่เตรียมมาไม่ถึงสามหน้ากระดาษเอสี่แต่กินเวลาซะนาน กว่าที่ดินจะสื่อให้เด็กเข้าใจในสิ่งที่ต้องการสอนได้เล่นเอาเหนื่อยทั้งครูและเด็ก

“เด็กๆต่อไปครูมีเกมมาให้เล่นนะครับ” ดินพูดพร้อมทั้งทำมือเป็นภาษามือช่วยเด็กบกพร่องทางการได้ยินไปด้วย เด็กๆทุกคนมีท่าทีตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าคุณครูดินมีอะไรสนุกๆมาให้เล่นอีกแล้ว

“เกมอะไรคะครู” น้ำทิพย์ถามขึ้น ถึงแม้เธอจะหูหนวกแต่น้ำทิพย์ก็เป็นเด็กฉลาด เธอให้การร่วมมือกับกิจกรรมการสอนและเข้ากับเพื่อนๆได้ดี

 “เกมบอกต่อครับ แต่ก่อนเล่นทุกคนต้องเป็นเด็กดีทำตามที่ครูบอกและไม่งอแงนะครับ” ดินบอกข้อตกลงให้เด็กๆทุกคนได้รับทราบก่อนจะเริ่มอธิบายวิธีการเล่น ดินจัดแบ่งเด็กๆออกเป็นสองทีม นั่งต่อแถวตอนลึกกันอยู่กลางห้อง โดยให้เด็กๆนั่งสลับกันไป

เกมบอกต่อมันก็คือเกมกระซิบที่รู้จักกันทั่วๆไป เชื่อว่าทุกคนก็เคยเล่น แต่ห้องเรียนดินมีเด็กที่บกพร่องทางการได้ยินจึงต่อเปลี่ยนแปลงวิธีการสื่อสารนิดหน่อยเพื่อให้เด็กทุกคนได้ทำกิจกรรมร่วมกันทั้งหมด

“ครูจะบอกประโยคสั้นๆกับเพื่อนคนแรกที่อยู่หัวแถวนะครับ แล้วให้กระซิบหรือใช้ภาษามือบอกต่อกันไปเรื่อยๆ ทีมไหนถึงคนสุดท้ายก่อนและยืนขึ้นบอกครูทีมนั้นจะเป็นฝ่ายชนะนะครับ” ไม่ต้องอธิบายหลายรอบเพราะคุณครูดินเคยเอาเกมนี้มาให้เล่นแล้ว เด็กๆจำได้และก็ชอบมันมาก

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องเรียนดังขึ้นไม่ใช่แค่คุณครูดินที่หันไปมอง เด็กที่นั่งอยู่ก็หันตามเสียงคนที่มาขัดจังหวะการเล่นสนุกเช่นเดียวกัน

“ครูเฟิร์น” มินเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาคนหนึ่งเรียกชื่อคุณครูคนสวยที่มองผ่านกระจกมา 

“ขอโทษที่มารบกวนนะจ๊ะเด็ก ๆ ครูขอตัวครูดินแปปนึงน๊า” เฟิร์นเพื่อนสนิทของดินซึ่งเป็นครูโรงเรียนเดียวกันพูดเสียงหวานบอกนักเรียนแล้วกวักมือเรียกดินให้เดินออกมาหาหน้าห้อง

“อะไรของแก” ดินถามเพื่อนสนิทที่ทำท่าทางแปลก ๆ เมื่อเขาเดินออกมาหาเธอนอกห้อง

“แอบกั๊กเด็กก็ไม่บอกกันนะแก เด็ดเชียว” ดินขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟิร์นพูด เฟิร์นจึงขยายความต่อ

“มีคนมาหาแกใส่ชุดนักศึกษาด้วย พึ่งรู้ว่าชอบแนวนี้นะยะ หนุ่มมาดเซอร์” เฟิร์นแซว

“อะไร” ยิ่งพูดยิ่งงงเข้าไปใหญ่ 

“ฉันเห็นเขาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าโรงเรียน พอถามจึงได้รู้ว่ามาหาแก เลยพาเข้ามา หล่อซะด้วย มีของดีไม่บอกต่อจำไว้นะ” เฟิร์นแกล้งตัดพ้อ จนใครอีกคนเดินมานั่นแหละดินถึงเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนสนิทพูด

“แบงค์...”ดินอุทานชื่ออีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยความแปลกใจ

“ไงคุณครู” เสียงทุ้มเอ่ยทักกลับ แบงค์อยู่ในชุดนักศึกษาแบบเดิม นี่เข้ามหาลัยตามที่บอกรึยังนะ

“ไม่เป็นก้างล่ะ ตามสบายนะคะน้องแบงค์” เฟิร์นส่งยิ้มหวานให้แล้วเดินจากไป ปล่อยให้ดินอยู่กับผู้มาใหม่สองคน

“มาได้ไง?” ดินถามด้วยความสงสัย แบงค์รู้ได้ไงว่าเขาทำงานอยู่ที่นี่

“เดินมา” คำตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความแต่ไม่ได้ช่วยอะไรสักเท่าไหร่หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาของแบงค์ ดินมองคนชอบกวนอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ มีสักครั้งที่จะตอบดี ๆ เหมือนคนปกติไหมนะ

“ว่างขนาดนั้น?” 

“ส่งงานแล้ว เบื่อ ๆ ไม่รู้จะทำไร” แบงค์บอกเหตุผลที่แท้จริง เขาเป็นคน   ขี้เบื่อ ความสนใจที่มีต่อบางสิ่งบางอย่างกินเวลาไม่ถึงอาทิตย์ แม้แต่คนที่คุยๆมากสุดก็เดือนนึง แล้วการที่เสร็จงานมันก็ว่างเกินจะนั่งเบื่ออยู่ห้องเฉย ๆ

“ทำไรดีวะเมียเก่า” 

นี่คงไม่ได้มาหาเขาเพราะมาถามแค่นี้หรอกมั้ง หรือจะมาเพราะถามแค่นี้จริงๆ แบงค์เดาอารมณ์ยากจะตาย

“ถ้ากูแนะนำมึงได้มึงจะเบื่อกูไหมล่ะ” ดินพูดประโยคแทงใจดำออกไป ไม่ได้ตั้งใจจะประชดประชัน เพียงแต่พูดความจริงซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขารู้ดี

ความจริงที่มันสร้างความเจ็บปวดให้ดินมหาศาลในวันที่เดินจากมา

ความจริงที่มันค่อยๆเลือนหายไปตามกาลเวลา

และความจริงที่กำลังกลับมาสร้างความกลัวให้เขาอีกครั้ง

“เฮ้อ ตอนนี้กูไม่เบื่อไง คุยกับมึงแล้วสบายใจดี” รูปแบบประโยคง่ายๆไม่ได้ซับซ้อนแต่ทำเอาคนฟังรู้สึกดีได้ไม่ยาก ถ้าดินคือต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านบนพื้นที่แห้งแล้งมาหลายปี คำพูดของแบงค์เมื่อกี้ก็คงเป็นสายฝนที่ไม่ได้ร่วงหล่นจากฟ้ามานาน 

แบงค์เหมือนสายฝน เหมือนสายน้ำ ไม่สามารถควบคุมและครอบครองได้ 

“งั้นมากับกู” ดินเอื้อมมือไปจับมือหนาก่อนจะลากแบงค์เข้าไปในห้องเรียนด้วยกัน เด็กๆที่นั่งรอคุณครูคนสวยนานละความสนใจจากเกมที่ครูจะพาเล่นไปหมด จนดินเดินกลับเข้ามานั่นแหละเด็กคนหนึ่งจึงพูดขึ้นว่าครูมาแล้ว และบอกให้เพื่อนๆมานั่งตามเดิม

“เด็ก ๆ ครับ วันนี้ครูพาเพื่อนร่วมห้องคนใหม่มาแนะนำ” ดินดึงแขนแบงค์ออกมายืนหน้าชั้นแล้วแนะนำให้นักเรียนรู้จัก 

“เล่นอะไรของมึง” แบงค์ขมวดคิ้วมองดินสลับกับมองเด็กๆที่นั่งต่อแถวกันอยู่ เขาพึ่งรู้ว่านักเรียนที่ดินสอนนั้นเป็นเด็กที่มีความผิดปกติทางด้านร่างกาย

“พูดเพราะๆสิ ต่อหน้าเด็กนะ” ดินกระซิบให้ได้ยินเพียงแค่สองคน เด็ก ๆ มองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ “เด็กๆเพื่อนคนใหม่ของเราอายุมากกว่า ต้องเรียกว่าพี่นะครับ” ดินพูดบอกนักเรียนต่อ “ยืนเฉย ๆ ทำไมแนะนำตัวกับเพื่อนสิแบงค์” ดินยักคิ้วให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ แบงค์มองดินอย่างคาดโทษ

“สวัสดี พี่ชื่อแบงค์” เพราะสายตาคาดหวังของเด็กที่มองมาทำให้แบงค์เลี่ยงไม่ได้ จึงต้องทำตามที่ดินบอก

“แนะนำตัวแล้วก็ไปนั่งต่อแถวเพื่อน ๆ สิแบงค์ นู้นน่ะ แถวที่มีสิบคน” ดินดันไหล่แบงค์พร้อมทั้งชี้บอกแถวที่มีสิบคนให้แบงค์ไปนั่งต่อคนสุดท้ายจะได้มีทีมละสิบเอ็ดพอดี

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง” แบงค์เขกหัวดินเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งต่อแถวเด็ก ๆ

“เด็กน้อย ครูนายจะให้ทำอะไร” แบงค์ถามเด็กที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา ไร้เสียงตอบรับจากคนที่ถาม เด็กคนนั้นนั่งขัดสมาธิหลังตรงจ้องดินไม่วางตา ไม่แม้จะหันมาสนใจผู้มาใหม่อย่างเขาเลยสักนิด หรือเขาจะพูดเบาไป

“นี่ ครูนายให้ทำอะไร” แบงค์พูดเสียงดังขึ้นกว่าในตอนแรก

“พะ..พะ..พี่คะ..ไอคิวเขาไม่ได้ยิน..ระ..หรอกค่ะ” ไอคิวคงจะหมายถึงเด็กคนที่แบงค์ถาม เด็กคนที่นั่งอยู่หน้าไอคิวอีกทีหันมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงติดขัด สงสัยจะติดอ่างแบงค์เริ่มจับสังเกตได้ 

“งั้นให้ครูอธิบายอีกรอบแล้วกัน” แบงค์พยักหน้าเข้าใจก่อนจะเรียกชื่อ  ดินเสียงดังจนเด็กๆที่ได้ยินหันมามอง

“ดิน”

“หือ?” ดินที่กำลังเตรียมฉลากอยู่หันมามองตามเสียงเรียก

“พี่ต้องเรียกครูดินว่าครูเหมือนพวกเราสิคะ” เสียงหนึ่งเอ่ยบอก และก็มีเสียงสนับสนุนเห็นด้วยจากอีกหลาย ๆ คนทำเอาดินแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่

“ครูอธิบายวิธีเล่นอีกรอบ” คำพูดแกมคำสั่งดังขึ้นจากริมฝีปากหนา แบงค์ดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะโดนดินมัดมือชกให้มาทำกิจกรรมร่วมกับเด็ก ๆ แบบนี้

“นายก็ถามเพื่อนนายเองสิ เด็กชายแบงค์” ไม่พูดเปล่า คุณครูคนสวยของเด็กๆยังยิ้มกวนๆให้เขาด้วย

อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ

“เขาเล่นยังไงไอ้เกมบ้านี่” แบงค์ถามเด็กติดอ่างที่หันมาพูดกับเขาในตอนแรก เด็กนั่นหันมาหาเขาอีกครั้ง มองเขาด้วยสายตามุ่งมั่นแล้วพยายามพูดอธิบายวิธีการเล่มเกม

“กะ..เกมบะ..บอก.ต่อ คะ..คะ..ครูจะจับ.ฉะ..ฉลาก(เกมบอกต่อครูจะจับฉลาก)” เด็กน้อยตรงหน้าแบงค์พักเหนื่อยชั่วครูแล้วอธิบายต่อ “เป็นปะ..ประ..โยค หะ..ให้บะ..บอกต่อ..กัน..ระ..เรื่อยๆ คนสุด..ทะ..ท้ายลุกขึ้นบอก..คะ.ครู (เป็นประโยคให้บอกต่อกันเรื่อยๆ คนสุดท้ายลุกขึ้นบอกครู)”

“เหมือนเกมกระซิบ?” แบงค์ถาม กว่าจะจับความหมายที่เด็กคนนั้นเล่าให้ฟังได้ก็เล่นเอาซะเขาอยากลงไปนอนกัดลิ้นตายที่พื้น

“ชะ..ชะ..ใช่ค่ะ”

“ขอบใจมาก หันไปหาครูกัน” แบงค์บอก บาปไหมวะทำเด็กเหนื่อย กว่าจะพูดจบ

“เข้าใจแล้วใช่ไหมแบงค์” ดินถาม รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มบนใบหน้าหวาน ดูก็รู้ว่าดินพอใจมากแค่ไหนที่ได้แกล้งแบงค์คืน

“เออ..ครับ” กำลังจะตอบไปเหมือนปกติที่คุยกันสองคน แต่เด็กๆก็หันมองมาอีก เลยจำใจต้องพูดเพราะๆกับคุณครูตัวแสบไป

“เริ่มกันเลยนะ เอาล่ะคำแรกคือ...” ดินจับฉลากขึ้นมาแล้วกระซิบที่เด็กหัวแถวทั้งสองแถว สัมผัสเบาๆที่ไหล่เพื่อเป็นการกระตุ้นให้เด็กไปกระซิบเพื่อนตาบอดที่นั่งเป็นลำดับที่สอง เด็กตาบอดกระซิบต่อไปยังเด็กที่บกพร่องทางภาษา และเด็กภาษาก็สื่อสารต่อให้เด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน โดยใช้ภาษามือ ทำแบบนั้นสลับไปเรื่อยๆจนมาถึงคนสุดท้ายที่ต้องใช้ภาษามือบอกแบงค์

“ห๊ะ!..อีกรอบซิ” แบงค์ไม่เข้าใจภาษามือที่ไอคิวทำให้ดู ร่างหนาจึงบอกให้ทวนอีกรอบ ไอคิวอ่านริมฝีปากตามที่แบงค์พูดจึงรู้ว่าแบงค์ดูไม่ทันให้ทวนอีกรอบ จนไอคิวทวนภาษามือเสร็จเสียงเชียร์ให้เพื่อนนักเรียนตัวโตลุกขึ้นบอกครูก็ดังขึ้น แต่อีกทีมดันชิงลุกก่อน

แบงค์ลุกขึ้นเล่นตามเกมของเด็กๆ คนสุดท้ายของอีกทีมคือน้ำทิพย์ซึ่งได้โอกาสบอกครูก่อนเพราะยืนขึ้นก่อน แบงค์จึงได้ทำทีหลังตามระเบียบ น้ำทิพย์ทำภาษามืออะไรไม่รู้ยุกยิกๆบอกดิน แบงค์ลืมสิ่งที่ไอคิวทำให้ดูแล้วจึงลอกทีมข้าง ๆ ซะเลย ดินขำออกมาเมื่อนักเรียนใหม่ลอกคำตอบเด็ก

“ทีมที่หนึ่งชนะ เด็กชายแบงค์ลอกเพื่อนทำไม ฮ่า ๆ” ดินตัดสินให้ทีมที่หนึ่งชนะด้วยความสมเหตุสมผล เสียงดีใจของทีมที่หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงบ่นของสมาชิกทีมที่สอง ไม่เข้าใจว่าครูหัวเราะอะไรแต่ให้ความสนใจกับพี่นักเรียนตัวโตเพื่อนใหม่ที่ทำอะไรเงอะ ๆ งะ ๆ จนทำให้ทีมแพ้

“พี่แบงค์ต้องยืนขึ้นเร็วๆและทำให้ถูกสิคะ” เด็กคนหนึ่งในทีมพูด

“ห้ามลอกเพื่อนด้วยครับ มันไม่ดี ครูดินบอกต้องคิดเอง” อีกคนเสริม และเสียงเห็นด้วยอีกหลายต่อหลายเสียง แบงค์ทำหน้าเบื่อโลกทันที

ผิดอีกกู - -

เกมดำเนินไปเรื่อย ๆ คำศัพท์หลาย ๆ คำถูกถ่ายทอดมาจากครูดินจนถึงนักเรียนคนสุดท้าย แบงค์เริ่มสนุกกับมันและเริ่มตั้งใจเล่นเกมมากขึ้นเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นความหวังของทีม(?) ถึงจะดูเหมือนเด็กโข่งในชั้นเรียนก็เถอะ ดินหัวเราะออกมาไม่หยุดกับบรรยากาศในชั้นเรียนวันนี้ที่เปลี่ยนไปเพราะมีนักเรียนตัวโตมาร่วมชั้น 

คำศัพท์ในฉลากใบสุดท้ายถูกจับขึ้นมา ดินเปิดอ่านแล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ท้ายแถว แบงค์ดูโดดเด่นมากเมื่อไปนั่งรวมกับเด็ก ๆ คิ้วหนาที่ขมวดเป็นปมในตอนแรกครั้งโดนมัดมือชกให้เล่นเกมคลายออกแล้ว ดินสังเกตเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าคมพร้อมทั้งเสียงหัวเราะแสดงความดีใจเมื่อทีมตัวเองชนะบ้าง แบงค์ในอีกมุมที่ดินไม่เคยเห็นตลอดเวลาที่เคยรู้จักกันทำให้ดินยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว 

ดินกระซิบคำศัพท์คำสุดท้ายให้เด็กคนแรก การสื่อสารดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงคนสุดท้าย ทีมแบงค์กำลังได้เปรียบในตอนนี้ ความหวังของทีมอย่างเขาจึงต้องตั้งใจดูและจำสิ่งที่ไอคิวกำลังทำให้ดู ไอคิวชี้ที่ตัวเองก่อนจะเลื่อนมือขวาไปที่ตำแหน่งอกด้านซ้ายหันเข้าหาตัวเอง กำมือโดยที่นิ้วชี้และนิ้วโป้งเหยียดตรง จากนั้นลากมือลงพร้อมกับขยับปลายนิ้วทั้งสองให้สัมผัสกัน แล้วจะชี้ไปที่แบงค์ แบงค์รีบลุกขึ้นเมื่อไอคิวทำให้ดูจบ

ไม่ต้องให้ทวนรอบสองเดี๋ยวโดนเด็กด่าว่าเป็นตัวถ่วงอีกแบงค์ทำตามไอคิวได้ทุกขั้นตอนไม่ผิดเพี้ยน ดินพยักหน้าเป็นเชิงว่าถูกต้อง เสียงปรบมือจากทีมที่หนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเสียงเอ่ยแซวของเด็ก ๆ

“ครูดินหน้าแดงเลยยยยย” น้ำทิพย์ทำภาษามือคุยกับเพื่อนๆ 

“ระ..เราบอก..แล้ว..วะ..ว่า..พะ..พี่แบงค์..(เราบอกแล้วว่าพี่แบงค์..)”

“ต้องเป็นแฟนกับครูดินใช่ไหมล่ะ”เด็กอีกคนพูดต่อให้เพื่อนที่ติดอ่าง แบงค์เกาหัวมองสถานการณ์วุ่นวายตรงหน้าอย่างงง ๆ หลังจากที่ทีมเขาชนะไปหกต่อสี่คะแนนแล้วเด็กๆเริ่มวิจารณ์ความสัมพันธ์ของเขากับดิน อีกทั้งคุณครูคนสวยก็ทำท่าทางแปลก ๆ

“อะไรกันวะ” แบงค์ขมวดคิ้ว คิดจะบอกให้เขาเข้าใจด้วยไหมถามจริง?

“เด็ก ๆ เงียบกันได้แล้ว เตรียมตัวไปกินข้าวกันครับ” ดินบอกนักเรียน เด็ก ๆ จึงเริ่มทยอยแยกย้ายกันแต่แบงค์จับไหล่เพื่อนตัวน้อยอีกคนที่ติดอ่างไว้ก่อน

“ไอ้ที่ทำเมื่อกี้น่ะอะไร?” แบงค์ทำภาษามือเหมือนคำศัพท์คำสุดท้ายให้เด็กที่เขากักตัวไว้ดูอีกรอบ

“มันแปลว่าอะไร?”

“ฉะ..ฉะ..ฉัน..”

“ฉันอะไร?” แบงค์เร่งเอาคำตอบ โดยไม่รู้ว่ากำลังทำให้เด็กกลัว 

“ฉะ..ฉัน..ชอบ..ชะ..ชอบ.เธอ” 

ฉันชอบเธอ..

..............................................

ภาษามือเบื้องต้นค่ะ ที่ใช้ในเกมบอกต่อ

​