[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

 2

 

 

เป็นอีกวันที่ดินตื่นแต่เช้าเพื่อมากินกาแฟร้านเดิมก่อนไปทำงาน วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกหลังจากเทศกาลปีใหม่กินวันหยุดนานไปถึงแปดวัน กาแฟรสโปรดถูกมือสวยหยิบขึ้นจิบในขณะที่อีกมือกำลังจดบางสิ่งบางอย่างลงสมุดปฏิทินเล่มเล็กประจำปีค.ศ.ใหม่ที่เพิ่งซื้อมา ดินเขียนสิ่งสำคัญลงในช่องวันที่แต่ละวันไว้เพื่อกันลืม

 

 

“พี่ดินเค้กยี่สิบกล่องพร้อมห่อของขวัญได้แล้วค่ะ” มีนาหอบถุง   โลโก้ร้านใบใหญ่สามใบที่ข้างในบรรจุกล่องของขวัญยี่สิบกล่องมาให้ดินซึ่งนั่งรอที่โต๊ะ ดินรับถุงมาจากรุ่นน้องคนสวยแล้วเอ่ยขอบคุณ

 

 

“ขอบคุณครับ” รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เด็กสาว

 

 

“นั่นลูกค้าคนเมื่อวานที่พี่ดินวิ่งตามนี่คะ” มีนาพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าสุดหล่อคนเมื่อวานกำลังข้ามถนนมายังฝั่งร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่ ความรู้สึกเดียวกันกับตอนได้จิบกาแฟรสโปรดเกิดขึ้นกับดินอีกครั้ง

มันรู้สึกดี 

 

 

แบงค์เดินเข้ามาในร้านกาแฟร้านเดียวกันกับที่ดินนั่งอยู่ ฉากเดิมๆคล้ายเมื่อวานเกิดขึ้นราวกับภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ รอยยิ้มกริ่มเอกลักษณ์ของเจ้าตัวส่งให้พนักงานสาวคนสวย แบงค์สั่งเมนูเดิมแล้วหันกลับมามองหาที่นั่ง 

 

 

“เจอมึงอีกแล้ว อย่าบอกนะว่ามารอกู?” ไม่มีครั้งไหนที่เจอกันแล้วประโยคแสนกวนจะไม่เกิดขึ้น แบงค์นั่งลงตรงข้ามกับดินที่เก้าอี้ตัวเดิม

 

 

“จำได้ว่ามึงบอกบ้านมึงทักทายกันด้วยคำว่าสวัสดี” ดินตอบกลับไป แบงค์ยักไหล่ทำหน้ามึน

 

 

“ซื้อไรเยอะแยะ” แบงค์หมายถึงถุงใบใหญ่โลโก้ร้านจำนวนสามใบที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

 

“ซื้อไปให้เด็ก” ดินบอก ของขวัญพวกนี้สำหรับเด็กพิเศษที่โรงเรียนซึ่งดินสอนอยู่ มันอาจจะเป็นเพียงของขวัญเล็กๆน้อยๆ แต่สำหรับเด็กๆเหล่านั้นมันจะกลายเป็นสิ่งที่มีความหมาย

 

 

“วัวแก่กินหญ้าอ่อนว่างั้น?” 

 

 

ยังไม่เลิกกวนอีก- -

 

 

“บ้านมึงสิ แล้วนั่นอะไร?” ดินมองกระดานไม้ที่มีกระดาษวาดภาพจากดินสอติดอยู่ แบงค์วางมันไว้บนโต๊ะตอนที่เขานั่งลงเมื่อครู่ 

 

 

“โปรเจ็กต์กู” แบงค์ตอบสั้นๆ 

 

 

“แบบบ้านเหรอ มึงเรียนอะไร กูจำไม่ได้ว่าเคยถามมึงรึยัง” มันผ่านมานานพอที่ดินจะค่อยๆลืมเรื่องราวบางอย่าง แต่มันไม่ได้หายไปไหนหรอก บอกแล้วไง มันแค่ถูกวันเวลากลบทับไว้เท่านั้น ดินแค่ลืมไปเพราะหลายๆอย่างเพิ่มเข้ามา  

 

 

“เหมือนกูจะจำได้ว่าเคยบอกมึงไปแล้ว” จริงๆเขาก็จำไม่ได้ มั่วไปงั้น

 

 

“อ้าว เคยบอกแล้วเหรอ แล้วจะเอาไปทำอะไรต่อหรือส่งแค่นี้?” ดินถามอีก ตากลมจ้องแบบบ้านที่แบงค์วาดด้วยความสนใจ 

 

 

“โมเดล” แบงค์ตอบสั้นๆขณะหยิบขนมช็อคโกแลตสอดไส้ครีมที่ชื่อช็อคโกพายเข้าปากแล้วตามด้วยกาแฟดำ มีนายิ้มให้เขาทั้งสองก่อนจะเดินจากไปหลังจากที่เสิร์ฟกาแฟและขนมให้แบงค์เรียบร้อย

 

 

“เฮ้ย! สอนกูบ้างดิกูอยากทำบ้านโมเดลนานแล้ว” ดินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ขยับเก้าอี้เลื่อนเข้าหาโต๊ะมากขึ้นพร้อมทั้งจ้องอีกฝ่ายตาเป็นประกาย“ตั้งแต่เด็กๆแล้วกูอยากได้ ลุงเคยทำให้แต่รูปร่างมันเหมือนศาลพระภูมิมากกว่า” ดินหัวเราะเบาๆเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวัยเด็ก ครั้งแรกที่งอแงจะเอาบ้านโมเดลให้ได้ แล้วแม่ไม่ยอมซื้อให้ลุงจึงบอกจะทำให้แทน และลุงของเขาก็ทำให้จริงๆแต่หน้าตามันผิดแปลกไปจากโมเดลที่ขายตามห้างมากจนแทบร้องไห้

 

 

“มันไม่ใช่ง่ายๆ อุปกรณ์แต่ละชิ้นทำกูนิวกมาม่าเป็นเดือน” แบงค์พูดความจริงแค่หญ้าปลอมนี่ก็ปาไปแล้วเป็นร้อย ดีหน่อยที่มีบัดดี้มีพี่เทคคอยช่วย 

 

 

“ซื้อเดือนละชิ้นก็ได้นี่หว่า เลิกเรียนกี่โมงคืนนี้ว่างไหม?”

 

 

“นัดผู้ชายล่วงหน้าเลย? ไวไฟนะเรา” แบงค์พูดขำๆ อดตลกไปกับท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กๆของดินไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองก็ทำการทำงานแล้วแท้ๆ

 

 

“แน่นอน กูวัยรุ่นยุคใหม่” ดินเผลอยักคิ้วเหมือนที่ชอบทำ ความอึดอัดเมื่อวานหายไปแล้ว เขาพูดเยอะขึ้น บรรยากาศเดิมๆเมื่อแปดเดือนก่อนเริ่มกลับมา “ตกลงว่าไง ว่างไหม?” 

 

 

“ไม่รับปาก สายแล้วมึงไม่รีบไปรึไง”แบงค์ถามขึ้น

 

 

“เออว่ะ” ได้ยินแบบนั้นดินก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังฝั่งเคาน์เตอร์ร้าน “สายแล้ว แล้วมึงจะไปยัง?” ดินถามกลับบ้าง

 

 

“เออ” แบงค์พูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ไปจ่ายค่ากาแฟโดยไม่บอกกล่าว  ดินหยิบถุงขนมเดินตามไปจ่ายเช่นกัน

 

 

“แล้วเจอกันนะ” ดินบอก แบงค์ยักคิ้วไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินออกจากร้านไป “กวนตีน” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าก็บอกได้ดีว่าดินกำลังรู้สึกอย่างไร เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เขาไปทำงานด้วยความรู้สึกอิ่มเอมแบบนี้           

 

 

โรงเรียนที่ดินสอนอยู่เป็นโรงเรียนเอกชนเล็กๆในเมือง สอนเด็กพิเศษก่อนชั้นประถม ส่วนมากก็ไม่ได้สอนอะไรจริงๆจังๆเกี่ยวกับวิชาการ เน้นให้เด็กๆช่วยเหลือตัวเองได้ในชีวิตประจำวันมากกว่า ดินเริ่มสอนตอนเก้าโมงเช้าและเลิกคลาสในเวลาบ่ายสาม แต่วันนี้ดินกลับค่ำกว่าปกติเพราะมีประชุมต่อ

 

 

ดินเดินกลับเหมือนเช่นทุกวันเนื่องจากคอนโดอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงาน เขาชอบบรรยากาศใกล้ค่ำ แสงไฟสลัวตามทางที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสว่างทีละดวงๆตามกลไก ลมเย็นๆ และผู้คนที่เดินสวนผ่านในเวลาเลิกงานแบบนี้ ถึงรถจะติดและดูวุ่นวายแต่มันก็ไม่ได้แย่ไปเสียหมด ยังมีความสวยงามท่ามกลางความวุ่นวายเสมอเพียงแค่เราปรับมุมมอง

 

 

ดินเดินมาถึงร้านกาแฟที่เขามากินทุกเช้า อย่างที่บอกว่ามันเป็นทางผ่าน ข้ามถนนหน้าร้านไปเดินอีกไม่ไกลก็จะถึงคอนโดที่เขาอยู่ แต่ก่อนที่  ดินจะเดินไปตรงจุดสำหรับคนข้ามถนนสายตาเรียวก็สะดุดเข้ากับร่างคุ้นเคยของใครบางคนเสียก่อน และคนๆนั้นก็กำลังมองมาที่ดินเช่นเดียวกัน

 

 

“รอกูเหรอ?” ดินถามออกไป แบงค์ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหน้าร้านกาแฟลุกขึ้น ก่อนที่ดินจะเป็นฝ่ายเดินไปหา อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าแบงค์มาตามนัด

 

 

“เปล่า หลงตัวเองแล้วเมียเก่า” สรรพนามใหม่ที่เรียกทำเอาคิ้วเรียวขมวดมุ่น

 

 

“มึงคงไม่ได้มากินกาแฟทั้งวัน?”

 

 

“เออน่า กูมาคุยงานกับพี่เทคเพิ่งเสร็จแล้วมึงก็มาพอดี” กาแฟสองแก้วที่วางบนโต๊ะเป็นเครื่องยืนยันคำตอบของแบงค์ได้เป็นอย่างดี อีกทั้งในมือหนาที่ถือโปรเจ็กต์งานเดียวกันกับที่ดินเห็นเมื่อเช้านั่นอีก

 

 

“อ่อ...” ดินพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ

 

 

“ไหนจะทำโมเดล ไปสิกูว่างขี้เกียจทำงานตัวเองอยู่พอดี” ดินยิ้มกว้างด้วยความดีใจทันทีที่แบงค์ยอมสอนให้ แล้วทั้งคู่จึงเดินไปคอนโดของดินด้วยกัน

 

 

ถนนสายเดิมที่เดินผ่านทุกวันกลับให้ความรู้สึกต่างกันออกไปในวันนี้ ความทรงจำใหม่ๆกำลังเกิดขึ้นบนถนนที่เคยว่างเปล่า

 

 

 

 

 

 

คอนโดXXXX

ดินพาแบงค์ขึ้นลิฟต์มายังชั้นสิบห้าที่เขาพักอยู่ มือสวยหยิบคีย์การ์ดออกมารูดที่หน้าประตูห้องแรกฝั่งซ้ายมือของลิฟต์ก่อนจะเดินนำเข้าไป แบงค์มองสำรวจทั่วห้องแล้วส่ายหน้าออกมา ผิดคาด บางทีเขาอาจจะมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเมียเก่าผิดไป

 

 

“อะไรของมึง?” ดินมองคนที่ถือวิสาสะเดินไปนั่งโซฟาโดยที่เจ้าของห้องอย่างเขายังไม่เชื้อเชิญ ซ้ำยังทำหน้าเหมือนรับไม่ได้กับสภาพห้องเขาอีก

 

 

 “มึงเก็บห้องครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?” แบงค์ถามพลางยกเท้าขึ้นมาพาดเข่าตัวเองกระดิกไปมาอย่างสบายอารมณ์

 

 

 “ทำไม? ห้องกูดูย่ำแย่ขนาดนั้นเลยรึไง?”

 

 

“ห้องกูก็ไม่ต่างหรอก พอจะเข้าใจ” แบงค์แก้ต่าง กลัวคนคิดมากจะเก็บไปคิดเล็กคิดน้อยอีก 

 

 

“ก็กูเป็นผู้ชายนี่หว่าจะให้ห้องเรียบร้อยเหมือนผู้หญิงได้ไง” ดินพูดพร้อมกับนั่งลงเก็บอุปกรณ์ทำสื่อการสอนที่มันวางรกโต๊ะกระจกหน้าโซฟาอีกทั้งกระดาษพล็อตนิยายที่ถูกเจ้าตัวขยำเป็นก้อนวางทิ้งเกลื่อนพื้น

 

 

“อ่าว เป็นผู้ชายหรอกเหรอ” แบงค์มองคนเก็บของและเอ่ยถามออกไปเสียงกวน

 

 

“เออ มึงเห็นกูเป็นผู้หญิงรึไง” เถียงออกไปตามประสาคนชอบเถียง เมื่อก่อนดินก็เป็นแบบนี้ และดูเหมือนแบงค์จะชอบเสียด้วยที่อีกฝ่ายต่อปากต่อคำทุกครั้งที่เขาพูดกวน ร่างหนายิ้มกริ่มฟังเสียงดินบ่นฮึดฮัดในลำคอ แล้วก็นึกอะไรสนุกๆออก

 

 

“ผู้ชายอะไร เห็นตอนเอากันรับกูได้ทุกท่ายิ่งกว่าผู้หญิงอีก” แบงค์โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูคนที่นั่งเก็บของ ลมหายใจร้อนเป่าที่ต้นคอทำเอาดินขนลุกซู่รีบหันกลับไปผลักอกอีกคนออกจนหงายหลังลงโซฟา

 

 

“อย่ามาแกล้งกู” ดินบอกเสียงเขียว แบงค์เด้งตัวกลับมาใหม่แล้วเขกเบาๆที่หัวดินไปที 

 

 

“ไปหาอะไรให้ผัวเก่านิวกหน่อยเมียเก่า หิวจนจะนิวกไส้ตัวเองแล้ว”     แบงค์เร่ง ดินลุกขึ้นยกขาเตะแข้งอีกฝ่ายก่อนจะเดินไปในส่วนเคาน์เตอร์ครัวเล็กๆของคอนโด ดินหยิบกระทะวางบนเตาแก๊ส เทน้ำลงแล้วหมุนเปิดไฟ ในขณะที่รอน้ำเดือดก็จัดการฉีกซองมาม่าอาหารกึ่งสำเร็จรูปยอดฮิตนำเครื่องปรุงออกจากซองรอ

 

 

“ทำอะไรให้ผัวเก่ากินหืม?”เสียงแหบเสน่ห์ดังขึ้นข้างหูพร้อมกับวงแขนแกร่งที่ลอดผ่านช่องแขนมาสวมกอดเอวบางไว้ คางแหลมเกยที่ไหล่ของ ดิน แผ่นอกแนบสนิทกับแผ่นหลังจนดินเผลอกำมือแน่น หัวใจเต้นโครมครามคล้ายจะหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ 

 

 

สัมผัสของแบงค์ยังมีอิทธิพลกับดินเสมอ... 

 

 

“ต้มมาม่า...” พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเกินไป เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องรู้ว่าเขาพยายามควบคุมหัวใจตัวเองมากแค่ไหน ดินหย่อนมาม่าลงกระทะ ทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด 

 

 

“แรงนะ” แบงค์พูดขึ้นข้างหู ลมหายใจร้อนยังรินรดที่ต้นคอของดิน

 

 

“อะไร?”ดินเอียงหน้ากลับไปมอง ใบหน้าทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาจากปลายจมูกโด่งของแบงค์ที่คลอเคลียข้างแก้ม

 

 

 “ใจมึงน่ะ เต้นแรงนะ” แบงค์พูดต่อในส่วนที่ค้างไว้รอยยิ้มปรากฏตรงมุมปากเมื่อเห็นใบหน้าหวานของดินขึ้นสีระเรื่อ

 

 

“ไปไกลๆเลย”

 

 

“งั้นกูกลับล่ะ” ดินเอ่ยปากไล่ไม่จริงจังนัก แต่แบงค์กลับพูดประโยคต่อมาทำให้มือบางรีบคว้าแขนแกร่งไว้

 

 

“ไปนั่งรออีกแปบเดียวก็เสร็จ เปิดทีวีดูรอก็ได้” พูดจบก็ปล่อยแขนอีกฝ่าย แบงค์ยักคิ้วกวนๆเมื่อแกล้งดินได้สำเร็จ ก่อนจะเดินไปนั่งเอนหลังพิงโซฟาหยิบรีโมทมารันช่องรายการไปเรื่อย

 

 

ดินหันกลับมาสนใจต้มมาม่าต่อ ใส่ไข่ปรุงรสอย่างคล่องแคล่วเพราะเป็นเมนูที่ถนัดที่สุดเพียงหนึ่งเดียวตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยมา ไม่นานอาหารกึ่งสำเร็จรูปแสนธรรมดาก็กลายมาเป็นอาหารสำเร็จรูปประทังชีวิตเรียบร้อย กลิ่นหอมกรุ่นของเมนูแสนเบสิคลอยมาเตะจมูก แบงค์วางรีโมทหันไปมองตามดินซึ่งกำลังยกมาให้พอดี  

 

 

“ทำไมใช้กระทะทำวะ” แบงค์ถามในสิ่งที่สงสัยออกไปพลางเลื่อนชามมาม่าที่ดินวางไว้เข้าหาตัวเองแล้วใช้ตะเกียบเขี่ยสำรวจ

 

 

“หม้อไม่ได้ล้าง”ดินตอบตามความจริง

 

 

“กูก็นึกว่าเป็นเคล็ดลับ แล้วหมูไม่มี?” แบงค์เงยหน้าขึ้นถามหลังจากเขี่ยสำรวจดูวัตถุดิบสำคัญแล้วมันขาดหายไป

 

 

“กลับไปให้แม่มึงทำให้กินไหมสัด เรื่องมาก!” ดินว่ากลับ ก่อนจะจัดการกินมาม่าในชามของตนไม่สนอีกคนที่แอบขำอยู่ 

 

 

“พูดแค่นี้เล่นถึงแม่?” 

 

 

ยัง...ยังไม่จบอีก

 

 

“แม่มึงก็แม่ผัวกู” สาดกลับทันที ดินชอบเถียงนะรู้ยัง? แบงค์ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมา ทำท่าทางเอือมกับประโยคแสนมั่นใจของดิน 

 

 

 

“เฮ้อ..ลืมเติมเก่านะ” แบงค์พูดไม่จริงจังนักแต่มันก็ทำให้ดินหงุดหงิดได้

 

 

“เออ! เก่า!” 

 

 

นั่นแหละ...แบงค์แกล้งดินสำเร็จแล้ว 

; )

 

 

*******************************

To Be Con.