[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

กาลเวลาทำให้ความรู้สึกบางอย่างมันลดน้อยลง แต่เชื่อเถอะ...

กาลเวลาไม่เคยทำให้ความรู้สึกนั้นมันหมดไป

ตราบใดที่มันยังผูกติดไว้กับความทรงจำ

 

 

 1

 

 

4 มกราคม 20XX

หนึ่งเดือนก่อนวาเลนไทน์ ผมเจอเขาอีกครั้ง

                                                     - ดิน - 

วันหยุดสุดท้ายของเทศกาลปีใหม่ผู้คนและรถราที่วิ่งตามท้องถนนเริ่มเบาบางลงบ้างแล้ว ดินก้าวขามาหยุดยืนอยู่ริมฟุตบาทในตำแหน่งตรงทางม้าลายเพื่อข้ามถนนไปยังร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามที่ยังเปิดอยู่แม้ว่าจะเป็นวันหยุดที่กิจการร้านค้าหลายๆร้านในย่านนั้นปิดจนหมด

 

 

ร่างโปร่งถูมือตัวเองเบาๆไปมาแล้วเป่าไอร้อนลงบนฝ่ามือเพื่อบรรเทาความหนาวเหน็บ ลมจากปากกลายเป็นควันสีขาวลอยขึ้นสู่อากาศ

 

 

ดินสอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีครีมตัวยาวเสมอเข่า ชะโงกหน้ามองรถยนต์ที่ค่อยๆหยุดเมื่อสัญญาณคนข้ามถนนปรากฏขึ้น ขาเรียวก้าวข้ามถนนอย่างไม่เร่งรีบแต่ก็รักษาเวลาเพื่อให้ทันสัญญาณปล่อยรถ  

 

 

ดินข้ามถนนมาอีกฝั่งได้สำเร็จ มือสวยผลักประตูเข้าไปในร้านกาแฟที่มาเป็นประจำ พนักงานต้อนรับเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเองเมื่อเห็นว่าลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านเป็นใคร ดินทักทายกลับเหมือนเช่นทุกครั้งพร้อมทั้งเดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์ของร้านเพื่อสั่งกาแฟและเค้ก

 

 

“วันนี้รับอะไรดีคะพี่ดิน” มีนาพนักงานสาวรุ่นน้องร่วมสาขาที่มหาวิทยาลัยถามขึ้น เธอทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟแห่งนี้เกือบปีแล้ว

 

 

 “เหมือนเดิมครับ แล้วก็พรุ่งนี้เอาเค้กใส่กล่องให้พี่ยี่สิบกล่องนะครับ เดี๋ยวจะมาเอาก่อนไปทำงาน ช่วยห่อเป็นของขวัญให้ด้วยนะ”

 

 

“โห..จะเอาไปเลี้ยงเด็กๆเหรอคะเยอะขนาดนี้” มีนาพูดพลางจดออเดอร์ตามที่ดินบอก ดินยิ้มให้เด็กสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู มีนาเป็นรุ่นน้องที่น่ารักมากคนหนึ่ง

 

 

“ลาเต้ร้อนไม่หวานมากกับเค้กยี่สิบกล่องห่อเป็นของขวัญพรุ่งนี้นะคะ” มีนาทวนออเดอร์อีกครั้งเพื่อเช็คความมั่นใจว่าไม่ตกหล่นกันความผิดพลาด

 

 

 “ครับ” ดินตอบรับ

 

 

“พี่ดินนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวเสร็จแล้วมีนาจะยกไปให้” มีนาบอก ดินพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้โต๊ะมุมสุดของร้าน 

 

 

ร้านกาแฟที่มีนาทำงานอยู่เป็นร้านโปรดของดิน ซึ่งเป็นทางผ่านไปยังที่ทำงานของเขา บรรยากาศภายในร้านถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย ไม่ได้หรูหราแต่ก็น่านั่งและลูกค้าก็มีมาไม่ขาด

 

 

กลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟทำให้ดินรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้ง ถ้าหากวันนี้ชีวิตไม่ได้เดินทางมาจนถึงจุดที่เป็นอยู่ หากมันคลาดเคลื่อนจากความฝันไป ร้านกาแฟก็เป็นอีกตัวเลือกหนึ่งที่ดินจะพิจารณา 

 

 

“ได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ” รอไม่นานมีนาก็นำกาแฟที่ดินสั่งมาเสิร์ฟ พนักงานสาวรุ่นน้องฉีกยิ้มกว้างทำให้ดินอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ 

 

 

“ขอบคุณครับ” ดินเอ่ยขอบคุณแล้วมีนาจึงขอตัวไปทำงานต่อ    นิ้วเรียวเกี่ยวเอาหูแก้วกาแฟยกขึ้นสูดกลิ่นหอมของลาเต้อย่างเคยชิน ก่อนจะวางมันลงบนที่รองแก้วอีกครั้ง จัดการใช้ช้อนคนจนแน่ใจว่ามันไม่ร้อนมากแล้วจึงยกขึ้นดื่ม 

 

 

ชื่นใจ…

 

 

ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นเมื่อเครื่องดื่มผสมคาเฟอีนรสโปรดไหลลงสู่ลำคอ วันนี้เป็นวันหยุดของเทศกาลปีใหม่แต่ดินเลือกที่จะตื่นแต่เช้าเหมือนเช่นทุกวันเพื่อออกมาดื่มกาแฟก่อนไปทำงานตามปกติ ดินต้องไปเตรียมสถานที่เตรียมข้าวของอุปกรณ์ต่างๆสำหรับการเรียนการสอนในวันแรกของปี

 

 

ดินเพิ่งสังเกตว่าร้านทั้งร้านปราศจากลูกค้าคนอื่น เช้าๆแบบนี้คาดว่าเขาน่าจะเป็นลูกค้าคนแรกของวัน กาแฟยังไม่หมดถึงครึ่งแก้ว คิดอะไรเพลินๆอยู่คนเดียวไม่นานประตูร้านก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามา คนที่ทำให้ดินหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ

“แบงค์..”

 

 

แผ่นหลังกว้างที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าคมที่มองเพียงเสี้ยวก็จำได้ขึ้นใจ     ดินไม่เคยลืมแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปเกือบปี คนตรงหน้ายังเหมือนเดิม   ผิดแปลกไปก็แต่ทรงผมที่ดูจะยาวขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก มือเรียวเกินกว่าจะเป็นชายยกขึ้นสางผมตัวเองลวกๆก่อนจะเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์

 

 

“มีอะไรแนะนำบ้างหืมคนสวย?” แบงค์ถามพนักงานคนสวย แขนข้างหนึ่งยกขึ้นไปวางบนเคาน์เตอร์เคาะนิ้วเป็นจังหวะเดียวกับเพลงที่เปิดในร้านอย่างอารมณ์ดี มีนาหน้าขึ้นสีระเรื่อเมื่อถูกลูกค้าหนุ่มสุดหล่อเอ่ยถามออกมาแบบนั้น 

 

 

หน้าม่อเหมือนเดิม..       

 

 

“เอสเปรสโซ่แบล็คฟอเรสโซ่กับเค้กนมสดก็น่าลองนะคะ” มีนาแนะนำสองเมนูขึ้นชื่อของร้าน ใบหน้ายังนิวงก่ำเพราะสายตาเต็มไปด้วยเสน่ห์ของคุณลูกค้าที่จ้องมองอยู่ไม่ละจากไปไหน

 

 

“เอากาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลกับช็อคโก้พาย” แบงค์ขำน้อยๆเมื่อสั่งเมนูที่คิดไว้ก่อนแล้วออกไป

 

 

กวนเหมือนเดิม..    

 

 

ร่างหนาหันกลับมามองหาที่นั่ง จังหวะที่แบงค์มองมาสายตาทั้งสองก็สอดประสานกัน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้พบกัน ความรู้สึกเหมือนถูกขโมยลมหายใจเกิดขึ้นกับดินอีกครั้ง มันยากจะอธิบาย คิดจะลุกออกไปตั้งแต่ที่รู้ว่าคนที่เดินเข้ามาในร้านเป็นใคร แต่ใจหนึ่งก็อยากเจอ ยอมรับได้เต็มปากว่า      ดินยังคงเฝ้ารอ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองรออะไร ความรู้สึกที่เคยมีให้มันไม่ได้มากล้นเหมือนเมื่อก่อน แต่มันก็ไม่ได้หมดไปซะทีเดียว 

 

 

แบงค์เดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเดียวกับดิน ไม่มีท่าทีแสดงถึงความรู้สึกใดๆที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง มีเพียงสายตาคมที่มองมาในแวบแรกเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความแปลกใจ 

 

 

“มาซื้อกาแฟเหรอ?” คำถามสิ้นคิดที่สุดในชีวิตของดินถูกถามออกไป ดินอยากจะตบหัวเองแรงๆสักครั้งเผื่อว่ามันจะประมวลผลใหม่

 

 

“เออดิ มาร้านกาแฟมึงจะให้กูสั่งปูผัดผงกะหรี่รึไงถามแปลก” 

 

 

สุภาพไม่เป็น พูดตรง ปากหมา หน้าม่อ ชอบให้รอ ขี้เบื่อ นั่นแหละแบงค์ มั่นใจได้เลยว่าไม่ใช่มนุษย์โคลนนิ่งที่ไหน คนตรงหน้านี่แหละตัวจริงเสียงจริง 

 

 

“มันคือคำทักทาย” ดินอธิบายเผื่อแบงค์จะรับรู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้มันคือคำทักทายที่ดีที่สุด 

 

 

“แถวบ้านกูทักกันว่าสวัสดี ช่างเถอะ มึงอยู่แถวนี้เหรอ” ยังชอบเถียงแล้วก็ตัดบทไปดื้อๆแบบเดิม

 

 

“อืม ทำงานอยู่แถวนี้” แล้วก็พักอยู่คอนโดใกล้ๆนี้... 

 

 

ประโยคสุดท้ายดินพูดในใจ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดออกไปให้มันได้อะไรขึ้นมา เขากำลังหวังอะไรอยู่กันแน่นะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากวันนี้จะได้เจอกันอีกไหม

“ทำงานแล้วเหรอวะ แก่ว่ะ” คนพูดยักคิ้วกวน หลังพิงกับเก้าอี้ นิ้วเคาะไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะรอกาแฟมาเสิร์ฟ 

 

 

“มึงเปิดเทอมยัง?” ดินจำได้ว่าแบงค์อายุห่างจากเขาปีนึง แสดงว่าแบงค์ก็ยังเรียนอยู่ 

 

 

“วันที่สิบสอง กูเร่งทำโปรเจคอยู่” ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่แววตาและ     สีหน้าของคนพูดก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นกังวลเลย ซ้ำยังหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มใส่พนักงานสาวที่เอากาแฟและขนมมาเสิร์ฟ

 

 

ดินมองเห็นทุกอย่าง ไม่ได้รู้สึกหึงหวงเหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกหายใจไม่ออกในตอนแรกก็หายไปแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่า แต่ดินรู้ว่ามันไม่ได้หายไปไหน ทุกๆอย่างที่เคยมีให้คนตรงหน้ามันยังอยู่ที่เดิม เพียงแต่วันเวลาสะสมความจริงกลบทับมันเท่านั้นเอง 

 

 

“กินขนมแบบนี้ด้วยเหรอ?” ช็อคโก้พาย ขนมช็อคโกแลตสอดไส้ครีมที่เหมาะจะเป็นขนมโปรดของผู้หญิงมากกว่า

 

 

“กันตาย กินไปกินมาก็ชิน” แบงค์บอก เวลาทำงานดึกๆขนมที่หาซื้อง่ายตามร้านสะดวกซื้อทั่วไปแบบนี้ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ก็ไม่ได้ชอบหรือติดอะไรมาก แต่เวลากลับบ้านแม่ของเขาชอบซื้อมาไว้ให้ทีละมากๆมันเลยกลายเป็นความเคยชิน เวลาไปร้านสะดวกซื้อก็เลยเผลอหยิบติดมือมาทุกครั้ง ไว้กินตอนหิวเมื่อทำงานดึก

 

 

“อร่อยเหรอ?” คำถามสิ้นคิดคำถามที่สองของวันหลุดออกจากปาก ดินอยากกระชากขี้เลื่อยออกจากหัวตัวเองอีกครั้ง รู้สึกว่าวันนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย 

 

 

“เฉยๆว่ะ มึงก็ลองสิจะได้รู้” คนแนะนำให้ลองกินนั่งพิงเก้าอี้สบายอารมณ์ หยิบช็อคโก้พายเข้าปากแล้วตามด้วยกาแฟดำ 

 

 

“ไว้จะลอง” ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนพูดน้อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นเพราะการเจอกันครั้งนี้เกิดขึ้นด้วยความบังเอิญทั้งๆที่ไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบปี มันทำให้ดินไม่ทันตั้งตัว ดินยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นดื่มอีกครั้ง จะเป็นไปได้ไหมถ้าขอให้กาแฟในแก้วคนตรงหน้าหมดช้าลงหน่อย ยืดเวลาให้เขาได้นั่งด้วยกันอีกเล็กน้อย ไม่ต้องมีคำพูดจาใดๆแต่ขอให้สายตาได้มองเห็นนานกว่านี้ 

Because I can’t breathe when you talk to me

Can’t breathe when you touching me

Suffocate when you away from me

 

 

“กูไปล่ะ” แบงค์วางแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าลงก่อนจะลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินแล้วออกจากร้าน คำขอของดินไม่ได้ผล ทุกๆอย่างดำเนินไปตามความเป็นจริง ตามสิ่งที่มันควรเป็น แบงค์กำลังเดินจากไปอีกครั้งและไม่รู้ว่าครั้งนี้จะนานเท่าไหร่กว่าจะได้เจอกันอีก 

 

 

ดินลุกขึ้นยืนมองแผ่นหลังคุ้นเคยของใครคนนั้นที่กำลังเดินพ้นร้านกาแฟที่เขายืนอยู่ไป เล็บจิกลงโต๊ะเหมือนคนทำตัวไม่ถูก ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรงเวลาที่ใช้ความคิด ใจสั่งให้ขาออกเดินตามไปแต่บางสิ่งบางอย่างบอกว่าไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทำแบบนั้น 

 

 

หลังจากที่ความรู้สึกกับเหตุผลทะเลาะกันอยู่นาน ใจมันก็ชนะขาด       ดินวิ่งออกจากร้านท่ามกลางความงุนงงของทุกคน

 

 

อย่าไป... 

 

 

อย่าเพิ่งไป...

 

 

แบงค์เดินห่างไปไกลแล้ว ในขณะที่วิ่งตามดินก็ได้ทบทวนตัวเองอีกครั้ง เขากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าวิ่งทันจะพูดอะไร จะรั้งแบงค์ในฐานะอะไร เรื่องที่มันจบไปนาน ความสัมพันธ์ที่มันขาดลง และความผูกพันที่ใครคนนั้นไม่เคยมี ตัวเขากำลังเรียกร้องให้ได้อะไรคืนมา?

 

 

คิดได้แบบนั้นสองขาเรียวก็หยุดลง ปล่อยให้ใครคนนั้นได้เดินไปตามเส้นทางของความจริง ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสที่จะได้เจอกันอีกเป็นศูนย์ แต่มันคงไม่มีอะไรดีไปกว่าที่เป็น สร้างปาฏิหาริย์เองดินก็ทำแล้ว รอคอยปาฏิหาริย์ก็ทำมาแล้ว ดินทำทุกวิถีทางแล้ว แต่มันก็ไม่มีความหมาย ดินทำอะไรไม่ได้นอกจาก… 

รอ

ดินเดินกลับเข้ามาในร้านกาแฟอีกครั้งเมื่อมองจนแผ่นหลังแบงค์ลับตาไป มือบางหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะมุมสุดแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ซึ่งมีมีนารอรับออเดอร์จากลูกค้าเพื่อจ่ายค่ากาแฟ

 

 

“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะพี่ดิน พี่รู้จักลูกค้าคนนั้นเหรอคะ?” มีนาถามด้วยความสงสัยที่อยู่ดีๆดินก็วิ่งตามลูกค้าคนนั้นออกไปอย่างร้อนรน  

 

 

“ครับ..เคยรู้จัก” ดินตอบ “มีนา” แล้วเรียกชื่อมีนา 

 

 

“คะ?”

 

 

“เอาช็อคโก้พายใส่ถุงให้พี่ด้วยนะ”

.......................

To Be Con​.