[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

13

“แล้วอดีตของเราควรปล่อยไปไหม?”

 

 

ดินถามขึ้นพลางจ้องเข้าไปในดวงตาคมของแบงค์เพื่อหาคำตอบ แต่มันก็ว่างเปล่าเหมือนเช่นทุกครั้ง ดินมองไม่เห็นความรู้สึกที่ชัดเจนใดๆในแววตาคู่นั้นเลย บางทีการกระทำบางอย่างของอีกฝ่ายก็เหมือนว่าเขายังพอมีหวัง แต่บางครั้งเขาก็รู้สึกว่ามันเป็นเพียงหวังลมๆแล้งๆจากตัวเองฝ่ายเดียว

 

 

“แหน่ะ! ดราม่าอีกแล้วนะเมียเก่า” มือหนายกขึ้นยีหัวคนชอบคิดมากก่อนจะจับโยกเล่นไปมา

 

 

“ไปรอที่บ้านไป เดี๋ยวคืนนี้จะไปรับไปทำงานด้วย อยู่คนเดียวไม่มีไรทำมึงก็คิดมากอีก ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง มึงจะได้เห็นความเท่ของผัวเก่ามึง”  แบงค์บอกก่อนจะเดินไปส่งคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเมียเก่าหน้าลิฟต์ ดินพูดน้อยจนเขารู้สึกไม่ชอบใจ

 

 

สงสัยต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆไปสักที

 

 

ดินเข้าไปในลิฟต์ หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นมันกำลังอัดแน่นครอบครองพื้นที่ในสมองของเขาจนคิดอะไรไม่ออก แม้แต่ตัวเองก้าวขาเข้ามาอยู่ในลิฟต์แล้วยังไม่รู้ตัว ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติตามคำสั่งร่างกาย คงเพราะความคุ้นชินมันถึงดำเนินไปได้ ถึงว่าเวลาคนเรามีความรักมักจะใช้หัวใจสั่งงานแทนสมอง

 

 

ถ้าแบงค์แตะต้องผู้หญิงคนนั้นอีก เขาจะทนได้ไหม?

 

 

เขาจะทนจนกว่าเกมนี้จะจบลงได้รึเปล่า?

 

 

แล้วกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นจะรู้สำนึก เป็นเขาเองรึเปล่าที่จะยอมแพ้…

 

 

“เหม่ออะไร ลิฟต์หนีบดั้งหักผัวไม่รักไม่รู้ด้วย” แบงค์พูดหยอกเสียงดังทำให้ดินหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ดินมองซ้ายมองขวา  โชคดีที่ในลิฟต์มีแค่เขาคนเดียว หันมาอีกทีประตูลิฟต์ก็กำลังปิดลง

 

 

“แล้วเจอกันนะ” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาพูดก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง และใบหน้ากวนๆที่อีกคนชอบทำคือสิ่งสุดท้ายที่ดินเห็น

 

 

คืนนั้นแบงค์มารับดินไปที่ทำงานซึ่งก็คือผับที่พวกเขาไปมาเมื่อวานตามที่แบงค์บอก ตอนนี้แบงค์เข้าไปเตรียมตัวหลังเวทีเพื่อจะขึ้นร้องเพลงคิวต่อไปถัดจากนักดนตรีอีกคนที่กำลังร้องอยู่ ส่วนดินนั่งรอที่เก้าอี้ตัวสูงหน้าเคาน์เตอร์มุมเดิมที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก      

 

 

ร่างโปร่งสั่งเครื่องดื่มที่ผสมแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อยมาดื่มพอเป็นพิธี สองสามชั่วโมงที่ได้อยู่กับความคิดตัวเองดินพยายามทำใจกับเรื่องราวต่อจากนี้ที่มันจะเกิดขึ้น เพราะมันคงมากกว่าที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวันแน่นอน

 

 

แต่เอาจริงๆไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม

 

 

เป็นอย่างที่คิดว่าคืนนี้ข้าวฟ่างก็มาผับหรูแห่งนี้เช่นเดียวกัน หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีดำแสนสั้นสะกดสายตาใครต่อใครได้เป็นอย่างดีเวลาเดินผ่าน ไม่ว่าจะเป็นชื่นชมอิจฉาจากบรรดานักท่องราตรีสาวหรือสายตาหาเศษหาเลยจากบรรดาชายหนุ่ม ปฏิเสธไม่ได้ว่าแรกเริ่มเราต่างก็มองคนจากภายนอก ไม่มีใครไม่ชอบผู้หญิงสวย แต่พื้นเพนิสัยใจคอต่อจากนั้นต่างหากที่มันต้องอาศัยเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ซึ่งดินคิดว่าเขาเห็นด้านเลวๆของผู้หญิงคนนี้มามากพอ

 

 

จะว่าไปดินก็อาจจะไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไหร่ เขาไม่ได้ติดต่อคนเป็นพ่อไปตั้งแต่ย้ายออกมา ความไว้เนื้อเชื้อใจในครอบครัวที่พ่อของเขาผันแปรไปให้คนอื่น มันทำให้เขารู้สึกว่าคำพูดของตัวเองไร้ความหมาย    อีกอย่างพ่อของเขาก็คงไม่ว่างคุยเพราะถ้าท่านอยู่ ข้าวฟ่างคงไม่ได้ออกมาหาความสุขใส่ตัวเองแบบนี้ได้บ่อยๆ

 

 

แบงค์ขึ้นมานั่งบนเวทีเรียบร้อยพร้อมกับข้าวฟ่างที่จับจองโต๊ะที่มันติดกับเวทีมากที่สุด รอยยิ้มหวานจากริมฝีปากสีแดงนั่นส่งไปให้คนบนเวที และถ้า    ดินยังไม่เมากับแอลกอฮอล์ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์นี่ เขาว่าเขาก็เห็นแบงค์ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน มือบางเผลอกำแก้วเครื่องดื่มแน่น

 

 

“เอาที่มันแรงๆกว่านี้ครับ” ดินบอกบาร์เทนเดอร์ให้ผสมเครื่องดื่มที่มันมีแอลกอฮอล์แรงกว่าที่กินให้ใหม่ พอแก้วสวยวางลงมือบางก็หยิบมันกระดกเข้าปากทันที ดินไม่ใช่คนคออ่อน เขาผ่านสังคมแบบนี้มาไม่น้อย แต่ก็ห่างๆมันไปมากเพราะหน้าที่การงานที่เพิ่มขึ้น วันนี้รู้สึกว่าในใจมันร้อนรุ่มผิดปกติ ดื่มไปกระแทกมันออกหน่อยคงดี

 

 

แบงค์นั่งอยู่บนเวทีพร้อมกับกีตาร์ตัวหนึ่ง มีไมค์เสียบบนขาตั้งยื่นมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้ มือหน้ายกขึ้นเสยผมที่มันเริ่มยาวมากแล้วไปด้านหลังเรียกเสียงกรี๊ดจากผู้หญิงข้างล่างได้เป็นอย่างดี ด้วยท่าทางเถื่อนๆ กับดวงตาคมแสนมีเสน่ห์นั่น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไม่มีใครไม่ตกหลุมรักนักดนตรีหนุ่มสถาปัตย์คนนี้

 

 

“แต่งเอง ทนฟังหน่อยนะครับ” เสียงทุ้มพูดบอก ก่อนที่ดนตรีจังหวะเบาๆจะดังขึ้นจากการเล่นกีต้าร์ฝีมือเจ้าตัว  

It’s alright

Yeah

The tired moonlight looking up at the night sky, somewhere and somehow they look like they’re in hardship. {Q : BangYongguk}

 

 

เหมือนเป็นคนละคนกับแบงค์ที่ดินรู้จัก สีหน้าและท่าทางที่แสดงออกมาว่าเจ็บปวดตามเนื้อเพลงแสนเศร้านั้นทำให้ใครต่อใครอินตามได้ไม่ยาก แต่นอกเหนือจากการแสดงบนเวทีที่ยอดเยี่ยมราวกับนักดนตรีมืออาชีพนั้น     ดินรู้สึกว่าแบงค์กำลังมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ ความจริงจังที่ถ่ายทอดผ่านเสียงเพลง ทำให้นักท่องราตรีสาวค่อนผับคลั่งไคล้ และทุกๆอย่างที่รวมเป็น   แบงค์กำลังฉุดดึงให้ดินถลำลึก   

Don’t escape it, because seeing you makes my heart hurts and frustrated, that’s why, so say something – it’s simple, baby.

During the time everyone’s asleep, it’s the only time I can see you but if you’re not in the mood, then you don’t have to say it.

Don’t cry right now as my song is the sound of the radio during the late night.

 

 

คงเป็นอย่างที่แบงค์บอก เขาพาดินมาดูความเท่ของตัวเองจริงๆนั่นแหละ ดินเผลอมองแบงค์อยู่นานสองนาน แก้วที่ยกขึ้นดื่มไม่รู้ว่าผ่านไปกี่แก้วต่อกี่แก้ว แต่ดินว่าตัวเองเริ่มเมาแล้วแหละตั้งแต่เห็นรอยยิ้มที่ส่งมาจากคนบนเวที

 

 

แบงค์หันมาทางเขาอยู่หลายครั้ง แต่ก็หันไปทางข้าวฟ่างบ่อยเช่นเดียวกัน เพลงในจังหวะดนตรีฟังสบายกับเสียงทุ้มของแบงค์ที่ร้องคลอไปมันเข้ากันอย่างลงตัว ถ้าในเวลาปกติดินคงไม่ได้ฟังเพลงที่แบงค์ร้องแบบนี้ 

 

 

“ดิน” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับที่ว่างข้างตัวที่ไม่ว่างอีกต่อไป คนที่นั่งลงเก้าอี้ข้างๆดินคือฮาร์ท รุ่นพี่คนสนิทที่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า

 

 

“พี่ฮาร์ท บังเอิญอีกแล้ว” ดินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือ ฮาร์ท ตากลมปรือปรอยเหมือนคนที่กำลังเคลิ้มกับเครื่องดื่มมึนเมาได้ที่ แต่มือสวยก็ยังไม่หยุดกระดกมันเข้าปาก

 

 

“ฮ่าๆ บังเอิญก็ได้ มาเที่ยวอีกแล้ว พรุ่งนี้ไม่ไปทำงานรึไง” ฮาร์ทถาม เขาควรบอกดินไหมนะว่าความบังเอิญที่ดินว่าเขาสร้างมันขึ้นอีกแล้ว ก็เพื่อนของเขาที่มาเที่ยวบอกว่าเจอดินที่นี่ เขาเลยตามมา

 

 

ผิดเหรอถ้าจะสานต่อความสัมพันธ์ที่มันเคยค้างคาให้เกิดขึ้นใหม่

 

 

“ไปครับ” ดินตอบฮาร์ทแต่สายตายังคงจับจ้องคนที่อยู่บนเวที เพลงที่แบงค์ร้องดำเนินไปเรื่อยๆ ดินได้ยินมันบ้าง ไม่ได้ยินมันบ้าง เขากำลังแยกประสาทไม่ออกระหว่างเสียงเพลงที่ดังให้ได้ยินกับคำพูดของฮาร์ท ไม่รู้ว่าจะฟังใครดี หรือจริงๆแล้วหัวใจกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเขาแยกไม่ได้กันแน่นะ

 

 

“แล้วก็มาเมาคนเดียวแบบนี้ ไม่ชวนพี่อีก มันน่าน้อยใจนัก” คนใจดีพูดเป็นเชิงน้อยใจ ฮาร์ทมองตามดินก็พบกับผู้ชายที่เขาเจออยู่กับร่างโปร่งเมื่อวาน เหมือนว่าความจริงเป็นหลักฐานตอกย้ำสิ่งที่เขากำลังคิดได้ดี แต่    ฮาร์ทกลับไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่านั้น

 

 

“ผมขอโทษจริงๆพี่” ดินยกมือขึ้นไหว้ฮาร์ท สงสัยจะเริ่มเมาจริงๆ อาการแบบเดียวกันกับตอนที่เขาเคยหิ้วดินกลับจากร้านเหล้าสมัยยังเรียนด้วยกันไม่มีผิด คนเป็นรุ่นพี่ส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะยกมือขึ้นห้ามบาร์เทนเดอร์ไม่ให้เสิร์ฟเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์นั่นให้ดินอีก

 

 

เพลงจบลงแล้ว แบงค์เดินลงจากเวทีมายังโต๊ะที่ข้าวฟ่างนั่งอยู่ ช่วงต่อไปเป็นของดีเจอีกคนที่กำลังจะเปิดเพลงสุดมันส์เปลี่ยนบรรยากาศให้เหล่านักท่องราตรีได้อวดลวดลาย ดินจ้องไปยังคนทั้งสองไม่ละสายตา ข้าวฟ่างเบียดตัวเข้าแนบชิดจนแทบจะนั่งเกยตักแบงค์อยู่แล้ว ซ้ำอีกฝ่ายยังยื่นมือปลาหมึกนั่นไปโอบเอวบางของหญิงสาวเอาไว้อีก ดินกวาดมือหาแก้วเหล้าของตัวเองแต่ก็ไม่พบ ยังไม่ทันจะหันไปโวยวายใส่พนักงานที่ทำหน้าที่บกพร่อง มือหนาของฮาร์ทก็คว้ามือเขาเอาไว้ก่อน

 

 

“พอแล้ว ดื่มมากไม่หิ้วกลับนะคราวนี้” ฮาร์ทพูดทีเล่นทีจริงแต่มือยังคงกอบกุมมือดินเอาไว้อยู่

 

 

“ผมไหวพี่ไม่ต้องห่วง แค่นี้จิ๊บมาก เอามาอีก” จิ๊บมากแต่ใจที่มันกำลังร้อนเป็นไฟนี่ไม่ได้จิ๊บตาม แบงค์กับข้าวฟ่างลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปในส่วนของด้านหลังผับซึ่งมันคือห้องน้ำ ดินจำได้ดี ร่างโปร่งลุกพรวดตามทันที   เขาจะไม่ทนอีกต่อไป พอกันที แบงค์จะต้องเลิกยุ่งกับผู้หญิงเลวๆคนนั้น

 

 

“ไปไหนดิน” ฮาร์ทเข้าไปประคองด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆดินก็ลุกขึ้น

 

 

“ไปเข้าห้องน้ำพี่ ผมไปเองได้ ไม่เป็นไร” ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่อีกฝ่ายปฏิเสธ แต่ฮาร์ทก็ยังคงอยู่ อยู่ที่เดิม

 

 

“ถ้านานพี่จะไปตามนะ” ดินพยักหน้าให้ แล้วเดินตามแบงค์กับ    ข้าวฟ่างไป ดูจากท่าเดินที่ไม่แย่มากฮาร์ทจึงหายห่วงบ้าง เลยปล่อยให้ดินทำตามใจ

 

 

ดินอาจจะคิดผิดที่ตามมา หรืออาจจะมาผิดเวลาไป...

 

ภาพตรงหน้าทำเอาร่างโปร่งหูอื้อสายตาพร่ามัว รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย เหมือนโดนรถคันใหญ่วิ่งชน มันทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก ภาพที่แบงค์กับคนที่เขาเกลียดแสนเกลียดกำลังจูบกันอย่างเร่าร้อน ร่างสองร่างบดเบียดเข้าหากันจนจะรวมเป็นหนึ่งไม่สนใจผู้คนที่กำลังเดินผ่าน อีกทั้งมือหนาที่กำลังลูบไล้บริเวณชายชุดเดรสแสนสั้นจนมันเลิกขึ้นไปสูงนั่นอีก ไม่ต้องบอกแม้แต่เด็กก็ยังรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

 

 

แล้วนาทีที่หัวใจเจ็บปวดที่สุดร่างกายที่มันยังรักตัวเองก็พาเขาเดินออกมา

 

 

ดินเดินเข้ามาอยู่ในห้องน้ำได้ยังไงเขาเองก็ไม่รู้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำตามันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เห็นคนโง่ๆคนหนึ่งในกระจกที่มันหน้าตาเหมือนเขาไม่มีผิดเพี้ยนยืนร้องไห้อยู่

 

 

ทำไมกันนะ ทั้งที่ร่างกายไม่มีบาดแผลใดๆแต่ทำไมมันถึงเจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้

 

 

ไม่ปฏิเสธว่าดินต้องการจูบนั่น นานแค่ไหนแล้วที่เขาโหยหามันแต่แบงค์กลับมอบให้คนอื่น ที่สำคัญเป็นผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เข้ามาทำร้ายครอบครัวของเขา ดินสูญเสียทุกอย่างก็เพราะข้าวฟ่าง แล้วเขายังต้องเสีย แบงค์ไปอีกคนเหรอ

 

 

มือบางยกขึ้นบีบหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองซึ่งมันตรงกับตำแหน่งหัวใจที่กำลังบีบรัดไม่หยุด มันสมควรพอได้แล้วใช่ไหมอดีตที่เขาพยายามรื้อฟื้นให้มันหวนคืน ใครก็ได้ช่วยยืนยันทีว่ามันไม่มีโอกาสจะกลับมาได้อีกแล้ว ถ้าเสียงนั้นหนักแน่นพอ ดินจะยอมฟังและยอมรับความจริงเสียที

 

 

นานสองนานที่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาราวกับคนบ้า ก่อนที่ดินจะเลื่อนมือไปเปิดน้ำและวักมันเข้าหาใบหน้าตัวเองเพื่อชะล้างคราบน้ำตา ร่างโปร่งทำอยู่แบบนั้นซ้ำๆ ยิ่งรู้สึกถึงหยาดน้ำอุ่นที่มันแทรกผ่านน้ำที่ไหลตามใบหน้าดินยิ่งวักน้ำใส่ตัวเองรุนแรงขึ้นอีก เผื่อบางทีมันจะลบล้างไปถึงหัวใจที่เจ็บปวด

 

 

ดินรอจนแน่ใจว่าถ้าออกมาจากห้องน้ำแล้วจะไม่เจอแบงค์กับข้าวฟ่าง ร่างโปร่งจึงตัดสินใจเดินออกมา เป็นอย่างที่คิดแบงค์กับข้าวฟ่างไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ดินรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเมาที่สุดก็วันนี้ มันไร้เรี่ยวแรงไปเสียดื้อๆ ไม่รู้ว่าเมาเหล้าหรือเมาอะไรกันแน่ ความรู้สึกปวดหัวและหนักอึ้งบริเวณเปลือกตาทำให้ดินไม่อยากอยู่ต่อ

 

 

ดินเดินกลับมาที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ ฮาร์ทยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมแต่อาการของร่างหนามีท่าทีร้อนรนจนสังเกตได้ ขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนเป็นรุ่นพี่

 

 

“พี่ว่าจะเข้าไปตามแล้วถ้าอีกห้านาทีเราไม่ออกมา” ฮาร์ทพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 

 

“ผมว่าจะขอกลับก่อน” ดินบอกเสียงค่อย มันดังออกมาอย่างเหนื่อยล้า และมันก็เบาเสียจนเพลงที่ดังอยู่กลบไปหมด ฮาร์ทขยับเข้าใกล้และถามทวนอีกครั้ง

 

 

“ว่าอะไรนะ พี่ไม่ได้ยิน”

 

 

“ผมว่าจะขอกลับก่อน รู้สึกปวดหัว...”ดินพูดเสียงดังขึ้น 

 

 

“ให้พี่ไปส่งนะ” ฮาร์ทอาสาแต่ดินส่ายหน้าปฏิเสธ

 

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมไหว” ดินแกะมือฮาร์ทออก เขารู้สึกเกรงใจจริงๆ ไม่ได้อยากเสียมารยาทปฏิเสธเสียงแข็งแบบนี้

 

 

“ทำไมดื้อแบบนี้ ให้พี่ไปส่งเถอะ” ฮาร์ทไม่ละความพยายาม เขาก็แค่อยากดูแลดินบ้าง ดูท่าแล้วอาการของร่างโปร่งไม่ค่อยดีเลย

 

 

“ไม่เป็นไรจริงๆ...”ทั้งสองคนถกเถียงกันไปมา ไม่นานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เสียงที่มันดังจากริมฝีปากที่ใช้จูบคนอื่น ริมฝีปากที่สร้างความเจ็บปวดให้ดิน

“กูพามา พากลับเองได้”

​

 

 

..................

To be con.