Fic naruto ภาค พายุโลหิต

ซากุระได้ขอให้พ่อมาเป็นคู่ประลองดาบ ทำเอาคนแก่เพิ่งสร่างเมาโวย “ใจคอแกจะไม่ให้ชั้นพักเร๊อะ นังลูกเวร!”
หญิงสาวในชุดฝึกโวยคืน“และใครใช้ให้คุณพ่อซดเหล้าต่างน้ำล่ะคะ!”
“ไม่เอา พ่อไม่ใช่ปู่ กลับไปขอปู่แกนู่น”
หญิงสาวตัดสินใจมองหน้าพ่อพลางส่งสายตาอ้อนวอน
งานนี้เอาคุณพ่อต้องเอามือปิดตา“อย่ามองพ่ออย่างนั้น อย่ามองด้วยสายตาของลูกหมาที่ถูกทิ้งท่ามกลางสายฝน สิลูก โอ๊ย ใครสอนมันฟะ”
“ก็พี่นั่นแหละ”คิโยโกะที่มองเหตุการณ์มาโดยตลอด ก็ถอนใจ ก็พอเข้าใจว่าพี่ชายไม่อยากทำให้ลูกสาวคนเดียวเจ็บแต่ หลานตัวดีก็คงอยากจะลับฝีมือกับพ่อ ซึ่งเคยได้รับฉายา พายุโลหิต รุ่นที่ 2 ส่วนรุ่นที่1คือฉายาของท่านทาเคโนมารุ
“ก็ได้ๆลูก แต่ต้องใช้ดาบไม้นะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“ทำไมล่ะ นังลูกคนนี้”
“หนูอยากได้ฉายาพายุโลหิต แบบเดียวกับพ่อนี่นา ไม่อยากให้พ่อออมมือให้”
คิซาชิลอบถอนหายใจ กลัวจริงๆว่าจะทำลูกสาวเจ็บ
“ผมจะเป็นคู่มือให้เธอเอง”ซาสึเกะก้าวออกมา
ซากุระทำหน้ามุ่ย” ไม่อยากรังแกคนไม่สมประกอบ”
“อย่าดูถูกนักซี่ จะเก่งจริงรึเปล่า อย่าไปประลองกับคนแก่เลย”
ตาสีมรกตเบิกกว้างอยู่ครู่ แววตาที่สดใสก็แปรเปลี่ยนเป็นท่อประกายประหลาด หญิงสาวฉีกยิ้มออกมา ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองผงะ
”ชั้นจะเป็นคู่มือให้แกเอง ไอ้หนู ชั้นจะใช้มือข้างเดียว ไม่เอาเปรียบแกแน่”
ซาสึเกะมองร่างบางที่คำพูดผิดแปลกไป “ทาเคโนมารุ สินะ”
ร่างบางยิ้มร่าหมุนตัวอย่างสนุก“เดาถูกด้วย เก่งจัง งั้นชั้นจะแสดงให้ดูเองว่า พายุโลหิต รุ่นที่1ต่อให้เป็นนินจาระดับเซียน ชั้นก็ไม่เอาไว้แน่”
คิซาชิเข้ามาปรามเพราะห่วงร่างของลูกสาว “ท่านทาเคโนมารุ อย่าสู้เลย เดี๋ยวร่างซากุระจะแย่เอานะ”
คิโยโกะจึงปราบด้วยอีกคน”นั่นสิคะ เด็กคนนี้ต้องทำงานอีกมาก เกิดพลาดพลั้งไปจะแย่เอานะ”
“ไม่ต้องห่วง เด็กคนนี้ชั้นช่วยมา ชั้นไม่ทำให้ร่างนี้เป้นอะไรแน่นอน ชั้นจะไม่ใช้แขนซ้าย  เท่านี้เราก็เสมอกันนะ ไอ้หนูผู้มีดวงตาต้องคำสาป”
“หึ ดูเหมือนแกจะรู้จักชั้นดีเชียวนะ กติกาคืออะไร”
“ฮ่าๆ เรื่องของแกเดาไม่ยาก กติกา คือการดวลดาบ ใครล้ำออกนอกเส้นก่อน แพ้ กติกาง่ายๆนะ ส่วนอาวุธที่ใช้จะดาบจริงหรือดาบไม้ก็ได้ ชั้นไม่กลัว”หญิงสาวหันไปทางสองพี่น้อง”เตรียมสถานที่ ด้วย ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่ทำให้ร่างของเด็กคนนี้เป็นรอยแน่”
คิซาชิสบถเบาๆ”ชิ ร่างเจ้าคาโอรุมีทำไมไม่ใช้”
คนเป็นน้องสาวต้องต้องปลอบ”เอาน่าๆ อย่าห่วงเลย ท่านปู่ทวดก็รับปากแล้วนะคะ”...คิดอะไรของเค้ากันนะ...
คิโยโกะตัดสินใจสั่งคนใช้ให้ทำสถานที่ประลอง
เพียงสิบนาที สถานที่ประลองก็เตรียมพร้อม พื้นที่เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีเส้นสีแดงวางรอบๆพื้นที่
หญิงสาวนำเชือกมามัดแขนเสื้อที่ยาวรุ่มร่ามให้กระชับ “เอ้า เจ้าหนู เลือกอาวุธสิ หรือเธอจะเอาอาวุธของเธอก็ได้ชั้นไม่ถือ”
ซาสึเกะตัดสินใจใช้ดาบไม้แทน เพราะไม่อยากทำร้ายคนที่โดนสิง
ทาเคโนมารุในร่างของซากุระยิ้มหวาน ก่อนจะหยิบผ้ามาพันตาแล้วหยิบดาบไม้ออกมา “ชั้นต่อให้นะ เดี๋ยวจะหาว่าผู้ใหญ่รังแกเด็กนะ เด็กน้อย”
ทั้งคู่ยืนกันคนละมุม
คิซาชิให้สัญญาณ”เริ่มได้!”
ซากุระที่ปิดตากลับเป็นฝ่ายบุกก่อน ซาสึเกะใช้ดาบไม้ในมือรับได้ทัน แต่เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายมันมากกว่าที่คิด
ทั้งคู่ยันแรงอยู่แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะดูสนุกและไม่เป็นอะไร
“เป็นอะไร เห็นชั้นเป็นยัยหนูเหรอ?”
“แก...คิดจะทำอะไร”
คนถูกถามยิ้มกวน“ก็แค่สั่งสอน”
ความหงุดหงิดเกิดขึ้น...ขอโทษนะ ซากุระ...
ซาสึเกะเตรียมยกขาถีบแต่ช้าไปเพราะอีกฝ่ายรู้ทันใช้ขาถีบสกัดแถมยันซ้ำทำเอาเซ
อุจิวะหนุ่มเซไปสองสามก้าวแต่ระวังไม่ให้ออกนอกเส้น”ร้ายกาจจริงๆนะ”...แต่ตามองไม่เห็น ได้ยินอย่างเดียวงั้นก็...
ชายหนุ่มตัดสินใจวิ่งซิกแซกเพื่อหลอกการเคลื่อนไหวแต่
‘ตู้ม!!’
ร่างของซาสึเกะล้มลงเพราะแรงฟาดของทาเคโนมารุในร่างซากุระ
“โง่จัง”เท้าเรียวๆเหยียบเข้าที่กลางหลังคนที่ล้ม ดาบไม้ปักลงพื้นเฉียดหน้าของคนที่ล้มลง หญิงสาวย่อเข่าลง”เน่ เอาจริงซะทีสิ”
ชายหนุ่มยันตัวขึ้นและร่างบางหลบทัน เธอยืนอยู่ตรงกันข้าม
“ชั้นชักจะเบื่อแล้สิ”มือขวานั้นกระชับดาบ “จบเกมส์ดีกว่า”ว่าจบร่างนั้นก็พุ่งมาหมายจะแทงให้ร่างของอุจิวะหนุ่มออกนอกเส้น
ซาสึเกะใช้ความสารถของเนตรสังสาระสลับตำแหน่งของตนกับหญิงสาวแต่พอสลับตำแหน่ง...
ร่างของหญิงสาวเกือบจะวิ่งออกนอกเส้นแต่หยุดสปีดทัน บรรพบุรุษชิอินะเอ่ยขึ้นด้วยอ”ความสามารถนั่น น่าสนใจจัง เกือบทำให้ชั้นวิ่งออกนอกเส้นนะเนี่ย”มือที่ถือดาบไม้แทงไปด้านหลัง ตรงกลางอกของซาสึเกะที่พุ่งเข้ามาจังๆแต่เนตรสังสาระสามารถสลับตำแหน่งได้แต่ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเพราะดันสลับให้ ทาเคโนมารุอยู่ข้างหลัง
ทาเคโนมารุก็จัดการฟาดดาบไม้ที่กลางหลังจนร่างของซาสึเกะกระเด็นออกนอกเส้นและกระแทกกับต้นสนในบ้านอย่างจังๆ
“ผู้ชนะทาเคโนมารุ”
คนชนะส่ายหน้า “ไม่สนุกเลยแฮะ”
“ออกจากร่างลูกผมเดี๋ยวนี้เลย”
“อ่า..ไม่เคารพชั้นเลยนะ”
“มันน่าเคารพตายห่าล่ะ”
“จ้าๆ”สิ้นเสียงร่างของซากุระเซเกือบล้ม หญิงสาวบ่นเบาๆ”หน๊อย...ไอ้บ้านี่! ดีล่ะวันนี้ว่าง”
หญิงสาวหันไปหาพ่อ”คุณพ่อ”
“อ้าว ฟื้นไวแฮะ”
“เฝ้าร่างหนูที!”จบคำร่างของซากุระก็หงายท้องดีที่คิซาชิเข้ามารับได้ทันแถมยังยันหน้าซาสึเกะที่จะเข้ามาเป็นพระเอกรับร่างลูกสาว
“อย่ายุ่งกับลูกสาวชั้น”ว่าจบก็แบกร่างอันไร้วิญญาณของลูกสาวใส่บ่าแล้วพาไปที่ห้อง
คิโยโกะมองหน้าเด็กหนุ่มที่ช่วยงานหลานสาว “เธอไม่เอาจริงรึ”
“คือ...”
“เอาเถอะ ถึงยังไงเธอทำแบบนั้นถือว่าโง่มากนะ”
“โง่?”
“การที่วิ่งซิกแซกหลอกท่านทาเคโนมารุน่ะสิ อย่างนั้นน่ะ โดนโต้กลับง่าย ถ้าศัตรูวิ่งซิกแซกมาแค่ฟังเสียงฝีเท้าก็จับทางได้แล้ว”
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“ถ้าเป็นชั้น ...จะไม่วิ่งซิกแซกแต่จะกระโดดแทน แต่จะไม่เข้าไปทางด้านหน้า แค่เราเข้าจู่โจมทางด้านข้าง ก็จะสามารถพลิกแพลกยันอีกฝ่ายให้ล้มได้ เพราะเค้าจับทางเธอได้ เพียงเบี่ยงตัวหลบก็โต้กลับได้สบาย”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ แล้วถ้าผมต้องสู้กับคาโอรุล่ะครับ พอจะแนะนำได้ไหม”
“ยากนะ เพราะ ตอนนี้ชั้นเอาชนะไม่ได้แล้ว ถ้าเอาจริงหัวหลุดแน่ แต่ดวงตาคู่นั้น น่าสนใจ ก็อาจจะพอมีหนทางชนะ ถ้าทำได้ ขอตัวก่อน”
เมื่อคิโยโกะจากไป ความเจ็บแปล๊บๆก็เกิดที่หลัง”ไอ้บ้านั่น แรงเยอะแฮะ”...อิโนะคงไม่สะดวก...
คิโยโกะเดินย้อนมา”จะบอกอะไรให้นะ ที่ย่านตระกูลเก่า ถ้าคนในไม่พาออก ออกไม่ได้นะจ๊ะ ไปล่ะ”
“ย่านนี้น่ะเหรอ ตระกูลเก่า จะว่าไป...”ตอนที่เค้าออกจากย่านตระกูลเก่าไปดื่มเหล้ากับเรม อีกฝ่ายได้ชูป้ายให้ทหารยาม “คงจะเป็นป้ายประจำตัวสินะ”
...
วิญญาณทาเคโนมารุ นั่งสูบยาสูบที่ริมผาไม่ไกลจากย่านตระกูลเก่า วิวทิวทัศน์ของเอโดะในย่านนี้ ดูเปลี่ยนไปมาก...ความเจริญเริ่มเข้ามา แต่บรรยากาศนั้นไม่ต่างจากสมัยที่ตนอยู่ ร่างสูงพ่นควันออกมา
“อยู่นี่เอง”หญิงสาวที่ถอดวิญญาณตามมานั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ตามมาไวจัง ยัยหนู”
ร่างบางนั่งลงข้างๆ”ใช้ร่างของหนูโดยพลการได้ยังไงคะ”
“ก็เจ้าคาโอรุมันไม่อยู่นี่นา แถมชั้นเองก็หมั่นไส้เจ้าเด็กนั่นด้วย”
“แต่มันเป็นภาระของชั้นที่ต้องรักษาหมอนั้นนะคะ”
ชายหนุ่ม?ยิ้มหวาน”รู้หรอกน่า แต่เจ้านั่นเริ่มมองเธอแบบแปลกๆนะ”
“ชั้นไม่สนใจหรอก ตอนนี้ชั้นสนแต่งานเท่านั้น จะทำทุกอย่างให้เต็มที่ และดีที่สุดก็พอแล้ว”
“อย่าหักโหมเกินไป ต่อไปอาจจะเจอศัตรูที่แข็งแกร่งกว่านี้ก็ได้ ระวังตัวด้วย อย่าเสี่ยง เป็นห่วง”
“ค่าๆ จะระวังนะ ไปล่ะ”วิญญาณของหญิงสาวก็พลันหายไป
วิญญาณสีดำบ่นเบาๆ”ก็เพราะทำตัวแบบนี้ ชั้นยิ่งห่วงและหวงนะ ยัยหนู”ว่าจบก็นำปล่องยามาอัดควันเข้าปอดแล้วพ่นออกมา
...
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา “แรงหมดเลยแฮะ สงสัยต้องออกกำลังให้มากกว่าเดิมซะแล้วสิ”
ร่างบอบบางลุกขึ้นแล้วสั่งให้คนใช้นำอาหารมาให้
หลังจากกินมื้อเช้า หญิงสาวก็นั่งทำสมาธิโดยข้างๆตัวคือดาบคาตานะสั้น
ซาสึเกะที่เดินผ่านมาก็เห็นประตูเปิดห้องๆหนึ่งแง้มไว้ ซึ่งสิ่งที่เค้าเห็นคือ ซากุระ กำลังนั่งสมาธิและสิ่งที่เค้าเห็นคือ...ร่างโปร่งใสของเจ้าหล่อนกำลังออกมาจากกายเนื้อ ร่างนั้นกำลังแย้มยิ้มและออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเค้าที่แอบมอง พอเค้ากลับไปมองกลับไปในห้องก็เห็นว่าร่างของเธอยังคงนั่งสมาธิอยู่
“อย่าเข้าไปใกล้ล่ะ”
พอหันไปก็พบกับคิซาชิที่กอดอกอยู่
“เอ่อ...”
“อยากลองของก็เชิญนะ ตายห่าไปไม่รู้ด้วย”
ซาสึเกะก็นึกสงสัย พอเปิดประตูเข้าไปใกล้ ร่างของซาสึเกะก็โดนจับทุ่ม และโดนดาบสั้นที่ถูกวางไว้ข้างตัวมาจ่อคอเตรียมเสียบ
“นี่ชั้นเอง อุ้บ”คมดาบสั้นเข้าแนบชิดลำคอมากยิ่งขึ้น
“ไร้มารยาท หรือมาลองของกัน”ตาสีมรกตมองตนที่กองกับพื้นด้วยสายตาเย็นชาแต่
หญิงสาวตวัดดาบสั้นไปที่ทางด้านหลัง หยุดอยู่ที่หัวใจของคนที่อยู่ข้างหลัง
ร่างที่โดนกดหายไป
“ถ้าเรื่องสู้ระยะไกล ชั้นอาจจะเสียเปรียบ...”หญิงสาวหันไปทางด้านหลัง”แต่ถ้าเรื่องสู้ประชิดตัว ชั้นมั่นใจ”
ซาสึเกะยิ้มบางๆ”ดาบนั้นอาบยาสินะ”
“อย่างนายน่ะ ยาพิษมันดีเกินไป มีธุระอะไร”หญิงสาวเก็บดาบสั้นเข้าฝัก
“เจ็บหลัง รักษาให้หน่อย”
“ก็ได้ หันหลัง”
ชายหนุ่มยอมหันหลังไปแต่โดยดี
มือบางแตะเข้าที่หลังแล้วใช้คาถาแพทย์รักษา
เพียงหนึ่งนาที อาการบาดเจ็บก็หายไป
“ออกไปซะ ชั้นจะพักผ่อน”
“ดุจังนะ”
จบคำหญิงสาวก็บีบคอของร่างสูงเต็มแรง ทำเอาซาสึเกะต้องพยายามแกะมือ
“ชั้นจำได้ว่านายมันกำพร้าแต่ ไม่นึกว่าจะโง่จนฟังภาษาคนไม่ออก”
ซากุระจัดการเปิดประตูโยนคนที่ตนบีบคอไปนอกห้อง และปิดประตูใส่หน้า
“โมโหอะไร เนี่ย”.....ช่วงนี้ซวยอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวก็โดนปู่ทวด เดี๋ยวก็ฝาแฝด เดี๋ยวก็ซากุระ แถมแต่ละคนก็มือหนักชะมัด...
ช่วงเที่ยง ทุกคนในบ้านก็มากินข้าวพร้อมหน้า ยกเว้นสามหนุ่มเอโดะ เหตุเพราะไปทำงาน
อิโนะมีสีหน้าอายๆผิดกับคนรักที่ดูเจริญอาหารเป็นพิเศษ ส่วนซากุระดูเฉยๆ ซาสึเกะลอบมอง หญิงสาวผมชมพู
ส่วนสามผู้ใหญ่ก็กินข้าวกันอย่างเงียบๆ
คิซาชิมองไปนอกหน้าต่าง “นกย้ายถิ่น อยากกินเป็ด ทอดด้วยซอสส้ม อร่อยเหาะ”
คุณพ่อบ้านที่อยู่นอกห้องเปิกประตูเข้ามา”งั้นคุณชายครับ มื้อเย็นเป็นเป็ด ทอดซอสส้ม ดีไหมครับ”
“โอ้ ไม่ต้องลำบากหรอก เดี๋ยวชั้นพาเมบุกิไปกันเองดีกว่า”
“ครับ”
ซากุระมองพ่อด้วยสายตาลูกหมาน้อย”คุณพ่อไม่พาหนูไปด้วยเหรอคะ”
“ขอพ่อกับแม่ไปเดตกันสองต่อสองบ้างเถอะ ยัยหนู อย่ามองพ่ออย่างงั้น...”
เมบุกิยิ้มหวาน “น่าๆเอาไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน”
“ก็ได้  น่าเบื่อ...”
“บ๊ะ มาอารมณ์ไหนเนี่ยลูก”คิซาชิเหงื่อตกเมื่อเจอความหลากอารมณ์ของลูกสาวคนเดียว”อยากให้พาไปเทศกาลขนมหวานสินะ ลูก”
ตาสีมรกตเปล่งประกาย
ส่วนซาสึเกะรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะไม่ชอบขนมหวาน
อิโนะมองเพื่อนสาวอย่างเคืองๆ...หน๊อย ยัยโหนก แกรู้อะไรดีๆไม่ยอมบอก อิจฉา มันกินอะไรไม่เคยอ้วน...
ซาอิ...ไปเดตดีกว่า...
คิซาชิทำหน้าเหม็นเบื่อ”ไปเองเต๊อะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงยังจะอ้อนพ่ออี๊ก”
“แต่ถ้าหมาตัวใหญ่ก็เลียถึงนะ คุณพ่อ”
“กวน”
“ไปกับอาไหมล่ะ”
สามนินจาโคโนฮะ รู้สึกว่า สาวผมชมพูจะมีหางหมางอกแถมส่ายหางดุ๊กดิ๊ก
“ไปค่ะ”
คิโยโกะหันไปหาสามนินจา”พวกเธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ดีค่า”
“ครับ”
มีเพียงซาสึเกะที่ใบ้กิน
“บ่ายนี้ไปกันนะ”
เมบุกิยิ้มให้น้องสามี “พี่ฝากหลานด้วยล่ะ อย่าให้ไปหิ้วสาวเด็ดขาด”
“ค่าๆ จะพยายามนะ ถ้าสาวรุมชั้นก็ช่วยไม่ได้”
ซาสึเกะถาม”หมายความว่ายังไง”
คนเป็นพ่อเฉลย “ก็เทศกาลเมื่อหกปีก่อน โคตร อลวน ไอ้ลูกตัวดีโดนสาวรุม กว่าจะฝ่ามาได้ ตอนตูอายุเท่ามันทำไมไม่โดนสาวรุมบ้าง โอ๊ย!เบาๆแม่”
เมบุกิที่บิดหูสามีเอ่ยเสียงเย็นชา”เป็นอย่างนี้น่ะ ดีแล้ว ตาแก่ ลูกจ๋า”
“ค่า คุณแม่”
“แม่ ไม่เอาลูกสะใภ้นะ”
“หนูเป็นผู้หญิงนะ”หญิงสาวกินอิ่มทันที “ขอตัวก่อน”
ช่วงบ่าย
อิโนะกับซาอิสวมยูกาตะสีม่วงที่คุณพ่อบ้านได้นำมา ทำเอาอิโนะเขินอายเพราะมันคือลาย นกนางนวลคู่
ส่วนซาสึเกะสวมยูกาตะลายเหยี่ยวสีกรมท่า
ส่วนคิโยโกะที่จะอาสาพาไปนั้นเกิดไม่สบาย หลานสาวจำใจต้องพาเพื่อนไปเอง
ซาสึเกะเผลอมองหญิงสาวเพลิน วันนี้เธอสวมเสื้อสีดำแขนยาวคอเต่า และสวมเสื้อกั๊กมีฮู้ดสีแดงอิฐ ที่เอวเล็กกิ่วนั้นมีเข็มขัดสีน้ำตาลเส้นโตที่ด้านข้างเหน็บกระเป๋าใบเล็กสีเดียวกันรัด ทำให้ดูเก๋และทันสมัย กางเกงขาสั้นสีดำ สวมถุงเท้ายาวสีเดียวกันและรองเท้าบู๊ทสั้นสีน้ำตาล เข้าคู่กับแว่นตากันแดดแฟชั่นสีส้มสดใส แต่ปิดใบหน้าตั้งครึ่ง ทำให้ดูเด็กลงกว่าเดิม
“นี่ยัยโหนก ทำไมหล่อนแต่งแบบนี้ยะ”
“มีปัญหาเหรอยัยหมู ชั้นแต่งแบบนี้เผื่อเหตุฉุกเฉินจะได้ชิ่งทัน นานๆทีขอหยุดนะ”
“ไหนบอกว่างานยุ่งไง”
“รอเครื่องแบบโว้ย ก็มีไอ้บ้าสองตัวมันเผาผ้ารัดน่ะสิ แถมมีไอ้บ้าอีกสองข่มขู่ไม่ให้ร้านผ้ารัดขายให้ชั้นอีก ทำให้ชั้นต้องสั่งตัดเครื่องแบบชุดใหม่ พร้อมแล้วไปกันเถอะ ขึ้นรถม้า”
พ่อบ้านชราเปิดประตูรถม้าคันงาม ซาอิจัดการประคองอิโนะให้ขึ้นรถม้า
เมื่ทุกคนขึ้นรถม้า พ่อบ้านชราก็บังคับรถไปยังงานเทศกาลทันที
งานเทศกาลขนมบ้านของแคว้นเอโดะ เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา และร้านค้าขนมหวานแทบทุกรูปแบบ
กลิ่นหอมขนมหวานที่ตลบอบอวนไปทั้งงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยสีสัน เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะกันอย่างมีความสุขของผู้ที่มาร่วมงาน  ทั้งที่เป็นชาวเอโดะและต่างแคว้น
ซากุระต้องรีบนำฮู้ดมาสวมเพราะสีผมของตนนั้นสะดุดตา ก่อนจะเข้างานเป็นเด็กๆโดยไม่สนใจเพื่อนที่พามาแต่ไม่รู้เลยว่าโดนใครบางคนตามหลังเป็นเงา ส่วนซาอิก็จูงมืออิโนะเข้างานตามประสาคู่รัก
“คุณอิโนะชอบไหมครับ”
“ก็ชอบนะ แต่ ยังเจ็บเอวอยู่”
หนุ่มผิวซีดเข้ามากระซิบ “งั้นครั้งต่อไปผมจะทำเบาๆนะ”
“บ้า!”
แต่หนุ่มผิวซีดก็ชิงหอแก้มคนรักไปฟอดใหญ่”รักนะครับ เรามาสนุกกับงานจะดีกว่า”
ทางด้านซากุระ ตอนนี้เธอกำลังเลียอมยิ้มอันโตสีสันสดใส พลางมองไปรอบๆงาน
...ถึงจะเหงาหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้มางานแบบนี้นานแล้ว...
ส่วนคนที่เดินตามมาห่างๆนั้นไม่รู้ว่า ยัยตัวดี ชอบเข้าไปได้ยังไง ดูท่าจะหวาน เหล่าร้านค้าพยายามเชิญชวนให้เลือกซื้อสินค้าของตน
ถึงจะตำแหน่งใหญ่โต แต่ตอนนี้กลับทำตัวราวกับเด็กน้อย และทำตัวเป็นเด็กน้อยที่ชอบของหวานแบบนี้
“พี่ชายๆ”มีชายเจ้าของร้านขนมหวานคนหนึ่งกวักมือเรียก“พี่ชาย อยากได้ของขวัญให้สาวน้อยคนนั้นไหมล่ะครับ”เจ้าของร้านชี้ไปยังซากุระที่กำลังดู ช็อกโกแลตรูปแมวเลียอุ้งเท้า สำหรับประกวด
“นายรู้ได้ไงว่าชั้น...”
“ไม่ยาก เพราะสายตาของคุณมองแต่เธอนี่นา ทั้งๆที่สาวๆทั้งงานแอบส่งสายตาอยู่ให้คุณ แต่คุณก็ไม่ชายตา”
“แล้วรู้รึว่าเธอชอบอะไร”
ชายเจ้าของร้านขยับแว่นให้เข้าที่“ก็ไม่น่าเกินความสามารถหรอกครับ แต่ดูๆไปแล้วก็เป็นเอาใจยากซะด้วย”
จริง นี่คือสิ่งที่เค้าเห็นด้วยอย่างที่สุด เพราะหลากอารมณ์เกิ๊น ยามดีก็ดีไป ยามร้ายก็โคตรแสบเลย
เจ้าของร้านมองหญิงสาวอย่างพินิจพิเคราะห์“แต่เป็นคนที่สดใส ร่าเริง น่าดู แต่ก็มีเรื่องให้เครียดเยอะ”
“รู้ได้ยังไง”
“ก็...คนที่เครียดเมื่อปลดปล่อยแล้วก็จะดีใจ ร่าเริงแบบนั้นแทบทุกคนแหละครับ ผมคิดว่ามีของที่เหมาะกับเธอแน่นอน”ไม่ช้าเจ้าของร้านก็นำกล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ มีสีสันสดใสแวววาว “นี่ครับ ชุดช็อกโกแลตน้องแมวรวมรส รับรองเด็กคนนั้นต้องชอบ”
“ทำไมเป็นช็อกโกแลตล่ะ”
“ช็อคโกแลต ถือว่าช่วยในเรื่องอารมณ์ได้ดี แถมช็อกโกแลตของร้านเราไม่หวานเกินไป เพราะเป็นช็อกโกแลต70% ไม่ต้องกลัวว่า คุณหนูคนนั้นจะอ้วน แต่ดูลักษณะแล้วอ้วนยาก เพราะกินแบบไม่กลัวอ้วนเลย”
“ดูท่า คุณจะดูคนเก่งนะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมก็เดาไปเรื่อย เห็นเด็กคนนั้นแล้วก็นึกถึงสมัยก่อน ตอนนั้น จะมีเด็กสองคนที่เป็นฝาแฝดมาซื้อของ โดยจะมีคุณพ่อจ่ายเงินให้...เอ๊ะหรือคุณปู่น้า เพราะแก่มาก...”
หลังจากที่ซาสึเกะรับของจ่ายเงินแล้วก็พบว่า ยัยตัวแสบ หายไปแล้ว...
“ไปไหนกัน...”
ส่วนคนที่โดนมองหากำลัง นั่งกินซอฟต์ครีมสีพาสเทลแสนอร่อยที่ม้านั่งสำหรับคนที่มางาน “อร่อย”...ร้านนั้นอยู่ไหนนะ...ใช่ตอนนี้เธอกำลังหาร้านขนร้านโปรดอยู่ งานก็ใหญ่ ร้านก็เยอะ แถมต้องระวัง...
“เบนิ เบนิใช่ไหมคะ”เสียงหวานดังขึ้น
สาวสวยผมสีน้ำตาลตัดบ๊อบนั่กในชุดเมดสีชมพู ร้องทัก
“ชิสุกะจัง”
เจ้าของนามยิ้มรับเมื่ออีกฝ่ายจำชื่อได้ ก็เข้ามากอดแขนของอีกฝ่าย ก็นะ เจ้าหล่อนดันเป็นหนึ่งในคนที่หลงรักเธอ ตั้งแต่สมัยตอนที่เธอทำงานเป็นโฮสต์นี่นา”คิดถึงจัง มาเที่ยวงานสินะคะ”
“อืม อยากกินขนมที่ชอบน่ะแต่หาร้านไม่เจอ”
“นี่ ไม่ได้เจอกันนาน หน้าอกใหญ่ขึ้นนะคะ”
“นี่ชั้นก็เป็นผู้หญิงนะ แต่ชิสุกะจัง แต่งแบบนี้น่ารักดี”
“ชั้นชอบท่านก็ตรงนี้แหละค่ะ เป็นคนพูดตรงๆแบบนี้ น่ารักสุดๆ จุ๊บ”หญิงสาวถือวิสาสะนั่งตักทันที
ซึ่งคนโดนนั่งตักไม่ได้ว่าอะไร เพราะชินแล้ว ที่มีสาวๆมานั่งตักแบบนี้
สำหรับคนที่เห็นเหตุการณ์ ก็แอบช็อคนิดๆแต่ก็แอบดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชิสุกะยิ้มหวานหยด และสังเกตว่าที่มุมปากของคนที่ตนนั่งตัก “ครีมเลอะค่ะ”ว่าจบก็เลียที่มุมปากให้ ทำเอาคนที่อยู่รอบๆหน้าแดง และคนที่แอบดูช็อควิญญาณออกจากร่างไปแล้ว และแล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้าหัว แต่ก็ต้องส่ายหน้า...ดูต่อไปก่อนก็แล้วกัน...แต่ก็มีใครบางคนเดินผ่านหน้าไป ...ซวลและ...
...
“ชิสุกะจัง อย่าเล่นแบบนี้สิ คนมองใหญ่เลยนะ”
“ไม่กลัวหรอกค่า ชั้นก็ชอบเบนินี่คะ แถมยัยนั่นก็ไม่อยู่ด้วย”
“นังแมวขโมย!ออกไปจากว่าที่สามีชั้นเดี๋ยวนี้นะยะ”มิกิ ในชุดกิโนสีแดงลายดอคาเมเลียสั้นแบบประยุกต์เอ่ยขึ้น ผมนั้นรวบเป็นหางม้า
แต่มีหรือสาวเมดจะยอม กลับกอดสาวผมชมพูให้ซบอก”ไม่ย่ะ เค้าเป็นของชั้น  ชั้นบอกว่าชั้นน่ารักสุดๆ”
คนที่แอบมอง...เดี๋ยวนะ แบบนี้มันเหมือนบรรยากาศภรรยาจับได้ว่าสามีมีกิ๊กชัดๆ...
“ไม่จริงชั้นน่ารักกว่าย่ะ ใช่ไหมคะ ที่รัก”
“ไม่จริง ชั้นน่ารักกว่า”
งานนี้สองสาวเดินมาประจันหน้า แต่ตัวต้นเหตุอาศัยจังหวะที่คนมามุง หลบฉากหนี (รักษาตัวรอดเป็นยอดดี คำสอนใครจำไม่ได้แต่ได้ผลดีนัก:ซากุระ)
ซาสึเกะที่แอบมองนั้นตามยัยตัวแสบไป...ชิ่งเก่งนักนะ...
สำหรับซากุระที่ตอนนี้หลบฉากมาที่หลังงาน “บ้าจริงถ้าป๋ารู้ โดนเผ่นกบาลแน่ๆเลย”
“หลบอยู่นี่เองนะ”
“ซาสึเกะ ตามมาเหรอ”
“อืม...ตั้งแต่แรก เอา”ชายหนุ่มยื่นกล่องช็อกโกแลตที่ซื้อไว้ให้
หญิงสาวรับมาดู”นายซื้อจากไหน”
“ก็...”
“ชั้นกำลังหาร้านขายเจ้านี่พอดีเลย ขนมร้านนี้อร่อยทุกอย่างเลย”
ตาสีมรกตสดใสราวกับเด็กน้อยได้ของถูกใจทำเอาชายหนุ่มอมยิ้ม “ชอบใช่ไหม”
“อื้ม!ขอบคุณนะ”
แค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ มันก็ทำให้ใจของเค้าพองโตแล้วล่ะ ชักมีกำลังใจในการจีบขึ้นมาหน่อย
ทาเคโนมารุที่เฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ “หึ คิดอะไรตื้นๆ เจ้าลูกเป็ด แต่เอาเถอะ แต่มันก็ยังมีประโยชน์อยู่ ครั้งนี้จะทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน...”ว่าจบก็นำปล้องยาสูบมาอัดควันเข้าปอดแล้วพ่นออกมา สายตายังคงจ้องมองหญิงสาวผมชมพูที่กอดกล่องช็อกโกแลตอย่างเริงร่า
 
 
มาแล้วจ้า ส่วนแฟนฟิคพันธะรอหน่อยนะ กำลังปั่น เหลืออีกเล็กน้อย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า