ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

 

               เมื่อป๊อบปี้มาถึงก็เห็นฟางยังนั่งอยู่ที่เดิม ป๊อบปี้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฟาง ส่วนฟางก็หันหน้าไปทางอื่น 

 

 

 

 

ป๊อบ: เก่งดี ความอดทนสูงดี 

 

 

 

 

             ป๊อบปี้แกะมัดให้ฟางและเอาโซ่ที่ขาออกให้ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: สำนึกผิดเหรอ ถึงปล่อยชั้น

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ สำนึกผิด ชั้นไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด 

 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วปล่อยชั้นทำไม ทำไมไม่ปล่อยชั้นไว้อย่างนี้ ให้มันตายๆไปเลยล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าเธอตาย ใครจะมาเป็นนางบำเรอให้ชั้นล่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: นายมันชั่ว เลว ชั้นเกลียดนาย เกลียด เกลียดที่สุดเลย

 

 

 

 

ป๊อบ: เคยได้ยินมั้ย เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น เกลียดชั้นให้มากๆนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไอชั่ว ! 

 

 

 

 

ป๊อบ: คนชั่วคนนี้ไง ที่เป็นผัวเธออ่ะ เราสองคนก็เหมือนเป็นผัวเมียกันแล้วนะ

 

 

 

 

 

ฟาง: ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น เพราะนายข่มขืนชั้น ชั้นไม่ใช่เมียของนาย

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ ลืมไป เธอเป็นนางบำเรอตังหาก ตอนนี้ชีวิตเธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายบริการหรอกนะ  ไม่มีค่า ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่เหลืออะไรเลย 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายมันเลว นายมันชั่ว ชั่วที่สุดเลย 

 

 

 

 

 

                    ฟางพุ่งเข้าไปทุบตีป๊อบปี้และจู่ๆก็เป็นลมไป ป๊อบปี้อุ้มฟางขึ้นไปบนห้อง และจับที่หน้าและตัว ของฟาง ที่ร้อนมาก ป๊อบปี้รีบหาผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้ฟาง และในระหว่างที่เช็ดตัวอยู่นั้นก็เห็นรอยแดงที่ข้อมือของฟางและรอยที่ถูกล่ามโซ่ กับรอยช้ำๆอีกหลายจุดบนตัวฟาง 

 

 

 

 

                      หลังจากเช็ดตัวให้ฟางเสร็จป๊อบปี้ก็กลับไปหาซื้อของกินพวกอาหารแห้งและหาซื้ออาหารกับยามาให้ฟาง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นแล้วเหรอ 

 

 

 

 

ฟาง: .....

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กินข้าวจะได้กินยา 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่กิน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อยากโดนแบบตอนเช้าอีกใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ทำซิ ทำเลย อยากทำไร ทำเลย ทำซิ !!! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าเธอไม่กิน ชั้นจะไปฆ่าพ่อเธอ ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำกับชั้นและครอบครัวของชั้น

 

 

 

 

 

ฟาง: พ่อ นายหมายถึงอะไร พ่อชั้นไปทำอะไรนายกับครอบครัวของนาย !!

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้ายังอยากรู้ ก็กินซะ เพราะถ้าเธอตายไป เธอจะไม่มีวันได้รู้ถึงความเลวของพ่อเธอ

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าชั้นทำตามที่นายบอก นายต้องเล่าทุกอย่างให้ชั้นฟัง 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้ไม่ตอบและเดินออกด้านนอก ฟางรีบกินข้าวและกินยาเพื่อที่จะมาฟังความจริงจากป๊อบปี้ 

 

 

 

 

    

 

 

เฟย์: พี่ฟางไปต่างประเทศกระทันหัน ? ไปไหนนะ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                ฟางเดินออกมาหาป๊อบปี้ที่นั่งดื่มด้านนอกคนเดียวฟางตัดสินใจนั่งลงข้างๆป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายบอกชั้นได้รึยัง ว่าพ่อชั้นไปทำอะไรให้นาย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พ่อเธอ...มันชั่ว มันเลว !!! 

 

 

 

 

 

ฟาง: นาย !!! 

 

 

 

 

 

 

                                ฟางเห็นป๊อบปี้ไม่สนใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังพูด ฟางเลยดึงกระป๋องเบียร์ จากมือป๊อบปี้ออกแล้วปาทิ้ง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำบ้าอะไรห้ะ !!! 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายนั้นแหละทำบ้าอะไร หรือว่าสิ่งที่นายพูดออกมา มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยซักอย่าง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ใช่เรื่องจริง หึ ทุกเรื่องมันคือเรื่องจริงหมด สิ่งที่พ่อเธอทำ ตอนที่เธอเสวยสุขอยู่เมืองนอก เธอไม่รู้หรอกว่ามันทำสิ่งชั่วๆ เลวๆ อะไรไว้บ้างอ่ะ !! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คำก็เลว คำก็ชั่ว นายบอกมาซักทีได้มั้ย ว่าพ่อชั้นทำอะไร !!! 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้น ไม่ บอก ถ้าชั้นบอกเธอตอนนี้มันก็ไม่สนุกซิ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: บ้าใช่มั้ย งั้นคนบ้าทำอะไรก็ไม่ผิดซินะ 

 

 

 

 

 

                   ป๊อบปี้อุ้มฟางเข้ามาในห้อง และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเลยตามเลย ฟางตื่นขึ้นมาเห็นป๊อบปี้ กำลังหลับอยู่ ฟางรีบใส่เสื้อผ้า แล้วหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของป๊อบปี้ จากนั้นฟางก็ออกมาด้านนอกและรีบกดโทรศัพท์ หาพ่อทันที 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: รับซิค่ะพ่อ รับซิ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คิดจะทำอะไร

 

 

 

 

 

ฟาง: นาย !!! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอาโทรศัพท์ชั้นคืนมา !!! 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ได้เอาไป !! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วในมือเธอ มันของใคร ถ้าไม่ใช่ของชั้น ! 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้แย่งโทรศัพท์ คืนมาแล้วดูว่าฟางโทรหาใคร

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอจะโทรให้ใครมาช่วยห้ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นก็จะโทรไปถามความจริงจากพ่อไง เรื่องทุกอย่างมันจะได้จบซักที 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มันไม่มีวันจบหรอก ถ้าพ่อเธอไม่ ตาย อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                         พูดจบป๊อบปี้ก็เดินขึ้นไปใส่เสื้อข้างบน แล้วเดินกลับไป ปล่อยให้ฟางยืนร้องไห้อยู่คนเดียว