ไฟแค้นซ่อนรัก

                 

 

 

 

 

 

                       เมื่อฟางเข้ามาในห้องน้ำก็ดูกล้าๆกลัวๆ เพราะมันดูมืดๆ และดูน่ากลัวๆ ฟางค่อยๆเปิดประตูดูว่าป๊อบปี้ยังอยู่รึเปล่า ฟางไม่เห็นป๊อบปี้อยู่หน้าห้องน้ำ ฟางเลยค่อยๆเปิดประตูออกแล้ว เดินออกอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอให้หนีพ้นด้วยเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

                     ฟางเดินหนีไปทางหลัง และเดินไปได้ไม่นานก็ไปเจอน้ำตก ฟางคิดหาทางออก ว่าจะไปทางไหนดี ฟางกำลังจะเดินต่อไป แต่จู่ๆก็มีมือคนมาจับฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คิดจะหนีใช่มั้ย ! (น้ำเสียงนิ่งเงียบและเย็นชามาก)

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอ่อ ชั้น !! โอ๊ย!! ชั้นเจ็บ นี่ !!

 

 

 

 

 

 

 

            ป๊อบปี้บีบข้อมือฟางจนแดง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สงสัยชั้นคงต้องสั่งสอนเธอแบบจริงๆจังๆสักที เธอจะได้จำ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายจำไว้นะ ถ้าชั้นหนีไปได้ นายตายแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไหนบอกจะปกป้องพ่อกับน้องสาวไง ลืมไปแล้วเหรอ ก็ได้นะ ถ้าอยากให้พ่อกับน้องเธอ เดือดร้อน ชั้นจะปล่อยเธอ แล้วเอาน้องเธอมาแทน โอเค ดี อยากไปมากใช่มั้ย ไป ไปเลย ไปดิ ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ....

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เถียง ทำไมเงียบไปล่ะ ห้ะ !! เงียบทำไม !! (ขึ้นเสียงใส่ฟาง จนตาฟางเริ่มแดง)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ได้ชั้นจะอยู่ที่นี้ จะอยู่จนกว่านาย จะพอใจ (พูดจบก็เดินกลับไปที่เดิม)

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยว !! จะรีบไปไหนล่ะ น้ำก็ยังไม่ได้อาบหนิ ชั้นว่า ชั้นอาบให้ดีกว่า มานี่ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

                ป๊อบปี้ลากฟางลงไปในน้ำตกด้วยกันจากนั้นป๊อบปี้ก็ผลักฟางให้อาบน้ำ ทั้งป๊อบปี้และฟางก็เปียกด้วยกันทั้งคู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายทำบ้าอะไรของนาย เปียกไปทั้งตัวแล้วเนี้ย !!

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ้า !! ก็เธอไม่ยอมอาบน้ำดีๆไง เลยต้องทำแบบนี้...มานี่ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายจะลากชั้นไปไหนอีกอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                       ป๊อบปี้ลากฟางกลับมาที่บ้าน 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เรามาตกลงกันหน่อยดีกว่า

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตกลงอะไรอีก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธออยากจะอยู่ที่นี้แบบไหน แบบทาส แบบคนรับใช้ แบบนางบำเรอ หรือว่า แบบเมีย 

 

 

 

 

 

 

 

 

               เมื่อคำพูดของป๊อบปี้จบลงฟางก็พุ่งไปตบหน้าป๊อบปี้ทันที 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ใช่ ผู้หญิงขายตัว ไม่ใช่นางบำเรอ และไม่ใช่เมียนาย ที่ชั้นยอมอยู่ที่นี้ เพราะชั้นต้องการปกป้องครอบครัวของชั้น ครอบครัวที่คนอย่างนายไม่มี ได้ยินมั้ย ว่าครอบครัวที่คนอย่างนายไม่มีทางมีได้ !!! 

 

 

 

 

 

 

               คำพูดที่ฟางพูดออกมาทำให้ป๊อบปี้โมโหมาก และพุ่งเข้าไปบีบแขนทั้งสองข้างของฟาง และมองฟางด้วยสายตาที่สุดแสนจะน่ากลัว 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับชั้น !!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมเหรอ แทงใจดำงั้นซิ หึ ชั้นก็มาคิดๆดูแล้วนะ ถ้าคนมีพ่อมีแม่ เค้าไม่ทำกับคนด้วยกันแบบนี้หรอก และอีกอย่าง การที่นายทำแบบนี้กับชั้น มันก็แสดงให้เห็นว่า คนแบบนาย ไม่มีใครคอยสั่งสอนไง !!! 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้ยกมือขึ้นจะตบหน้าฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอาซิ ตบเลย ตบซิ !!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เปลี่ยนจากตบเป็นอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ มันคงจะสนุกกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     ป๊อบปี้ไม่รอช้า ลากฟางเข้ามาในห้องแล้วผลักฟางลงไปที่เตียง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นจะให้ในสิ่งที่เธอไม่อยากเป็น และจะทำให้เธอจำมันไปจนตายเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            เวลาผ่านไปหลังจากที่ป๊อบปี้ได้ใช้กำลังรังแกฟางแล้ว ฟางก็นอนหันหลังให้ป๊อบปี้ตลอดทั้งคืนพร้อมกับน้ำตาที่ไม่มีท่าทีว่าจะหายไปจากใบหน้าเลย  ฟางรู้สึกเหมือนป๊อบปี้จะเริ่มรู้สึกตัว ฟางเลยรีบหลับตาลง ป๊อบปี้มองฟางอย่างคนรู้สึกผิด แต่ในความรู้สึกผิดก็กลับมีความแค้นก่อตัวขึ้นมา พร้อมๆกัน  ป๊อบปี้ลุกขึ้นแต่งตัวและเดินมาดูฟาง ที่หลับป๊อบปี้ จับตัวฟางเพื่อปลุกให้ตื่น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นได้แล้ว !!

 

 

 

 

 

                    ไม่นานฟางก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับมองป๊อบปี้ด้วยสายตาที่แสนจะเย็นชาและสุดแสนจะเกลียดและแค้น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ต่อไปเธอจะต้องอยู่ที่นี้ แบบ นางบำเรอ เธอเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ จะมาโทษชั้นไม่ได้ ถ้าเธอไม่ปากดีกับชั้น ชั้นก็คงจะทะนุถนอมเธอกว่านี้ หึ !! 

 

 

 

 

 

 

 

                      ป๊อบปี้ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไป ต่างจากฟางที่ต้องนอนร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในความร้ายและความเลวของป๊อบปี้