ไฟแค้นซ่อนรัก

   
 
 
 
                         ป๊อบปี้เดินมาเปิดประตู แล้วพาเขื่อนออกไปคุย นอกบ้าน จากนั้นก็เล่าทุกอย่างให้เขื่อนฟัง
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: พี่แน่ใจแล้วนะ ว่าจะทำแบบนี้
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แน่ซิ ถึงเวลาที่มันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับเราแล้ว
 
 
 
 
 
 
เมื่อถึงเวลาทานอาหารเช้า เฟย์ก็ลง มาตามปกติ และสงสัย ว่าทำไมฟางยังไม่ลงมา
 
 
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ ทำไมยังไม่ลงอีก
 
 
 
 
 
ป้าน้อย: เมื่อวานคุณฟางยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ รถก็ไม่มีค่ะ
 
 
 
 
 
 
พ่อฟาง: แล้วฟางไปไหน ลูกลองโทรหาพี่เค้าซิ
 
 
 
 
 
 
เฟย์: ค่ะ.....พี่ฟางปิดเครื่องค่ะ
 
 
 
 
 
 
พ่อฟาง: เกิดอะไรขึ้นกับพี่เรารึเปล่า พ่อว่ามันแปลกๆแล้วนะ ปกติฟางไม่ได้เป็นคนแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
               เมื่อป๊อบปี้เดินเข้ามาในห้อง ก็เห็นฟางหลับทั้งๆที่ถูกมัด ป๊อบปี้ นั่งคุกเข่าแล้วจับคางฟางขึ้นมา ก่อนจะจับคางฟางให้โยกเพื่อให้ฟางตื่น
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่น!!!
 
 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย ! อื้อออ นาย นายปล่อยเถอะนะ ชั้นเจ็บ ปวดไปหมดแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปล่อยเหรอ ไม่มีทาง !! ชั้นไม่มีทางปล่อยให้เธอ ได้กลับไปใช้ชีวิตสุขสบายอีกล่ะ และต่อไป ครอบครัวของเธอ ก็คงจะไม่มีใคร อยู่สุขสบายเหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
ฟาง: นายมันเลว มันบ้า โรคจิต ชั่ว ไอชั่ว !!!
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็คงชั่ว น้อยกว่า พ่อของเธออ่ะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พ่อชั้นไปทำอะไรให้นายอ่ะ ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย ชั้นไม่เข้าใจ นายทำแบบนี้ทำไม ทำไม !!!
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่นานหรอก เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ เอาล่ะ วันนี้ ชั้นจะพาเธอ ไปดูบ้านใหม่
 
 
 
 
 
 
ฟาง: บ้านใหม่ !! นายจะพาชั้นไปไหนอีก
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอนี่มันพูดมาก ถามมากจริงๆเลยนะ สงสัยชั้นคงต้องปิดปากเธอ ตลอดทางที่จะพาไปอ่ะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ชั้นไม่ไป ที่ๆชั้นนจะไปมีที่เดียวเท่านั้น ก็คือบ้านของชั้น
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปากดี อวดเก่ง ให้ตายยังไง เธอก็กลับไปไม่ได้หรอก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            จากนั้นป๊อบปี้ก็ลากฟาง แล้วพาฟางไปที่ท้ายไร่ และพาเดินเข้าไปในป่า ฟางพยายามขัดขืน แต่ก็สู้แรงของป๊อบปี้ไม่ได้เลย 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: นายจะพาชั้นมานอนในป่ารึไง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใช่ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: บ้ารึเปล่าอ่ะ นายทำแบบนี้ทำไม !! 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เลิกถามได้แล้ว ว่าทำไมๆๆๆๆ ชั้นรำคาญ !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
                    ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึง ที่หมาย ป๊อบปี้ก็พาฟางเข้ามาในบ้าน ที่มีลักษณะคล้ายกระท่อม จากนั้นก็ผลักให้ฟางเข้าไปในห้อง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย !! ชั้นเจ็บนะ 
 
 
 
 
 
                  ป๊อบปี้เดินออกไปด้านนอกเพื่อเอาของมาให้ฟาง จากนั้นก็โยนอุปกรณ์ทำความสะอาดใส่หน้าให้ฟาง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: จัดการให้เรียบร้อยนะ เพราะเธอต้องอยู่ที่นี้อีกนาน 
 
 
 
 
 
ฟาง: ทำไมชั้นต้องทำ !!! แล้วชั้นก็จะไม่อยู่ที่นี้ด้วย จำใส่สมองนายไว้เลยนะ ว่าชั้นไม่ใช่ทาสของนาย นายไม่มีสิทธ์มาออกคำสั่งกับชั้น !!! 
 
 
 
 
  
 
 
ป๊อบ: ก็ตามใจนะ อยากจะอยู่แบบสกปรกๆแบบนี้ ฝุ่นเยอะแยะ แบบนี้ก็ตามใจ 
 
 
 
 
 
               ฟางรีบยืนขึ้นแล้วคว้าเอาไม้กวาดตีป๊อบปี้ ป๊อบปี้หยุดฟางไว้ได้ทัน ก่อนที่ไม้กวาดจะโดนหัวของเค้า 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอกล้าทำร้ายชั้นเหรอ ห้ะ !!! 
 
 
 
 
 
ฟาง: เออ แล้วจะทำไม 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ มานี่ !!! 
 
 
 
 
 
                    
 
 
 
                  ป๊อบปี้จับขาฟางมามัดกับโซ่ก่อนจะเก็บกุญแจใส่กระเป๋า
 
 
 
 
 
ฟาง: ชั้นไม่ใช่นักโทษนะ นายจะมาทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ โอ๊ย!! ปล่อยซิ !!
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คืนนี้นอนทั้งมืดๆทั้งสกปรกๆแบบนี้ล่ะนะ ชั้นไปล่ะ
 
 
 
 
 
ฟาง: เฮ้ยย !!! ไม่ได้นะ นายกลับมาปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ !!! ปล่อยๆๆ !!!