ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

 

 

                                 เวลาผ่านไป จนกระทั่งฟางใกล้คลอด ตอนนี้ป๊อบปี้เองก็มาคอยแอบตามดูฟางอยู่ห่างๆ ฟางกำลังจะเดินไปที่สวนสาธารณะ แต่ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนตามอยู่ตลอดเวลา ฟางนั่งพักที่เก้าอี้ในสวน ด้านหน้าเป็น แอ่งน้ำ ฟางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ส่วนป๊อบปี้ก็หยิบกล้องขึ้นมาแอบถ่ายไว้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมวันนี้ดิ้นแรงจังครับ แม่เริ่มเจ็บแล้วนะ ดีใจอะไรครับ 

 

 

 

 

 

                                 ช่วงเย็นฟางเดินกลับไปที่บ้าน และก็ยังรู้สึกเหมือนมีคนตาม ฟางเลยแอบและได้เห็นว่าเป็นป๊อบปี้ ป๊อบปี้ยืนมองหาฟาง แต่ก็ไม่เจอจนหันหลังกลับเห็นฟางยืนจ้องอยู่จากด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เออ คือ 

 

 

 

 

ฟาง: นายหายไปแล้ว นายจะมาอีกทำไม ทำไมไม่ไปให้พ้นๆเลยล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ ชั้นเป็นห่วงเธอ ตอนนี้เธอใกล้คลอดแล้ว ชั้นยิ่งเป็นห่วง

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องมาห่วงอะไรชั้น แล้วก็เลิกตามชั้นได้แล้ว ทำตัวเหมือนโรคจิตบ้ารึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ชั้นไม่กล้า เอ่อ ก็ ชั้นกลัวเธอจะไล่ชั้นอีกอ่ะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วนายคิดว่าถ้าชั้นเห็นนายจะๆ ชั้นจะไม่ไล่รึไง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ถึงยังไง คราวนี้อ่ะนะ ชั้นก็ไม่ยอมไปไหนอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นชั้นก็จะหนีนายอีก 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นไม่ให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว แล้วก็จะไม่หลงเชื่อเธออีกแล้ว เธอหลอกให้ชั้นไปซื้ออะไรไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

ฟาง: เสียใจด้วยนะ ถ้าชั้นจะหนี ชั้นก็จะหนี นายห้ามชั้นไม่ได้หรอก 

 

 

 

 

 

                             

 

 

                              ฟางเดินกลับเข้ามาในบ้านและกำลังจะปิดประตูป๊อบปี้ก็แทรกตัวเข้ามา ป๊อบปี้เดินเข้ามานั่งที่โซฟา เหมือนเป็นบ้านตัวเอง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ออกไป 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ออก 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใครอนุญาตให้นายเข้ามาห้ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ปีเตอร์ไง 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายรู้จักปีเตอร์ได้ไง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อยากรู้เหรอ (เดินเข้ามาใกล้ๆฟาง)

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอาหน้าออกไปไกลๆได้มั้ย เห็นหน้านายแล้วชั้นจะอ้วกอีกแล้วเนี้ย

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ยังไม่หายแพ้ท้องอีกเหรอ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หายแล้ว แต่พอเห็นหน้านายแล้วมันรู้สึกพะอืดพะอม อยากอ้วก ออกมาอีก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใจร้ายจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นี่ ใครกันแน่ที่ใจร้าย ที่นายเคยพูดเคยทำกับชั้น มันมากกว่านี้อีกนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอโกรธ 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับไปได้แล้ว 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กลับไม่ได้ ปีเตอร์บอกให้นอนที่นี่ 

 

 

 

 

ฟาง: นายป๊อบปี้ !!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธออย่าโมโหซิ มันไม่ดีนะ 

 

 

 

 

ฟาง: อยากอยู่มากใช่มั้ย งั้นอยู่ไปเลยชั้นไปเองก็ได้

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เฮ้ยๆๆ ไม่ได้ๆๆ ชั้นขอเถอะนะ แค่ช่วงนี้ ที่เธอใกล้คลอด ชั้นขอดูแลเธอกับลูกเถอะนะฟาง อย่าหนีหรือไปไหนอีกเลยนะ ชั้นขอร้อง 

 

 

 

 

 

                          กอดฟางจากด้านหลังแล้วพูด ฟางแค่อยากจะแกล้งไม่ได้หนีไปไหน ฟางยืนยิ้มที่เห็นป๊อบปี้ดูอ่อนโยน แตกต่างจากเมื่อก่อน 

 

 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยได้แล้ว ชั้นหายใจไม่ออก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ ชั้นขอโทษ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อยากอยู่ก็อยู่ และห้ามมายุ่งวุ่นวายกับชั้น 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่รับปาก

 

 

 

 

ฟาง: นี่ !! นายกวนประสาทชั้นเหรอ ห้ะ !! 

 

 

 

ป๊อบ: เปล๊าาา