ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

                          เฟย์โทรหาป๊อบปี้ให้มารับในช่วงดึกๆที่ทุกคนนอนแล้ว แต่ฟางที่ยังไม่นอนเพราะคิดถึงเรื่องที่เฟย์พูด เฟย์ได้ยินเหมือนเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน ฟางรีบลงไปด้านล่างเห็นเฟย์ขนกระเป๋าเสื้อผ้า เดินออกไป ฟางเลยรีบไปหาเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ อย่าไปนะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: ปล่อย ปล่อยเฟย์นะพี่ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์อย่าทำแบบนี้เลยนะ พี่ขอร้อง 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: จะให้เฟย์อยู่ทำไม ในเมื่อพี่ฟางก็อยากเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วหนิ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์พี่ไม่เคยคิดจะแข่ง หรืออยากเป็นที่หนึ่งอะไรเลยนะ เฟย์เชื่อพี่ซิ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เคยคิดหรือเคยทำแบบนั้นเหรอเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เวลาเปลี่ยน ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนกันได้นะครับ เมื่อก่อนคุณอาจจะไม่เผยความรู้สึกส่วนนั้นมาก็ได้ ไม่งั้นคุณจะโทรหาผมทำไม 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณเอาอะไรมาพูดอะ เลิกพูดกรอกหูเฟย์ได้แล้วนะ เฟย์อย่าไปเชื่ออย่าไปฟังเค้านะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: คุณป๊อบค่ะ เฟย์ขอให้คุณโทรเข้าเบอร์ที่โทรมาหาคุณหน่อยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ครับ 

 

 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้หยิบโทรศัพท์ลบชื่อที่เมมออกแล้ว กดโทรออกจากนั้นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นให้เฟย์ดู ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังมาจากกางเกงนอนของฟาง ฟางและเฟย์ต่างพากันร้องไห้ ฟางพยายามจะดึงเฟย์ไว้ แต่เฟย์ผลักฟางจนล้มลง 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ต่อไปเฟย์จะไม่อยู่ขวางหูขวางตา ขวางทางพี่อีกแล้วพี่ฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่นะเฟย์ เฟย์ !!!! เฟย์ !!! 

 

 

 

 

 

                      เมื่อเฟย์ขึ้นรถป๊อบปี้ก็ขับรถพาเฟย์ไปฟางวิ่งตามจนล้มลง ป๊อบปี้มองฟางที่กระจกด้วยความสะใจที่เอาชนะได้ แต่ส่วนลึกมันกลับตรงข้ามกันเหลือเกิน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คืนนี้คุณจะไปอยู่ไหนครับ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: อึก เฟย์ไม่รู้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นคุณไปอยู่ที่คอนโดผมก่อนก็ได้นะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ขอบคุณนะค่ะ ที่อยู่ข้างๆเฟย์ตลอด 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางเดินกลับเข้ามาในบ้านอย่างคนที่หมดแรง ฟางเดินไปหยิบรูปคู่ระหว่างตัวเองกับเฟย์ขึ้นมาแล้วกอดรูปนั่งร้องไห้เพราะคิดถึงเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวคุณเฟย์นอนห้องผมนะครับ เดี๋ยวผมจะไปนอนด้านนอก

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ขอบคุณมากนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

                   เมื่อป๊อบปี้กำลังจะออกไป เฟย์ก็วิ่งมากอดป๊อบปี้จากด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

เฟย์: คุณจะทิ้งเฟย์ไปไหนใช่มั้ยค่ะคุณป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แน่นอนครับ ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน เอางี้นะ เดี๋ยวผมจะนั่งดูคุณจนกว่าคุณจะหลับเลย ดีมั้ย คุณจะได้ไม่เหงาไง ไม่ต้องกลัวที่จะอยู่คนเดียว ดีมั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          หลังจากเฟย์หลับไปแล้ว ป๊อบปี้ก็ออกมานั่งคิดถึงตอนที่เห็นฟางกับเฟย์ทะเลาะกัน และตอนที่ฟางวิ่งตามรถจนล้ม ป๊อบปี้ไล่เรื่องฟางออกจากสมอง แล้วไปชงกาแฟเพื่อมานั่งดูเอกสารที่โทโมะให้มาต่อ  

 

 

 

 

 

 

                             เช้าวันรุ่งขึ้นฟางก็รีบโทรหาป๊อบปี้ แต่โดนตัดสายทิ้ง ฟางพยายามจะโทรหาเฟย์แต่เฟย์ก็ปิดเครื่อง ฟางทนไม่ไหวบุกไปหาป๊อบปี้ที่คอนโด แต่ก็ไม่เจอ จนกระทั่งฟางเดินลงมากำลังจะกลับ ก็มีพนักงานของคอนโด เอาซองจดหมายมายื่นให้บอกว่า คุณป๊อบปี้ฝากไว้ให้ ฟางรีบเปิดจดหมายอ่านทันที "ชั้นพาน้องสาวเธอไปดื่มด่ำกับรสชาติเก่าๆของเราสองคน" 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ดื่มด่ำ รสชาติเก่าๆ ? ที่นั่น ที่นั่นแน่ๆ 

 

 

 

 

 

 

                        ฟางรีบลุกขึ้นแล้วจองตั๋วทันที ด้านป๊อบปี้ที่พาเฟย์มาส่งที่บริษัทตั้งแต่เช้า ก็รีบขอตัวไปทำธุระที่ต่างจังหวัดต่อทันที เมื่อมาถึงเชียงใหม่ ป๊อบปี้รู้ดีว่าเขื่อนยังไม่กลับมาป๊อบปี้ก็ตั้งใจจะจับฟางมาขังไว้ที่เดิม โดยคราวนี้จะไม่ยอมพลาดเหมือนครั้งก่อนแน่นนอน เมื่อฟางมาถึงก็เรียกแท็กซี่ไปที่ไร่ของป๊อบปี้ทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

...: คุณป๊อบครับ มีคนมาหาครับ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไป..

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์อยู่ไหน 

 

 

 

 

 

...: เอ่อ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปทำงานต่อเถอะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายเอาน้องสาวชั้นคืนมานะ เอาเฟย์คืนมา 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ในจดหมายชั้นเขียนไว้ชัดแล้วนะ ว่าน้องเธออยู่ไหน 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายเอาเฟย์ไปไว้ที่บ้านหลังนั้นเหรอ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วเธอคิดว่าใช่รึเปล่าล่ะ รสชาติเก่าๆของเราสองคน ความหลังเราสองคนที่นั่นก็เยอะอยู่นะ ตั้งสองครั้งแหนะ 

 

 

 

 

 

 

 

                   ฟางตบหน้าป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปพาเฟย์มาเดี๋ยวนี้นะ !! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ ตอนนี้เฟย์คงไม่อยากเจอพี่สาวอย่างเธอหรอกนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายมันชั่ว นายมันเลวที่สุดเลย ชั้นเกลียด เกลียดๆๆๆนาย อื้ออออ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นจะพาเธอไปหาน้องสาวเธอก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายจะเล่นตลกอะไรอีก 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หรือเธอจะไม่ไป 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไป 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นตามมา 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             ป๊อบปี้พาฟางมาถึงที่หมาย ฟางรีบขึ้นไปหาเฟย์บนบ้านแต่ก็ไม่มี ป๊อบปี้ขึ้นมาพร้อมกับ ล็อกประตูจากด้านนอก ฟางได้ยินเหมือนคนล็อกประตูไว้ด้านนอกก็รู้ทันทีว่าป๊อบปี้คงจะหลอกเธออีกแน่ๆ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยชั้นนะ นายทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ เปิด เปิดซิ เปิด

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คราวนี้ไม่ใครช่วยเธอได้อีกแล้ว แม้กระทั่งน้องชายของชั้นที่ช่วยเธอเมื่อคราวที่แล้ว ก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อีกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นาย !! นายเปิดเดี๋ยวนี้นะ เปิด เปิดซิ อื้ออออ ไอเลว ไอชั่ว เปิดอื้อออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พร: นาย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะพร มาพอดีเลย ยังไงก็ฝากผู้หญิงด้านในด้วยนะ ชั้นต้องรีบกลับกรุงเทพ 

 

 

 

 

 

พร: ได้จ้ะนาย

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วพลล่ะ ไปไหน 

 

 

 

 

 

พร: พี่พลไปซื้อของที่นายสั่งจ้ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นฝากด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

พร: จ้ะนาย 

 

 

 

 

ป๊อบ: เออจริงซิ ชั้นซื้อขนมมาฝากพอเพียงอ่ะ อยู่ที่บ้านน่ะ ยังไงก็ให้พลแวะเอาก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

พร: จ้ะ เอ่อนาย แล้วถ้านายหญิงหนีล่ะ จะทำยังไง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จับมัดไว้เลย ดื้อนัก ถ้ามีอะไรรีบโทรหาชั้นทันทีนะ 

 

 

 

 

 

พร: จ้ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟังนะถ้าเธอคิดหนี คราวนี้ชั้นจะเอาน้องเธอมาทำเมียจริงๆ และจะส่งคลิปหลักฐานมายืนยัน แต่ถ้าเธอยอมอยู่ที่นี้ดีๆ ชั้นจะยังไม่ทำอะไรน้องสาวเธอ หวังว่าจะเข้าใจนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อื้อออออ ทำไมอ่ะ ทำไม อื้อออออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   ฟางทรุดลงนั่งพิงประตูแล้วร้องไห้เมื่อได้รู้ในสิ่งที่ป๊อบปี้ พูดออกมา ป๊อบปี้รีบเดินทางกลับมากรุงเทพ และทำทุกอย่างต่อทันที ป๊อบปี้รีบนำเอกสารทุกอย่าง มาเรียบเรียงและจัดการพิมพ์ฉบับสำรองไว้อีกชุดนึง ก่อนจะเอาฉบับจริงไปเก็บไว้