ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

                            ณ ไร่ชาตะวันฉาย เป็นไร่ของคุณยาย ป๊อบปี้และเขื่อน ท่านพาป๊อบปี้และเขื่อนมาอยู่ที่ไร่ตั้งแต่ที่พ่อและแม่เสีย และไม่นาน คุณยาย ของทั้งสองก็ล้มป่วย และจากไป ประมาณ 5 ปีที่แล้ว ตอนนี้ป๊อบปี้และเขื่อนก็ช่วยกันดูแลไร่แห่งนี้

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อน พี่จะขึ้นกรุงเทพ สองสามวันนะ ฝากดูแลไร่ด้วย

 

 

 

 

เขื่อน: พี่จะไปกรุงเทพทำไม 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่มีธุระต้องรีบไปจัดการ 

 

 

 

 

เขื่อน: แต่ถ้าพี่ไปแล้วเจอ คนพวกนั้นอ่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ดีซื มันจะได้รู้ไง ว่า เรายังไม่ตาย 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมว่ามันเสี่ยงเกินไปนะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ไม่ยอมให้พวกมันทำอะไรพวกเราง่ายๆหรอก 

 

 

 

 

 

เขื่อน: งั้นพี่ก็ระวังตัวด้วยล่ะกัน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม พี่ไปนะ

 

 

 

 

 

 

 

                            ณ กรุงเทพมหานคร ที่สนามบินสุวรรณภูมิ สองสาวสวยตระกูล นีระสิงห์ ที่เพิ่งเรียนจบจากประเทศ สหรัฐอเมริกา ก็วิ่งเข้ามากอดคนเป็นพ่อไว้แน่น 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางคิดถึงพ่อที่สุดเลยค่ะ 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ก็คิดถึงพ่อมากๆๆๆๆ เหมือนกันค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: พ่อก็คิดถึงหนูทั้งสองคนเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พ่อค่ะ ใบปริญญาของฟางค่ะ 

 

 

 

 

เฟย์: อันนี้ของเฟย์ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: เก่งจริงๆ ลูกพ่อสองคนเก่งมากเลยนะ ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 มาทั้งสองคนเลย พ่อภูมิใจในตัวลูกจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางกับเฟย์ขอ รางวัลอย่างนึงได้มั้ยค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: อะไรลูก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตอนนี้ พวกหนู  หิวข้าวกันมากเลย พ่อพาพวกเราไปทานอาหารร้านโปรดนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ฮ่าๆ ได้ซิลูก ไปกันเลยดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

                        ระหว่างที่ทั้งสามคนเดินออกไปก็มีสายตาที่จับจ้อง พวกเค้าอยู่ตลอดเวลา 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นั้น ฟางกับเฟย์ มึงคงจำได้นะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จำได้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่กูไม่รู้ว่า พวกสาวๆจะจำมึงได้รึเปล่า 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ จำได้ก็บ้าแหละ สองคนนั้นไปเรียนเมืองนอก ตั้งแต่อายุ 15 คงจำกูไม่ได้หรอก 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงจะเอาไงต่อว่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตอนนี้ แก้วตาดวงใจ มันก็กลับกันมาแล้ว มันก็คงถึงเวลาที่ต้อง ชำระแค้นแล้ว กูปล่อยให้พวกมันมีความสุขกันมานานแล้ว ต่อไปมันจะได้เจอกับนรกสักที 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูจะช่วยมึงเอง มีไรให้กูช่วยก็บอกล่ะกัน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบใจมึงมากนะ โทโมะ ที่คอยช่วยกูตลอด 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงกับกูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่ให้ช่วยมึงแล้วจะให้ช่วยใครว่ะ แต่มันไม่ได้หมายความว่า กูจะช่วยให้มึงเป็นคนไม่ดีนะเว้ย ที่กูช่วยมึง เพราะ คนพวกนั้นมันเลวจริง ทำกับมึง เขื่อนแล้วก็คุณลุงคุณป้า ได้ลง กูไม่ช่วยมึงคงไม่ได้ว่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กลับบริษัทกันดีกว่า กูไม่ได้ขึ้นมาดูบริษัทหลายเดือนล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค