[FicGOT7] WHO ARE WIN (YugBam x GOT7)

WHO ARE WIN

 

ตอนที่ 4 ความผิดพลาด

 

สายลมพัดผ่านแมกไม้อย่างแผ่วเบา ทำให้ใบที่แห้งเฉาของมันค่อยๆหลุดร่วงลงสู่พื้นดิน เหล่าแมลงกลางคืนที่กำลังวิ่งผ่านกองใบไม้แห้งเหี่ยวต่างก็ส่งเสียงร้องราวกับว่าพวกมันกำลังพูดคุยกันอยู่ตลอดเวลา ยามค่ำมืดที่มีเพียงแสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมาเช่นนี้ทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจนเท่าที่ควร แสงสลัวในค่ำคืนบวกกับบรรยากาศหลังหอพักที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดต่างเติบโตเบียดบังกันจนหนาทึบ ยิ่งได้เห็นต้นไม้ใหญ่น้อยที่รายล้อมตัวอาคารหลังเก่าในสภาพจะพังมิพังแหล่ ก็ยิ่งพาให้เกิดอาการขนลุกได้เลยทีเดียว หากใจไม่แข็งพอคงยากนักที่จะมีใครกล้าออกมาเดินเล่นอยู่แถวนี้ 

 

        "ใคร?" เป็นคำถามที่วนอยู่ในความคิดของแบมแบม มันเกิดขึ้นในเสี้ยวนาทีที่เขาหันกลับมาตามเสียงเรียกของใครบางคน

 

        "มองหาอะไรอยู่หรอ ถ้ายังหาไม่เจอเดี๋ยวผมช่วยหานะ" ใครคนนั้นบอกกับแบมแบม

 

ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว หากให้คาดเดาช่วงอายุคงประมาณยี่สิบต้นๆ เขาสวมเสื้อคอเต่าแขนยาวที่มีชายเสื้อยาวจนเกือบถึงเข่าและสวมกางเกงขายาวเป็นสีเทาเหมือนกันทั้งคู่ แต่แปลกที่เสื้อผ้าของเขาดูหม่นหมอง และมีบางจุดที่เปื้อนคราบบางอย่างราวกับว่ามันได้ผ่านการใช้งานมามากมาย อีกทั้งชายหนุ่มที่ว่ายังสวมผ้าปิดจมูกสีขาวเผยให้เห็นเพียงช่วงใบหน้าส่วนบนเท่านั้น

 

        "ปะ เปล่า ผมแค่ได้ยินเสียงแปลกๆเลยเดินมาดูเฉยๆ" แบมแบมตอบกลับไปในท่าทีที่บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ค่อยไว้วางใจชายผู้นี้

 

        "เด็กใหม่มักจะขี้สงสัยแบบนี้แหละ แต่ทางที่ดีคุณไม่ควรออกมาเดินเล่นแถวนี้นะ เพราะตึกเก่าๆหลังนี้มันผุพังมากแล้ว ไม่แน่มันอาจจะถล่มลงมาทับร่างกายของคุณจนแหลกเป็นชิ้นๆเลยก็ได้ อย่าให้เลือดสีแดงข้นของคุณมันต้องเลอะเทอะเลย" ชายหนุ่มคนนั้นพูดพร้อมกับดวงตาที่กำลังแสดงออกมาว่าเขาต้องยิ้มอยู่เป็นแน่

 

คำพูดที่เหมือนคำบอกเล่าแต่กลับทำให้คนฟังอดที่จะจินตนาการตามไม่ได้ หากมันพังลงมาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าแบมแบมจะมีโอกาสกลับไปหาพี่ชายอีกหรือเปล่า

 

       "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมพูดเล่นน่ะ อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ" ชายคนนั้นพูดไป หัวเราะไป ราวกับว่าจินตนาการของแบมแบมเป็นเรื่องขบขัน

 

       "ครับ ว่าแต่คุณเป็นใคร แล้วมาทำอะไรแถวนี้" แบมแบมเอ่ยถามชายคนนั้น ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกตลกตามเลยสักนิด

 

        "ผมเป็นคนที่อยู่แถวนี้ อืม...จะให้เรียกว่าอะไรดี ยามดีมั้ยนะ" ชายคนนั้นตอบแบบทีเล่นทีจริง ตามบุคลิกภายนอกของเขาที่ดูเป็นคนอารมณ์ดีและขี้เล่น

 

        "ยามหรอ งั้นคุณก็ต้องเฝ้าที่นี่ทั้งคืนเลยสินะ" แบมแบมพูดแต่ในใจก็ยังมีความระแวงอยู่ลึกๆ ว่าชายคนนี้เป็นยามอย่างที่บอกจริงหรือ

 

        "ใช่ผมอยู่เฝ้าที่นี่ทั้งคืน อาจจะพบผมได้ในทุกๆที่ของโรงเรียน แต่ที่ประจำของผมคือที่นี่แหละ จุ๊ๆ...อย่าไปบอกใครหล่ะว่าผมแอบมาหลับอยู่ตรงนี้ อ่ะ...แล้วไม่ต้องแปลกใจที่ผมแต่งตัวไม่เหมือนยามแบบที่คุณเคยเห็น เพราะผมเป็นยามนอกเครื่องแบบไง ฮ่าๆ อ้อ อีกอย่างเรียกผมว่าพี่ก็ได้นะ แบบว่าพี่ยามไรงี้ก็ได้ อย่าเรียกคุณเลย มันดูห่างเหินไปหน่อยนะ ว่ามะ" ชายที่บอกว่าตนเองคือยามเฝ้าโรงเรียนพูดอย่างอารมณ์ดี

 

        "โอเค ถ้าพี่เป็นยามจริงๆ พี่รู้หรือเปล่าว่าโรงเรียนนี้มันไม่ปกติ" แบมแบมกำลังบอกบางอย่างกับยามคนนั้น

 

        "แล้วนายไปเจออะไรมาล่ะ" ยามคนนั้นเอ่ยถามแล้วดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้มเยาะกับคำพูดของแบมแบม

 

        "ผมไม่รู้ว่าพี่จะรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ คือที่ชั้นใต้ดินมันมีการเล่นกีฬาที่ไร้กฎเกณฑ์ ทุกคนพยายามเอาชนะเพื่อที่จะได้เลื่อนขั้น พวกนั้นทำร้ายฝ่ายตรงข้ามแบบเอาเป็นเอาตาย ผมไม่เข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไรกัน แล้วทำไมทางโรงเรียนถึงปล่อยไว้แบบนี้" แบมแบมอธิบายด้วยความเคร่งเครียดปนสงสัยที่แสดงออกมาทางใบหน้า

 

        "ฮ่าๆ ผมรู้ดีเลยล่ะ" ยามคนนั้นตอบพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเช่นเดิม

 

        "พี่รู้? แต่ทำไมถึงปล่อยให้มีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น มันออกจะผิดกฎหมายด้วยซ้ำ" แบมแบมถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง เขาตกใจมากที่รู้ว่ายามคนนี้ก็มีส่วนรู้เห็นเป็นใจกับความป่าเถื่อนพวกนั้น

 

        "เพราะผมมันเป็นแค่ยามตัวเล็กๆ จะให้ทำอะไรนอกเหนือไปจากหน้าที่ตรงนี้ก็กลัวว่าอาจจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน เอาเป็นว่าความสงสัยทั้งหมดของนายมันจะกระจ่างแน่นอน...ถ้านายลงแข่งแล้วชนะในวันพรุ่งนี้" ยามคนนั้นบอก

 

แบมแบมนิ่งเงียบในทันทีที่ได้รับฟังสิ่งที่พี่ยามคนนั้นบอกกับเขา มันไม่มีทางไหนที่จะทำให้เข้าใจได้เลยนอกจากการลงแข่งขันกีฬาที่ไม่น่าจะเรียกว่ากีฬาแบบนั้น เขามาเรียนที่นี่เพียงเพื่อความฝันในอนาคต ไม่ได้ต้องการมาห้ำหั่นหรือต่อสู้กับใครเพื่อให้ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งไร้สาระอะไรนั่น แต่ถ้าเขาลงแข่งขันกีฬาแล้วชนะจริง เขาก็จะได้คำตอบของเรื่องทั้งหมดอย่างนั้นหรือ

 

        "โอเค งั้นผมไม่กวนพี่แล้วนะ ผมว่าจะกลับเข้าหอพักแล้ว" แบมแบมบอกกับยามคนนั้น เขาไม่ได้มีอารมณ์มายืนคุยแล้วหัวเราะชอบใจกับเรื่องเลวร้ายพวกนี้ 

 

        "ครับ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ แวะมาคุยกับผมได้นะ อ้อ อีกอย่างการสูบบุหรี่เป็นสิ่งที่ไม่ดีนะครับ เก็บปอดไว้สูดออกซิเจนดีกว่านะผมว่า เดินกลับดีๆนะครับ บ๊าย บาย" ชายคนนั้นพูดแล้วโบกมือไปมาให้กับเด็กหนุ่ม

 

แบมแบมเดินไกลออกมาจากอาคารหลังเก่าพอสมควรแล้ว เวลานี้ในหัวของเด็กหนุ่มยังคงคิดอะไรต่างๆนานาอยู่เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้แบมแบมรู้สึกว่าชายที่เป็นยามคนนั้นไม่ค่อยน่าไว้ใจ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็ดูเป็นมิตรน่าคบหา แต่หากจะให้คบหาผูกมิตรด้วยก็คงเป็นไปยาก ความจริงทุกคนที่นี่แทบไว้ใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความเชื่อใจและไว้ใจคนอื่นของแบมแบมมันหมดไปแล้ว หมดไปตั้งแต่วันที่คนๆหนึ่งได้หายไปจากชีวิต และเป็นเพียงคนเดียวที่เขาเคยเชื่อใจมากที่สุด เหตุนี้เองจึงทำให้เขาไม่อยากเข้าหาใคร แม้แต่การเริ่มต้นมิตรภาพใหม่ๆก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับแบมแบม

 

        "แอบมาทำอะไรค่ำๆมืดๆวะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นในระหว่างทางที่แบมแบมกำลังเดินกลับหอพัก

 

       "ไอ้ดอกดาวเรือง!" แบมแบมหยุดชะงักในทันทีที่ได้ยิน เมื่อหันมองไปตามต้นเสียงก็พบกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีเหลืองเป็นเอกลักษณ์ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ทางฝั่งซ้ายมือของเขา

 

        "นี่ เรียกฉันดีหน่อยสิ ฉันมีชื่อนะเว้ย" เด็กหนุ่มผมเหลืองบอก

 

         "แล้วไง แกจะชื่ออะไรก็เรื่องของแก ที่เรียกแบบนี้ก็เพราะหัวแกมันสีเหลืองเหมือนดอกดาวเรืองนี่หว่า แต่ถ้าไม่ชอบฉันเปลี่ยนให้ก็ได้นะ เป็นก้อนอะไรเหลืองๆนั่นดีมั๊ย" แบมแบมหันไปต่อปากต่อคำกับเด็กหนุ่มร่างสูงคนเดิม

 

        "นี่แกหมายความว่าไง อย่ามาเรียกอะไรไร้สาระ ฉันไม่ชอบ" เด็กหนุ่มร่างสูงพูดอย่างไม่สบอารมณ์

 

        "แล้วไง ไม่ชอบก็เรื่องของแก แล้วแกล่ะมาทำอะไรค่ำๆมืด แอบมาเล่นว่าวหรอ" แบมแบมถามยอกย้อนอีกฝ่าย

 

        "จะบ้าหรือไง แค่จะบอกว่าให้รีบไปย้ายของออกจากเตียงฉันเดี๋ยวนี้" เด็กหนุ่มคนนั้นบอกเหตุผล

 

        "ของอะไรวะ ถ้าหมายถึงกระเป๋าเสื้อผ้ากับของใช้พวกนั้น ฉันก็ไม่ได้วางผิดที่หนิ" แบมแบมเริ่มหัวเสียใส่อีกฝ่าย

 

        "นี่โง่หรือว่าโง่วะ เตียงล่างมันของฉันเว้ย" เด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นเสียงใส่

 

        "ว่าไงนะ" แบมแบมตกใจเล็กน้อยที่รู้ตัวว่าจัดของไว้ผิดที่ อาจเป็นเพราะเขามัวแต่คิดอะไรมากมายไปหน่อยเลยไม่ทันได้ดูให้ดีเสียก่อน

 

        "ว่าไงนะบ้าบอไรล่ะ แหกตาดูบ้าง นี่ เตียง B5 คิม ยูคยอม มันชื่อของฉัน ส่วนแกจะไปนอนตรงไหนก็ไป หรือจะไปนอนกับแมวโฮมเลสที่ไหนก็ไป" เด็กหนุ่มคนนั้นพูดแล้วยื่นบัตรที่ทางหอพักออกให้เพื่อระบุห้องและตำแหน่งเตียงนอนของแต่ละคน ให้แบมแบมดู

 

        "ยะ ยูคยอม" แบมแบมแทบไม่เชื่อต่อสิ่งที่ได้ยินและได้เห็น เขาตกใจมากเมื่อรู้ว่าคนที่เขากำลังพูดคุยด้วยมีชื่อว่าอะไร และมันเป็นชื่อเดียวที่เขาไม่เคยลืม

 

        "เออ ชื่อยูคยอม แล้วต่อไปก็เลิกเรียกฉันว่าหัวดอกดาวเรืองซักที เซ็งชิบหาย"เด็กหนุ่มร่างสูงพูดด้วยความไม่สบอารมณ์อีกครั้ง

 

        "แกชื่อยูคยอมจริงๆหรอ" แบมแบมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

 

        "เออ ทำไม ชื่อนี้แล้วมันไปหนักขนคิ้วแกหรือไง รีบๆไปย้ายของออกเดี๋ยวนี้เลย รีบไปสิวะ" ยูคยอมพูดจากระแทกกระทั้นใส่อีกฝ่าย แล้วผลักแบมแบมให้รีบเดินเพื่อที่จะได้ไปขนย้ายข้าวของออกจากเตียงนอนของตัวเอง

 

แบมแบมเดินกลับหอพักอย่างเชื่องช้า ตอนนี้สมองของเขาเริ่มเบลอไปหมดแล้ว หลายอย่างที่ได้เจอในวันนี้ทำให้เขาคิดจนหัวแทบระเบิด และไอ้หมอนี่อีกคนที่เอาคำถามมายัดไว้ในหัวของเขาให้เพิ่มขึ้นอีก ชื่อที่เหมือนกันกับคนในอดีต รูปลักษณ์ภายนอกที่ยกเว้นผมสีเหลืองนั้นก็ไม่ต่างกัน แต่ถ้าเป็นเรื่องของนิสัยต้องบอกเลยว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว ก็คนนั้นน่ะ ช่างแสนดี ดีมาก ดีจนแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนึงเขาคนนั้นจะหายไปจากชีวิตของแบมแบม

เด็กหนุ่มเคยเฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่าทำไมคนๆนั้นถึงหายไป จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้คำตอบสักที

 

        "คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกน่ะ ลืมๆไปซักทีสิวะ" แบมแบมบ่นพึมพำกับตัวเอง ตอนนี้เขากำลังสับสนไปหมด

 

        "บ่นเห้ไร รีบเดินสิวะ ง่วงแล้วนะเว้ย" เด็กหนุ่มร่างสูงพูดด้วยความรำคาญใจแล้วก็ผลักตัวอีกฝ่ายให้รีบเดินไปข้างหน้าเช่นเดิม

 

แบมแบมรีบเดินเร็วขึ้นเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ผลักเขาอยู่ตลอดเวลา ปากก็เอาแต่พูดต่อว่าที่แบมแบมมารุกรานที่นอนของตัวเอง นิสัยของหมอนี่โคตรเสียเลย ยิ่งเวลาพูดนะเหมือนกับยกฟาร์มสุนัขพันธุ์ล็อตไวเลอร์มาไว้ในปาก นอกจากจะชอบด่าคนอื่นว่าโง่แล้วยังไม่รู้จักคำว่าขอโทษอีก แค่คิดความรู้สึกโมโหแบบเมื่อเช้าก็พุ่งปรี๊ดเข้ามาในความรู้สึกของแบมแบม เหตุการณ์ที่นายผมเหลืองนี่ขับรถเหยียบน้ำข้างทางจนสาดกระจายเลอะตัวของเขายังไม่จางหายไปจากความทรงจำ พอนึกถึงเมื่อไรเป็นอันต้องหงุดหงิดทุกที

 

 -------------------------------

 

หอพักนักเรียนมัธยมปลายชั้นปีที่1 โรงเรียนการกีฬา

 

แบมแบมขนของที่วางอยู่บนเตียงออกมากองไว้ข้างล่างก่อน เพื่อที่จะได้เก็บมันใส่กระเป๋าแล้วย้ายไปไว้เตียงที่เป็นของตัวเองจริงๆ แต่ปัญหาที่กำลังเกิดในตอนนี้คือ บัตรของทางหอพักที่ออกให้กับเขานั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

 

ยูคยอมเห็นว่าอีกฝ่ายขนของออกไปแล้วก็รีบขนสัมภาระของตัวเองออกมาจัดวางทันที ทั้งโคมไฟหัวเตียง และรูปถ่ายครอบครัวก็ถูกเอาออกมาวางไว้บนชั้นเล็กๆตรงหัวเตียงจนเสร็จสรรพ จากนั้นเด็กหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนอนเพื่อที่จะได้พักผ่อนอย่างที่ต้องการ

 

        "นายหาบัตรนั่นไม่เจอหรอ" ยองแจที่อยู่ในอาการงัวเงียลุกขึ้นมานั่งมองเพื่อนของตนแล้วเอ่ยถามเสียงเบา

 

        "อือ ไม่รู้อยู่ที่ไหน แล้วไม่รู้อีกว่าฉันนอนห้องนี้จริงหรือเปล่า" แบมแบมตอบ ตอนนี้เขาเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว

 

        "เอางี้ละกัน ขนของๆนายมาไว้ข้างเตียงฉันก่อน แล้วก็ไปดูแต่ละห้อง ถ้าเตียงไหนว่างนั่นแหละคือของนาย" ยองแจบอก

 

        "อือ เอางั้นก็ได้" แบมแบมตอบเสียงห้วน

 

        "นี่ โง่หรือว่าโง่อีกแล้ววะเนี่ย แ-กปลาบ้างนะไม่ใช่กินแต่หญ้า ถ้าอยากรู้ว่าเตียงไหนก็ลงไปถามที่เคาท์เตอร์ข้างล่างสิ" ยูคยอมที่กำลังนอนแต่แอบได้ยินสิ่งที่ยองแจกับแบมแบมคุยกันอยู่ที่เตียงข้างๆ ก็เลยช่วยแนะนำให้

 

คำแนะนำที่ดูหวังดีแต่กลับส่งผลให้คนฟังรู้สึกเหมือนโดนหลอกด่า ทำให้แบมแบมต้องขบฟันกรอดด้วยความความโมโห หมอนี่มันด่าฉันว่าโง่รอบที่เท่าไรแล้วนะ...เด็กหนุ่มคิดในใจ

 

        "เอ้า ยังไม่ไปอีก หรือโง่จนไม่รู้ว่าเคาท์เตอร์ติดต่ออยู่ตรงไหน" ยูคยอมเอ่ยถามและยังไม่วายตอกย้ำคำเดิมอีกครั้ง

 

แบมแบมถอนหายใจรัวและแรงราวกับคนกำลังหักห้ามความรู้สึกของตนเอง ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีกิจกรรมที่จะทำให้เหนื่อยเอามากๆ คืนนี้เขาคงจะเดินไปลากคอคนปากดีนั่นมาสั่งสอนซะหน่อย