ปีละครั้งฮุนฮาน

     
  
“อื้ออ” เซฮุนประกบปากจูบปากเล็กๆด้วยความละมุน ลิ้นของเขาระเลงไปทั่วทั้งโพรงปากของลู่หาน
เมื่อถอนจูบออกเซฮุนก็ก้มลงไปจูบที่หน้าผากเนียนอีกครั้งก่อนที่จะไล่ลงไปจูบซอกคอขาวของคนรัก
  ลู่หานไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เสื้อของเขาถูกเลิกขึ้นมาจนถึงคอ หรือเพราะมัวแต่เคลิ้มกับสัมผัสรักที่เซฮุนมอบให้
“อ้ะ..ซ..เซฮุน”
เซฮุนใช้ปากครอบลงไปที่ตุ่มไตสีหวานของคนใต้ล่างจนลู่หานถึงกับส่งเสียงที่เซฮุนมักบอกว่าน่ารักออกมา
ย้ายไปมาทั้งสองข้างเรื่อยๆไม่เท่านั้นมือที่ว่างก็ไล้ลูบลงไปทั้งหน้าท้องและสะโพกมน
 
กดจูบที่หน้าอกของลู่หานแรงๆหนึ่งครั้งจนเกิดรอย เซฮุนยิ้มให้กับผลงานของตัวเองก่อนที่จะกล้บไปสนใจกับกางเกงของลู่หาน เขาใช้มือถอดมันอย่างรวดเร็วจนลู่หานไม่ทันตั้งตัว
 
“อ๊ะ” มือหนาวางลงไปที่แก่นกายเล็กทั้งๆที่ยังมีชั้นในกลั้นอยู่
“อึก..เซฮุน..”
“หืม? วางไงครับ” ราวกลับต้องการแกล้ง เซฮุนถามกลับทั้งที่มือยังคงยุ่งอยู่กับส่วนนั้นของลู่หาน
“ย..อย่า..อ๊ะ”
เซฮุนดึงร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตักของตนก่อนที่จะจัดการกับชั้นในของลู่หานออก ลู่หานยกมือขึ้นมาคล้องกับคอหนาพร้อมกับแนบตัวให้ชิดกับคนรักมากขึ้นไปอีก
 
“กอดเรา กอดเราแรงๆเลย” เซฮุนยิ้ม ก่อนที่ร่างสูงจะสอดแก่นกายใหญ่เข้าไปในตัวลู่หาน
“ขะ..เข้ามาอีก”
“คนขี้อายหายไปไหนแล้วน้า” เซฮุนล้อพร้อมกับกระแทกกายเข้าไปแรงขึ้นอีกมือใหญ่จับบั้นท้ายด้วยความหมั้นเขี้ยว
 
  แรงกระแทกทำให้ลู่หานจิกผ้าปูที่นอนแน่น ตาหวานอยากจะหลับลงด้วยความอายแต่เพราะอยากเก็บทุกวินาทีที่ได้อยู่กับคนตรงหน้าลู่หานจึงเลือกที่จะมองคนรักของตัวเองต่อไป
“อ่าห์ ลู่หาน” เซฮุนขยับสะโพกรัวพร้อมกับใช้มือปรนเปรอให้ลู่หานไปด้วย
“เรียกชื่อฮุนหน่อย อ่าห์ ย..อยากได้ยิน อืมม”
“ซ..เซฮุน อึก เซฮุนจ๋า”
“แน่นเกินไปแล้วคนดี” เซฮุนรัวจังหวะให้เร็วขึ้นพร้อมกับชักแก่นกายของลู่หานให้เป็นจังหวะเดียวกัน เสียงครางของทั้งคู่ดังพร้อมๆกันจนไม่อาจรู้ว่าใครเป็นใคร
“อ่าห์” เมื่อปลดปล่อยทั้งคู่ ลู่หานจึงซบหน้าลงไปที่บ่าแกร่ง
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังไม่คุ้มเลย”
“..”
“ไม่เช้าไม่เลิกหรอกนะ”
“อ้ะ..อื้ออ”