{Fic Naruto} Behind The Scene Konoha Love Story

          ทั้งชาวบ้านและนินจาหลายคนต้องเหลียวมองเป็นตาเดียวกันเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มอย่างอุซึมากิ นารุโตะกำลังเดินเคียงไปกับสาวผมยาวสลวยสีส้มด้วยท่าทางอารมณ์ดี บางคนก็เพิ่งจะนึกออกว่าหญิงสาวคนที่เดินไปกับเด็กนารุโตะนั้นคือใคร
“นั่นมันคุณอายากะนี่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน้า” เสียงซุบซิบของทั้งชาวบ้านและนินจาดังไปทั่วเมื่อเด็กหนุ่มและหญิงสาวเดินผ่านไป
“อันดับแรกผมก็ต้องขอไปกินอิจิราคุราเม็งก่อนนะอาเจ๊” นารุโตะหันมาพูดด้วยความร่าเริงเมื่อนึกได้ว่าวันนี้เขาจะกินอะไรก็ได้ตามใจชอบ
“ก็เมื่อกี้นายเพิ่งจะกินบะหมี่ไปไม่ใช่รึไงยะ ยังจะกินราเม็งได้อีกเหรอ!”
“ฮ่ะ ๆ ก็แบบว่าอาเจ๊เลี้ยงทั้งที ผมบ่ยั้นดอก” นารุโตะเกาหัวแก้เขิน
“เออตามใจนายก็แล้วกัน”
“ทานแล้วนะคร้าบบบ” นารุโตะหักตะเกียบพร้อมกับพนมมือทันทีเมื่อราเม็งหอมฉุยวางอยู่ตรงหน้า
“นี่นารุโตะเป็นยังไงบ้าง ได้ฝึกวิชาบ้างไหมช่วงนี้?”
“อ้อเอื่อย ๆ อะ” (ก็เรื่อย ๆ อะ) เด็กหนุ่มพูดตอบทั้งที่เส้นราเม็งยังเต็มปาก “อาอะอิจ อ้อไอ้อีใอ้อำ” (ภารกิจก็ไม่มีให้ทำ)
“กินให้หมดก่อนสิยะแล้วค่อยพูด!” อายากะเตรียมชูกำปั้นขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว
“ก็แบบว่ามันอร่อยนี่อาเจ๊ ผมขอเบิ้ลนา”
“เออถ้าอยากจะเบิ้ลก็ตามใจ ช่วงนี้นายก็ไม่มีภารกิจหรอกเหรอ?”
“ก็ตามนั้นน่ะนะ เจ้าครูคาคาชิก็เอาแต่อ่านหนังสือลามกนั่น ปล่อยให้ลูกศิษย์สุดหล่ออย่างผมซังกะตายไปวัน ๆ”
“ภารกิจมันขึ้นอยู่ที่ยายป้าซึนาเดะคนเดียวแล้วล่ะ”
 
          ขณะที่นั่งปั้มตราประทับลงเอกสารแต่ละแผ่นอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีความรู้สึกว่าตาขวากระตุกถี่รัว ๆ พิกล ไม่รู้ว่ากำลังจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันอีกนะ
ปัง! ประตูห้องทำงานของโฮคาเงะสาวถูกเปิดขึ้นด้วยความเร็วและดัง ตามมาด้วยเสียงใสของผู้มาเยือน
“ขออนุญาติค่าป้าซึนาเดะ” อายากะส่งยิ้มตาหยีให้เจ้าของห้องก่อนที่จะตามมาด้วยเด็กผมเหลือง
“ขออนุญาติคร้าบป้า”
“พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่! ฉันไม่ได้มีคำสั่งเรียกให้พวกเธอมารับภารกิจนะแล้วนี่อายากะ! มันเป็นวันหยุดพักผ่อนของเธอไม่ใช่หรือไง!” ซึนาเดะวางตราประทับลงพร้อมกับเงยหน้ามองผู้มาเยือนอย่างคาดโทษ
“ก็มาขอภารกิจไงป้า!” อายากะตอบไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี เธอไม่ได้อยากจะทำหรอกแต่ที่มาคราวนี้ก็เพราะอยากจะมาขอภารกิจให้กับเจ้าเด็กหัวเหลืองนี่ตังหาก
“ก็เธอบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าอยากได้วันหยุดพักผ่อน”
“ก็แหม อันที่จริงฉันมาขอภารกิจให้กับนารุโตะตังหากค่ะ”
“นี่ป้าซึนาเดะ ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้วนะ ภารกิจน่ะไม่มีเลยรึไง” เด็กหนุ่มผมเหลืองมองโฮคาเงะสาวพร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ไปให้
“จะมีมันก็มีอยู่หรอกแล้วเธอจะทำมันรึเปล่าล่ะ?” ซึนาเดะมองนารุโตะด้วยสายตาพิฆาต
“แหมถ้าบอกว่ามีตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ผมทำอยู่แล้วล่ะน่า”
“เออถ้างั้นก็ดี! อีกครึ่งชั่วโมงไปเรียกทีม7มา ฉันมีภารกิจใหม่ให้”
“โอ๊ส! ให้มันได้อย่างนี้สิ” นารุโตะยิ้มด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็จะได้มีภารกิจทำซักที
 
          หลังจากพานารุโตะไปขอภารกิจกับท่านโฮคาเงะเรียบร้อยแล้ว อายากะจึงตัดสินใจขึ้นไปชมวิวทิวทัศน์อยู่บนรูปสลักของโฮคาเงะแต่ละรุ่น
“แหม ห่างหายจากที่นี่ไปตั้งสองเดือน ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ขณะที่ปล่อยให้สายลมพัดปะทะเข้ากับใบหน้าที่เกือบจะใสเพราะวันนี้ก่อนออกจากบ้านเธอประโคมเครื่องสำอางเพียงแค่บาง ๆ เท่านั้น
          เมื่อมองลงไปยังหมู่บ้านที่อยู่ข้างล่างแล้วก็อดที่จะนึกถึงวันเก่า ๆ ที่ยังเป็นเด็กไม่ได้ จำได้ว่าตอนนั้นมีความสุขกับช่วงเวลานั้นอย่างมากแต่เมื่อโตขึ้นมาและได้เลือกทางเดินของตัวเองด้วยการเป็นหน่วยลับนั้นทุกอย่างในชีวิตก็ดูจะยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม จากการที่ได้อยู่ในบ้านของตระกูลด้วยความสะดวกสบายก็ตัดสินใจย้ายออกมาอยู่ห้องพักของพวกโจนินเพียงลำพังแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเพื่อน ๆ มากมาย
          อายากะสนิทสนมกับพวกโจนินในหอพักกันเกือบจะทุกคน เรียกได้ว่าเธอเป็นตัวสีสันให้กับหอพักเลยทีเดียวแต่หลังจากที่อากิระพี่ชายของเธอเสียชีวิตระหว่างการทำภารกิจ เธอก็ต้องออกจากหอพักเพื่อกลับมาอยู่ที่บ้านของตระกูลอย่างช่วยไม่ได้เพราะตัวเธอเองต้องรับตำแหน่งผู้นำตระกูลแทนพี่ชายและไหนจะคำสั่งเสียของอากิระที่ให้ช่วยดูแลเด็กจิ้งจอกเก้าหางนั่นด้วย
          ทีแรกเธอยอมรับว่าไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมเด็กสาวอย่างเธอจะต้องมาดูแลและสนใจเด็กคนนี้แต่สุดท้ายแล้วก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่านารุโตะไม่เหลือใครแล้วถ้าหากว่าเธอไม่ดูแลเด็กคนนั้น เขาคงจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแต่ถึงอย่างนั้นอายากะในช่วงวัยนั้นก็ยังคงเป็นเพียงแค่เด็กสาวที่มีภาระมากมายให้ต้องแบกรับ ทั้งการรับตำแหน่งผู้นำตระกูลแทนพี่ชาย การช่วยดูแลเด็กนารุโตะ และการลาออกจากหน่วยลับเพื่อมาทำงานเป็นโจนินแทน
“นี่ฉันมานั่งคิดถึงเรื่องอะไรกันยะเนี่ย” เธอบ่นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะตัดสินใจปีนลงจากหน้าผาสลักเพื่อกลับไปยังบ้าน
“เฮ้ อายากะไม่เจอกันนานเลยนะนั่น” เสียงปริศนาเอ่ยทักทายด้วยความตื่นเต้น
“แหมก็นึกว่าใครเจ้าเก็นมะนี่เอง คิดถึงฉันละเซ่” อายากะหันไปโบกมือทักทายให้ผู้มาเยือนด้วยความร่าเริง
“ก็เออใช่น่ะสิ ไม่เจอกันตั้งสองเดือนเลยนี่นาเป็นยังไงบ้างล่ะอาเจ๊หน้าหนา”
“ว่ายังไงกันยะ!” ไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลง เธอรีบประทับมะเหงกไว้บนหัวของเก็นมะแทบจะทันที
“เธอนี่มันเป็นยายเจ๊โหดไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริง ๆ อายุอานามก็น้อยกว่าฉันซะอีก” ชิรานุอิ เก็นมะคลำหัวตัวเองป้อย ๆ ก่อนที่จะบ่นอย่างไม่จริงจังนัก เขาและอายากะอายุห่างกันแต่ถึงอย่างนั้นใครหลายคนก็มักจะเรียกพวกเขาว่าแก๊งค์ต่างวัย
“เอาน่า ว่าแต่นายเพิ่งกลับมาจากการทำภารกิจเหรอ?”
“ก็ประมาณนั้น นี่กำลังจะรีบกลับไปทำรายงานพอดีเลย…จะว่าไปเธอดูสวยขึ้นผิดหูผิดตานะนี่ ถ้าได้เธอมาช่วยเขียน…” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรจบคู่สนทนาก็รีบพูดขัดขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว
“แหมคำพูดแบบนี้ใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกย่ะ ฝันไปเถอะไม่เอาด้วยหรอกไว้เจอกันนะ” อายากะรีบโบกมือลาเก็นมะทันทีเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกขอร้องให้ช่วยเขียนรายงานภารกิจ ก็ใครมันจะไปรับได้กันอีกเล่า เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็เพราะเจ้ารายงานภารกิจบ้าเนี่ยแหละ ฝันไปเถอะว่าเธอจะยอม!
 
          อายากะหนีการให้ความช่วยเหลือแก่เก็นมะมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านดังโงะ ไม่ถึงสิบวินาทีขาช็อปอย่างเธอก็ตัดสินใจซื้อดังโงะมากินพร้อมกับเดินเที่ยวดูเสื้อผ้าและของใช้อื่น ๆ ในย่านการค้าอย่างสบายใจ
“เฮ้อ…วันว่าง ๆ แบบนี้มันช่างดีจริง ๆ” หญิงสาวบ่นพลางเคี้ยวดังโงะไปด้วยความเอร็ดอร่อยพร้อมกันนั้นมือข้างซ้ายก็พลิกดูเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนราวของร้านขายเสื้อผ้าชื่อดังของย่าน
“ออกมาเดินเล่นแบบนี้ทั้งทีไม่เหมาไปหลาย ๆ ชุดก็ไม่ใช่เราน่ะสิ” เธอหัวเราะเบา ๆ ให้กับความคิดตัวเองก่อนที่จะปฏิบัติการเหมาเสื้อผ้าที่อยู่บนราวแขวนทั้งหมด
“อะ…เอานี่ทั้งหมดเลยหรือครับคุณอายากะ?” เจ้าของร้านถามเธอด้วยความตกตะลึง ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าจี้ซื้อเสื้อผ้าร้านเขามากมายถึงเพียงนี้
“ก็ใช่น่ะสิ…หรือว่าจะไม่ขายกันล่ะ ว่าแต่นะฉันเหมาเยอะขนาดนี้ก็ช่วยลดให้หน่อยนะอาเฮีย” หญิงสาวส่งยิ้มอ้อนประจบให้แก่เจ้าของร้าน ชายวัยกลางคนจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ได้ ๆ ถือว่าคุณอายากะมาช่วยอุดหนุนนะ” สุดท้ายเจ้าของร้านก็ต้องตัดใจยอมลดค่าเสื้อผ้าอันมหาศาลให้แก่ผู้นำตระกูลฟูจิวาระอย่างช่วยไม่ได้ ใคร ๆ ก็รู้กิตติศัพท์ขี้งกของหล่อน ถ้าหากว่าไม่ยอมลดให้ละก็คงจะตามตื้อกันหลายวันทีเดียว
“ขอบคุณนะคะแหม ใจดีกับฉันเสียจริง”
อายากะเดินออกจากร้านนั้นร้านนี้อย่างสบายอารมณ์ ตอนนี้มือของเธอแทบจะไม่ว่างทำอะไรเลยเพราะถุงเสื้อผ้าและสินค้าอย่างอื่นที่ซื้อมานั้นเยอะพะรุงพะรังเสียจนคนรอบข้างต่างหันมามองตาม ๆ กันด้วยความตกตะลึง
 
          เด็ก ๆ ทั้งสามคนรอหัวหน้าทีม7 อยู่ในห้องทำงานของโคฮาเงะสาวมาได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าโจนินผมเงินจะโผล่หน้ามาให้เห็น
“เจ้าครูบ้านี่มาช้าชะมัด” นารุโตะบ่นขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์
“คงจะมัวอ่านแต่หนังสือลามกนั่นน่ะสิ” เด็กหนุ่มอุจิวะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“พวกตาแก่ลามกก็เป็นแบบนี้ล่ะน่า” ฮารุโนะ ซากุระที่เป็นเด็กสาวเพียงคนเดียวในทีมเอ่ยขึ้นมา
“ไงเด็ก ๆ โทษทีนะพอดีว่าฉันไปเจอแมวหลงทางมาน่ะ” เสียงของคาคาชิดังขึ้นหลังจากโผล่มาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังลูกทีม
“หยุดหาข้ออ้างเห่ย ๆ แบบนี้มาอ้างซะทีน่าครู!” นารุโตะหันมาชี้หน้าโจนินผมเงินด้วยความไม่สบอารมณ์
“เอาล่ะ ๆ พวกเธอ ภารกิจที่ฉันจะมอบหมายให้ทำในวันนี้ก็คือภารกิจระดับ D” สิ้นเสียงของซึนาเดะนารุโตะก็ทรุดลงกับพื้นห้องทันที
“D งั้นเหรอป้า หมายความว่ายังไงกัน ผมเฝ้ารอที่จะทำภารกิจเสี่ยง ๆ เจ๋ง ๆ อยู่นะ” เด็กหนุ่มผมเหลืองแย้งขึ้นมาทันที
“ภารกิจนี้เหมาะกับพวกเธอที่สุดแล้วในตอนนี้ ฉันให้เลือกเองก็แล้วกันภารกิจDมีอยู่สองภารกิจ 1.ไปจับแมว 2.เลี้ยงเด็ก!” สิ้นเสียงของซึนาเดะห้องทำงานก็เงียบไปโดยฉับพลัน
“เฮอะ” ซาซึเกะพึมพำขึ้นมาด้วยความหัวเสีย เนี่ยนะภารกิจที่บอกให้เขารีบหยุดการฝึกซ้อมมารับ
“ให้พวกเธอเลือกก็แล้วกัน ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว” คาคาชิเอ่ยขึ้นทั้งที่ตายังคงจับจ้องหนังสืออะจึ๋ยในมือ
“จับแมวก็ได้ล่ะว้า ดีกว่าเลี้ยงเด็กเห็น ๆ แต่ว่านะป้า คราวหน้าผมจะไม่ยอมรับภารกิจบ้า ๆ นี่อีกเด็ดขาด”
“ก็ช่วยไม่ได้นะ นายกับยายอายากะอยากจะมาขอภารกิจกันเองนี่ อันที่จริงฉันก็เตรียมภารกิจระดับC ให้เหมือนกันแหละนะแต่บังเอิญว่านายดันทะเล่อทะล่าเข้ามาของานก่อน” ซึนาเดะเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับหันไปสนใจเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานต่อ
“งั้นก็เปลี่ยนยกภารกิจนั้นมาให้พวกผมเซ่!” นารุโตะรีบประท้วงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่ได้หรอก! เพราะฉันมอบภารกิจนี้ให้ทีมไกไปจัดการแล้วเพราะงั้นพวกเธอก็รีบไปจัดการภารกิจที่ได้รับมอบหมายเร็ว ๆ เข้า!”