รักได้ไหม ถ้าหัวใจไม่เพี้ยน

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่สองคนนั้นตกอยู่ในภวังค์จนกระทั่ง
“อ้าวเฮ๊ย! สองคนนั่นนะจะเล่นจ้องตากันอีกนานไหมครับ” เสียงของนภดลทำให้ทั้งคู่ผลักออกจากกันโดยอัตโนมัติ
“ป่องกันไปข้างหนึ่งแล้วมั่งนั่น ^^” ยังเป็นเพื่อนร่วมงานอย่างนภดลเจ้าเก่าอีกตามเคยที่เอ่ยแซวเปรมกับวาด จนเปรมเองก็คงจะทนกับสถานการณ์ที่ถูกแซวแบบซึ่งๆหน้าไม่ไหว
“ป่อง!? อะไรของมึงว่ะไอ้นพ”
“ก็ท้องไง มึงเล่นจ้องตาน้องมันขนาดนั้น ถ้าเป็นปลาทองคงท้องไปแล้ว มึงงงงง ฮ่าๆๆๆ” ไม่ทันที่นพจะพูดจบ สันแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะของเปรมก็ลอยไปอีกฝั่งทันที
โป๊ก!
“โอ้ย! ไอ้เปรม! ไอ้ก้าวร้าว ไอ้ชอบใช้ความรุนแรง”
“สม!”
นภดลนั่งลูบหัวปอยๆหลังจากที่โดนสันแฟ้มลอยมาใส่หัวเขาเต็มๆ จนทำให้ทั้งแผนกหัวเราะชอบใจกันยกใหญ่ เพราะปกติแล้วเปรมกับนภดลจะเล่นกันแบบนี้เป็นปกติเพื่อสร้างความคึกครืนให้กับแผนก จนทั้งแผนกยกให้เป็นตัวสร้างสีสันประจำแผนกไปเลย ด้วยความเล่นใหญ่ของนภดลทำให้ทั้งแผนกขำกันยกใหญ่ไม่เว้นแม้แต่คนที่ยืนอยู่ข้างเปรมเองก็ยังหลุดขำกับท่าทีของนภดล จนเปรมเองก็ยังต้องชะงักและหันมองคนข้างๆกับรอยยิ้มที่เขาเองไม่คิดว่าจะได้เห็นมันอีก
 
ตั้งแต่.......
 
“เปรม: มา ยื่นมือมาสิเดี๋ยวพี่ผูกให้
วาด: ครับ
เปรม: ตั้งใจเรียนนะ ใช้ชีวิตปีหนึ่งให้คุ้มนะ .....แล้วก็อะไรที่พี่ทำไม่ดีพี่ขอโทษด้วยนะ
วาด: ครับ ผมก็ต้องขอโทษพี่เหมือนกันนะครับ....แล้วก็ขอบคุณพี่มากๆนะครับ ที่ช่วยออกมาวันนั้นนะ
เปรม: อืม ไม่เป็นไรก็เราพี่น้องกันนิเนาะ
วาด: ขอบคุณครับ ”
 
รอยยิ้มที่เขาได้เห็นครั้งนั้นเขาคิดว่าจะไม่ได้เห็นมันอีก จนกระทั่งวันนี้ ที่ตอนนี้คนข้างๆผมกำลังยิ้มออกมา ไม่รู้ว่าเปรมเผลอมองรอยยิ้มนั้นนานแค่ไหน จนต้องสลัดหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป แต่เปรมเองก็อดที่จะแซวน้องมันไม่ได้ พอแซวเสร็จมองเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวออกไปทันที
“เอ้า! คุณจะยืนยิ้มอีกนานไหม ฟันแห้งเหงือกแห้งหมดแล้วนะนั่นนะ โต๊ะคุณอยู่ทางนี่เอาของไปเก็บไปแล้วตามผมมา ”
“อ้าวเฮ้ย เดี๋ยวสิพี่ จะรีบไปไหนรอผมก่อน” วาดเองก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่รีบวางกระเป๋าแล้วก็รีบสาวเท้าตามคนพี่ไปประกอบกับทั้งเรียกทั้งเดินตามคนข้างหน้า โดยที่คนข้างหน้าไม่มีท่าทีที่จะหยุดเดินกลับเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก จนวาดต้องขมวดคิ้วรีบเดินตามไปจน
“โอ๊ะ! จะหยุดทำไมไม่บอก” วาดบ่นอุบอิบๆ จนคนข้างหน้าหันมายิ้มให้
“ถึงแล้ว”
“อะไร”
“ก็โรงอาหารไง อย่าบอกนะว่าคุณไม่หิว”เปรมพูดพร้อมกับก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง “นี่มันจะเที่ยงครึ่งแล้วนะ คุณไม่หิวเหรอ”
“เออ ผมยังไม่ค่อยหิวอะพี่ พี่กินเลย ”
“เฮ้ย นี่กินน้อยแบบนี้สิถึงได้ผอมขนาดนี้นิ ....กินเถอะทำงานมันต้องใช้สมอง ถ้าท้องไม่อิ่มสมองไม่ทำงานงานก็ไม่เดิน แล้วก็ยัง......”
“เออๆ กินก็ได้พี่...บ่นเป็นพ่ออยู่ได้” เป็นวาดเองที่เบรกเปรมเอาไว้ก่อนจะบ่นไปมากกว่านี้
“ดีมากคุณลูก งั้นคุณไปหาที่นั่งก่อนนะ เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวมาให้ คุณเอาอะไร”
“อืม ผมไม่รู้จะกินอะไรอ่ะพี่ เอาที่พี่คิดว่าอร่อยก็แล้วกัน” วาดพูดก่อนที่จะเดินไปหาโต๊ะนั่งซึ่งตอนนี้โรงอาหารเต็มไปด้วยพนังงานหลายๆแผนกมารวมกันอยู่ที่เดียว จนวาดหาที่ว่างไม่เจอ
 
 
จนกระทั่ง.....
“น้องๆหาที่นั่งอยู่เหรอจ๊ะ” มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นทางด้านหลังจึงทำให้วาดค่อยๆหันกลับไปตอบ
“เออ ใช่ครับ”
“เดี๋ยวก่อนนะ นี่ใช่น้องฝึกงานคนเมื่อเช้าใช่ป่ะ ที่มาถามทางพี่อ่ะ” วาดยืนนึกแป๊บนึงก่อนตอบ
“อ้อ ใช่ครับ แล้วพี่ประชาสัมพันธ์” หญิงสาวรุ่นพี่ยิ้มให้นิดหนึ่งแล้วเอ่ยตอบ
“พิมพ์จ๊ะ เรียกพี่พิมพ์ก็ได้”
“เอาะ ครับพี่พิมพ์ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ”
“จ๊ะ เช่นกัน เออแล้วนี่เรามากินข้าวคนเดียวเหรอ มีที่นั่งหรือยังไปนั่งกับพวกพี่ได้นะเวลานี้โต๊ะเต็มหาที่นั่งลำบาก”
“เออ คือ ผมมากับพี่เปรมอ่ะครับ พอดีพี่แกไปซื้อข้าว” “เอ้า มากับเปรมเหรอ ถ้าอย่างนั่นก็ดีเลย มาๆมานั่งกับพวกพี่มา” ยังไม่ทันที่วาดจะได้ปฏิเสธก็ถูกหญิงสาวจูงแขนเดินไปที่โต๊ะทันที ด้วยสายตาของเปรมที่คอยมองตามหลังวาดอยู่ตลอดว่าจะไปนั่งตรงไหนจึงเห็นว่าอีกคนไปนั่งกับพิมพ์เพื่อนร่วมงานของเขา จนเปรมเองก็อดที่จะยิ้มกับตัวเองไม่ได้ว่าวาดเองก็เข้ากับคนได้ง่าย
จน...
“เปรม วันนี้รับอะไรดีลูก” เป็นเสี่ยงของคุณน้าแม่ค้าเจ้าประจำของเขาทักขึ้น
“เออ เอา นี่กับนี่ สองจานครับ” ด้วยความที่เปรมเองก็ไม่รู้ว่าวาดชอบกินอะไรก็เลยสั่งอย่างที่ตัวเองชอบกินไปก่อน
 
เอาที่พี่คิดว่าอร่อยก็แล้วกัน
>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกคนค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนเลยนะคะที่หายไปนานมาก พอดีมีงานเข้า แต่ไม่ได้ลืมนะคะ คิคิ 
กลับมาอัพให้หนึ่งตอนก่อนนะคะ แฮๆ ทีแรกว่าจะไม่อัพ รออัพเดือนหน้าแต่พอเห็นว่ามีท่านผู้อ่านเพิ่มขึ้น ก็ดีใจค่ะ รอเจอกันเดือนหน้านะคะ
เอาะ! เดือนหน้าอาจจะมีฟิคเพิ่มอีกหนึ่งเรื่องนะคะ
ฝากกันด้วยนะคะ ^_^
เป็นมือใหม่หัดแต่ง คำบางคำ ประโยคบางประโยคอาจดูไม่smoothเท่าไร ฝากติชมด้วยนะคะ