แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

 

 

 

                       เวลาประมาณ 6 โมงเช้า ทั้งโทโมะและป๊อบปี้ยังไม่มีใครตื่น โทโมะนอนหลับอยู่ที่โซฟาส่วนป๊อบปี้ก็นั่งฟุบหลับข้างๆฟาง ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วมองไปรอบๆ ป๊อบปี้รู้สึกเหมือนร่างกายของฟางขยับเลยลุกขึ้นมอง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางทำไมว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางตื่นแล้ว 

 

 

 

 

 

โทโมะ: งั้นเดี๋ยวกูไปตามพยาบาลก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางยังเจ็บหรือปวดตรงไหนรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: .... 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กินน้ำมั้ย 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้หยิบแก้วน้ำแล้วยื่นหลอกให้ฟางแต่ฟางหันหน้าหนีไปทางอื่น  โทโมะกลับเข้ามาพร้อมกับพยาบาล จากนั้น พยาบาลก็ตรวจร่างกายฟางเพื่อเช็คอาการ เมื่อพยาบาลออกไปฟางก็เอาแต่เงียบและนอนนิ่งไม่สนใจใคร 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หิวมั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ..... 

 

 

 

 

ป๊อบ: กินน้ำหน่อยมั้ย 

 

 

 

 

            ฟางไม่ตอบและหันหน้าหนีอีกเหมือนเดิม โทโมะเลยขอแก้วน้ำจากป๊อบปี้และเป็นคนลองชวนฟางกินน้ำ ฟางก็ดูดน้ำที่โทโมะป้อน ทำให้ป๊อบปี้หน้าเศร้าขึ้นมา 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางหิวมั้ย 

 

 

 

 

 

            ฟางไม่ตอบแต่ส่ายหัวให้โทโมะ จู่ๆฟางก็รู้สึกพะอืดพะอมตะอาเจียน ป๊อบปี้รีบไปหาถึงมาให้และคอยลูบหลังให้ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ดีขึ้นมั้ย 

 

 

 

 

 

                ฟางขยับตัวให้ออกจากมือของป๊อบปี้ และหันไปทางโทโมะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางอยากเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวพี่พาไป

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ พาฟางไปหน่อย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค ค่อยๆเดินนะ 

 

 

 

 

 

 

                   เมื่อฟาง ออกมาจากห้องน้ำ ป๊อบปี้ยืนรอจะคอยประคองแต่ฟางขยับตัวออก โทโมะเลยเดินเข้ามาประคองพาฟางไปที่เตียง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางขอโทรศัพท์หน่อย

 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้ 

 

 

 

 

 

               เมื่อโทโมะยื่นโทรศัพท์ให้ฟาง ฟางก็เอามาพิมข้อความบอกโทโมะว่า "ฟางไม่อยากเห็นหน้าเค้า ช่วยเอาเค้าออกไปจากห้องที" จากนั้นฟางก็ยื่นให้โทโมะ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ป๊อบปี้ โทโมะอ่านแล้วมองหน้าป๊อบปี้ ก่อนจะเดินมาใกล้ๆป๊อบปี้แล้วบอก จากนั้นป๊อบปี้ก็ออกมานั่งหน้าห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง ทำไมไม่คุยกับไอป๊อบล่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่มีอะไรจะคุย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ป๊อบมันเป็นห่วงฟางกับลูกมากนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่าพูดถึงเค้าได้มั้ย ฟางไม่อยากฟัง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ ฟางขอให้พี่ช่วยอะไรฟางหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อะไรเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ช่วยกลับบ้านไปเอาซองที่ใส่ใบหย่า มาให้ฟางหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้ เดี๋ยวพี่กลับบ้านไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวพี่จะเอามาให้นะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางจะเอาอะไรอีกมั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: โทรศัพท์ฟาง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค เดี๋ยวพี่รีบไปรีบกลับนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยว อย่าให้เค้าเข้ามานะ ฟางไม่อยากเห็นหน้าเค้า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเถอะ เดี๋ยวกูกลับบ้านไปอาบน้ำก่อน

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางจะให้กูเข้าไปเหรอว่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่อ่ะ ฟางห้ามมึงเข้าไป แล้วก็บอกกูว่า ไม่อยากเห็นหน้ามึงแต่เข้าไปเถอะ พยายามอยู่เงียบๆอย่าให้ฟางรู้ กูไปนะ มีไรก็โทรมานะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม

 

 

 

 

 

 

 

                   เมื่อโทโมะเดินออกไป ป๊อบปี้ก็ค่อยๆเปิดประตูเข้ามาเห็นฟางกำลังนอนหันหลังอยู่ป๊อบเลยเดินไปนั่งที่โซฟา และไม่นานฟางก็พลิกตัวกลับมาเห็นป๊อบปี้ฟางก็รีบพลิกตัวกลับไป ป๊อบปี้เลยเดินมาพูดด้านหลังฟาง

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางคงไม่อยากเห็นหน้าพี่ ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องหันมามองหน้าพี่ก็ได้ พี่แค่อยากให้ฟาง ฟังในสิ่งที่พี่จะพูด สิ่งแรกที่พี่จะพูดกับฟาง คือ พี่ขอโทษ  ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่เอาแต่ว่าฟาง ไม่เคยฟังไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ฟางพูดเลย ขอโทษที่ทำไม่ดีกับฟางตั้งหลายอย่าง ขอ....

 

 

 

 

 

 

             จู่ๆฟางก็กดปุ่มเรียกพยาบาล 

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: มีอะไรรึเปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือดิชั้นต้องการพักผ่อน แล้วก็อยากอยู่เงียบๆคนเดียว คุณพยาบาลช่วยพาเค้าออกไปหน่อยนะค่ะ  

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: คุณค่ะ ออกไปรอด้านเถอะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สิ่งที่พี่พูดออกไป มันมาจากใจพี่จริงๆนะ พี่ขอโทษ 

 

 

 

 

 

              เมื่อพูดจบป๊อบปี้ก็เดินออกไปพร้อมกับพยาบาล ป๊อบปี้ออกมานั่งหน้าห้องเหมือนเดิม