แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

 

                              ตลอดเวลาที่ฟางนอนอยู่ห้องพักฟื้น ป๊อบปี้ก็นั่งเฝ้าฟางตลอดเวลาไม่ยอมไปไหน จนกระทั่งช่วงดึกป๊อบปี้ก็ไม่ยอมกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูจะรอจนกว่าฟางจะฟื้น 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หมอบอกว่า ฟางน่าจะตื่นอีกทีก็ตอนเช้า มึงกลับไปอาบน้ำก่อนเถอะ เลือดยังเต็มเสื้ออยู่เลย 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ 

 

 

 

 

 

แก้ว: กลับบ้านก่อนเถอะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: พ่อเห็นด้วยกับโทโมะน่ะ กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่เห็นด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ได้ครับ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยวผมอยู่เฝ้าฟางเองครับ

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้างั้นเดี๋ยวคุณอากลับกับแก้วกับแม่นะค่ะ

 

 

 

แม่ฟาง: จ้ะ ถ้ามีอะไรรีบโทรหาแม่นะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับแม่ 

 

 

 

 

 

 

                          เมื่อทุกคนกลับมาที่บ้านป๊อบปี้ก็รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และตอนที่ป๊อบปี้ ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนนั้น เค้าก็เอาแต่มองรอยเลือดบนเสื้อ และนึกถึงสิ่งที่เคยทำไว้กับฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พ่อขอโทษนะลูกที่พ่อ เคยไม่อยากให้ลูกเกิดมา พ่อขอโทษ...อึก...แต่ต่อจากนี้ไปพ่อสัญญานะว่าพ่อจะดูแลลูกกับแม่ให้ดีที่สุด พ่อสัญญา 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ป๊อบปี้เก็บของใช้เสื้อผ้าใส่กระเป๋าและขับรถไปโรงพยาบาลทันที 

 

 

 

 

 

                        ณ โรงพยาบาลเวลาประมาณ เที่ยงคืน 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวนึกว่าพยาบาล

 

 

 

 

 

ป๊อบ: นอนต่อเถอะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอว่า ฟางคงตื่นช่วงเช้า 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูไม่อยากห่างจากฟางกับลูกอ่ะ กูยังเป็นห่วงฟางกับลูก 

 

 

 

 

โทโมะ: กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟัง หลายเรื่องเลย

 

 

 

 

ป๊อบ: เรื่องอะไรว่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: เรื่องฟาง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไม

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงรู้ใช่มั้ยว่าฟางรู้สึกยังไงกับมึง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางชอบมึงมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียน ฟางไม่เคยรักใคร นอกจากมึง กูพยายามห้าม พยายามบอกเตือน ทำทุกทางแล้วไม่ให้ฟางไปรักมึง แต่ฟางก็ยังรักมึง ทั้งๆที่มึงไม่เคยรักฟางเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูขอโทษ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คนที่มึงควรขอโทษไม่ใช่กูหรอก กูขออะไรมึงหน่อยได้มั้ยว่ะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ได้

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปหมดแล้วนะ กูอยากให้มึงเปิดใจให้ฟางได้มั้ยว่ะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มึงไม่ขอ กูก็จะทำมันอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

                     พูดจบป๊อบปี้ก็จับมือฟางแล้วมองหน้าฟาง โทโมะนั่งมองป๊อบปี้ สลับกับมองหน้าฟาง ก่อนจะยิ้มให้ทั้งคู่