แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

 

                    

                        เช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ:  คิดกันไว้รึยัง ว่าจะไปฮันนีมูนกันที่ไหน 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่ว่างครับ 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ไม่ต้องกังวลหรอกเรื่องงานให้แก้วช่วยไปก่อนก็ได้ พ่อฟังแม่แกเพ้อถึงหลานทุกคืนเลย

 

 

 

 

ป๊อบ: เพ้อถึงหลาน 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ก็แม่อยากมีหลานเร็วๆ แม่กับพ่อกับอายุเยอะแล้วนะ อยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้ว 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อย่ารอของผมเลยครับ เพราะมันอาจจะไม่มี ผมว่ารอของแก้วกับโทโมะดีกว่า ผมอิ่มแล้วไปทำงานก่อนนะครับ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ทำไมพูดแบบนี้เนี้ย !!

 

 

 

 

                 เมื่อป๊อบปี้ลุกขึ้นฟางก็รีบลุกตามมาทันที

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขึ้นมาทำไม ลงไป

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ลง ฟางจะไปด้วย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง !!

 

 

 

 

ฟาง: ฟางจะไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

                        ระหว่างที่ป๊อบปี้ขับรถอยู่ฟางก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบไม่อยากมีลูกเหรอ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อยาก...แต่ไม่อยากมีกับฟาง

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ฟางอยากมีนะ อยากมีมากเลย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่พี่ไม่อยากมีกับฟางไง เข้าใจมั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วถ้าวันนึงฟางท้องล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอาเด็กออกมั้ง 

 

 

 

 

ฟาง: ใจร้ายจังเลย (พูดไปฝืนยิ้มไป)

 

 

 

 

ป๊อบ: เลิกถามซะทีนะ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ ที่ฟางจะท้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

                   ทุกสิ่งที่ป๊อบปี้ตอบฟางมาทำให้ฟางเสียใจมาก ฟางนั่งนิ่งตลอดทางจนถึงที่ทำงานของป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบ

 

 

 

 

ป๊อบ: พิม เป็นอะไรร้องไห้ทำไม 

 

 

 

พิม: เมื่อคืนมีคนจะมาทำร้ายพิม 

 

 

 

ป๊อบ: ใคร 

 

 

 

 

พิม: พิมไม่รู้ แต่ (หันไปมองหน้าฟาง)

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่อะไรพิม 

 

 

 

 

พิม: พิมอัดเสียงมันเอาไว้ได้ 

 

 

 

                    พิมเปิดคลิปเสียงให้ป๊อบปี้ฟัง "ใครจ้างพวกแกมา" "คนที่เค้าไม่อยากให้แกไปยุ่งกับสามีเค้าไงล่ะ จำไว้นะอย่ายุ่งกับสามีคุณฟางอีก ไม่งั้นแกตายแน่"

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง!!! (ป๊อบปี้หันกลับมามองฟาง)

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่รู้เรื่องนะ ฟางไม่รู้นะ 

 

 

 

 

พิม: อย่าถึงขั้นให้ตายเลยนะค่ะน้องฟาง พี่รู้ว่าน้องฟางเกลียดพี่ แต่พี่กับป๊อบเรารักกันจริงๆ น้องฟางเห็นใจพี่บ้างเถอะ

 

 

 

 

ฟาง: พูดเองเออเองทั้งนั้น ชั้นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คนในคลิปชั้นก็ไม่ได้จ้าง ถึงชั้นจะเกลียดเธอแต่ชั้นก็ไม่ได้เลวขนาดจ้างให้ใครไปฆ่าเธอหรอกนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พอได้แล้ว !!!! ฟางไปเลยนะ จะไปไหนก็ไป !! 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่ผิด ฟางไม่ไป !!! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พิมเราไปแจ้งความกัน

 

 

 

 

พิม: แจ้งความ

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ แจ้งความ

 

 

 

 

พิม: แต่ 

 

 

 

 

ฟาง: ไปเลย แจ้งความเลย ฟางก็อยากให้แจ้ง แล้วรีบๆหาเสียงคนในคลิปมาด้วยนะ 

 

 

 

 

 

พิม: พิมไม่อยากให้เป็นเรื่องให้มันจบๆไปเถอะป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่พิม 

 

 

 

 

 

 

พิม: วันนี้พิมขออยู่กับป๊อบนะ 

 

 

 

 

 

                           ฟางเดินออกไปจากป๊อบปี้กับพิม แล้วเรียกแท็กซี่กลับไปบ้าน หลังจากเลิกงานป๊อบปี้ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนพิม และดื่มเป็นเพื่อนพิม เมื่อกลับมาถึงบ้านและเข้าไปในห้องไฟก็ปิดสนิท ป๊อบปี้เปิดไฟ ทำให้ฟางรู้สึกตัวแล้วหันไปดูนาฬิกา

 

 

 

 

 

ฟาง: ตี 2

 

 

 

 

                      ป๊อบปี้เดินเซๆแล้วล้มตัวลงนอนที่โซฟา 

 

 

 

ฟาง: ทำไมเมาอย่างนี้เนี้ย 

 

 

 

                         ฟางพยุงป๊อบปี้ให้นั่งแต่ป๊อบปี้ไม่มีสติเลย ฟางพยายามจะพาป๊อบปี้ไปนอนที่เตียง แต่ก็ต้องล้มลงไปทับกันที่โซฟา 

 

 

 

ฟาง: ลุกขึ้นก่อนได้มั้ย 

 

 

 

ป๊อบ: ฮื้อออ พิม 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่ใช่พิม !!

 

 

 

 

                    ป๊อบปี้เห็นภาพตรงหน้าเป็นพิม ป๊อบปี้ดึงฟางเข้ามาจูบ ฟางดิ้นอยู่สักพักจากนั้นก็ปล่อยให้ทุกอย่างมันเลยตามเลย