(Fic One piece) Love Danger [ law x nami ]

     
“ อ๊ะ นะ-นายทำแบบนี้ทำไมลูฟี่” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นกลัว
“ เอาน่าอยู่นิ่งๆซี่นามิ”
“ แต่ ฉันกลัวนะ หยุดเถอะขอร้องละ อ๊า”
“ เอาน่าไม่เจ็บหรอกสนุกจะตาย อยู่นิ่งๆนะ”
“ ลูฟี่ อย่า อ๊า อ๊า”
 
(Law part )
อีกด้านหนึ่ง ผู้ชายนามว่า ทราฟาลก้าลอว์ นั้นได้ถูก พ่อกุ๊กแห่งกลุ่มโจรสลัดให้มาตามลูฟี่ไปกินข้าวได้แล้ว
‘ นี่โทราโอะไปตามลูฟี่มากินข้าวทีดิ’
ละตอนนี้ เขานั้นก็เดินหาจนทั่วเรือแล้วก็ไม่พบผู้ชายสวมหมวกฟางที่เขาตามหา ยกเว้นแต่ห้องพักของสุภาพสตรีเขานั้นมีความลังเลใจว่าจะเข้าไปในห้องนั้นดีไหมถ้าเกิดเค้าไป ละเค้าเห็น คุณผู้หญิงกำลังอาบน้ำล่ะ หรือคุณโรบินกำลังทำกิจอยู่ เขาไม่โดนหาว่าโรคจิตรึไง คิดสิ ลอว์ จะเข้าไปหาหรือเดินกลับไปหาพ่อกุ๊กนั่นละบอก ไม่รู้ว่า หมวกฟางอยู่ไหน
ทางใหนดี ? ละเขาก็ตัดสินใจจะเดินกลับไปที่ห้องอาหารแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็ได้ยินเสียง
“ อ๊า “ 
“  เสียงอะไรน่ะ” ผมคิดในใจ เสียงมันคล้ายๆ ผู้หญิงแฮะ
“ อ๊ะ นะ-นายทำแบบนี้ทำไมลูฟี่” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นกลัว เสียงนี้คุ้น ๆ แต่เอ๊ะ หมวกฟางอยู่ในห้องพักผู้หญิง ?
 
“ เอาน่าอยู่นิ่งๆซี่นามิ” นามิ ถึงว่าทำไมเสียงคุ้นๆ ก็คุณผู้หญิงนี่เอง แต่ทำไรกันนะ
“ แต่ ฉันกลัวนะ หยุดเถอะขอร้องละ อ๊า” เห้ยยเดี๋ยว ทำไมมีการร้องเสียงหลงออกมาล่ะ !!!
“ เอาน่าไม่เจ็บหรอกสนุกจะตาย อยู่นิ่งๆนะ”  สนุกหรอ ? ไม่เจ็บหรอ ทำบ้าอะไรกันฟะ ณตอนนี้ จิตใจละสมองของกระผมนั้นได้ฟุ้งซ่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ ลูฟี่ อย่า อ๊า อ๊า” เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ ไอหมวกฟาง แกทำบ้าอะไรของแก ผลั้ววว!!!!”
สติผมขาดสะบั้นนับตั้งแต่ผมได้ยินเสียงของหญิงสาวผมส้มร้อง อ๊า ด้วยความเจ็บปวดละทรมาน
( END )
“ โอ้ย โอ้ย เจ็บๆ เบาๆมือหน่อยเซ่ ช้อปเปอร์ “ เสียงร้องของหมวกฟางนั้นแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างมากที่ตาข้างขวาของตัวเอง
“  ฉันก็ทำเบาแล้วน้า” ช้อบเปอร์ พูดขึ้นขณะกำลังประคบน้ำแข็งให้กับกัปตันของตน
“ หึ๊ สมน้ำหน้า แบร่:P”  
“ หน็อยย นามิ ก็เพราะเธอนั้นล่ะ ถ้าเธอไม่ร้องก็ไม่มีใครรู้หรอกเชอะ”
“ อ่าวโทษฉันได้ไงละลูฟี่ ก็ฉันบอกให้นายหยุดนายไม่หยุดนี้ ชิ”
“ ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นหรอครับคุณนามิทำไมลูฟี่ถึงโดนโทราโอะชกซะบวมเป่งขนาดนั้น”
“ คือแบบนี้นะซันจิ”
(ย้อนความ)
ปั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ ไอหมวกฟาง แกทำบ้าอะไรของแก ผลั้ววว!!!!”
สติผมขาดสะบั้นนับตั้งแต่ผมได้ยินเสียงของหญิงสาวผมส้มร้อง อ๊า ด้วยความเจ็บปวดละทรมาน
“ ว๊าย “
“  พลั่วว พลั่ก ปลั๊กก ผลั้วว!!!” หลายๆมัดติดต่อกันไม่ยั้ง
จนกระทั่ง
“ ลอว์ ๆ พอได้แล้ว ลูฟี่สลบเหมือดไปแล้วนั่น”
“ ไม่พอ ก็หมอนั่นมันทำ @*()*()* กับเธอใช่มั้ย!”
“ โอ้ยจะบ้าเหรอ!?”
“ หมายความว่าไงก็ฉันได้ยินเสียงเธอร้อง!”
“ ก็ ที่ฉันร้องก็เพราะ ลูฟี่น่ะสิ ได้ของเล่นมาจากโนจิโกะ ที่แว๊กซ์ขนน่ะ หมอนั่นลองกะตัวเองแล้วสนุกก็ลองเอามาลองใช้กับฉันน่ะซี่!! เข้าใจหรือยัง”
“ !!! “ เพล้งง หมอเย็บหน้าเองไม่ได้ซะด้วยสินะ
( กลับมาปัจจุบัน)
“ เรื่องก็เป็นแบบนี้ล่ะ”
“ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ขอโทษเด็ดขาด” หมอหนุ่มพูดขึ้นทันทีหลังจากที่หญิงสาวเล่าจบ
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ “ เสียงของทุกคนบนเรือได้หัวเราะกันอย่างสนุกสนานบางคนถึงกับท้องแข็งเลยทีเดียวโดยเฉพาะ ซันจิที่หัวเราะและสมน้ำหน้ากัปตันของตัวเองมากที่สุด
“ ฮ่า ๆๆๆๆ โอ้ยลูฟี่สมควรแล้วล่ะ ถึงไม่ใช่โทราโอะเป็นฉันได้ยินแบบนั้น อย่าว่าแต่อัดนายจนน่วมเลย แกไม่รอดแน่ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ “
“ หน๊อยยซันจินามิ ช่วยเก๊าด้วยย”
“ เรื่องสิ นายทำตัวเอง หึ๊!”
“ 555555555555555 “ละในห้องอาหารก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
 
หลังจากที่นามิบอกลูฟี่เสร็จ เธอก็เดินมาที่โถงกลางแจ้งของเรือเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ละดูสภาพอากาศ
“  ทำไมเดินออกมาข้างนอกล่ะคุณผู้หญิง”
“ อ่าว ลอว์หรอกเหรอก็เดินมาดูอากาศน่ะแล้วก็ข้างในมันอ้าวๆด้วยเลยอยากออกมารับลม”
“ เหรอ ว่าแต่เธอกับลูฟี่ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย”
“ แหงสิ อย่างลูฟี่น่ะเหรอจะคิดเรื่องพรรค์นี้น่ะ ไม่มีทางหรอก”
“ หึ”
“ แต่ก็ขอบคุณนะลอว์ที่เข้ามาช่วยฉัน”
“ ฉันเปล่าช่วยเธอ คุณผู้หญิง อย่าหลงตัวเอง” ลอว์ไม่พูดเปล่าแต่หันหลังให้กับหญิงสาวเพื่อปกปิดความเขินอาย
“ อ่าวหรอกเหรอ แต่ก็ขอบคุณอยู่ดี ฮี่ๆ”
“ เพ้อเจ้อน่า ละก็เลิกยิ้มแบบนั้นซะ มันน่ากลัว”
“ หน็อยยย น่ากลัวเหรออ !!”
และแล้ว นามิกับลอว์ ก็ได้ทะเลาะกันอีกจนได้ จะคุยกันดีดีสัก นาทีจะได้มั้ยเนี่ย
หมับ   ! ลอว์คว้ามือนามิทันทีที่นามิทุบอกเขาไม่ยั้งเลยนี่สิ
“ ฉันเจ็บนะคุณผู้หญิง”
“ สมน้ำหน้า ปล่อยมือฉันนะ”
“ ไม่ปล่อย ถ้าปล่อยเธอก็ตีฉันอีกน่ะสิ”
“ไม่ตีแล้ว”
“ ก็ไม่ปล่อยอะ จะทำไม”
“ นายกวนประสาทฉันเหรอ ลอว์ !”
“ ฉันเปล่ากวนประสาทนิ่”
“ ก็เห็นๆอยู่ว่านายกวนประสาทฉัน”
ลอว์เงียบไปพักนึง ด้วยแววตาที่มีแต่ความสงสัยบางสิ่งบางอย่างจนทำให้เค้าตัดสินใจที่จะถามเธอตรงๆ
“ เธอ กับหมวกฟางเป็นอะไรกันหรอ”
“ หือ ก็เพื่อนน่ะสิ”
“ แน่ใจนะว่าเพื่อน”
“ แน่ใจสิยะ”
“ อืม”
“ทำไมถึงถามล่ะ”
“ ก็แค่อยากรู้ เห็นเป็นห่วงเป็นใยกันดี”
“ สำหรับฉันลูฟี่เหมือนน้องชายคนนึงน่ะ หมอนั่นไม่เหลือใครแล้ว ถึงฉันกับหมอนั่นจะอายุเท่ากัน แต่หมอนั่นก็ทำให้ฉันคิดเสมอว่าเป็นน้องชายที่ต้องดูแล เป็นครอบครัวที่สำคัญ จริงๆคนในกลุ่มก็คือครอบครัวที่สำคัญที่สุดทุกคนแหละ แต่กับหมอนั่น มันน่าห่วงที่สุดยังไงล่ะ”
“ เหรอ”
“ ก็เออสิยะ มีไรอีกมั้ย ฉันหิวแล้ว”
“ ไม่มีแล้วครับคุณผู้หญิง หิวก็ไปกินสิครับ”
ละเธอก็เดินไปโดยที่ไม่หันกลับมามองชายหนุ่มที่คุยกันเมื่อกี้เลย ถ้าเธอหันกลับมามองสักหน่อยอาจจะเห็นความจริงของหมอหนุ่มคนนี้ก็ได้ว่ารู้สึกยังไง เพราะตอนนี้เค้า ยิ้ม อย่างมีความสุขยิ้มโดยที่ไม่เก็บกลั้นความรู้สึกอีกแล้ว
“ ถ้างั้นฉันก็มีโอกาสใช่มั้ยคุณผู้หญิง” เขาพูดกับตัวเองละเดินตามหญิงสาวเข้าครัวไป
“ หึหึ ให้ตายสิคุณหมอ จะปากตรงกับใจหน่อยก็ไม่ได้นะ “ โรบินพูดติดท้ายก่อนจะเดินเข้าไปสมทบกับเพื่อนในห้องอาหาร