(Fic One piece) Love Danger [ law x nami ]

“ นามิ๊ ขอตังหน่อยดิ อยากกินเนื้อ ๆ !!“ ลูฟี่วิ่งตรงดิ่งมาหาฉันเพื่อขอตังไปกินเนิ้อ . . .
 
“ ไม่ให้ นายก็พึ่งขอฉันไปเมื่อวานนะหนี้ฉันนายยังหามาจ่ายฉันไม่ได้เลยจะเอาอีกรึไง ! โป๊ก “
 
“ โอ้ย เจ็บนะ ยัยปีศาจจจ! “ ละลูฟี่ก็วิ่งหนีไปหาซันจิให้ทำอาหารให้เขากิน . . .
เหลือเชื่อเขาเลยหมอนี้ทั้งๆที่พึ่งกินไปแท้ ๆ  ทุกคนคงจะแปลกใจใช่มั้ยว่าคนอย่างฉันจะให้เงินลูฟี่ไปง่ายๆน่ะ ก็นะ
‘ ฉันขอโทษนะทุกคนที่ทำให้เจ็บตัว อย่างน้อยก็ขอให้มีอะไรที่ทำให้เธอไถ่โทษให้ทุกคนได้ เพราะถ้าเธอไม่ชะล่าใจพักผ่อนเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆของเธอ ‘
นี่คือสิ่งที่นามิคิดในใจ เพราะถ้าเธอพูดต่อหน้าคงไม่มีใครรับคำขอโทษของเธอเป็นแน่แท้
แต่ก่อนหน้านั้น เราต้องไปจัดการบางเรื่องก่อนที่จะออกเดินทางเกาะต่อไปแหละนะ
เธอเดินมาถึงที่พักพิงของกลุ่มฮาร์ท เพื่อมาพูดขอบคุณกับ ทราฟาลก้า ลอว์ ผู้ช่วยเหลือชีวิตเธอให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
‘ อื้อ  อื้อ ที่ นี่ ที่ ไหน อะ ‘
 
‘ นามิ เธอฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า ‘ โรบิน
 
‘ ตื่นแล้วหรอยัยแม่มด ‘
 
‘ คุณนามิฟื้นนแล้วว ฮือ T^T เห้ยไอหัวสาหร่ายแกว่าใครเป็นแม่มดห๊ะ !!! ‘
 
‘ เธอไม่เป็นไรนะ นามิ ‘  ลูฟี่ไม่พูดเปล่า เขาเข้ามาใกล้ๆฉันละลูบหัวอย่างเป็นห่วงและเอ็นดูในคราวเดียวกัน
‘ อื้อ  แค่รู้สึกเวียนหัวหน่อย ๆ น่ะ ‘
‘ งั้นก็ดีแล้ว ต้องขอบคุณ โทราโอะ สินะ ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ‘
 
‘ โทราโอะ ? ทราฟาลก้าหรอ ‘
 
‘ อื้อ ใช่ เขาช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ ‘
 
กลับมา ปัจจุบัน  . . . .
นามิได้แต่พึ่มพำกับตัวเองหน้าที่พักของกลุ่มฮาร์ท ‘เข้าไม่เข้า เข้าไม่เข้า เข้าไม่เข้า’ เป็นเวลาหลายนาที จนมีคำเปิดประตูละเจอเธอเลย .
“ อ้าว คุณนามิ มาทำอะไรที่นี่ครับ ‘ เบโปะ ลูกสมุน (ลูกเรือของทราฟาลก้า) ได้เอ่ย
“ เอ่อคือ  โทรา- ทราฟาลก้าอยู่มั้ย ? “
“ กัปตันไม่อยู่ครับ ไปทำงานที่ โรงพยาบาล อีกสักพักคงกลับ คุณนามิมีอะไรรึเปล่าครับ “
“ อ่อ  แค่จะมาบอกขอบคุณเฉยๆ ไม่มีไรหรอก งั้นฉันไปนะ “
“ ไม่รอกัปตันหรอครับ “
 
“ ไม่ล่ะ ละก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่าฉันมานะ ลาล่ะ “ แล้วเธอก็วิ่งไปอย่างเร็วเธอวิ่งมาถึงทางใต้ของเกาะเพราะตั้งแต่ที่เธอฟื้นมาเธอก็สำรวจเกาะทันทีว่ามีอะไรน่าสนใจบ้างจนเธอเจอสถานที่หนึ่ง เป็นเนินภูเขาสูงชันไม่มากแต่พอที่จะทำให้คนขึ้นมาเห็นวิวทิวทัศน์ได้ทั้งเมือง  มีต้นไม้สูงใหญ่ปลูกอยุ่บนเนินให้ความร่มเย็นให้กับเนินนี้เธอจึงนั่งลงใต้ต้นไม้ ละพิงรับลมเย็นๆให้จนเผลอหลับไป
 
[ Law part ]
ผมที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลนั้นก็ได้มสายโทรเข้า ‘ เบโปะ ‘
‘ มีอะไร ‘
‘ กัปตันครับเมื่อกี้คุณนามิมาหา’
‘ มาหา ? ‘
‘ครับ เห็นบอกว่าจะมาบอกขอบคุณนี่ล่ะครับแต่ไม่ให้ผมบอกกัปตัน’
‘ แล้วนายมาบอกฉันทำไม’
‘ เผื่อกัปตันอยากไปหานะครับ’
‘เบโปะ!!’
‘ วางละครับ. ตู๊ดดด’
หลังจากที่ผมได้ยินว่าเธอมาหาผมก็รีบเคลียร์งานที่ยังเหลือให้เสร็จเพื่อออกไปตามหาเธอ เพราะสงสัยหรอกว่าเธอมาขอบคุณเรื่องอะไรทำไม และเขาก็ทำงานเสร็จในเวลาเพียงแค่ 30 นาทีละเค้าก็ออกจากโรงพยาบาลทันทีไปหาเธอที่ซันนี่ก็พบว่า ‘ นามิยังไม่กลับ ‘ แล้วยัยแมวขโมยนั่นไปอยู่ไหนกันนะ ผมหัวเสียเมื่อเธอยังไม่กลับซันนี่เพราะตั้งแต่ที่เธอไปหาผมมันก็กินเวลาไปเกือบ 2 ชม. แล้ว ยัยนั่นไปเถลไถลที่ไหนกันนะ ผมตามหาเธอทั่วเกาะ จนมาถึงเนินเขาทางทิศใต้ก็พบว่า
เธอหลับพิงต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ผมจึ่งค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอละนั่งลงข้างๆ อย่างเงียบที่สุด หลังจากนั้นไม่นานนักเธอก็เริ่มเอนเอียง หัวค่อยๆ เอนมาทางผม ละไม่นานก็เอนไปอีกฝั่ง ผมเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะจับตัวเธอมานอนบนตัวของผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ กลิ่นของเธอ กลิ่นส้มที่แสนหอมหวาน ทำให้ผมเคลิ้ม จนผมเผลอ หอมหัวเธอเป็นเวลานาน จนผมตั้งสติได้ว่า ‘ผมทำอะไรลงไปนะ ‘
และคำบางคำที่ผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีที่ผมได้กลิ่นส้มที่น่าโหยหานี้
 
“ คิดถึงนะ นามิ“
 
[ END ]
 
และใช้เวลาไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมาหลังจากหลับเต็มอิ่มได้ที่แล้ว เธอลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่า
 
“ !!! “
 
“ ทำไมนายมาอยู่นี่ ลอว์ ! “
ผู้ชายผมเงินที่เป็นที่นอนให้เธอพิงก็สลึมสลึมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของ ผู้หญิงคนนึง
 
“ อ่าว ตื่นละเหรอคุณผู้หญิง “
 
“ นายมาอยู่นี่ได้ไง แล้วทำไมฉันถึงไปนนะ .. นอนบนตัวนายแบบนั้น”
“ ฉันก็มาหาเธอสิ ถามแปลกๆ “
“ มาหา ?”
“ เบโปะบอกว่าเธอมาหาฉัน “
“ แล้วนายจะตามหาฉันทำไม “
“ ก็เธอมาหาฉัน “
“ เอ๊ะ นายอย่าตอบกวนสิ !”
“ ป่าว ก็เธอมาหาฉัน ฉันก็เลยมาหาเธอว่าเธอมาหาฉันทำไม “
“ อะ- อะคะ-คือ ป่าว ไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ!
“ อ่าว ถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอมาหาฉันทำไม “
“ ไม่มีก็ไม่มีซี่ กลับล่ะ !!!”
แล้วเธอก็หันหลังทันที่ที่พูดว่ากลับล่ะ โดยที่ “ ขอบคุณนะ “ เสียงเบาจนอาจทำให้คนด้านหลังไม่ได้ยินละเธอก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงทันที
“ ขอบคุณนะเหรอ คุณผู้หญิง “ แต่หาไม่ลอว์นั้นได้ยินชัดเจน ละทำให้เค้ามีความสุขที่ได้ยินมัน เขาอมยิ้มอยู่คนเดียวเป็นเวลานานและคิดในใจว่า ‘ ผู้หญิงคนนี้ก็มีมุมเขินแบบนี้เหมือนชาวบ้านเขาเป็นเหมือนกันแฮะนึกว่าคิดแต่เรื่องเงิน’
 
และก็มีบางอย่างให้เค้าหลุดออกจากภวังค์อันแสนหวานเช่นนี้
“ กัปต้านนนนนนนนนนนนนนน !”
“ อะไรเพนกวิน ชาจิ “
“อยู่นี่นี่เองครับ !! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว !!!!”
“ เรื่องอะไร “
“อ่านนี่สิครับ !” ชาจิได้ส่งหนังสือพิมพ์ให้เขาอ่าน พอเขาเห็นเช่นนั้นพึงกับขมวดคิ้ว
 
            ‘ ไปทำอะไรมาจนงานเข้าขนาดนี้นะ คุณผู้หญิง ‘
 
 
อีกด้านทางฝั่งลูฟี่หลังจากที่นามิกลับมาพอดีทุกคนบนเรือทำหน้าเครียดทุกคนจนนามิ เกิดสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงทำหน้าแบบนั้นกันนะ
 
“ นามิ ดูนี่ “ ลูฟี่เป็นคนเปิดฉากพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน เขาคิดว่าถ้าเงียบหรือไม่พูดสักวันนามิก็รู้อยู่ดี
“ อะไรอะ “
 
“ อ่านสิ “ โซโลพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและกังวลไม่น้อยไปกว่าลูฟี่และทุกคน
ฉันเห็นดังนั้นจึงหยิบหนังสือพิมพ์จากมือลูฟี่มาอ่าน ซึ่งปรากฏว่า
 
ข่าวด่วน ประกาศหาตัว !  ผู้หญิงเรือนผมสีส้ม ชื่อ นามิ
หากท่านใดพบเห็นละแจ้งเรื่องมาทางเราเรามีรางวัลตอบแทนอย่างาม
                      อารอง
ปล. อย่าคิดหนีนะสาวน้อย ทุกคนบนเกาะรอเธออยู่
หลังจากที่นามิอ่านจบเธอถึงกับหน้าซีดขึ้นมาทันทีเพราะในภาพที่อยู่ใรใบประกาศหาตัวนั้นถ้าไม่สังเกตดีดีจะไม่เห็นเลยว่า ข้างหลังของอารองนั้น !! มี โนจิโกะถูกมัดมือขึ้นไว้ !! “ โนจิโกะ   . . .  .  อารองง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”