(Fic One piece) Love Danger [ law x nami ]

“ นามิ๊ ขอตังหน่อยดิ อยากกินเนื้อ ๆ !!“ ลูฟี่วิ่งตรงดิ่งมาหาฉันเพื่อขอตังไปกินเนิ้อ . . .

“ ไม่ให้ นายก็พึ่งขอฉันไปเมื่อวานนะหนี้ฉันนายยังหามาจ่ายฉันไม่ได้เลยจะเอาอีกรึไง ! โป๊ก “

“ โอ้ย เจ็บนะ ยัยปีศาจจจ! “ ละลูฟี่ก็วิ่งหนีไปหาซันจิให้ทำอาหารให้เขากิน . . .

เหลือเชื่อเขาเลยหมอนี้ทั้งๆที่พึ่งกินไปแท้ ๆ  ทุกคนคงจะแปลกใจใช่มั้ยว่าคนอย่างฉันจะให้เงินลูฟี่ไปง่ายๆน่ะ ก็นะ

‘ ฉันขอโทษนะทุกคนที่ทำให้เจ็บตัว อย่างน้อยก็ขอให้มีอะไรที่ทำให้เธอไถ่โทษให้ทุกคนได้ เพราะถ้าเธอไม่ชะล่าใจพักผ่อนเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆของเธอ ‘

นี่คือสิ่งที่นามิคิดในใจ เพราะถ้าเธอพูดต่อหน้าคงไม่มีใครรับคำขอโทษของเธอเป็นแน่แท้

แต่ก่อนหน้านั้น เราต้องไปจัดการบางเรื่องก่อนที่จะออกเดินทางเกาะต่อไปแหละนะ

เธอเดินมาถึงที่พักพิงของกลุ่มฮาร์ท เพื่อมาพูดขอบคุณกับ ทราฟาลก้า ลอว์ ผู้ช่วยเหลือชีวิตเธอให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

‘ อื้อ  อื้อ ที่ นี่ ที่ ไหน อะ ‘

‘ นามิ เธอฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า ‘ โรบิน

‘ ตื่นแล้วหรอยัยแม่มด ‘

‘ คุณนามิฟื้นนแล้วว ฮือ T^T เห้ยไอหัวสาหร่ายแกว่าใครเป็นแม่มดห๊ะ !!! ‘

‘ เธอไม่เป็นไรนะ นามิ ‘  ลูฟี่ไม่พูดเปล่า เขาเข้ามาใกล้ๆฉันละลูบหัวอย่างเป็นห่วงและเอ็นดูในคราวเดียวกัน

‘ อื้อ  แค่รู้สึกเวียนหัวหน่อย ๆ น่ะ ‘

‘ งั้นก็ดีแล้ว ต้องขอบคุณ โทราโอะ สินะ ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ‘

‘ โทราโอะ ? ทราฟาลก้าหรอ ‘

‘ อื้อ ใช่ เขาช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ ‘

กลับมา ปัจจุบัน  . . . .

นามิได้แต่พึ่มพำกับตัวเองหน้าที่พักของกลุ่มฮาร์ท ‘เข้าไม่เข้า เข้าไม่เข้า เข้าไม่เข้า’ เป็นเวลาหลายนาที จนมีคำเปิดประตูละเจอเธอเลย .

“ อ้าว คุณนามิ มาทำอะไรที่นี่ครับ ‘ เบโปะ ลูกสมุน (ลูกเรือของทราฟาลก้า) ได้เอ่ย

“ เอ่อคือ  โทรา- ทราฟาลก้าอยู่มั้ย ? “

“ กัปตันไม่อยู่ครับ ไปทำงานที่ โรงพยาบาล อีกสักพักคงกลับ คุณนามิมีอะไรรึเปล่าครับ “

“ อ่อ  แค่จะมาบอกขอบคุณเฉยๆ ไม่มีไรหรอก งั้นฉันไปนะ “

“ ไม่รอกัปตันหรอครับ “

“ ไม่ล่ะ ละก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่าฉันมานะ ลาล่ะ “ แล้วเธอก็วิ่งไปอย่างเร็วเธอวิ่งมาถึงทางใต้ของเกาะเพราะตั้งแต่ที่เธอฟื้นมาเธอก็สำรวจเกาะทันทีว่ามีอะไรน่าสนใจบ้างจนเธอเจอสถานที่หนึ่ง เป็นเนินภูเขาสูงชันไม่มากแต่พอที่จะทำให้คนขึ้นมาเห็นวิวทิวทัศน์ได้ทั้งเมือง  มีต้นไม้สูงใหญ่ปลูกอยุ่บนเนินให้ความร่มเย็นให้กับเนินนี้เธอจึงนั่งลงใต้ต้นไม้ ละพิงรับลมเย็นๆให้จนเผลอหลับไป

[ Law part ]

ผมที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลนั้นก็ได้มสายโทรเข้า ‘ เบโปะ ‘

‘ มีอะไร ‘

‘ กัปตันครับเมื่อกี้คุณนามิมาหา’

‘ มาหา ? ‘

‘ครับ เห็นบอกว่าจะมาบอกขอบคุณนี่ล่ะครับแต่ไม่ให้ผมบอกกัปตัน’

‘ แล้วนายมาบอกฉันทำไม’

‘ เผื่อกัปตันอยากไปหานะครับ’

‘เบโปะ!!’

‘ วางละครับ. ตู๊ดดด’

หลังจากที่ผมได้ยินว่าเธอมาหาผมก็รีบเคลียร์งานที่ยังเหลือให้เสร็จเพื่อออกไปตามหาเธอ เพราะสงสัยหรอกว่าเธอมาขอบคุณเรื่องอะไรทำไม และเขาก็ทำงานเสร็จในเวลาเพียงแค่ 30 นาทีละเค้าก็ออกจากโรงพยาบาลทันทีไปหาเธอที่ซันนี่ก็พบว่า ‘ นามิยังไม่กลับ ‘ แล้วยัยแมวขโมยนั่นไปอยู่ไหนกันนะ ผมหัวเสียเมื่อเธอยังไม่กลับซันนี่เพราะตั้งแต่ที่เธอไปหาผมมันก็กินเวลาไปเกือบ 2 ชม. แล้ว ยัยนั่นไปเถลไถลที่ไหนกันนะ ผมตามหาเธอทั่วเกาะ จนมาถึงเนินเขาทางทิศใต้ก็พบว่า

เธอหลับพิงต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ผมจึ่งค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอละนั่งลงข้างๆ อย่างเงียบที่สุด หลังจากนั้นไม่นานนักเธอก็เริ่มเอนเอียง หัวค่อยๆ เอนมาทางผม ละไม่นานก็เอนไปอีกฝั่ง ผมเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะจับตัวเธอมานอนบนตัวของผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ กลิ่นของเธอ กลิ่นส้มที่แสนหอมหวาน ทำให้ผมเคลิ้ม จนผมเผลอ หอมหัวเธอเป็นเวลานาน จนผมตั้งสติได้ว่า ‘ผมทำอะไรลงไปนะ ‘

และคำบางคำที่ผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีที่ผมได้กลิ่นส้มที่น่าโหยหานี้

“ คิดถึงนะ นามิ“

[ END ]

และใช้เวลาไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมาหลังจากหลับเต็มอิ่มได้ที่แล้ว เธอลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่า

“ !!! “

“ ทำไมนายมาอยู่นี่ ลอว์ ! “

ผู้ชายผมเงินที่เป็นที่นอนให้เธอพิงก็สลึมสลึมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของ ผู้หญิงคนนึง

“ อ่าว ตื่นละเหรอคุณผู้หญิง “

“ นายมาอยู่นี่ได้ไง แล้วทำไมฉันถึงไปนนะ .. นอนบนตัวนายแบบนั้น”

“ ฉันก็มาหาเธอสิ ถามแปลกๆ “

“ มาหา ?”

“ เบโปะบอกว่าเธอมาหาฉัน “

“ แล้วนายจะตามหาฉันทำไม “

“ ก็เธอมาหาฉัน “

“ เอ๊ะ นายอย่าตอบกวนสิ !”

“ ป่าว ก็เธอมาหาฉัน ฉันก็เลยมาหาเธอว่าเธอมาหาฉันทำไม “

“ อะ- อะคะ-คือ ป่าว ไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ!

“ อ่าว ถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอมาหาฉันทำไม “

“ ไม่มีก็ไม่มีซี่ กลับล่ะ !!!”

แล้วเธอก็หันหลังทันที่ที่พูดว่ากลับล่ะ โดยที่ “ ขอบคุณนะ “ เสียงเบาจนอาจทำให้คนด้านหลังไม่ได้ยินละเธอก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงทันที

“ ขอบคุณนะเหรอ คุณผู้หญิง “ แต่หาไม่ลอว์นั้นได้ยินชัดเจน ละทำให้เค้ามีความสุขที่ได้ยินมัน เขาอมยิ้มอยู่คนเดียวเป็นเวลานานและคิดในใจว่า ‘ ผู้หญิงคนนี้ก็มีมุมเขินแบบนี้เหมือนชาวบ้านเขาเป็นเหมือนกันแฮะนึกว่าคิดแต่เรื่องเงิน’

และก็มีบางอย่างให้เค้าหลุดออกจากภวังค์อันแสนหวานเช่นนี้

“ กัปต้านนนนนนนนนนนนนนน !”

“ อะไรเพนกวิน ชาจิ “

“อยู่นี่นี่เองครับ !! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว !!!!”

“ เรื่องอะไร “

“อ่านนี่สิครับ !” ชาจิได้ส่งหนังสือพิมพ์ให้เขาอ่าน พอเขาเห็นเช่นนั้นพึงกับขมวดคิ้ว

            ‘ ไปทำอะไรมาจนงานเข้าขนาดนี้นะ คุณผู้หญิง ‘

อีกด้านทางฝั่งลูฟี่หลังจากที่นามิกลับมาพอดีทุกคนบนเรือทำหน้าเครียดทุกคนจนนามิ เกิดสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงทำหน้าแบบนั้นกันนะ

“ นามิ ดูนี่ “ ลูฟี่เป็นคนเปิดฉากพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน เขาคิดว่าถ้าเงียบหรือไม่พูดสักวันนามิก็รู้อยู่ดี

“ อะไรอะ “

“ อ่านสิ “ โซโลพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและกังวลไม่น้อยไปกว่าลูฟี่และทุกคน

ฉันเห็นดังนั้นจึงหยิบหนังสือพิมพ์จากมือลูฟี่มาอ่าน ซึ่งปรากฏว่า

ข่าวด่วน ประกาศหาตัว !  ผู้หญิงเรือนผมสีส้ม ชื่อ นามิ

หากท่านใดพบเห็นละแจ้งเรื่องมาทางเราเรามีรางวัลตอบแทนอย่างาม

                      อารอง

ปล. อย่าคิดหนีนะสาวน้อย ทุกคนบนเกาะรอเธออยู่

หลังจากที่นามิอ่านจบเธอถึงกับหน้าซีดขึ้นมาทันทีเพราะในภาพที่อยู่ใรใบประกาศหาตัวนั้นถ้าไม่สังเกตดีดีจะไม่เห็นเลยว่า ข้างหลังของอารองนั้น !! มี โนจิโกะถูกมัดมือขึ้นไว้ !! “ โนจิโกะ   . . .  .  อารองง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”