[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 ตื้อตึง
 
ยูเมะเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ เดินตรงไปยังหมวดช็อกโกแลต คว้าช็อกโกแล็ต1แท่งและเดินไปหน้าเค้าท์เตอร์ เป็นสิ่งที่เธอทำเป็นประจำทุกเช้าตั้งแต่ย้ายมาอยู่ใกล้กับโรงเรียนใหม่
 
แต่วันนี้ออกจะแปลกไปจากวันอื่นหน่อย
 
"โอ้" พนักงานเค้าท์เตอร์ร้องทักลูกค้าคนหนึ่งที่มาก่อนเธอ "ไม่เจอกันนานเลยนะครับ อาจาร์ย"
 
"ครับ ในที่สุดเงินเดือนผมก็ออกซะทีน่ะครับ"
 
 
ยูเมะเบิกตากว้างเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะเจอคนๆนี้อยู่ที่นี่
 
"....อาจาร์ยโคโระ?!"
 
 
"อ๊ะ..อ้าวไง คุณซากุระดะ" อาจาร์ยโคโระเวอร์ชั่นปลอมตัวแบบที่เธอเจอครั้งแรกหันมอง
 
"โอ้ ซากุระดะจังเป็นลูกศิษท์ของอาจาร์ยเหรอ?" พนักงานคนนั้นพูดอย่างร่าเริง
 
 
.
 
 
.
 
 
  ตื้อตึง
 
"ขนมก๊อบแก๊บญี่ปุ่นเป็นอะไรที่สุดยอดจริงๆน่ะครับ ถึงต้องปลอมตัวมาซื้อแต่ก็คุ้มค่าครับ"
 
"ค่ะ"
 
'คุณซากุระดะซื้อแค่ช็อกโกแล็ตแท่ง ชอบสินะ' อาจาร์ยโคโระเหล่มองช็อกโกแล็ตแท่งที่ยูเมะซื้อมา "อ่า..คุณซากุระดะชอบช็อกโกแล็ตแท่งสินะครับ"
 
ยูเมะเข้าใจควมหมายที่จะสื่อ เขาหาเรื่องคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบไป "....เอ่อ ที่จริงก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้นหรอกค่ะ"
 
"อือ? แล้วคุณซากุระดะชอบอะไรล่ะครับ?"
 
"เค้กค่ะ ฉันมั่นใจว่าฉันชอบเค้กมากจริงๆแบบไม่มีอย่างอื่นแฝงน่ะค่ะ"
 
 
'ไม่มีอย่างอื่นแฝง..?'
ได้ยินความคิดนั้นยูเมะสะดุ้งเล็กน้อย เธอคิดว่าเธอคงหลุดคำพูดแปลกๆไป
 
 
"อ๊ะ..เอ่อ...ฉันหมายความว่า...เอ่อ"
 
 
"เอ ถ้างั้นทำไมถึงซื้อช็อกโกแล็ตแท่งล่ะครับ?"
 
 
ยูเมะคุมตัวเองให้กลับเป็นปกติ "นั่น...ถ้าซื้อเค้กมาก็ทานระหว่างเดินไปโรงเรียนยากสิคะ"
 
"นุรุฟุฟุ ความสะดวกสินะครับ"
 
 
 
"อย่านะคะ!!"
 
บทสนทนาหยุดลง ทั้งคู่หันไปมองคนกลุ่มนึงที่ทำเสียงโวยวาย
 
"อะไรกัน แปปเดียวเองน่า"
 
"พี่แค่ชวนน้องสาวไปขับรถเล่นเดี๋ยวเดียวเอง"
 
 
"ขอโทษค่ะ แต่ฉันติดธุระไม่ว่างค่ะ"
 
"ก็บอกว่าเดี๋ยวเดียวไงน้องสาว ไม่เสียธุระของน้องหรอก"
 
 
  ไม่ไกลนัก ชายร่างใหญ่สามคนกำลังบังคับแกมข่มขู่ให้ฝรั่งสาวสวยขึ้นรถของพวกมันอยู่
 
"..."
     คนพวกนั้น.....ไม่ใช่ว่ามาด้วยกันเหรอ?
 
 ยูเมะจำได้ว่าก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เธอเห็นพวกเขากำลังยืนคุยกันเป็นกลุ่ม ข้างๆรถคันนั้นแหล่ะ
 
 
"ให้ผมสอนวิธีชวนผู้หญิงขึ้นรถให้มั้ยครับ"
 
ยูเมะมองอาจาร์ยโคโระที่ไม่ได้ยืนอยู่ข้างเธอแต่ลงไปแจมกับพวกนั้นแล้วด้วยความตกใจ
 
 
"ข้อที่หนึ่ง : ตกแต่งรถของคุณให้สวยงามเข้าไว้ "
 อาจาร์ยโคโระจับทั้งสามคนยัดรถและพันด้วยริบบิ้นสีชมพูฟรุ้งฟริ้ง แถมแจกันดอกไม้มาตั้งแถมด้วยเอ้า
 
'งามบ้านป้าแกดิ!!!'
'ริบบิ้นพันรถหมดแล้วโว้ยย!!!!'
'มันทำได้ไงวะ!!'
 
'นี่แกกลัวไม่รู้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดความเร็ว20มัคสินะ..'
    
     เอ๊ะ....?
 
 
ฟุบ!!
" ข้อที่สอง : บาดเจ็บรึเปล่าครับ? "
 
 อาจาร์ยโคโระใช้ความเร็วยี่สิบมัคเข้ามาตรงหน้าหญฺิงสาวผู้โชคร้ายอย่างรวดเร็ว พร้อมประโยคเก็กเท่
 
 
โดยที่อาจาร์ยโคโระไม่คาดคิด เธอโผเข้าซบอาจาร์ยโคโระ "ขอบคุณมากเลยค่ะ"
 
"เนี๊ยะ!"
 
"มีผู้ชายที่แข็งแกร่งมาช่วยแบบนี้ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณเลยค่ะ"
 
 
 
'เป็นไปตามแผน'
 
"......"
 
  ผู้หญิงคนนี้....
 
 
"ว่าแต่.......โรงเรียนคุนุกิงาโอกะไปทางไหนรู้มั้ยคะ?"
 
 
. . .
 
 
"วันนี้ฉันจะมาแนะนำอาจาร์ยที่จะมาสอนวิชาต่างประเทศให้นะ"
อาจาร์ยคาราสึมะพูดแทนอาจาร์ยโคโระ....เพราะว่าอาจาร์ยโคโระนั้นกำลังถูกเกาะแกะโดยว่าที่ครูใหม่อยู่
 
"อิริน่า เจลาวิชค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะทุกคน!" เธอคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มหวานดุจสาวน้อยเจอรักแรก ทั้งยังกอดแขน(เสื้อ)อาจาร์ยโคโระอยู่
 
'สวยโครต' มาเอฮาระ
 
   "ร่างกายหมอนี่มันพิเศษ ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก" อาจาร์ยคาราสุมะ
 
'หน่มน้มใหญ่ชมัด!!' คายาโนะ
 
   "พึ่งรู้นะคะว่าคุณก็เป็นอาจาร์ยกับเขาด้วย" อิริน่า
 
'อกใหญ่อะไรขนาดนี้!!' โอคาจิมะ
 
   "นี่วิคครับ" ว่าพลางถอดวิค
 
'แล้วทำไม...เกาะอาจาร์ยแจเลยล่ะ' ฮายามิ
 
   "ไม่เป็นไรค่า"
 
'น่าหงุดหงิดชมัด' นากามูระ
 
   "หวังว่าคงไม่มีปัณหา ที่เธอจะมาสอนอังกฤษแทนนายครึ่งนึงนะ" คาราสุมะ
 
'ท่าทางจะชอบอาจาร์ยโคโระมากเลยสินะ' โอคุดะ
 
   "ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ"
 
'บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาศเหมาะที่จะได้รู้จุดอ่อนของอาจาร์ยโคโระ' นางิสะ
 
'สัตว์ประหลาดอย่างอาจาร์ยโคโระ ถ้ามีมนุษย์ผู้หญิงมาเกาะแกะ มารักมาหลงเขาคนเดียวเท่านั้น จะแสดงสีหน้าแบบไหนออกมานะ?'
 
 
 อาจาร์ยโคโระลอบมองอาจาร์ยอิริน่าทีี่หน้าอกอวบอัดเบียดดันแขนเขาโดยไม่ทันระวัง หน้าของอาจาร์ยโคโระกลายเป็นสีชมพูพาสเทล มีวงกลมสีแดงเกิดที่แก้มทั้งสองข้าง
 
'หน่มน๋มล่ะ' อาจาร์ยโคโระ
 
'หน้าแบบนั้นมันสื่อถึงอะไรฟระ!! หื่นเรอะ!!' ซูกิโนะ
 
'แสดงออกมาตรงๆเลยสินะ..' คายาโนะ
 
'อืม..ก็มีความเป็นมนุษย์เหมือนกันแฮะ' นางิสะ
 
จุดอ่อนข้อที่4 : หน่มน้ม