[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 ทั้งๆที่เมื่อวานคารุมะมีท่าทางต่อต้านอาจาร์ยโคโระแบบสุดโต่งแท้ๆ  ทว่าวันนี้อาการต่อต้านและลอบสังหารแบบไม่สนหัวใครทั้งนั้นก็หยุดลง ...อ่า แต่ความปากเสียยังอยู่
 
    ไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดเรื่องอะไรต่อหลังเลิกเรียนกันแน่  น่าสงสัยจัง...
  .
      .
          ช่างเถอะ
 
 
 
...
 
 
"สีแดงแฮะ"
 
"ครับ"
อาจาร์ยโคโระยกบิกเกอร์และป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่ให้ทุกคนดูกันชัดๆ "และการทดลองสกัดสีผสมอาหารจากขนมของเราในคาบนี้..."
 
 
ฟุบ...ฟุบ! ฟุบ!
 
 
ขนมถุงฮานามิในมือของยูเมะหายไป  ขนมถุงของคนอื่นเองก็หายไป ขนมอีกมากบนโต๊ะหายไป..
    ...อยู่กับอาจาร์ยโคโระเรียบร้อยแล้ว?!
 
"..ขอจบแต่เพียงเท่านี้ และขนมพวกนี้ขอยึดเลยแล้วกันนะครับ!"
 
 
"เอ๋?!"
 
"พวกเราเป็นคนซื้อมานะ!" มิมูระทักท้วง  แต่ไม่ทันแล้วอาจาร์ยโคโระเอาไปเก็บเรียบร้อยแล้วด้วยความเร็วเสียง
 
'เงินเดือนยังไม่ออกเลยใช้การทดลองบังหน้าแล้วริบขนมไปกินเองสินะ' มาเอฮาระ
 
'ทำไมสิ่งมีชีวิตที่จะทำลายโลกต้องใช้ชีวิตแบบมนุษย์เงินเดือนด้วย' คาตาโอกะ
 
'.......ตอนนี้ล่ะ' โอคุดะ
 
 
   กึก!
 
ทุกคนหันไปสนใจโอคุดะที่ออกมายืนตรงหน้าอาจาร์ยพร้อมกับถือขวดทดลองทั้งสามไว้ข้างหลัง
 
"..อ..เอ่อ...อาจาร์ยคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
 
 
"...มีอะไรเหรอครับคุณโอคุดะ?"
 
 
"นี่ยาพิษค่ะ!!" หลอดทดลองทั้งสามถูกยื่นไปตรงหน้า "ได้โปรดช่วยดื่มด้วยค่ะ!!"
 
 
"....................................."
 
 
"...คุณโอคุดะ" อาจาร์ยโคโระแอบเหงื่อตกเล็กน้อย "..ช่างเป็นการลอบสังหารที่ตรงไปตรงมามากเลยครับ"
 
'ตรงไปม้าง...' นากามูระ
 
 
"อ๊ะ...คือว่า หนูลอบสังหารแบบทุกคนไม่ค่อยเก่ง ต..แต่หนูเก่งเรื่องเคมี หนูใส่ทั้งใจและจิตวิญญาณเลยนะคะ!!"
 
'ใจและจิตวิญญาณ?' คันซากิ
 
'ยังกะสาวน้อยวัยแรกรุ่นทำข้าวกล่องให้แฟน' ทาเคบายาชิ
 
'โอคุดะเอ๊ย ยื่นให้กันโต้งๆใครจะบ้ากินวะ...' ซูกิโนะ
 
 
"ได้คร๊าบๆ ทานล่ะนะครับ" ไม่ทันไรจาร์ยก็ยกขวดที่หนึ่งอัด
 
  '...กล้ากินด้วยเรอะ!!'
 
 
"--อึก--นี่มัน--!?"
 
"!?"
 
 
'เฮ้ย?! เกิดไรขึ้น!' จิบะ
 
'หรือว่าจะได้ผล!' ฮายามิ
 
 
วืบ-----
 
  และหัวของอาจาร์ยก็กลายเป็นสีฟ้าและมีเขางอกออกมา
 
"Sodium hydroxide(โซดาไฟ) สินะครับ  เป็นพิษกับมนุษย์แต่ใช้กับอาจาร์ยไม่ได้ผลครับ"
 
"งั้นเหรอคะ.."
 
"งั้นเอาอีก---อุก! อว้ากกก"
 
วืบ-----
 
  คราวนี้หัวของอาจาร์ยกลายเป็นสีเขียวและมีปีกงอกออกมา
 
"Thallium acetate สินะครับ"
 
"ค่ะ"
 
 
'หน้าชักแฟนตาซีเข้าไปทุกทีละ...' อิโซไก
 
'ออกมาแต่ละอย่างหล่อเสียของทั้งงั้น..' โอคาจิมะ
 
'พิศดารขนาดนีิ้...แล้วขวดสุดท้ายมันจะออกมาเป็นอะไรวะ?!' ทั้งห้อง
 
และอาจาร์ยก็ยกซดขวดที่สาม
   เหล่านักเรียนมองตามด้วยความลุ้นระทึกแม้แต่ยูเมะด้วย
 
 
วืบ-----
 
( ._. )
 
".....กรดกัดทองสินะครับ  แต่ทุกอันก็ทำได้แค่หน้าอาจาร์ยเปลี่ยนเท่านั้นแหล่ะครับ"
 
"ค่ะ...."
 
 
'....หน้าตายซะงั้น' โอคาโนะ
 
'เดาการเปลี่ยนแปลงไม่ออกแล้วจร้า!' คุราฮาชิ
 
'หน้ายังกะอิโมติคอนเลย' มิมูระ
 
วืบ-----
 
และอาจาร์ยก็กลับมาหัวเหลืองเปื้อนยิ้มเหมือนเดิม "อย่างไรก็ตามนะคุณโอคุดะ ผมคงมองข้ามเรื่องความปลอดภัยที่นักเรียนสร้างยาพิษด้วยตัวเองไม่ได้หรอกครับ"
 
"...ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ"
 
"ถ้าคุณมีเวลาว่างหลังเลิกเรียน เรามาทดลองสูตรที่จะฆ่าผมกันเถอะครับ"
 
 '...ห๊ะ'
 'วอท!'
 
คุณโอคุดะเหวอไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้าง "ต..ตกลงค่ะ!"
 
  เหมือนจะดี  แต่ตอนนี้ทั้งห้องเงิบค้างไปแล้วเรียบร้อย
 
'ดา ฟัค  บ้าไรเนี่ย ตรูตามไม่ทันแล้วเนี่ย!!!' โอคาจิมะ 
 
'สร้างยาพิษกับเป้าหมายเนี่ยนะ?!' คายาโนะ
 
'คิดอะไรของเขาล่ะเนี่ย...ไว้ค่อยไปถามเหตุผลที่หลังแล้วกัน' นางิสะ
 
'..............การ[ขัดเกลา]'
 
 ณ จุดนี้ยูเมะหันไปมองทางคารุมะเจ้าของความคิดนั่นเล็กน้อย
 
       ....[ขัดเกลา]?...มีดนักฆ่าขึ้นสนิมที่ว่านั่นเหรอ?
 
 
...
 
-วันถัดมา-
 
ขวดรูปชมพู่บรรจุสารสีสวยตั้งอยู่บนโต๊ะของคุณโอคุดะ คายาโนะเข้าไปถามไถ่จึงได้รู้กันถ้วนหน้าว่าเป็นการบ้านที่อาจาร์ยโคโระให้เธอไปทำเป็นการบ้าน
 
 
'ไม่เข้าใจอาจาร์ยโคโระเลยแฮะ..' นางิสะ
 
 
แอ๊ดด...
พูดถึงอาจาร์ยโคโระไม่ทันไร อาจาร์ยโคโระก็เข้ามา  โอคุดะลุกขึ้นเอาขวดรูปชมพู่ไปให้
 
"อาจาร์ยโคโระ นี่ค่ะ!"
 
"โอ๊ะ เยี่ยมมากเลยครับ" อาจาร์ยโคโระรับขวดรูปชมพู่มาและเตรียมยกซด "งั้น...ผมขอดื่มตอนนี้เลยแล้วกันนะครับ"
 
  อึก..อึก..อึก .....วืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
'จะได้ผลมั้ยนะ!' โอคุดะ
 
'......? ดูแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้นะ?' ฮายามิ
 
 
"นุรุฟุฟุฟุ นุรุฟุฟุฟุ ฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ"
เสียงหัวเราะประหลาดดังอย่างบ้าคลั่ง ตัวอาจาร์ยโคโระเหมือนจะเปลี่ยนไป "ขอบคุณมากนะครับ คุณโอคุดะ......"
 
"เอ๋...?"
 
 
'....เผยธาตุแท้...แล้วสินะ?' คายาโนะ
 
 
"เพราะว่ายาตัวนี้ ก็เลยทำให้ผมยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปอีก..."
 
"......หมายความว่า....ยังไง?
 
"นุรุฟุฟุฟุ...ยังไม่เข้าใจอีกเหรอครับ...."
 
 
วืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด----ป๊อง!
 
โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ร่างของอาจาร์ยก็กลายเป็นของเหลวหนืดติดโต๊ะเรียบร้อย "ฮู้วววว"
 
 
'เอออออออออ๋@#$%^&๑*๓*!๘!!!!!!!!!!!!!!' ทั้งห้อง เว้นคารุมะไว้หนึ่งคน
 
 
"ที่ผมให้ไปเป็นยาชูกำลังครับ มันจะเปลี่ยนเซลล์ของอาจาร์ยที่เป็นของแข็งให้เป็นของเหลวครับ"
 
'นั่นยาชูกำลังประเภทไหนล่ะฟะ' มาเอฮาระ
 
 
ฟุบ!!
 
ของเหลวโคโระเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะของคาตาโอกะ
"ในตอนที่เป็นของเหลวแบบนี้ ไม่ว่าจะรอยแยกเล็กขนาดไหนผมก็สามารถแทรกเข้าไปได้ครับ"
 
'แล้วเข้าไปเพื่อ?' เจ้าของโต๊ะ
 
"นุรุฟุฟุฟุ แล้วก็ความเร็วของผมยังเท่าเดิมนะ......ลองฆ่าผมตอนนี้ดูมั้ยล่ะครับ"
 
 
"..ห๊ะ....เฮ้ย!!!!"
"เดี๋ยว! เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ"
"ไม่ไหวๆ เร็วไปแล้วว!!"
"เล่นเด้งไปเด้งมาแบบนี้จะไล่ทันได้ไง!!!"
"ว๊ากกกก!  อย่ายิงกระสุนมาทางนี้เซ่!!!!!"
 
 ของเหลวโคโระเด้งไปเด้งมาระหว่างเพดานกับพื้นจนเกิดความอลหม่านในห้องเรียน นักเรียนส่วนใหญ่หยิบปืนขึ้นมาไล่ยิงแต่ไม่โดน เพิ่มความอลหม่านเข้าไปอีก
 
 
"อาจาร์ยหลอกหนูเหรอคะ!!"
 
 ทุกสายตาหันกลับไปจ้องโอคุดะที่กำลังช็อกกึ่งโกรธ
 
"..................คุณโอคุดะ" ของเหลวโคโระหยุดลง "ในการลอบสังหารภาษาก็เป็นสิ่งจำเป็นนะครับ"
 
".....?"
 
"ไม่ว่าคุณจะทำยาพิษได้ดีแค่ไหน ถ้าใช้วิธีตรงๆอย่างเช่นยื่นให้โต้งๆแบบนี้ ถ้าเป้าหมายใช้ประโยชน์จากความซื่อตรงของคุณคุณก็จบเห่"
และของเหลวโคโระก็เบนเข็มไปทางนางิสะแทน "นางิสะคุง ถ้าคุณจะวางยาพิษให้ผมคุณจะทำยังไงล่ะครับ"
 
"เอ๊ะ...อืม" เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย "ก็คงจะเอาไปใส่ในน้ำผลไม้ที่อาจาร์ยชอบแล้วบอกว่าเป็นสูตรพิเศษทำเองให้อาจาร์ย"
 
"ใช่แล้วครับ ถ้าคุณจะหลอกใครคุณต้องเข้าใจความรู้สึกของเขาเสียก่อน และสื่อกับอีกฝ่ายอย่างสร้างสรรค์"
 
 
'อาจาร์ยโคโระ...หรือว่าที่จริงแล้วคุณจะ........' โอคุดะ
 
 
ยาของโอคุดะหมดฤทธิ์ ของเหลวโคโระเริ่มกลับสู่สภาพเดิม
"ภาษาก็เป็นกุญแจในการวางยาพิษครับ พรสวรรค์ด้านวิทยาศาสตร์จะเป็นประโยชน์ต่อคุณในอนาคต แต่กว่าจะถึงตอนนั้นคุณจะต้องฝึกด้านภาษาไว้...เพื่อวางยาใครซักคนครับ"
 
"...ค่ะ!"
 
 
  และแล้วห้อง3-Eก็กลับมาปกติสุขอีกครั้ง
ตอนนั้นคารุมะก็หัวเราะและพูดว่า..
 
"ดูเหมือนว่าสิ่งที่ห้องนี้ให้ความสำคัญอย่างแรกคือการลอบสังหารสินะ"
 
 
     ก็...ไม่มีใครค้าน
 
'นักเรียนที่มีพิษสงในตัวแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอาจาร์ยโคโระกลับกลายเป็นเด็กธรรมดา  หนทางที่พวกเราจะฆ่าเขาได้ยังอีกยาวไกลนัก' นางิสะ
'ก็ไม่ได้แย่นักหรอก ออกจะน่าตื่นเต้น' คารุมะ
 
 
"............."