[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

"อ๊ะ! ขอโทษทีครับ พอดีผมเจอมันอยู่ในตู้เย็นห้องพักครูอ่ะครับ"
 
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยครับ!! ผมอุส่าบินในชั้นอวกาศเพื่อรักษาอุณหภูมิไม่ให้เจลาโต้ละลายเชียวนะครับ!!!"
 
"เห แล้วไงอ่ะ" ว่าแล้วคารุมะก็เลียเจลาโต้เข้าปากให้จาร์ยดูเป็นขวัญตา "ต่อยผมป่ะ?"
 
"ไม่ต่อยหรอกครับ! ให้ผมกินที่เหลือให้หมดก็พอ!!!"
 
 'ไม่ค่อยตะกละเลยนะอาจาร์ยโคโระ' นางิสะ
 
 
     เผละ
 
 เมื่ออาจาร์ยโคโระเข้าไปใกล้ๆโต๊ะของคารุมะ หนวดก็แตกออก
 
'กระสุนBBที่ใช้จัดการอาจาร์ย..อยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่!?' 
 
 
"ฮ่าฮ่าฮ่า หลงกลอีกแล้วนา"
 
ปัง! ปัง! ปัง!
 คารุมะยิงไปที่อาจาร์ยโคโระ แต่เขาหลบได้ทุกนัด
"จะกี่ครั้งฉันก็จะใช้ทริกแบบนี้จัดการแกไปเรื่อยๆ แล้วก็ไม่สนด้วยว่ารบกวนเวลาเรียนรึเปล่า"
 
"............................"
 
"ถ้าแกไม่พอใจแกจะฆ่าฉันหรือพ่อแม่ฉันทิ้งก็ได้นะ แต่.."
   เขาลดปืนลง  ย่างสามขุมเข้าไปหาเป้าหมาย
"แต่พอถึงตอนนั้นจะไม่มีใครมองแกเป็นอาจาร์ยอีกต่อไป...แกก็ไม่ต่างไปจากสัตว์ประหลาดฆ่าคน"
 
     เจลาโต้ของอาจาร์ย คารุมะจัดการขยี้จนเละบนชุดอาจาร์ยโคโระ และปล่อยทิ้งอย่างไม่ใยดี
"ฉันจะฆ่าแก...ในฐานะที่แกเป็นอาจาร์ย"
 
"............................"
 
"นี่ข้อสอบนะครับ" เขาโยนข้อสอบให้อาจาร์ย  และก่อนจากไปเขาพูดทิ้งท้าย "ไปก่อนนะครับอาจาร์ย แล้วพรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยใหม่นะครับ"
 
 
'คารุมะคุงเป็นคนที่ฉลาดอย่างสุดยอด อย่างเช่นเรื่องนี้  เขามองเห็นขีดจำกัดของอาจาร์ยที่อาจาร์ยโคโระข้ามไม่ได้ และใช้แผนนี้เพื่อกำจัดอาจาร์ย
       แต่เมื่อมองลึกลงไป...เขามีสติปัญญาที่เหมือกว่าคนอื่น แต่ใช้มันในทางที่ผิด'
 
 
 
"............................"
    อาจาร์ยได้แต่ใช้ชิทชู่เช็ดรอยเปื้อนของเจลาโต้เงียบๆโดยที่นักเรียนคนอื่นดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่..
 
   'อาคาบาเนะ คารุมะ เป็นเด็กที่แสบดีนะครับ.....แต่เขาก็พูดถูก ถ้าผมอยากเป็นอาจาร์ยต่อผมต้องไม่ทำร้ายหรือฆ่าใครเด็ดขาด
                    เอาล่ะ จะจัดการกับเด็กแสบคนนี้ยังไงดีนะ ? '
 
 
 . . .
 
 
เช้าวันใหม่ที่ควรจะสดใสในวันนี้กลับดูมืดมัว
 
 
'เขาจะโกรธจัดเหมือนครั้งเทราซากะหรือเปล่า!!?' ฟูวะ
 
'แผนนี้น่าจะไม่เวิร์คมั้ง ไม่เวิร์คม๊าง' โอคาจิมะ
 
'ไม่มีใครคิดจะห้ามไอ้ปีศาจหัวแดงนั่นจริงดิ' มิมูระ
 
'ไม่รู้ล่ะ ข้าคนนึงไม่ห้ามนะโว้ย' เทราซากะ
 
'แย่จัง ดันอยู่นอกเหนือการคำนวนของเราซะได้ ตังค์ดันไม่พอซื้อเจลาโต้ กว่าเงินเดือนจะออก คงต้องใช้เครื่องครัวของโรงเรียนแล้วกันนะ เอ..แต่ว่าถึงจะไม่ค่อยห่วงเรื่องกับข้าวสามมื้อ แล้วของหวานล่ะ!!!'
         เสียงความคิดอันร่าเริงตัดกับความคิดอื่นแถวนี้ดังขึ้น . .
 
 
 
แอ๊ดดด
 
"อรุณสวัสดิครับทุกคน" อาจาร์ยโคโระยังคงทักท้ายสดใสเช่นเดิม
 
"...................................................................." ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบงัน
 
 
'?? พวกนักเรียนทำไมทำหน้าเคร่งเครียดแบบนั้น???'
 
"หืม? เกิดอะไรขึ้นเหรอครับทุกค----------"
 
 
     บนโต๊ะอาจาร์ย มีปลาหมึกตัวเป็นๆที่โดนไขควงเสียบตายคาที่บนนั้น
 
'เห็นแล้วล่ะสิ..'
"โอ๊ะ ขอโทษนะครับอาจาร์ย" คารุมะยกมือขึ้น "คือว่าผมฆ่าผิดตัวอ่ะครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปทิ้งขยะทีหลังเองครับ"
 
"...........เข้าใจแล้วครับ" อาจาร์ยโคโระหยิบซากปลาหมึกแล้วเดินไปหาคารุมะ  ท่าทางเดาไม่ออกว่าคิดจะทำอะไร
 
"..........."
 คารุมะเหยียดยิ้ม  ทางด้านยูเมะและเทราซากะที่นั่งแถวเดียวกันแอบเห็นหมอนี่เดาะมีดเล่นก็พอเดาทางได้ว่ามันจะทำไรต่อ
 
' "นางิสะคุงฉันมีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อยน่ะ ถ้าไปเรียกจาร์ยว่าปลาหมึกจาร์ยจะโกรธปะ"
 "กลับกันเลยต่างหาก เป็นสัญลักณษ์ประจำตัวเลยล่ะ เวลาเล่นเกมก็จะใช้ตัวละครปลาหมึก และก็เคยขุดหลุมหลบภัยสำหรับคนเดียวในลังทรายแล้วเล่นมุกไหจับปลาหมึกด้วย"
 "เห...คิดเรื่องน่าเบื่อได้แล้วสิ"
 "...? ....คารุมะคุง?"
 
     ....มาเลยอาจาร์ยโคโระ ถึงจะฆ่าแกไม่ได้แต่ฉันจะฆ่าจิตวิญญาณแกไปทีละนิด '
 
 
 ฟุป!!!
 
"!?"
 
ฟุป!!!
 
  ณ ตอนนี้..หนวดของอาจาร์ยโคโระกลายเป็นสว่าน นอกจากซากปลาหมึกยังมี มิซไซส์! อุปกรณ์เครื่องครัว! และวัตถุดิบของโรงเรียน!
 
"ห..ห๊ะ!"
 
"ผมน่ะจะไม่ปล่อยให้นักฆ่าลอยนวลหรอกครับ...เดี๋ยวจะทำอะไรให้ดูนะคารุมะคุง ด้วยหนวดสว่านและความร้อนของมิสไซส์จากกองกำลังป้องกันตนเองนี่..."
 
 
   เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!!! แอ๊ดดดดดดดดดดดด!!!  ป๊อก!!! คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
 
 
'ม...มันทำอะไรของมันฟระ!!!' เป็นครั้งแรกที่เห็นคารุมะทำอะไรไม่ถูก
 
 
 ปุบ
 
"อัก แค่กๆๆ"
คารุมะคายทาโกะยากิทำเสร็จร้อนๆที่ถูกยัดเข้าปากแบบไม่ยินยอม
 
"คุณคงจะไม่ได้ทานข้าวเช้าสินะ ผมก็เลยทำทาโกยากิด้วยความเร็วแสง เพื่อให้คุณมีสุขภาพดีแข็งแรงโดยเฉพาะเลยนะครับ" อาจาร์ยโคโระพูดด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ
 
  'ไอ้หมึกนี่....'
 
"อาจาร์ยจะคอย[ขัดเกลา]คมมีดของนักฆ่าที่ขึ้นสนิมแล้วเองครับ วันนี้ทั้งวันคุณจะมาฆ่ากระผมเมื่อไหร่ก็ได้เลยครับ แล้วอาจาร์ยจะ[ขัดเกลา]คุณให้เองครับ"
 
  '....ท้าเหรอ?'
 
"จนกว่าจะเลิกเรียน อาจาร์ยจะ[ขัดเกลา]ให้ทุกซอกทุกมุมจนร่างกายและจิตใจของคุณเป็นประกายวาววับเลยครับ"
 
  'ถ้าแกคิดว่าทำได้ก็ลองดู!'
 
-จบคาบโฮมรูม-
 
 
 
-คาบแรก : คณิตศาสตร์-
 
"ตรงนี้คิดยังไงก็ได้แต่เศษเกินใช่มั้ยล่ะ กังวลใช่มั้ยล่า!  แต่ไม่ต้องห่วงไปตรงนี้อาจาร์ยมีวิธีช่วย..."
 
แกร๊ก!
 
 ยูเมะสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆเจ้าของโต๊ะข้างๆควักปืนขึ้นมาโต๊งๆ
 
ฟุบ!!!
 แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรปืนในมือก็หายไปแล้ว....แทนที่ด้วยเล็บที่ถูกเพ้นท์เป็นรูปหัวใจและทาโกะยากิ!
 
"และผลลัพท์ก็จะออกมาดังรูป .......อ๊า คารุมะคุงเหนี่ยวไกนานไปหน่อยนะ นานจนอาจาร์ยมีเวลาเพ้นท์เล็บให้คุณเสร็จสรรพเลย"
 
"..."
 
 'ไอ้หมึกเวร!!'
 
-จบคาบแรก-
 
 
 
-คาบสี่ : คหกรรม -
 
"คุณซากุระโกะ หยิบน้ำตาลให้ที"
  มุรามัตสึที่อยู่กลุ่มเดียวกันขอ ยูเมะหยิบน้ำตาลให้โดยดีแต่ท้วงติงเรื่องชื่อนิดหน่อย
 
"ซากุระดะ ค่ะ"
 
"โอ๊ะ โทษทีๆ"
 
 
โครม!!!!!!!!!!!!
 
"กริ๊ดดดดดดดดดด!!!!"
 
 เสียงเหมือนของบางอย่างถูกทุบให้ลอยกับเสียงกริ๊ดของคุณฟูวะทำให้หันไปมอง
 
 
          แต่ไม่มีอะไรผิดปกติเลยนอกจาก.....ผ้ากันเปื้อนลายหัวใจสีชมพูฟรุ้งฟริ้งของคารุมะ
 
 
"อย่าลืมใส่ผ้ากันเปื้อนสิคารุมะคุง" อาจาร์ยโคโระว่างั้นก่อนหันไปทางคุณฟูวะต่อ "ถ้าเรื่องซุปไม่ต้องห่วงครับ อาจาร์ยดูดน้ำซุปที่ลอยกลางอากาศใส่คืนถ้วยแล้ว  ก็เลยใส่น้ำตาลลงไปด้วย"
 
ฟูวะชิมน้ำซุป "อ๊ะ อร่อยแล้ว"
 
 
"คิคิ" เทราซากะหัวเราะแว่วๆเหมือนจะเยาะเย้ย
 
"............" คารุมะข่มอารมณ์และเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด
 
 
'เปล่าประโยนช์...'
 นางิสะที่เห็นเหตุการณ์แต่ต้นจนจบได้แต่พูดในใจ...
 
-จบคาบสี่-
 
 
 
-คาบห้า : ภาษาญี่ปุ่น-
 
'อาจาร์ยโคโระมีจุดอ่อนเต็มไปหมด และอาจาร์ยก็ชอบพลาดเองประจำ ปฎิกิริยาตอบสนองยามตกใจก็เทียบเท่าคนธรรมดา                      แต่ไม่ว่าคารุมะคุงจะโจมตีกระทันหันแบบไหนก็....'
 
ฟุบ
 คารุมะคุงที่เตรียมจะจู่โจมอีกครั้งโดนหนวดของอาจาร์ยดันหัว
 
"อืม....ผมชักจะเบื่อแล้วสิ"
 
  จากนั้นอาจาร์ยก็หวีผมให้คารุมะ
 
 
'ในตอนที่อาจาร์ยโคโระระมัดระวังถึงขีดสุด.....การลอบสังหารก็ไม่ต่างจากเกมที่ผ่านด่านไม่ได้"
 
-จบคาบห้า-