Hades And Persephone : ตำนานรักของเฮดีส

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนื้ย!!!!!" ฉันมาอยู่ในถ้ำขนาดใหญ่ แถมฉันอยู่คนเดียวซะด้วย ความชวยมาอยู่ที่ฉันโดยทันที ฉันอยู่ที่นี่โดนตัวเปล่า "หือออ จะทำไงดีละ ใครก็ได้ช่วยฉันที" ฉันอยู่ในถ้ำนี่คนเดียวจริงๆด้วย จนฉันได้ยินเสียงประหลาดตรงทางเดินข้างหน้าฉัน ฉันมองไปรอบๆพร้อมเดินไปด้วย 

    ความลำบากฉันอยู่ตรงนี้ คือตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมประตูบานที่สองต้องมาอยู่ในถ้ำมืดอะไรแบบนี้ ฉันเดินไร้จุดหมาย ฉันกลัวไปหมด ฉันเดินก้มหน้าอย่างหมดหนทางสู้จนฉันเดินไปชนกับสิ่งๆหนึ่ง ฉันงอยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วขอให้มันเป็นสิ่งที่ดีด้วย มันคือ...ศพที่ห่อยหัวอยู่ ฉันหน้าเสียแล้วกรีดออกมาอย่างคนไร้สติ

"กริ๊ดดดด!!!!!! ผีแน่ๆ อย่ามายุ่งกับฉันนะ ออกไปเดียวนี้!" ฉันหลับตาปี๋แล้วหันหน้าออกจากศพแล้วดันไปเดินชนอีกด้วย ฉันพนมมือขึ้นหน้าทันที "อย่ามาหลอกหลอนฉันเลยนะ ฉันจะไม่เดินชนนายอีกแล้ว T0T" 

"กลัวอะไรอีกละแม่สาวน้อย" เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันลืมตาทันที แล้วมองไปที่หน้าเขา 

"เฮดีส!! 0_0 นายมาทำอะไรที่นี้!!"

"มาทำอะไร? นี่มันเมืองบาดาล!" ฉันมองไปรอบๆ มันไม่เห็นจะเป็นเมืองบาดาลตรงไหนเลย

"อย่ามาหลอกให้บ้าเถอะ นี้มันถ้ำ!"

"ถ้ำของหมา.."

"หมา! หมาอะไรตัวใหญ่ขนาดนี้!"

"หมาของข้าไงละ"

"ของคุณ?! อย่าบอกนะว่า" ฉันหน้าเสียทันที เขายิ้มขึ้นทันที

"ไม่ต้องกลัวไป แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี้ อย่าบอกนะว่า?"

"ฉันจะขึ้นไปหาท่านพ่อ"

"ซุส? ทำไหมหรอ? มีปัญหาอะไรถึงมีเรื่องต้องไปคุยกับซุส?" แววตาของเฮดิสเริ่มสงสัย

"มันไม่ใช่ธุระอะไรของท่านนิ เพราะฉนั้นห้ามยุ่ง!" ฉันสบัดหน้าหนีทันที 

"แล้วจะผ่านประตูได้อย่างไร ถ้าไม่มีข้า หืม?" เฮดิสเอาหน้ามาใกล้ๆฉันพร้อมยิ้มหวานๆใส่ ฉันพลักหน้าเขาออก 

"ฉันไปเองของฉันได้ ไม่ต้องมายุ่ง!"

"ก็ได้ๆ งั้นข้าจะบอกให้หมาสุดที่รักของข้ากินเจ้าทั้งเป็นเลยจะดีไหมละ ที่รัก"

"อย่ามาพูดก้าวกายความเป็นสุภาพสตรีนะ ฉันก็ผู้หญิงคุณไม่มีสิทธิ์มาพูด ที่รงที่รัก กรุณา" ฉันพลักตัวเขาออกจากทาง "ออกไปคะ ฉันจะผ่านประตู" เฮดิสไม่ขัดอะไรฉัน 

    ฉันเดินมาพร้อมบ่นพึมพัม แน่สิฉันอยู่กับเขาไม่ได้ ฉันเกลียดเขาเข้าไส้ ไม่มีทางที่จะมารักหรือให้อภัยเขาแน่นอน ความโหดร้ายอำมหิตตามตำนานมันก็ไม่สามารถเปลื่ยนได้ แต่ฉันนี้และ ฉันจะเปลื่ยนมัน ใครบอกว่าเพอร์เซโฟนีจะได้ครองคู่กับเฮดิสเจ้าแห่งนรก หึ! ฉันจะปิดตำนานนี้เลยค่อยดู 

    เสียงโหยห่วนสร้างความน่ากลัวต่อฉัน เหมือนการทำร้ายฉันทั้งเป็น มันทั้งร้อน ทั้งน่ากลัว ประตูที่สองนี้จะเกี่ยวกับอะไรกันนะ ฉันอยากจะทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสียที่ เห็นเฮดิสบอกว่าเกี่ยวกับหมา หือ? หมาอย่าบอกนะว่า 

"เซอร์เบอรัส มานี่" เสียงผู้ชายร่างสูงที่พยามกล่อมเซอร์เบอรัสให้อยู่ในภายใต้ของเขา เขาหันมาทางฉันทันที "เอิ่มคนที่จะมาตอบคำถามสินะ" เขามองมาที่ฉัน 

"ฉันเอง จะมาตอบคำถามของ เอ่ออ"

"เอาละ ท่านคือพระมเหสีของเฮดิสสินะ"

"ฉันไม่ใช่ๆ ฉันไม่ใช่พระมเหสีใครทั้งนั้น ข้าจะมาผ่านประตูที่สอง ท่านรู้ไหมว่าอยู่ทางไหน?"

"ประตูที่สอง? หมายถึงประตูที่จะต้องไปที่เขาโอลิมปัสนั้นหรอ?"

"ใช่ หมายถึงแบบนั้นและ" ฉันตอบอย่างหน้าซีดๆ 

"เอิ่มม เรื่องนี้คงต้องบอกท่าน...."

"ใคร?"

"เอ้า ทัสเคอร์" เสียงคนเติมเพิ่มเติม เขามาอีกแล้ว คราวนี้มาแบบสุขุมมาก จนฉันไม่กล้าพูดอะไรเลย "หมาเซอร์เบอรัสของฉันเป็นไงบ้าง"

"ยังน่ารักเช่นเดิมครับท่าน"

"มันยังคงน่ารักต่อคนที่มันรักอยู่นั้นและ" เขามองฉัน พร้อมกระชักยิ้ม "เอาละมีอะไรว่ามา"

"เทพีท่านนี้ต้องการผ่านประตูของเซอร์เบอรัสครับท่าน" เขามองหน้าฉัน 

"เอิ่ม เจ้าไปได้แล้วละ ทันเคอร์"

"ครับ" เขาเดินออกจากตรงนั้นทำให้เหลือแค่ฉันและเขากับหมาสุดที่รักของเขา 

"เอาและ ประตูนี้เป็นประตูสำหรับผ่านประตูนรก เวลามีเรื่องอะไรกับข้าเทพีจะต้องเข้าและออกจากประตูบานนี้เท่านั้น" หลังจากเฮดิสพูดขึ้น ประตูก็เริ่มปรากฏขึ้นมาทันที เฮดิสบินเข้ามาข้างๆฉันโดยทันที "ประตูบานนี้ เซอร์เบอรัสเป็นผู้ดูแล เหล่าเทพจะค่อยให้ความรักและความเอาใจใส่มันอยู่เสมอ"

"แล้วฉันต้องทำอย่างไงถึงจะผ่านละ?" ฉันไม่อยากอยู่กับเขานานหนัก มันน่าขะหยักขะแหยงเต็มทน 

"สิ่งที่ต้องคือการมอบความรักให้แก่ เจ้าเซอร์เบอรัสไงละ :D"