Hades And Persephone : ตำนานรักของเฮดีส

"ไม่จริงอ่ะ! แล้วฉันต้องอยู่ที่นี้กี่วันมันถึงจะรักฉัน"

"ข้าเองก็ไม่รู้ละทีนี่ มันอยู่ที่เจ้าแล้วละเพอร์เซโฟนี"

"ชิ! ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นะ แค่เห็น..."

"เห็นอะไรหรือ?"

"เห็นหน้าของคุณฉันก็จะอ้วกแตกอยู่แล้ว" ฉันพักไหล่เขาทันที เซอร์เบอรัสมองหน้าฉันทันที จนเฮดิสต้องเข้าไปลุบหัว

"ใจเย็นๆ เซอร์ฯ นางไม่ได้ทำอะไรให้ข้าเจ็บแม้แต่แดงเดียว ใจเย็นๆ" เขาลุบใจเย็นอย่างมากจนฉันแปลกใจ ต่างจากที่เจอกันครั้งแรก เขาเปลื่ยนไปหรือป่าว? ไม่ๆ เราห้ามมีใครกับเขาโดยเด็ดขาดเลยนะ จงจำวันแรกที่เขาทำกับฉันเดี๋ยวนี่! 

"โอเค! ฉันจะทำให้เจ้าหมาเซอร์เบอรัสหลงรักฉันอย่างง่ายดายเลยแน่นอน! มันต้องใช้เวลาเท่าไหร่?"

"ไม่มีข้อจำกัด"

"ห้ะ!!!!" ฉันตกใจกับสิ่งที่เข้าตอบ ไม่จริงใช่ไหมเนื้ย! "บ้าเถอะน่า ฉันไม่มีเวลาให้ถึงขนาดนั้นหรอกนะ!"

"ช่วยไม่ได้นิ ข้าเฮดิสนะ ไม่ใช่เซอร์เบอรัส ที่จะไม่รักเจ้าตั้งแต่รักพบ"

"แต่ท่านรักฉันตั้งแต่แรกพบไม่ใช่หรอ? :P" ฉันแลบลิ้นไปให้เขาอย่างซะใจ แล้วเดินสะบัดตูดออกจากเขาทันที.... 

**เคสพิเศษของ เฮดิส**

    เพอร์เซโฟนีพูดคำเมื่อกี้กับข้า ข้าก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูซะด้วยซ้ำไป ข้าได้แต่มองนางไกลๆ ถามว่าข้ารักนางสุดหัวใจแบบนี้ได้อย่างไรหรอ? มันต้องย้อนไปตอนที่ข้านั้นโดนลงโทษจากซุส เทพแห่งสายฟ้าเสียก่อน 

    ตอนนั้นข้างงกับที่โลกมนุษย์จนไม่รู้ว่าจะทำเช่นใดให้อยู่รอด ข้าศึกษานิสัยและเดาใจมนุษย์ตลอดเวลา แล้วสิ่งที่ข้าทำไปด้วยคือการตามหาเพอร์เซโฟนี นางที่รักสุดหัวใจ เห็นตั้งแต่แรกพบ ที่จริงใครๆก็บอกว่า ข้านั้น รักนางตั้งแต่อยู่ในอ้อมกอดของมารดานางซึ่งมันไม่ใช่ ข้ารักนางตอนที่นางนั้น เดินเก็บดอกไม้ในสวน 

    ตอนนั้นข้ากำลังมองไปที่ดอกไม้ช่อเดียวกับที่นางเด็ด สายตาของนางช่างน่ามองจนข้านั้นต้องการที่จะเป็นเจ้าของ นางมองมาที่ข้าพร้อมรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น เส้นผมสีทองสวย เป็นใคร ใครก็อยากได้มาจับจอง นี้และที่ทำให้ข้ารักนางจนถึงทุกวันนี้ :D

**เคสพิเศษของ เฮดิส**

      ฉันเดินเข้ามาจากตรงนั้นมาสู่ปราสาท ที่เก่า ที่ฉันเคยมาตั้งแต่แรก เฮดิสเดินตามหลังมา ฉันรู้ว่าเขากำลังมองมาที่ฉัน ฉันหันไปโดยไม่ต้องคำนึกอะไรมากมาย จมูกของเราชิดกันทันที ที่ฉันหันมาหาเขา สายตาของเรามองกัยและอยู่พักใหญ่ แววตาของเขาต่างไปจากเดิมจากวันแรกที่รู้จัก เขายิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ฉันดีดตัวออกมา ทำให้สายตาของเขาไม่มองทีไหนเลยนอกจากฉัน 

"เลิกมองฉันซักทีได้ไหม?"

"ก็เจ้าน่ารักนิ"

"อย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อนจากคำพูดของนายนะ"

"ข้าจะไม่ได้ให้เจ้าใจอ่อนกับข้า ข้าอยากให้เจ้าไว้ใจข้า"

"ไว้ใจอะไร ยังไงฉันก็ไม่ไว้ใจคนอย่างนายหรอก"

"ถ้าทำได้ละ เพอร์เซโฟนี :D" นั้นไง ไม้นี้อีกแล้วเหรอ?

"ถ้าทำได้ก็เรื่องของนายไง" ฉันมองไปรอบๆ พร้อมหันไปหาเขา "แล้วฉันต้องทำอย่างไงเซอร์เบอรัสถึงจะชอบฉัน"

"จ้าก็ดูแลมันไง"

"จริงด้วยย แค่นี้ฉันยังคิดไม่ได้เลยเนอะ" ฉันยิ้มกว้างๆด้วยความคิดซื่อๆของฉัน เขายิ้มทันที แต่ฉันดันหุบยิ้มแล้วมองหน้าเขาแบบตึ้งๆ เขาก็ยังยิ้มเหมือนเดิม

"จ้าจะเริ่มดูแลมันเลยไหม?"

"เอาสิ ฉันจะได้ไปจากที่นี้เร็วๆ" ฉันเดินสะบัดตูดทันทีหลังจากที่พูด แต่ก็ต้องหันกลับมา "แล้วถ้าวันนี้ไม่ได้แล้วฉันจะไปอยู่ไหน" 

"ที่ห้องของเจ้าไง"

"ห้องไหน?"

"ห้องที่เจ้าเคยมาครั้งแรก เจ้าลืมแล้วหรอ?"

"ยังไม่ลืมหรอก เชอะ!!"

     ประตูเซอร์เบอรัส 

  ที่จริงฉันไม่รู้หรอกว่าประตูนี้ชื่ออะไร เลยตั้งชื่อว่า 'ประตูเซอร์เบอรัส' ก็แล้วกัน เพราะหมาสามหัวมันนอนเฝ้าขนาดนี้ เอ๋ ทำไมเซอร์เบรรัสถึงมีตรงนี้อีกตัวละ มันต้องไปอยู่ตรงหน้าประตูวิญญาณนิ ไอตาเฮดิสแน่ๆ ที่บริหารหมาไม่เป็น แน่เลย ฉันนั่งข้างๆ เซอร์เบอรัส พร้อมจะลุบหัวมัน แต่น้ำลายมันยืดจนหน้ากลัว ฉันเลยต้องเอามือออกมาเลยทันที 

"ทำไมน่า ทำไมถึงน้ำลายยืดแบบนี้" ฉันบ่นพึมพัมอยู่คนเดียว

"มันคงหิวไง" เฮดิสเดินเข้ามา พร้อมลุบหัวมันเบาๆ "มันยังไม่ได้กินผลทับทิมเลยนิเนอะ"

"ทับทิม?"

"ทับทิมที่เจ้ากินนั้นและ"

"มันไม่กินพวกเนื้อหรอ ส่วนใหญ่มันจะกินนะ มันคงไม่กินผลทับทิมเพียงอย่างเดียว"

"เซอร์เบอรรัสจะกินทับทิม ไม่ก็วิญญาณพวกไม่ทำตามกฏเท่านั้นและ" ฉันกลืนก้อนใหญ่ลงท้องโดยทันที หน้าเสียจนเขาทักฉัน "แต่มันไม่กินคนที่นายมันรักหรอกนะเพอร์เซโฟนี" 

"........" ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้นพร้อมหน้าแดงจนอย่างเห็นได้ชัด เขาขำขึ้นทันที 

"ฮ่าๆ ข้าจะให้คนของข้าไปเก็บผลับทับทิมให้ก็แล้วกัน เจ้าก็นั่งเล่นก่อนแล้วกันนะ"

"ให้ฉันนั่งเล่นกับ เซอร์เบรรัสเนื้ยนะ!?" เขาคงบ้าแน่ๆ ฉันจะเล่นกับหมาที่มันไม่ได้รักฉันแล้วฉันจะเล่นกับมันยังไงละทีนี่ ฉันมองไปหามันอย่างช้าๆและด้วยความกลัว ว่ามันจะกินฉันตอนไหนเท่านั้นเอง "หยี๊"

"ฮ่าๆ เป็นอะไรไปหรือ มันทำอะไรไม่ได้หรอก"

"ขอให้มันจริงนะ ถ้ามันทำฉัน ฉันเอาคุณตายแน่"

"เทพแห่งความตายไม่เคยโกหกใครนิ"

"ขอให้มันจริง" ฉันบ่นกับตัวเองอีกครั้ง แต่เขากลับได้ยิน

"ว่าอะไรนะเฟอร์เซโฟนี?" 

"ท่านไปบอกให้คนของท่านเก็บทับทิมมาเร็วๆละ" เกือบแล้วไหมละเรา เขาได้แค่ยิ้มแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย ฉันได้แต่มองตาของหมา จนฉันนึกอะไรดีๆออก 

    กิ่งไม้มักสามารถทำอะไรให้มันสนุกๆได้นิจริงไหม ถ้าเซอร์เบอรัสเป็นหมาจริงมันต้องมีสัญชาตญาณของหมาอยู่แน่ๆ 

"เซอร์เบอรัสไปคาบมันมาา!!" เซอร์เบอรัสวิ่งอย่างไว้ ความเป็นหมาภายในตัวมันยังมีอยู่จริงๆ สามหัวเริ่มแย่งกันหยิบกิ่งไม้อันเล็กๆ กว่าตัวถึง 5 เท่าเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังพยายามอยู่เช่นเดิม พอมันคาบมา มันจึงทำตัวน่ารักๆกับฉันอย่างดีเลยที่เดียว "น่ารักๆ แบบนี้แม่ชอบ"

"เริ่มติดเจ้าหรือยังเพอร์เซโฟนี" เฮดิสเดินเข้ามาถามพร้อมผลทับทิมอีกหนึ่งกระเชา

"เริ่มติดแล้วละ" ฉันหันไปมองที่กระเชา แล้วขำขึ้นมาทันที "บ้าเถอะน่า ตัวใหญ่ซะเปล่าแต่กินทับทิมแค่โหลเดียว" ฉันมองหน้าเขา

"มันกินแค่นี้มันก็อิ่มไปหลายร้อยปีเชียวนะ"

"หืม ขนาดนั้นเลย" ฉันป่ากอ้งไม้อันเดิมออกไปเช่นเคย "เซอร์ฯ ไปเก็บมา!" มันก็ทำตามอย่างน่ารักน่าชั่ง 

"ไม่น่าเชื่อ" เฮดิสพูดขึ้น ฉันหันไปหาเขา

"ไม่น่าเชื่อ? เชื่อเรื่องอะไรหรอ?" ฉันถามเฮดิสด้วยความสงสัย

"เซอร์เบอรัส ไม่เคยให้เคยทำตามคำสั่งใครนอกจากข้า แต่เจ้ามามันถึงเชื่อฟังเจ้าเหมือนกับเจ้าอยู่กับมันนับพันปี"

"เอ๋? คนอื่นที่มาเขาทำกันอย่างไงหรอ?"

"เทพคนอื่นมา เจ้าเชื่อไหม มันไม่ยอมทำตามคำสั่งใครเลย แม้แต่ซุส ส่วนใหญ่มักจะให้สิ่งตอบแทนแก่มัน เช่น ทร้อยคอของอะธีนา ข้อเท้าของโพไซดอน แต่เจ้ามา เจ้ามีแค่จิตใจไม่มีของเลยด้วยซ้ำ"

"เอิ่ม พูดอีกก็ถูกอีก แปลว่าฉันก็..."

"ข้าคิดว่ามันอยากให้เจ้ามาเป็นเจ้าของมันอีกคนสินะ" เฮดิสเดินเข้าไปหามันพร้อมลุบหัวมันอย่างอ่อนโยน เซอร์เบอรัสก้มหัวต่อเฮดิส ฉํนมองเขาจากตรงนี้เหมือนกลายเป็นคนละคน ต่างจากครั้งแรกที่เคยพบ ทำไมเขาถึงเปลื่ยนไปละ? "นี่เพอร์เซเฟอร์นี"

"เรียกฉันแค่เพอร์เซฯพอ" ฉันมองหน้าเขา

"เอาละเพอร์เซฯ โปรดทานอาหารค่ำกับข้าเถิด"

"เอาสิ ฉันหิวไส้จะทะลุแล้ว" 

    ท้องพระโรง 

 ที่ฉันยอมมากินข้าวกับเขาเพราะฉันหิวมากจนไม่รู้จะทำไง เมล็ดทับทิมฉันก็กินไปแล้ว อาหารในนรกคงไม่ต่างจากบนโลกหรอกนะ สิ่งที่เต็มอยู่ข้างหน้าคือ เนื้อสัตว์ ซุปต่างๆนาๆ พร้อมไวท์แดง เฮดิสนั่งหัวโต๊ะส่วนฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา มันก็เกินไปนะจริงๆ โต๊ะใหญ่ไปทำไม

"มีอะไรหรือป่าวเพอร์เซฯ?"

"คือ โต๊ะจะกว้างอะไรขนาดนี้ละ?"

"เจ้าจะหมายความว่าไง" เฮดิสทำหน้าสงสัย?

"แบบ ทำไมไม่นั่งข้างๆกันละ"

"อย่างไร?" หลังจากพูดจบฉันลุกออกจากเก้าอี้ทันทีแล้วย้ายจานมานั่งข้างๆเขา แถมอาหาร ฉันก็มาวางข้างๆกันเพื่อจะได้ง่ายๆต่อการตัก เฮดิสทำหน้างงๆ แล้วยิ้มอย่างงๆ 

"งงอะไรละ ทานสิคะ รออะไร" ฉันตักซุปให้ถ้วยตัวเองแล้วท่าน "โห้! อร่อยจังซุปเห็ดใช่ไหมเนื้ย ของโปรดของฉันเลย"

"เปล่า ซุปผักขม" ฉันลองตักขึ้นมา แต่มันมีเห็ดด้วยนิ "แต่ข้าให้แม่ครัวใส่เห็ดลองไปด้วยเพื่อเจ้าจะไม่ชอบ" นี่เขารู้กระทั่งเรื่องการกินของฉันเลยเหรอ? 

"รู้ละเอียดแบบนี้ คงจะไปถามแม่ของฉันสินะ"

"เปล่า ข้าเจอเจ้านั่งกินซุปกับคิวปิดที่สวนอยู่เสมอ แล้วเห็นข้างๆกล่องซุป"

"ท่านตามฉันไปทุกที่เลยหรอ?" เขาสดุ๊งนิดๆ พร้อมทำหน้าเขินใส่ๆ

"ก็...เชิงหรอก"

"คำโกหกไม่มีอยู่ในหมู่เทพนะ :)" ฉันยิ้มหวานใส่จนเฮดิสมองดุใส่ฉันทันที "จะกลบเกลือนความเขินคงตัวเองสินะ" ฉันพูดเบาๆ 

"เจ้าหาว่าข้ากลบเกลือนความเขินอายนั้นหรอ!" เฮดิสดุฉันพร้อมยิ้มมุมปากทันที ฉันได้แต่กินซุปไปพล่างๆ เฮดิสก็เริ่มทานเหมือนกัน "ข้าตามเจ้ามาตั้งแต่เด็กแล้ว มันไม่จำเป็นเลยว่าทำไมข้าถึงรู้ใจเจ้าได้ขนาดนี้"

"หืม? รู้ใจฉันหรอ?" ฉันนั่งตัวตรงแล้วมองหน้าเขา "ฉันกลัวอะไร"

"จิ้งจก" เขาก็นั่งกินอย่างชิวๆ

"ตอนไหน?" 

"ตอนที่เจ้ากำลังอ่านหนังสือเรื่องแฮรี่พอตเตอร์อยู่ จิ้งจกตัวน้อยๆได้ตกลงมากลางขาของเจ้าพอดิบพอดี เจ้ากริ๊ดจนดิมีเตอร์ต้องมาจัดให้การให้" เข้ายิ้มอย่างรู้ทัน ฉันทำหน้าบูดโดยทันที 

"โง๊ยย ไม่แฟร์เลยอ่ะ คงรู้แม้กระทั้งเวลาเรียน"

"อันนั้นก็รู้ ครูคณิตศาสตร์เจ้าเป็นมิตรสหายของข้า" ว่าแล้วเชียวทำไมเวลาแจ็คนอนถึงไม่ดุเลยสักคำ

"ไม่คุยด้วยแล้ว" ฉันหยิบแก้วน้ำมาจิบเสร็จ เฮดิสก็เช่นกัน เขาอิ่มแล้วหรอ? อิ่มเร็วจัง

"ข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องก็แล้วกัน" เฮดิสลุกขึ้นเพื่อพาฉันไปที่ห้อง

"ไม่ต้องฉันไปเองได้ ฉันรู้ว่าห้องฉันอยู่ไหน" เฮดิสทำท่าโอเคแบบกางแขนออกสองข้าง แล้วยืนนิ่ง ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องทันที 

   เอิ่ม น่าจะห้องนี้สินะ ฉันเดินเข้าไปโดยไม่ต้องลังเล ห้องเหมือนเดิมทุกอย่างเปลื่ยนแค่โต๊ะเคียงเตียง มันคือดอกกุหลาบ ดอกสีเดียวที่ฉันชอบเก็บไปให้แม่ทุกวัน มันมาอยู่ในแจกันตรงโต๊ะนั้น ฉันเข้าไปดมอย่างเบาๆเพื่อไม่ให้มันหมดกลิ่น กลิ่มกุหลาบเต็มห้องของฉัน ฉันมีความสุขที่ได้กลิ่นดอกกุหลาบ 

แอ๊ด~

  ร่างใหญ่เดินเข้ามา พร้อมถอดเสื้อ ฉันหันไปโดยไม่รู้ว่าใครเข้ามา 

"เฮดิสส!!!! 0/////0" ฉันหันหลังให้เขา "นี่มันห้องฉันนั้นนะ! ออกไปเดียวนี่"

"อะไรกัน...นี่ห้องของข้า" เฮดิสเข้ามาใกล้ๆฉัน จนฉันรู้สึกได้

"หยุด! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ เฮดิส ท่านไม่สิทธ์มาแตะตัวฉันนะ"

"หืมมม" เขานำมือมาสัมผัสแขนเบาๆ ฉันหน้าแดงจนร้อนขึ้นตา เฮดิสจับแขนสองข้างเบาๆ "ข้าอยากให้เจ้ารู้ ว่าข้ารักเจ้าสุดหัวใจ" เฮดิสหมุนตัวฉันเพื่อจะให้ฉันมองหน้าเขา "ถึงเจ้าไม่ได้รักเพราะเห็นตัวตนของข้าตั้งแต่ที่ข้าทำอะไรไม่ดี" เฮดิสเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันมองหน้าเขา "ข้า..." หน้าของเขาเริ่มเข้ามาใกล้ ฉันกลืนน้ำลาย หัวใจอยู่ที่ตะตุ่ม "ข้ารักเจ้าสุดหัวใจเฟอร์เซฯ" ริมฝีปากของเขาได้ลงมาประกบ ลมหายใจอุ่นๆของเขา สัมผัสได้อย่างละมุน คิดว่าฉันจะขืนใจเขาหรือป่าว? ป่าวเลย ฉันดันจูบตอบ.....