Hades And Persephone : ตำนานรักของเฮดีส

               ณ เขาโอลิมปัส

     เหล่าเทพมาประชุมกันโดยที่ ซูสนั้นเป็นประธานหลังจากได้ลงโทษแก่พี่น้องของตน ทุกคนมากันพร้อมหน้ายกเว้น เฮดีส พี่ชายของตน ทุกคนเริ่มสงสัยว่าเขานั้นหายไปไหน เพราะเวลาการลงโทษเป็นที่สิ้นสุดแล้ว 

 "อธีนา เจ้ารู้ไหมว่าเฮดีสนั้นอยู่ที่ใด"

 "ข้าไม่ทราบ"

 "โพไซดอน"

 "ข้าไม่ทราบเช่นกัน" 

 "งั้นข้าขอยันโลกมนุษย์ก่อน" ซูสเดินไปที่แผนที่แห่งกาลเวลาเพื่อค้นหาตัวของเฮดีส พี่ชายของตน แต่ดันไปเจอคิวปิดที่กำลังบาดเจ็บบนยอดตึก "อธีนาไปช่วยคิวปิดเดียวนี้!"

     อธีนาเริ่มลงไปที่โลกเพื่อนำตัวคิวปิดขึ้นมารักษาโดยอพอลโล เทพแห่งการรักษาโรคภัย อธีนาจึงอุ้มคิวปิดเพื่อกลับมายังเขาโอลิมปัส แล้วให้คิวปิดนั้นบอกความจริง 

 "คิวปิด เจ้าไปโดนอะไรมา?" อธีนาถาม

 "เฮรีส...เฮรีสเอาตัวเพอร์เซโฟนีไป" คิวปิดพูดพร้อมมองหน้าดิมิเทอร์ผู้เป็นแม่แทบใจสลาย ท่านทรงนั่งติดพระที่นั่งไม่ไหว เฮราเข้าไปพยุงให้ 

 "ใจเย็นเข้าไว้ดิมีเทอร์ พวกเราจะช่วยท่าน"

 "ถ้าข้าเสียลูกไป ผลผลิตธัญญาพืชจะไม่เจริญงกงามทันทีข้ารับไม่ได้"

 "ทำอย่างไงดีละซูส"

 "เดียวข้าจะส่งคนไปช่วยแทน" 

    ณ รถม้าทมิฬ

 "เห้ยย!! ปล่อยฉันนน" ฉันโดนเขาจับแขนมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ป่านี้คงช่ำหมดแน่

 "ใจร้อนเหลือเกิน! เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

 "ไม่! ฉันจะกลับไปหาแม่" ฉันสบัดแรงขึ้นจนเจ็บระบมไปหมด

 "ใกล้ถึงแล้วเดียวเจ้าก็ได้เป็นอิสระ"

 "ถ้าอิสระจริง! คุณต้องปล่อยฉัน"

 "หึ ฝันไปเถอะคนอย่างเจ้าจะได้ไปหาแม่!!" ฉันสบัดอีกรอบจะให้ปล่อย แต่สบัดยังไงก็ไม่หลุดเสียที แต่ดันโดนกอดแทนซะงัน ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ ฉันไม่ชอบ ฉันเกลียด ฉันจะกลับไปหาแม่!!

 "ปล่อยยยยยย!!!!" 

 "ข้าไม่อยากให้ผิวสวยๆอย่านมโคมาโดนเผาไหม้หรอก" 

      ฉันโดนตัวของเขาบังจากความร้อน จนในที่สุดก็มาที่ใดที่หนึ่ง มันร้อนมากกว่าที่ฉันจะอยู่ได้ เสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วดินแดนแห่งนี้ ฉันกลัว ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ 

 "ขอร้องเถอะ ให้ฉันกลับไปหาแม่เถอะ ฉันอยู่ที่นี้ไม่ได้"

 "เจ้าต้องอยู่ได้! เจ้าต้องอยู่กับข้า!" จนถึงปราสาทอันใหญ่โต ม้าทมิฬหยุดตรงสะพานแดงที่ร้อนเป็นไฟ ข้างล่างของสะพานควรจะเป็นน้ำแต่ดันเป็นลาวาที่ไม่น่ามอง เต็มไปด้วยเงาไร้หน้า ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ได้โปรด ใครก็ได้ 

 "ฉันร้อน" ฉันพูดเบาๆ เฮดีสดันได้ยินเข้า อุ้มฉันขึ้นบนตัวเขา "ปล่อยฉันนะ!!"

 "เห็นบอกว่าร้อน ข้าเลยทำให้เจ้าไม่ต้องร้อนไง"

 "ฉันร้อนตั้งแต่มาอยู่กับท่านด้วยซ้ำ!" ฉันสบัดหนี้พร้อมดิ้นให้เขาปล่อตัวฉันลง ฉันลงเดินพร้อมทนความร้อนไปในตัว เฮดีสเดินตามหลังเพราะกลัวว่าฉันจะหนี้กลับ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจะหนี้ไปทางไหนด้วยซ้ำ 

 "รู้ว่าเจ้าเดินไม่ไหว มานี้ข้าช่วยเอง" เฮดีสเดินมาอุ้มฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว แล้วบินเข้าไปในห้องของเขาเอง เขาปล่อยฉันลงจากเตียงแรงมาก 

 "โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" เฮดีสขึ้นมาค่อยตัวฉัน ฉันตีเขาให้รู้สึกเจ็บ แต่เขาไม่สนใจใยดีอะไรฉันเลย เขามาจูบฉัน โดยพยายามให้ฉันต้องยอมเขา ตามตำนานกรีก! 

 "ข้าไม่เคยจูบใครมาก่อน เจ้าคือจูบแรกของข้า"

 "แต่ฉันไม่อยากได้จูบแรกจากท่าน!" ฉันดิ้นหลุดออกมาแล้วตบหน้าเฮดีสด้านขวาไปหนึ่งที เฮดีสหน้าเสีย แต่หน้าของฉันกลายเป็นน้ำตา 

 "เจ้า!!"

 "อย่าคิดว่าท่านจะทำให้ข้ามีความสุข! อย่าคิดว่าข้าจะมีใจให้กับท่าน และอย่าคิดว่าท่านจะได้ใจของข้า!!!" ฉันเอ๋ยปากพูดออกไปแบบไมสนใจใยดีกับเฮดีสแม้แต่แดงเดียว เขาทำแบบนี้กับฉันก่อนเอง 

    ฉันเดินออกมาพร้อมร้องไห้อย่างไม่มีความสุขจนไปหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉันเสียใจฉันคิดถึงแม่ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ 

 "เจ้าอย่าเสียใจไปเลย" ฉันสดุ๊งขึ้น แล้วหันมองรอบตัว

 "ใครพูด?"

 "ข้านี่ไง" ฉันมองไปรอบตัวอีกที

 "ไหน? ท่านอยู่ที่ไหน?"

 "มองขึ้นมาสิ" ฉันมองขึ้นไปยอดหัวเห็นรูปร่างต้นไม้มีปาก ตา จมูก ฉันตกใจแล้วกริ๊ดขึ้นมา

 "ตะ..ตะ...ต้นไม้พูดได้!?"

 "ฮ่าๆ คงแปลกใจสินะ ข้าอยู่ที่นี้มาหลายล้านปีแล้วข้าก็เหงาเหมือนกันนะ"

 "เอิ่ม ท่านชื่อ.."

 "ข้าชื่อ เธอรินต้นไม้พูดได้ เจ้าคงจะใช่เพอร์เซโฟนีสินะ เจ้าสวยงามตามคำเล่าลือมาจริงๆ"

 "ท่านรู้ชื่อข้า?"

 "ข้าเข้าใจความรู้สึกท่านนั้นเพอร์เซโฟนี ท่านคิดถึงท่านอิมีเทอร์มาก และอยากไปหาท่าน"

 "ใช่ ข้าคิดถึงท่านแม่เธอรินช่วยข้าเถอะนะ ข้าอยากไปหาท่านแม่"

 "ฮ่าๆ ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้หรอกท่านเพอร์เซโฟนี ท่านต้องให้นายท่านของข้าตัดสินใจเพราะนายท่านรอท่านมานานนับพันปีแล้ว"

 "ข้า? รอข้า? เพื่ออะไรหรือท่าน?"

 "นายท่านไม่มีใครรับรักของนายท่านเลย ผู้หญิงคนไหนก็ไม่อยากมาอยู่กับนายท่าน นายท่านเลยต้องครองบัลลังค์มาตลอดกาลเวลา"

 "เทพคนอื่นมีตั้งเยอะแยะนะเธอริน"

 "ก่อนที่นายท่านจะขึ้นไปยังโลกมนุษย์ โลกบาดาลได้มีแรงสั่นสะเทือนนายท่านกลัวว่าจะมากระทบถึงบาดาลของพวกเรา นายท่านจึงขึ้นไปดูจนแล้วได้พบท่านทันที นายท่านตกหลุมรักท่านมาตั้งแต่เยาว์วัย นายท่านจึงบอกกลับตัวเองไว้เสมอว่าจะเจ้าอายุ 18 เมื่อใดนายท่านจะเอาตัวของเจ้าลงมา"

 "นายท่านของเจ้าคงจำผิดคนก็ได้นะเธอริน เด็กผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่ใช่ข้าก็ได้" 

 "ข้าเอามาถูกคนแล้ว" เสียงของเฮดีสไล่หลังฉันมา ฉันหันหลังให้เขาเหมือนเดิม 

 "อุ๊ยนายท่านมาแล้วข้าขอตัวนอนก่อนนะเจ้าค่ะ" ต้นไม้เริ่มเปลื่ยนเป็นต้นไม่ปกติ

 "เดี๋ยวซิเธอรินน!!" แต่มันก็สายไปแล้วเธอกลับกายเป็นต้นไม้ดังเดิม ฉันกันไปหาเฮดีส  เขายิ้มสยะหาฉัน ฉันทำหน้าบึ่งใส่ เฮดีสขว้าแขนของฉันทันที "ปล่อยข้า!"

 "ไปทานอาหารกับข้า" ฉันสบัดมือจนหลุด

 "ข้าไม่ไป"

 "เจ้าต้องไป! ไม่งั้นเจ้าจะตาย"

 "ข้าจะไม่ทานสิ่งใดๆกับท่าน!" ฉันพูดยังไม่ทนขาดคำปีกของเฮดีสสีดำได้กางออกทันทีเฮดีสอุ้มฉันขึ้นไปที่ห้องเดิม เขาคล่อมฉันไม่ให้หนี้ไปไหนได้อีก 

 "เจ้าจะลองดีกลับข้าใช่ไม!" เฮดีสขึ้นเสียงใส่ แล้วเขาก็เริ่มกระทำกับฉันทันที