เธอผู้มาพร้อมแสงส่วาง

     เช้าวันต่อมาขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมของเพื่อจะเอาไปขายที่ตลาดเกศินีก็มอง
ไปยังสวนสาธารณะก็เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงมานั่งจึงไม่ได้คิดอะไรเพราะเป็นธรรมดาที่จะมีคนออก
กำลังกายเหนื่อย ๆ จะมานั่งพักจึงทำงานต่อไปจนเสร็จก็เตรียมตัวออกไปขายขนมที่ตลาดเมื่อ
รุนขนมเข้ามาไกล้ ๆ จึงเห็นว่าเป็นศรัณจึงทักทายทันทีเหมือนคนรู้จักกันมานาน
     "สวัสดีค่ะพี่ศรัณ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะค่ะ" การที่เกศินีทักทายนั้นทำให้น้ำรินทร์ได้เห็น
หน้าก็จำได้ว่าเป็นผู้ชายคนเดียวกันกับที่มักจะมานั่งมองสายน้ำเป็นประจำซึ่งตนก็สงสัยอยู่เพราะ
เห็นแทบจะทุกวันบางครั้งที่น้ำเหนื่อย ๆ ก็จะมานั่งที่นี้ก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน
     "สวัสดีครับคุณป้า สวัสดีจ๊ะหนูเกศ สวัสดีครับคุณน้ำ" คำพูดของศรัณทำให้ทุกคนต่าง
มองน้ำด้วยความสงสัยว่ารู้จักกันได้ยังไง
     "พี่ศรัณรู้จักพี่น้ำพี่สาวของเกศด้วยหรือค่ะ" เกศินีถามด้วยความสงสัย
     "ไม่เชิงหรอกจ๊ะ เอาเป็นว่าวันนี้พี่ขอเหมาทั้งหมดล่ะกันพี่จะเอาไปเลี้ยงพวกเด็ก
กำพร้าเห็นบ่นว่าอย่ากกินกันพี่เลยต้องมาดักรอแต่เช้า" ศรัณพูดก่อนจะเดินไปหยิมขนม
ซึ่งเป็นข้าวต้มมัดมาแกะกินหนึ่งห่อ อย่างคุ้นเคย
     "เหมาเอาไปเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ ศรัณน่าจะเป็นคนใจบุญนะจ๊ะ" แม่ของน้ำพูดก่อนจะ
หยิบขนมใส่ถุงทั้งหมด 
     "มันก็ไม่แน่เหมือนกันครับ เพราะมีคนเคยว่าผมว่าผมเป็นคนโหดร้ายทำร้ายใคร
แล้วไม่ปล่อยจนกว่าจะตายน่ะครับ" คำพูดของศรัณที่พูดไปด้วยกินไปด้วยทำให้ทั้ง 3 คน
ต่างมองหน้ากันก่อนจะมองไปที่คนพูดที่ได้แต่ยิ้มหวานมาให้
     "เกศว่าคนพูดก็พูดเกินไปหรือเปล่าค่ะ" ถึงแม้เกศินีจะพูดออกไปแบบนั้น แต่เกศินีก็นึก
ในใจว่าเราก็ไม่ได้รู้จักอะไรมากมายเขาอาจจะพูดเล่นหรือพูดจริงก็ได้
     "ป้าไม่เชื่อหรอกว่าพ่อหนุ่มจะเป็นคนอย่างนั้น คนเราถ้ามีจึตใจต่อผู้ด้อยโอกาศมัก
จะเป็นคนจิตใจดีเสมอ ๆ" แม่ของน้ำและเกศพูดอย่างคนที่ผ่านโลกมาก่อน
     "วันนี้เป็นวันหยุดหรือค่ะถึงได้จะเอาของไปให้เด็กกำพร้าน่ะค่ะ" หลังจากที่น้ำ
เงียบฟังอยู่นานก็ถามขึ้นมา
     "ผมมันคนว่างงานครับไม่ค่อยได้ทำงานหรอกครับ เพราะผมเป็นประเภทอยาก
ทำงานก็ทำ ไม่อยากทำก็อยู่เฉย ๆ" ศรัณตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปดูขนมที่ใส่ถุง ซึ่งคำพูด
เล่น ๆ ของศรัณกลับทำให้น้ำรินทร์ถึงกลับไม่พอใจทันที
     "นี้ใช่ไหมค่ะที่เขาเรียนว่าคนรวยทำอะไรก็ไม่ผิด" คำพูดของน้ำรินทร์ทำให้แม่ เกศ
และศรัณถึงกลับหันควับมองน้ำรินทร์ทันที แต่ศรัณก็ไม่ได้คิดมากอะไร
     "พอดีว่างานที่ผมทำไม่ค่อยมีน่ะครับ เลยว่างผมก็ไม่ได้รวยอะไรหรอกครับแค่
พอมีพอใช้ครับ" ศรัณพูดก่อนจะหยิบขนมใส่ปากอีกชิ้น
     "พี่ศรัณจะไปเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไหนค่ะ" เกศถามหลังจากเอาขนมใส่ถุงให้เสร็จ
     "ก็สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเปรมฤดีน่ะ ถ้าว่างจะไปด้วยกันก็ได้ คุณป้าไม่ต้อง
ขายขนมอีกก็ไปด้วยกันก็ได้นะครับถือไปทำบุญร่วมกัน" ศรัณเอ่ยปากชวนทุกคนทำให้
เกศดีใจและขอตัวเอาของไปเก็บที่บ้านก่อน ส่วนศรัณก็เดินไปที่รถเพื่อเอาของไปเก็บท้ายรถ
ทำให้ทุกคนมองว่าน่าจะจริงอย่างที่พูดเพราะรถยนต์เป็นเพียงรถยี่ห้อโตโยต้า 4 ประตู คัน
หนึ่งก็ไม่กี่แสนเท่านั้นหลังจากที่เกศกลับมาทุกคนก็ขึ้นรถไปสถานรักเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที
เมื่อไปถึงก็พบว่ามีหลายคนที่มาเลี้ยงอาหารเหมือนกัน
     "น้าศรัณมาแล้วหรือค่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งมาหาก่อนจะกอดแขน
     "จร้าน้องลูกหว้า น้าศรัณมาแล้วนี่น้าพาพี่น้ำกับพี่เกศมาด้วยนะ" ศรัณพูดก่อน
จะยิ้มให้น้ำกับเกศ แล้วพาน้องลูกหว้าไปนั่งที่โต๊ะที่เตรียมเอาไว้ให้ แล้วก็พาทุกคนไปยังที่
ที่เตรียมไว้ก่อนจะพูดขึ้น
     "ทุกคนผมขอแนะนำให้รู้จักคุณป้าริน น้ำ และน้องเกศ เจ้าของขนมแสนอร่อย
ที่อยู่ในปากนั่นน๋ะ" ศรัณพูดพลางชี้ไปที่น้ำหวานที่กำลังจะกัดข้าวต้มมัด ทุกคนจึงยกมือไหว้
ป้าริน ก่อนจะทักทายน้ำและเกศ
     "น้ำหวานพึ่งรู้นะค่ะว่าป้ารินทำขนมได้อร่อยมาก ๆ เลยค่ะ" น้ำหวานประจบทันที
     "นั่นนะสิถ้าเปิดร้านนะคนต่อแถวยาวแน่ ๆ" อนุชิตเสริม
     "คือเราตั้งใจจะเปิดเป็นร้านขายกาแฟเล็ก ๆ นะค่ะ แต่ยังไม่มีที่แล้วก็ทุนนะค่ะ"
เกศพูดขึ้นมาทันที
     "ว่าไงป๋าอนุชิต พอมีตึกที่จะทำร้านบ้างไหม แบบจ่ายค่าเช่าถูก ๆ น่ะ" นพพรหัน
ไปถามเพื่อนทันที
     "มันก็พอมีอยู่นะ เอางี้ศรัณมันก็เพื่อนเราเดียวดูให้ ค่าเช่าไม่ต้องก็ดีเหมือนกัน
ตึกจะได้ไม่เก่า จะดูทำเลดี ๆ ให้แต่อาจจะช้าหน่อยก็อย่าว่าล่ะกัน" อนุชิตพูดก่อนจะ
หยิบจานตักข้าวส่งไปให้เพื่อนเพื่อแจกเด็ก
     "ถ้าอนุชิตบอกว่าจะดูให้น้ำกับเกศก็สบายใจได้" ศรัณพูดก่อนจะหยิบขนมส่งให้
เด็ก หลังจากแจกของเสร็จก็มีกิจกรรมให้ทุกคนได้ร่วมสนุกพอสมควรก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
     หลังจากที่ผ่านมาหลายอาทิตย์ความสนิทสนมระหว่างศรัณกับน้ำก็มากขึ้นเรื่อย ๆ จนศรัณ
กลายมาเป็นสมาชิกอีกคนของบ้านนี้นอกจากจะช่ายแม่ของน้ำเอาขนมใส่ถุงแล้วยังไปรับไป
ส่งเกศที่โรงเรียนอีกด้วยอีกด้วย ส่วนน้ำก็นาน ๆ ครั้งถ้ากลับดึกมาก ๆ ก็จะไปรับ  แต่สิ่งที่น้ำ
ส่งสัยมากที่สุดคือหลังจากวันที่ไปแจกอาหารเด็กแล้วศรัณจะไม่แต่งตัวอะไรเลย ถึงแม้ว่าถ้า
เขาแต่งตัวศักหน่อยก็หล่อไม่แพ้ใคร ๆ อีกอย่างก็คือไม่เคยเห็นศรัณไปทำงานเลยสักครั้งเดียว
แต่ก็ไม่เคยถามสักครั้งเพราะถือเป็นเรื่องส่วนตัว ศรัณมักจะมาที่บ้านนี้เป็นประจำแต่ก็มีบางครั้ง
ที่หายไปเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์ พอกลับมาก็บอกแค่ว่าพอดีมีธุระต่างจังหวัดเท่านั้น