เธอผู้มาพร้อมแสงส่วาง

     น้ำรินทร์ หญิงสาวที่พึ่งจบปริญญาตรีได้เดินนับสิบ ๆ กิโล เพื่อสมัครงานยังที่ต่าง ๆ ในเมือง
หลวงที่ชื่อว่ากรุงเทพฯ เนื่องจากต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายเพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยและ
ต้องให้น้องสาวไว้ใช่จ่ายที่โรงเรียนอีกด้วย
     "เป็นยังไงบ้างน้ำ แม่ว่าน้ำไม่ต้องไปหางานทำหรอกอยู่บ้านทำขนมก็พอ"
แม่ของน้ำถามทันทีเมื่อเห็นลูกสาวคนโตเดินอย่างอ่อนแรงเข้าบ้าน
     "ไม่ได้หรอกค่ะแม่ น้ำอยากหางานทำที่ได้เงินมาก ๆ น้ำจะได้เอามาเปิดร้านให้แม่
ขายขนมไงค่ะ น้ำไม่อยากให้แม่ต้องเดินเร่ขายอย่างนี้" น้ำรินทร์ตอบก่อนจะหันไปมองน้อง
สาวที่กำลังช่วยแม่ทำขนมอยู่
     "แต่เกศก็เห็นพี่น้ำเดินหางานมาหลายวันแล้วนะค่ะ น้ำเป็นห่วงพี่ค่ะ เราช่วยกันทำ
แล้วเก็บก็ได้นิค่ะ"  เกศฺินีตอบพรางยกถาดขนมที่ทำเสร็จแล้วมาว่าง
     "แล้วเมื่อไหร่ล่ะเกศ เกศก็ต้องเรียน ขนมที่เราทำก็ขายไม่ค่อยได้ พี่ยอมเหนื่อยเพื่อ
จะได้มีเงิน อย่างน้อย ๆ เรามีเงินเช่าร้านก็ยังดี จะได้ขายดีกว่านี้"  น้ำพูดจบก็ขอตัวไปอาบ
น้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะมาช่วย ซึ่งขนมที่ทำนอกจากคุกกี้ ก็มีอีกหลายอย่าง ซึ่งความฝันของ
น้ำรินทร์คือการมีร้านขายกาแฟเล็ก ๆ กับขนมที่แม่และน้องทำ ซึ่งน้องสาวเรียนคหกรรมเพื่อจะได้
ช่วยกันทำขนมขายในร้านกาแฟนั่นเอง หลังจากที่น้ำรินทร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มาช่วยทำขนมใส่
ห่อเพื่อให้แม่นำไปขายส่วนหนึ่งอีกส่วนก็นำไปให้ร้านที่รู้จักช่วยวางขาย
     "พรุ่งนี้วันเสาร์เกศจะไปช่วยแม่ขายที่ตลาดสดพี่น้ำจะไปด้วยหรือเปล่าค่ะ" เกศถาม
ขณะที่ห่อขนมใส่ถุงไปด้วย
     "พี่ว่าพรุ่งนี้พี่จะลองไปสมัครงานที่โรงแรมดู เห็นเปิดรับแผนกทำขนมด้วย" น้ำรินทร์
ตอบน้องสาวก่อนขะเรียงขนมใส่ลงในตะกร้า
     "ถ้าอย่างนั้นพี่น้ำไปทานข้าวแล้วพักผ่อนเถอะค่ะที่เหลือเดียวเกศจัดการเองค่ะ"
เกศพูดจบก็ยกตะกร้ามาใช้ข้าง ๆ เพื่อเรีบงขนมต่อ น้ำจึงลุกเข้าไปทานอาหารก่อนจะเผลอ
หลับลงที่โซฟา เมื่อแม่และเกศจัดขนมเสร็จ เกศก็ไปปลุกพี่สาวให้นอนที่ห้อง
     วันรุ่งขึ้นน้ำรินทร์ เกศ และแม่ ก็ตื่นขึ้นมาแต่เช้า และช่วยกันขนของไปที่ตลาดเพื่อวางขาย
ก่อนที่น้ำรินทร์จะเดินทางไปสมัครงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเขตสุขุมวิท
     "สวัสดีค่ะ มาสมัครงานแผนกทำขนมค่ะ" น้ำรินทร์ยกมือไหว้เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับก่อน
บอกความจำนงสมัครงาน
     "งั้นเดียวน้องตามพี่มานะ พี่จะพาไปฝ่ายบุคคลจ๊ะ" พนักงานต้อนรับพูดก่อนเดินนำน้ำ
รินทร์ไปยังห้องฝ่ายบุคคล
     "จบอะไรมาจ๊ะหนู" ห้วหน้าฝ่ายบุคคลถามหลังจากน้ำรินทร์กรอกใบสมัครเสร็จ
     "จบปริญญาตรี เอกคหรรมมาค่ะ" น้ำรินทร์ตอบ
     "ดีเลย ทางโรงแรมต้องการอยากได้พนักงานทำขนมอยู่พอดี เริ่งงานวันจันทร์เลย
นะเดียวพี่จะให้น้องพาไปห้องเบเกอร์รี่นะจ๊ะ" พูดจบก็บอกให้น้องอีกคนพาเดินไปดูที่แผนก
ทันทีก่อนจะแยกตัวกลับออกมาเพื่อกลับบ้าน
     เมื่อมาถึงบ้านก็พบว่าแม่และน้องสาวกำลังนั่งทำขนมอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าขนม
ขายหมดทุกอย่าง
     "วันนี้ขนมขายหมดเร็วจังเลย" น้ำรินทร์ถามทันที
     "ก็พรุ่งนี้วันพระนิค่ะ คนส่วนใหญ่เลยหาซื้อขนมเพื่อจะเอาไปทำบุญในวันพรุ่งนี้น่ะ
ค่ะ ว่าแต่พี่น้ำเป็นยังไงบ้างค่ะ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง" เกศถามก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิมน้ำ
ในตู้เย็นส่งให้พี่สาวดื่ม
     "พอดีโรงแรมที่พี่ไปสมัครงานเขารับน่ะจ๊ะ เริ่มงานวันจันทร์" น้ำรินทร์ตอบยิ้ม ๆ
     "ก็ดีสิค่ะ พี่สาวจะได้ไม่ต้องเดินหางานอีก" เกศพูดอย่างดีใจที่พี่สาวได้งานทำจนได้หลัง
จากที่ต้องเห็นพี่สาวเดินตะลอน ๆ เพื่อหางานทำ
     "ต่อไปพี่อาจจะไม่มีเวลามาช่วยแม่กับเกศแล้ะนะ" น้ำรินทร์ก่อนจะมองมาทั้งสองคน
     "ไม่เป็นไรค่ะเกศจะรีบกลับมาจากโรงเรียนมาช่วยแม่เองค่ะ" เกศพูดก่อนจะยิ้มไปที่
แม่ คำพูดของเกศทำให้น้ำรินทร์สบายใจขึ้นมากเพราะน้ำรินทร์เป็นเด็กที่พูดแล้วทำจริง ๆ
     หลังจากที่น้ำรินทร์เข้าทำงานที่โรงแรมนอกจากจะไม่มีเวลาช่วยทำขนมแล้วยังกลับบ้านค่ำ
อีกด้วยโดยบางวันเกือบเที่ยงคืนกว่า แต่น้ำรินทร์ก็ไม่เคยบ่นหรือแสดงอาการเหนื่อยออกมาให้
แม่กับน้องได้เห็น เพราะรู้ว่าแม่กับน้องเหนื่อยกว่าหลายเท่า
     "ท่านครับทนายความของจำเลยที่ท่านให้ไปสืบชื่อ ทนายศรัณ ครับท่าน" คนไกล้
ชิดรายงานผู้เป็นนาย
     "ว่าไงนะชื่อศรัณอย่างนั้นเรอะ!" สัญชัยถึงกับเครียดทันทีที่รู้ว่าทนายความที่จะมาว่า
ความให้จำเลยชื่อศรัณ นั้นหมายความว่าที่ดินที่ตนเองหมายที่จะได้ต้องหลุดมือไปและยอม
เลิกลาก่อนที่จะเสียหายไปมากกว่านี้
     "ครับท่าน" คนไกล้ชิดตอบอีกครั้ง
     "สั่งลงไปให้คนของเราถอนแจ้งความและไม่เอาเรื่องก่อนที่พวกเราจะเสียหาย
ไปมากกว่านี้รีบไป" สัญชัยรีบสั่งคนสนิททันทีเพราะรู้ว่าถ้าหากยังขืนดื่อดึงมีหวังหมดตัว
แน่
     ไม่มีใครรู้ว่าศรัณผู้นี้เป็นใครมาจากใหน รู้แต่เพียงว่าเป็นทนายความที่เก่งที่สุดการว่าความ
ของเขาไปเคยแพ้ใคร และไม่ว่าใครจะเอาเงินให้มากแค่ใหนก็ไม่สามารถซื้อเขาได้ การว่า
ความของเขาคือหากลูกความที่เขารับจะว่าความให้ต่อให้มีหลักฐานมากแค่ไหนเขาก็ทำให้ลูก
ความพ้นจากข้อกล่าวหาได้ เคยมีหลุดมาบ้างว่าศรัณผู้นี้เป็นหนึ่งในองค์กรลับระดับโลกของUM
แต่มันก็เป็นข่าวที่เชื่อถือไม่ได้ ในขณะที่ทุกคนที่ได้ยินชื่อต่างก็พากันหวาดระแวง แต่ศรัณกลับ
มักจะมาที่สวนสาธารณะแล้วนั้นมองท้องน้ำที่กระเพื่อมไปตามแรงลมอย่างนั้นหลายชั่วโมง ผู้คน
ที่มาออกกำลังกายก็มักจะเห็นเขาเป็นประจำแต่ก็ไม่มีใครเข้าไปทัก เพราะการแต่งตัวที่เป็นแค่
เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะแล้วไหนจะทรงผมที่เอามือสางรวบ ๆ ให้หล่อแค่
ไหนก็ไม่มีใครอยากเสี่ยง และสิ่งหนึ่งที่เขาขอบมานั่งตรงนี้ก็เพราะผู้หญิงคนหนึ่งเขาไม่รู้จักชื่อ
เธอแต่ก็นึกชอบอยู่ในใจ เมื่อก่อนที่เขามานั่งอยู่ใหม่ ๆ เขามักจะเห็นผู้หญิงคนนี้เดินหอบ
เอกสารอย่างอ่อนล้ามานั่งทุบขาสักพักแล้วก็เดินจากไป  จึงสืบจนได้รู้ว่าชื่อน้ำรินทร์มีน้องสาว
ชื่อเกศินีและแม่ที่เร่ขายของหลายครั้งที่ของขายหมดก็เพราะศรัณเหมาทั้งหมดเพื่อเอาไปแจก
อีกทีแต่ก็ไม่เคยพูดคุยอะไรด้วย
     "ว่าไงครับป้า" ศรัณกล่าวทักทายทันทีที่เห็นแม่ของน้ำรินทร์และเกศินีเดินรุนของมา
     "ว่าไงพ่อหนุ่ม มาอีกแล้วนะ" แม่ของเกศฺนีกล่าวทักทายอย่างเป็นคนรู้จักซึ่งเกศินีก็พบ
หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้คุยด้วยสักที
     "วันนี้พี่จะเหมาหมดเหมือนเดิมหรือเปล่าค่ะ" เกศินีรวบรวมความกล้าพูดด้วย
     "ครับ หมดเลยครับ" ศรัณพูดก่อนจะให้คิดเงิน
     "ป้าถามหน่อยเถอะพ่อหนุ่มซื้อเยอะขนาดนี้กินหมดหรือจ๊ะ" แม่ของเกศินีมองหน้า
ก่อนถาม
     "ผมกินไม่หมดหรอกครับแต่เอาไปแจกเด็ก ๆ มากกว่าครับ" ศรัณตอบยิ้ม ๆ
     "พี่เป็นคนใจดีจังนะค่ะ" เกศินีพูดก่อนจะส่งถุงขนมให้
     "พ่อหนุ่มซื้อขนมป้าเกือบทุกครั้งป้ายังไม่รู้จักชื่อเลย ชื่ออะไรเหรอ" แม่เกศินี
ถามทันทีที่มีโอกาสเพราะรู้สึกถูกชะตาด้วย
     "ผมชื่อศรัณครับ ศรัณ วายุพัฒน์" ศรัณตอบความจริงโดยไม่ปิดบัง ก่อนที่จะแยกเดิน
ไปส่วนเกศกับแม่ก็เดินกลับบ้าน
     "ช่วงนี้ขายขนมหมดทุกวันเลยนะค่ะแม่" น้ำถามทันทีที่แม่กับเกศเดินเข้าบ้านมา
     "พอดีเจอพี่ศรัณค่ะเขาเหมาหมดทุกครั้งที่ขายไม่หมดทุกที" เกศตอบพี่สาวก่อน
จะเดินเอาของไปวาง
     "ใครค่ะแม่พี่ศรัณ" น้ำรินทร์หันมาถามผู้เป็นแม่
     "ก็เป็นเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ที่สวนสาธารณะตรงบ้านเราไง แม่เห็นเขาจะมานั่งมองน้ำ
อยู่ทุกวันเหมือนคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ" แม่พูดก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ เกศินี น้ำรินทร์
จึงลุกทำท่าจะเดินไปดู
     "พี่ศรัณเขาไปตั้งนานแล้วค่ะ" เกศินีพูดอย่างรู้ทันพี่สาว น้ำรินทร์จึงเดินมานั่งที่เดิม
     "พรุ่งนี้เป็นวันหยุดน้ำ เดียวน้ำจะไปช่วยขายด้วยนะค่ะ" น้ำรินทร์พูดพรางหยิบขนม
มาใส่ห่อด้วย
     "วันหยุดทั้งทีก็พักผ่อนเถอะแม่กับเกศขายได้" แม่พูดด้วยความเป็นห่วง
     "ไม่เป็นไรค่ะ น้ำช่วยด้วย" เมื่อน้ำรินทร์พูดอย่างนี้เลยไม่มีใครขัดอีก