[MARKBAM]Pray.... if u love me

              ตอนที่1 ความทรงจำที่ผุดขึ้นมา

วันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสดีจริงเลยไม่มีอะไรมากวนใจ

ชาวโลกครับวันนี้ไอ้มาร์คคนนี้ขอใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์สักวันเถอะครับ

Tad ta da tad ta da ta

"ฮึ...คุณเดฟ...หมดกันความสงบสุขของกู"มาร์คทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามา

เขาทั้งเบะปาก ขมวดคิ้วอย่างหัวเสียที่ถูกขัดเวลาแห่งความสโลวไลฟ์ในชีวิต

"ฮะโหล...มีธุระอะไร"

"เออมาร์คพอดีอะ...เอ่อ..."

"ตอบเร็วๆดิ้ไอ้เหยิน"

"ไอ้มาร์คพูดงี้กันเลยหรอนี่เพื่อนนะ เพื่อนมึงนะเนี่ยไอ้สัส"

"แล้วมีห่าไรวะ เร็วดิ้"

"เออๆ คือว่า มึงจำน้อง แบมแบม ที่มึงปิ้งเมื่อหลายปีก่อนอะ จำได้ปะ มาร์ค"

"....."

เมื่อ 3 ปี ก่อน

"แบม..."ผมเอื้อมมือไปบิดกลอนประตูห้องนอนของแบมแบม ที่แย้มไว้ เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานที่เขาไม่เคยได้ยินจากปากแบมแบมมาก่อน คนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมถึงทำให้แบมแบมหัวเราะได้ดังขนาดนี้

เอี๊ยด....ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องของแบมแบม เสียงเอี๊ยดจากการเปิดประตูนั้นไม่มีผลต่อประสาทการรับฟังเสียงของคนที่เปิดประตูเข้ามา แต่กลับสนใจสมาร์ทโฟนรุ่นแพงในมือและพูดคุยกับสายในโทรศัพท์อย่างสนุกสนาน

"55555+ พี่เซฮุน จะอำอะไรแบมอีกอะ นี้จะบอกให้เลยนะ ถ้าแบมไปรับรอบนี้อะแบมจะปล่อยให้พี่ยืนคอยเป็นหมาหลงทางเลยคอยดู"เหมือนกับว่า แบมแบมจะมีความสุขมากที่ได้คุยกับคนที่ชื่อเซฮุนนั้น จริงๆผมก็พึ่งเคยได้ยินชื่อนี้แหละ

"อ้าวจะไปแล้วหรอพี่เซฮุน?"ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ของแบมแบมที่ยืนหันหลังคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง แต่ก็ต้องชะงักลงกับประโยคที่แบมแบมพูดกับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงหวานๆอ้อนๆ "ผมรักพี่นะพี่เซฮุน ดูแลตัวเองด้วยหละ วางสายละนะพี่เซฮุน จุ๊บๆ"

ตุ๊ด

ผมชะงักสติทุกอย่างแล้วมองไปที่แผ่นหลังของคนตรงหน้า คนที่ยืนหันหลังที่ระเบียงเอาสมาร์ทโฟนยกออกจากหูแล้วหันกลับมาอย่างไม่ระวัง จนหัวไปชนกับหน้าอกของผม แม้หัวใจมันจะเต้นแรงแค่ไหนแต่คำพูดของแบมแบมกับคนในสายนั้นมันฟังดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากๆ "เจ็บจัง"ผมพึมพำขึ้นทำให้คนที่หัวชนอกผมอยู่ถึงกับถามไถ่อย่างเป็นห่วง

"พีมาร์คคือแบมขอโทษ แบมไม่ได้ตั้งใจ