DIARY OF TONGTANG [SUPANUTxME]

          “ม..ไม่เป็นไรค่ะ ./////.”

แล้วจู่ๆเธอก็วิ่งหนีไป.. ปล่อยให้ผมงงอยู่ตรงนี้คนเดียว ทำไมเธอต้องหน้าแดงขนาดนั้น เขินผมหรออ >0< (ใช่จ้ะ .///.)ฮ่าๆๆๆ

เอ้ะ!

เดี๋ยวนะ..

นี่มันประเป๋าตังใครอยู่พื้นเนี่ย?

ไม่น่าจะเดายากนะแบบนี้.. แล้วด้วยความที่ผมก็จะชอบส่องหน่อยๆ ก็เลยทำให้ผมม.. เปิดกระเป๋าของเธอออกมา แล้วผมก็เจอ.. รูปนักเรียน อ้าว! เธออยู่แค่ม.ปลายเองหรอเนี่ย? งั้นก็เป็นรุ่นน้องสินะ แล้วผมจะทำไงดีเนี่ย? จุดประชาสัมพันธ์ผมก็หาไม่เจอ ลองไปหาพี่พิธีกรที่หลังเวทีก่อนดีกว่า..

“พี่เขาน่าจะไปทานข้าวข้างนอกน่ะค่ะ ไม่รู้จะกลับมาตอนไหนด้วยสิ น้องนัทมีธุระอะไรกับพี่เขาหรือเปล่าคะ?”

แป่วววว...

พอผมไปหลังเวทีแล้วถามพี่สต๊าฟแถวนั้นแล้วก็ได้คำตอบแบบนี้.. แล้วผมจะทำไงดีเนี่ย อ้อ! ใช่สิ เธอน่าจะอยู่ในงานเนี่ยแหละน่า ผมต้องตามหาเธอให้เจอ

หลายชั่วโมงผ่านไป..

แป่วววว..

ในที่สุดผม.. ก็หาเธอไม่เจอ.. แล้วมันก็จบงานแล้วด้วยเนี่ยย!! ผมควรเก็บไว้สินะ

อืมมม.. ทำไงดีเนี่ยย จู่ๆผมก็มีความรู้สึกว่าอยากดูรูปนักเรียนของเธออีกครั้งและผมก็ไม่รีรอรีบเปิดกระเป๋าตังของเธอแล้วหยิบรูปนักเรียนออกมา ผมจ้องรูปนั้นสักพัก เธอก็ดูน่ารักดีนะ ยิ่งตอนหน้าแดงๆนั่น เอ้ะ! เดี๋ยว ไม่ใช่แล้ว! จู่ๆผมก็มีความคิดว่าถ้าเธอเขียนไรอยู่หลังรูปของเธอล่ะ?! ผมลองพลิกรูปกลับไปดู ..

ห้ะ!!

มีจริงๆแฮะ! มีทั้งบ้านเลขที่ เบอร์โทร เฟสบุ้ค อีเมลล์ งั้นผมติดต่อเธอตอนนี้เลยดีกว่า! แต่ว่า มันดึกแล้วนะ งั้นส่งแค่อีเมลล์ไปก่อนละกัน..

‘สวัสดีครับ คือว่าผมเก็บกระเป๋าตังของคุณไว้ได้ตอนเราชนกันน่ะครับ ไม่ทราบว่าจะให้ผมคืนให้ที่ไหนดีครับ’

ติ๊ดดด..

ผมส่งไปแล้วเรียบร้อย.. เฮ้ออ ผมเหนื่อยแล้วแฮะ ขอนอนก่อนดีกว่าาาาาา