หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะ นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ ชั้นสั่งไม่ได้ยินรึไงห้ะ ไอ้ขยะ”ทางด้านแก้วที่เห็นโทโมะเดินหนี

ตัวเองก็รีบเดินจ้ำเข้าไปหาชายหนุ่มพร้อมกับตะโกนว่า

 

 

 

 

 

“หูแตกรึไงห้ะถึงไม่ได้ยินชั้นสั่งให้แกหยุดเดิน/มีอะไรให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ”แก้วตรงไปผลักชาย

หนุ่มจากด้านหลังก่อนที่โทโมะจะหันกลับมาแล้วถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเฉยชา

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ชั้นจะเรียกใช้ขี้ข้าอย่างแกไม่ได้เพราะมีเจ้านายใหม่คอยให้ทายแล้วงั้นสิ/ผมไม่เคย

หมายความอย่างนั้นครับ ผมมีหน้าที่ต้องทำ มีงานที่ต้องรับผิดชอบ ถ้าจะต้องมาทนฟังอะไรไส้

สาระผมว่าผมไปทำงานดีกว่า”แก้วพูดพาลถึงฟางด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่โทโมะจะข่มอารมณ์ไม่

ให้โกรธแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด นี่แกว่าชั้นงั้นหรอไอ้ขยะ/ผมไม่ได้เอ่ยชื่อคุณหนูเลยนะครับ คุณหนูคิดเองเออเองเป็น

เด็กไปได้”แก้วกระทืบเท้าโวยวายไม่พอใจแล้วชี้หน้าว่าโทโมะก่อนที่โทโมะจะตอบแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนชั้นไม่ให้ไป แกมาว่าชั้นแบบนี้ชั้นไม่ยอมนะ/แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมมีธุระที่

ต้องัดการอยู่ อ๊ะ คุณแก้ว”แก้วที่โมโหและไม่ยอมโทโมะไม่รอช้ากระชากถุงขนมที่ฟางซื้อมาให้

โทโมะปาลงกับพื้นแล้วกระทืบมันทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมสะใจงั้นหรอ สมน้ำหน้า กรี๊ดดด ชั้นเจ็บนะ”แก้วยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจก่อนที่จะร้อง

เสียงหลงเมื่อโทโมะที่โกรธจัดกระชาแขนแก้วมาแล้วบิดอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นถึงลูกเจ้าสัวหลี่จางแห่งมังกรทองกลับทำเรื่องงี่เง่าเรื่องลูกตัวเองแบบนี้เหมือนไม่มีใครสั่ง

สอนใช้ได้ที่ไหน/กรี๊ดดด ไอ้โทโมะไอ้ขยะแกว่าชั้นงั้นหรอ”โทโมะพูดด้วยความโกรธก่อนที่แก้ว

จะหวีดร้องแล้วหยิบรูปปั้นสลัดรูปม้าที่วางบนตู้โชว์ขึ้นมาฟาดใส่หัวโทโมะอย่างแรงเพื่อให้ปล่อย

 

 

 

 

 

 

“ยัยแก้ว ทำอะไรน่ะ”จังหวะนั้นเองเจ้าสัวหลี่จาง มาดามหลี่และอุษาเดินมาเห็นเหตุการณ์ทุก

อย่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จงเบรุ่นพี่คนสนิทของโทโมะจะรีบข้ามาดูอาการพร้อม

กับไปป์

 

 

 

 

 

 

“มันทำแก้วก่อน/ทำก่อนแล้วนี่คืออะไร เล่าทุกอย่างมาเดี๋ยวนี้เลยนะโทโมะ”แก้วรีบฟ้องคนเป็น

พ่อแต่เจ้าสัวหลี่จางหันไปถามโทโมะก่อนทันที

 

 

 

 

 

 

“คุณแก้วเหยียบขนมที่คุณฟางซื้อมาฝากผมกับพี่งเบพังแล้วก็ด่าว่าผม ผมขอโทษครับที่เผลอ

ทำร้ายคุณหนูก่อนแบบนี้”โทโมะเล่าเรื่องทุกอย่างแต่แก้วไม่พอใจตรงไปตบหน้าโทโมะอีกครั้ง

ก่อนที่เจ้าสัวหลี่จางจะกระชากแขนลูกสาวกลับมา

 

 

 

 

 

“แก้ว ทำไมถึงทำร้าย?โมะแบบนี้ม๊าบอกแล้วใช่มั้ยอย่าทำร้ายโทโมะแบบนี้/ม๊าก็ดีแต่เข้าข้างมัน

เข้าข้างไอ้พวกลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ มันเป็นปลิงเกาะบ้านเรานะ”

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

ขณะที่อุษาจะสั่งสอนแก้วแต่แก้วไม่ฟังพร้อมกับด่าว่าโทโมะอีกครั้งทำให้เจ้าสัวหลี่จางทนไม่ไหว

ตบหน้าลูกสาวตัวเองต่อหน้าทุกคนทันที

 

 

 

 

 

 

“พอกันที ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันมีแต่ปัญหาแบบนี้ โรงเรียนประจำหญิงล้วนที่สิงคโปร์คงจะ

เป็นการดัดสันดานแย่ๆแบบนี้ของเธอ แก้ว”เจ้าสัวหลี่จางพูดก่อนที่จะเดินออกปากตรงนั้น

 

 

 

 

 

“ถ้ายังไม่ปรับปรุงพฤติกรรมก้าวร้าวตัวเองก็อย่าหวังว่าจะได้กลับมา”มาดามหลี่คาดโทษหลาน

สาวคนโตก่อนที่จะเดินตามเจ้าสัวหลี่จางออกไป

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด เพราะแกไอ้โทโมะ/พอได้แล้วแก้ว ทั้งหมดมันเป็นเพราะลูกอย่าโทษคนอื่นอีกเลย

เรื่องนี้แม่เห็นด้วยกับพ่อและย่าของเราว่าควรจะห่างกับโทโมะสักพักจะได้เลิกบ้าแบบนี้สักที จง

เบพาโทโมะไปทำแผลเร็ว”อุษาพูดก่อนที่จะสั่งจงเบพาโทโมะมาทำแผลที่ด้านหลังของตัวตึก

 

 

 

 

 

 

 

“มันต้องเย็บหน่อยนะโทโมะนายโอเคนะ”จงเบถามโทโมะหลังจากที่หมอประจำแก๊งค์มังกรทอง

เตรียมของมาเย็บแผลให้โทโมะ

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันจะได้เป็นเครื่องเตือนใจไว้ว่าใครเคยทำอะไรกับเราและเราต้องเอา

คืน”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วเดินไปนั่งให้หมอเย็บแผลตัวเองพลางกำมือแน่นถึงเรื่อง

ราวที่การกระทำกับตัวเอง จงเบลอบมองโทโมะที่พูดไปแบบนั้นแล้วแอบหวั่นใจถึงรุ่นน้องคน

สนิทผู้มีตราประทับรูบม้าที่แผ่นหลังคนนี้เหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันก็มืดแล้วนะพี๊อปเราไปตามพี่ฟางเถอะ เพราะที่นี่คือฮ่องกงไม่ใช่เมืองไทยบ้านพี่ฟางด้วย

สิ/โอ๊ยพูดมากน่ารำคาญ ถ้าอยากจะตามยัยนั่นก็ออกไปตามเลยสิไปป์”ไปป์มองดูสายฝนที่

โปรยปรายลงมาจากฟ้าในเวลาพลบค่ำแล้วพูดห่วงพี่สะใภ้ก่อนที่ป๊อปปี้จะไม่สนใจแล้วเล่นเกมส์

ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปตามฟาง นี่ฟางหายไปไหนกันป๊อปปี้”อุษาที่เดินมาหาลูกชายทั้ง2ที่ห้องนั่งเล่นได้ยินทุก

อย่างก็รีบถามทั้งคู่ทันที

 

 

 

 

 

“ก็แค่คนงี่เง่า เดี๋ยวก็กลับมาเองน่าม๊าไม่ต้องไปสนใจหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งเล่นเกมส์ต่อจน

อุษาทนไม่ไหวเดินไปเปิดเกมส์ของป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“นี่อย่างน้อยฟางเค้าได้ชื่อว่าเป็นเมียแล้วก็แต่งงานกันแล้วนะ ทำไมแค่ดูแลเมียเราแค่คนเดียว

แค่นี้ถึงดูแลไม่ได้”อุษาคาดโทษลูกชายก่อนที่เรื่องะถึงหูของผู้เป็นพ่อและย่า

 

 

 

 

 

“จะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไมล่ะป๊า ยัยนั่นออกไปเดี๋ยวก็กลับมาเหมือนตอนที่ออกไปกับโท

โมะอยู่ดี/แต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้ไปกับโทโมะน่ะสิ เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวแล้ววิ่งเตลิดออกไปแบบนั้น

ถ้าเกิดเรื่องร้ายแรงกับหนูฟางแกจะมีปัญญารับผิดชอบหรอ”ป๊อปปี้ยังคงเถียงไม่สนใจจนเจ้าสัวหลี่จางพูดเตือนสติ

 

 

 

 

“โอ๊ย ให้มันได้แบบนี้สิ ทั้งหลานสาวหลานชายชั้นทำไมทำนิสัยแย่ผิดจากพ่อแม่เหลือเกินอุษา

หลี่จาง แม่ทนไม่ไหวแล้วนะกับเด็ก2คนนี้ ยังดีที่ไปป์อยู่กับตายายภูเก็ตไม่ต้องนิสัยเสียแบบนี้

พอกันทีหลานแบบนี้ชั้นไม่ต้องการ จะเอาไปโรงเรียนประจำที่ไหนก็ไป สมบัติของชั้นก็อย่าหวังที่

จะยกให้”มาดามหลี่ทนไม่ไหวชี้หน้าว่าป๊อปปี้และแก้วที่อยู่ชั้น2ก่อนที่จะเดินหัวเสียไปสั่งลูกน้อง

ให้ออกตามหาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะป๊อป กลับมาเดี๋ยวนี้นะ/ก็ไปตามหาลูกสะใภ้สุดที่รักของย่าไงล่ะครับ ผมเป็นคนไล่

เดี๋ยวผมจะไปตามกลับมาเอง”อุษาตกใจเมื่อเห็นลูกชายเดินหนีออกไปนอกบ้านป๊อปปี้รีบตอบ

ก่อนที่จะขับรถคู่ใจออกไปตามหาฟางข้างนอก ลึกๆในเขาแอบห่วงเหลือเกินเพราะตอนนี้ทั้งมืด

และฝนตกแบบนี้ฟางไปอยู่ไหนกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“help me”ทางด้านฟางที่เตลิดออกมากคฤหาสน์เจ้าสัวหลี่จางแล้วต้องเจอกับพวกนักเลงที่ตั้ง

ตัวเป็นอันธพาลแถวชุมชนเล็กๆละแวกนั้นแล้วต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนแต่โชคร้ายไม่มีใครช่วย

เหลือเธอเลย ฟางวิ่งตากฝนหลงทางไปเรื่อยๆและร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาที่ต้องมาเจออะไร

แบบนี้ และรู้สึกเสียใจกับคำพูดร้ายๆที่ป๊อปปี้ว่าตนเองแบบนั้นนั่งกอดเข่าอยู่ริมถนน

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดด

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่นิเอง กลับบ้าน/มาทำไมไล่ชั้นไปแล้วไม่ใช่หรอ จะมาว่าอะไรชั้นอีก”ป๊อปปี้ที่ขับรถวนหา

ฟางจนทั่วและบังเอิญเจอร่างบางรีบจอดรถก่อนที่จะลงมาตามฟางกลับบ้านแต่หญิงสาวไม่ยอม

และเดินหนี

 

 

 

 

 

“อย่างี่เง่าไปหน่อยเลยเพราะเธอทำให้ป๊าและย่าต้องว่าชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ/ไม่ ชั้นไม่กลับ

ชั้นไม่อยากอยู่กับคนอารมณ์ร้ายอย่างนาย ชั้นอยากกลับบ้าน”ป๊อปปี้เดินไปดักร่างบางแต่ฟาง

กลับเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

“ก็นึกว่าลูกนกหลงทางนี่เป็นใครที่แท้ก็ผู้หญิงของนายน้อยแห่งมังกรดีจริงๆยิงปืนนัดเดียวได้

นก2ตัวเลย/หนีเร็ว”จังหวะนั้นเองหัวหน้าอันธพาลเดินมาเจอป๊อปปี้ฟางทั้งคู่ไม่รอช้า รีบพากัน

ขับรถหนีกลับมาที่บ้านได้สำเร็จ

 

 

 

 

 

 

“เพราะเธอทำให้รถชั้นต้องเป็นรอย เพราะความงี่เง่าของเธอ ยัยบ้า”ป๊อปปี้หัวเสียเมื่อลงจากรถ

มาและพบว่ารถของเขามีรอบก็กล่าวโทษพาลใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ใช่สิ อะไรๆก็เป็นความผิดชั้น ชั้นมันไม่ดีชั้นมันตัวปัญหา ไล่ชั้นไปแล้วนายะอะไรอีก

เกลียดชั้นมากก็ปล่อยให้ชั้นตายข้างถนนนั่นเลยสิ จะมาช่วยทำไม มาช่วยแล้วนายก็ไม่เคยจะดี

กับชั้นมาช่วยกันทำไม ชั้นเกลียดนาย เกลียด เกลียด เกลียด”ฟางทนไม่ไหวร้องออกมาแล้วตรง

ไปผลักอกระบายและร้องไห้ออกมาจนทุกคนลงมาจากบ้านและแตกตื่นก่อนที่จะจับแยกกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยบ้าทำชั้นหรอ/พอได้แล้วป๊อปปี้ อย่าทำร้ายฟาง เราเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ ทำร้ายผู้หญิงทำไม

ล่ะห้ะ”ป๊อปปี้มองรอยิกและข่วนของฟางที่แก้มและเนื้อตัวก็ตรงจะไปเอาเรื่องก่อนที่เจ้าสัวหลี่จาง

จะจับทั้งคู่แยกออกจากกัน

 

 

 

 

 

“พึ่งแต่งงานกันวันเดียวทำไมถึงมีเรื่องทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้ ถ้าอยู่กันไปไม่ฆ่ากันหรอกหรอ

ป๊อปนี่ผู้หญิงนะทำไมเราถึงอารมณ์ร้ายแบบนี้ แต่งงานมีเมียไปแล้วแทนจะรู้จักรับผิดชอบแต่กลับ

สร้างแต่เรื่อง แบบนี้แยกกันอยู่เถอะ”มาดามหลี่เหลืออดรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“ดีค่ะหย่าๆกันได้สักทีฟางอยากกลับบ้าน อยากกลับเมืองไทย/ไม่ต้อง ชั้นไม่ให้เธอไปนะยัยตัว

ตุ่น”ฟางปาดน้ำตาแล้วพูดขึ้นอย่างหมดความอดทนก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบห้าม

 

 

 

 

 

“อยากจะไปหาคนดีๆก็หาไปเลยนะชั้นไม่อยู่กับนายหรอก”ฟางรีบว่าก่อนที่จะเดินหนีแต่ป๊อปปี้

กลับคว้าแขนฟางไว้ไม่ให้หญิงสาวไปเก็บเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อเป็นการตัดปัญหาเรื่องนี้ชั้นจะส่งตัวป๊อปปี้กลับไปจัดการเรื่องลาออกไฮสคูลที่อังกฤษ ส่วน

ฟางก็อยู่ที่นี่เพื่อเรียนรู้การเป็นสตรีหมายเลข1กับมาดามหลี่ คุณอุษาและทับทิม หวังว่าการห่าง

กันสักพักมันจะทำให้พวกเธอ2คนคิดอะไรได้บ้าง”เจ้าสัวหลี่จางถอนหายใจและออกคำสั่งทิ้งให้

ป๊อปปี้และฟางยืนมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

 

 

วัยรุ่นอารมณ์ร้อนอยู่ด้วยกันทะเลาะกันไปหมดแบบนี้ต้องจับแยกให้หมด 

 

แต่จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นต้องติดตามนะจ้ะ

 

 

หายไปช่วงวันแม่ กลับมาแล้วจ้าาา