หัวใจของมาเฟีย

 
 
 
 

“ค่อยๆนะป๊อป”หลังจากตั้งสติกันเรียบร้อย ฟางค่อยๆประคองป๊อปปี้เข้ามาในบ้านด้วยความยาก
ลำบาก เพราะถึงแม้ป๊อปปี้จะหมั่นทำกายภาพจนเริ่มเดินได้บ้างแล้ว แต่ป๊อปปี้ก็ยังเดินไม่ค่อยแข็งแรงที่
จะเดินไปไหนได้สะดวก
 
 
 
 
 
“ให้มันได้แบบนี้สิ ลูกใครวะเนี่ย”เมื่อฟางพาป๊อปปี้มานั่งรถเขนในตัวบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาด
เสร็จชายหนุ่มก็บ่นอุบ
 
 
 
 
“ลูกใครล่ะ ตามใจเยอะล่ะสิตลอด15ปีมานี้ ดูสิเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้”ฟางหันขวับมาพร้อมกับบ่น
บ้าง
 
 
 
 
“ถ้าแองจี้โตมาแบบถูกตามใจมันก็ต้องเป็นหน้าที่แม่ไม่ใช่รึไงที่จะต้องดูแล คอยตักเตือนลูกไม่ให้เดิน
ไปในทางที่ผิดๆอีก”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเอื้อมมาจับมือฟางไว้
 
 
 
 
 
“อย่าไปไหนอีกได้มั้ย อยู่ดูแลแองจี้กับชั้น ทำให้ครอบครัวของเราสมบูรณ์เหมือนเดิมเมื่อ15ปีก่อนได้
มั้ยฟาง”ป๊อปปี้สบตาร่างบางเพื่อขอร้องทำให้ฟางอึ้งใจเต้นแรง
 
 
 
 
 
“เอ่อ อยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวฟางขอเดินไปเช็ครอบๆบริเวณบ้านก่อน”ฟางอึกอักและรีบชักมือกลับจาก
ป๊อปปี้พร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเดินหนีชายหนุ่มไป
 
 
 
 
 
“ชั้นได้เธอกลับมาแล้ว ชั้นจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีกแล้วฟาง”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะหันไป
เห็นไม้ค้ำช่วยยืนที่พิงกับผนังห้องอยู่แล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“แองจี้นะแองจี้ เล่นอะไรก็ไม่รู้ แล้วไหนจะต้องทำกายภาพให้ป๊อปอีก”ฟางบ่นอุบขณะที่เตรียมอาหาร
ให้ป๊อปปี้เสร็จแล้วก็เดินไปเช็คดูความเรียบร้อยต่างๆรอบตัวบ้านพลางมองเห็นพายุเริ่มตั้งเค้าก็ไม่รอ
ช้ารีบอ้อมไปทางหลังบ้านเพื่อจัดการปิดหน้าต่าง
 
 
 
 
“ช่วยนะ/อ๊ะ ไม่ต้องๆ ยังเดินไม่ค่อยคล่องไปรอในบ้านเถอะป๊อป”ฟางจัดการปิดหน้าต่างงโดยมีป๊อปปี้
ออกมาตาม ชายหนุ่มมองฟางที่ทำอะไรยุกยิก ทั้งจัดการบ้านไหนจะทำอาหารให้เขาก็แอบยิ้มก่อนที่จะ
ยอมกลับไปนั่งรอฟางที่โต๊ะอาหาร
 
 
 
โครม
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เกิดอะไรขึ้น”แตแล้วเกิดเสียงดังทำให้ป๊อปปี้ต้องรีบดูแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นฟางล้มและเอามือปิด
ตาไว้โดยมีพวกลังเก่าๆที่ข้างหลังบ้านกองใกล้ๆก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นก็ฝืนลุกขึ้นเพื่อประคอง
ร่างบางที่ล้มอยู่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เจ็บชะมัด”แก้วรู้สึกตัวลืมตามองไปรอบๆห้องก็พบว่าตัวเองนอกอยู่ที่ห้องพักก่อนที่จะขยับตัว
และยังเจ็บบริเวณที่เธอแทงตัวเอง แก้วค่อยๆฝืนตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้อง แอ๊ด ร่างบางเปิด
ประตูออกมาก็พบว่ามันคือด้านในของตึกที่โทโมะใช้เก็บอัฐิของพิม แก้วจึงเดินไปที่ห้องนั้น
 
 
 
 
 
“ตอนนี้เธอคงจะสบายแล้วสินะพิม ไม่ต้องเจ็บปวดรึว่าเสียใจอะไรอีก ชั้นรู้ว่าชั้นไม่ค่อยจะพูดดีๆกับ
เธอสักเท่าไหร่ แต่ชั้นสัญญานะ ว่าถ้าชั้นได้กลับไปที่มังกรทอง ชั้นจะช่วยเลี้ยงน้องพีช เพราะอย่าง
น้อยพีชก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของมังกรทองและก็เป็นหลานของชั้นด้วย”แก้วมองรูปของพิมที่ตั้งอยู่ที่มี
แต่รอยยิ้มก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดเป็นจังหวะเดียวกับที่โทโมะเอาแจกันดอกไม้มาเปลี่ยนก็ตกใจเมื่อ
เห็นแก้วอยู่ในห้องนี้
 
 
 
 
“เธอไม่ควรมาอยู่ในห้องนี้”โทโมะที่ได้ยินแก้วพูดหมดทุกอย่างมองเธอด้วยแววตาอ่อนลงก่อนที่จะ
สะบัดความคิดนั้นแล้วรีบพูดเสียงแข็งจนแก้วจะดุ้งแล้วรีบเดินหนีแต่ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบรั้งตัวเธอเอา
ไว้
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”แก้วต้องร้องเมื่อแผลของเธอถูกกระแทกเมื่อโทโมะกระชากตัวเธอแรงมาปะทะกับร่างสูง ชาย
หนุ่มมองแก้วที่ตัวงอเจ็บแผลแล้วนิ่งก่อนที่จะช้อนร่างบางขึ้นมาแล้วอุ้มออกไปพักที่ห้องนอนตามเดิม
 
 
 
 
“นี่พี่โทโมะรังแกพี่แก้วอีกแล้วหรอ ปล่อยพี่แก้วเดี๋ยวนี้เลยนะ”เติร์ดที่แอบเข้ามาหาแก้วเห็นภาพที่โท
โมะอุ้มแก้วก็โวยวายไม่ยอม
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นต้องปล่อยเมียชั้นลงด้วยล่ะห้ะ/อะไรนะ เมีย”โทโมะตอบอย่างไม่สนใจเติร์ดที่ร้องออกมา
ด้วยความตกใจ
 
 
 
 
“ก็ใช่ไง ยัยนี่เป็นเมียชั้น ชั้นจะทำอะไรกับเมียชั้นมันก็เรื่องของชั้น เอาล่ะ นายบุกรุกเข้ามาในพื้นที่
ส่วนตัวของชั้น ออกไปได้แล้ว”โทโมะพูดเสียงแข็งพร้อมกับไล่เติร์ดออกไป
 
 
 
 
 
“ไม่จริง พี่ใช้กำลังบังคับเธอแน่ๆ ผมไม่เชื่อ”เติร์ดไม่ยอมแพ้เข้าไปขวางไม่ให้โทโมะอุ้มแก้วเข้าไปใน
ห้อง
 
 
 
 
“ก็แล้วแต่ อยากจะไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อไปถามพ่อเอาก็ได้ว่าชั้นกับแก้วจดทะเบียนแล้วไหว้พี่สะใภ้แก
สิ”
 
 
ผลัก
 
 
 
 
โทโมะย้อนคำตอกหน้าใส่เติร์ดจนชายหนุ่มทนไม่ไหว ผลักโทโมะอย่างแรง ทำให้โทโมะที่อุ้มแก้วอยู่
ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกันและแก้วต้องร้องออกมาเมื่อแรงกระแทกทำให้แผลฉีก
 
 
 
 
 
“ออกไปได้แล้วชั้นไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับแก เติร์ด”โทโมะตกใจก่อนที่จะรีบอุ้มแก้วเข้าไปในห้อง
เดิมพร้อมกับไล่เติร์ดและล็อคประตูไม่ให้ใครเข้ามา
 
 
 
 
 
“เกลียดชั้นแล้วจะมาทำแผลให้ชั้นทำไม อยากได้ทรัพย์สมบัติของมังกรทองตอนนี้นายกับพ่อนายก็มี
สิทธิ์แล้วนิ ไม่จำเป็นต้องมาดูแลชั้น”แก้วรีบไล่โทโมะที่กำลังจะเอาผ้าพันแผลมาเปลี่ยนให้
 
 
 
 
“แต่นี่คือหน้าที่ของสามีที่ต้องดูแลภรรยา”โทโมะพูดและไม่สบตาแก้วทำให้แก้วหัวใจเต้นแรงกับคำว่า
สามีภรรยา และภาพตอนเด็กๆที่แก้วหวีดร้องเวลาถูกแม่และยายขู่ว่าถ้ายิ่งเธอแกล้งหรือรังแกโทโมะ
บ่อยๆอีกจะถูกจับแต่งงานกับเขา และตอนนี้เธอก็กลายเป็นเมียแต่งของโทโมะอย่างที่ว่าไว้จริงๆ
 
 
 
 
“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ”แก้วต้องได้สติเมื่อโทโมะราดแอลกอฮอล์ลงที่แผลพร้อมกับผวากอดชายหนุ่มทำให้
โทโมะชะงัก
 
 
 
 
 
“อยู่เฉยๆได้มั้ย จะทำแผล”โทโมะปรับน้ำเสียงดุร่างบางที่กอดตัวเองก่อนที่จะทำแผลให้แก้วจนเสร็จ
 
 
 
 
 
“ขอบใจที่ทำแผลให้ชั้น”แก้วมองโทโมะที่เก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ถ้าคิดว่าการที่ชั้นดูแลเธอแล้วชั้นจะใจอ่อนไม่ทำร้ายมังกรทองล่ะก็ เธอคิดผิด อยู่ในนี้ ห้ามออกไป
ไหน เดี๋ยวแม่บ้านจะเอาอาหารมาให้ทาน”โทโมะพูดเสียงแข็งพร้อมกับสั่งแก้วก่อนที่ตัวเองจะเดินออก
ไปข้างนอกไม่ยอมมองกลับมาที่แก้วอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ พี่เขื่อน”เฟย์รู้สึกตัวในช่วงสายพลางพลิกตัวหันมาอีกด้านต้องตกใจเมื่อเห็นสามีหนุ่มนอนหลับอยู่
ข้างๆเธอแค่คืบก็หน้าแดงใจสั่น ก่อนที่จะนอนนิ่งๆมองดูเขื่อนหลับด้วยความรัก
 
 
 
 
 
“นี่คงเป็นแค่ฝัน เพราะพี่เกลียดเฟย์ไปแล้ว”แต่แล้วร่างบางก็เศร้าลงไปเมื่อคิดถึงภาพที่เขื่อนสนใจแบม
ไม่สนใจตนก็สะบัดความทิ้งก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อไปจัดการตัวเอง
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
ร่างบางถูกเขื่อนกระชากแขนลงกลับไปนอนที่เตียงทำให้เฟย์เซล้มลงไปนอนทับร่างสูงที่นอนข้างๆ
ทันที “พะ พี่เขื่อนจะทำอะไรคะ”เฟย์หน้าแดงจัดเมื่อพบว่าเขื่อนจ้องมองเธออยู่
 
 
 
“ที่มาที่นี่ก็เพราะจะมาจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อยต่างหากล่ะ อย่าหลงเข้าใจผิดว่าชั้นเป็นห่วงเธอ ผู้
หญิงใจร้ายใจดำแบบเธอชั้นไม่สนใจ”เขื่อนว่าเฟย์ด้วยคำพูดร้ายกาจทำให้ร่างบางที่ฟังน้ำตารื้นออกมา
ก่อนที่จะผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขื่อนแล้วลุกขึ้นเดินหนี
 
 
 
วูบ
 
 
 
 
แต่แล้วพิษไข้ของเฟย์ที่ยังไม่หายดีทำให้เฟย์เกิดอาการหน้ามืดจนต้องเอามือจับไว้ที่ตู้
 
 
 
 
 
“พี่จะทำอะไร ไม่ต้องมาจับเฟย์เชิญกลับไปหานังเมียน้อยสุดที่รักของพี่เถอะค่ะ นี่คงจะมาดูงั้นสิว่าเฟย์
จะใช้มารยาอันไหนให้พี่กลับมา เฟย์รู้ดีพี่มาที่นี่ก็มาจัดการแค่เรื่องหย่าเท่านั้น เรื่องหย่าเดี๋ยวเฟย์จะส่ง
เอกสารไปให้พี่เซ็นเอง”เฟย์พูดเสียงสั่นด้วยความเสียใจและกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ ใช่สิ คนไม่รัก
สุดท้ายทำอย่างไรก็ไม่รัก
 
 
 
 
 
“ไข้ยังไม่ลดนิ”เขื่อนมองเฟย์ที่ร้องไห้และพูดออกมาพลางปาดน้ำตาไม่ยอมหันหน้ามาหาเขาแล้วนิ่ง
ก่อนที่จะเดินเอามือไปอังที่หน้าผากก่อนที่จะดึงเฟย์กลับไปที่เตียงแล้วเดินไปหยิบกะละมังอันเล็กที่ใส่
ผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้เฟย์
 
 
 
 
“หน้าที่ของหมอคือดูแลคนไข้ ตอนนี้เธอไม่สบายชั้นก็ต้องดูแลเธอมันเป็นจรรยาบรรณของแพทย์
รักษาตัวให้หายเดี๋ยวค่อยคุยกันเรื่องอื่น”เขื่อนพูดและไม่สบตามองเฟย์เลยพลางเช็ดตัวให้เธอแล้ว
จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไปจัดการตัวเอง “ที่พี่ดูแลเฟย์เพราะแค่เฟย์ป่วยงั้นก็ขอเวลาอีกสักพัก
แค่นี้ก็ได้ ที่พี่จะยังดูแลเฟย์แบบนี้”เฟย์น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเขื่อนเดินออกไปแล้วพลางพูดมา
ด้วยความเศร้า
 
 
 
 
 
 
“สุดท้ายพวกเรา2คนก็ไม่ปกติกันทั้งคู่ ฟางก็มาเจ็บตา ป๊อปก็เดินไม่ได้”ป๊อปปี้มองฟางที่ตาอักเสบจาก
ผงฝุ่นเข้าตาพลางยิ้มขำ
 
 
 
 
 
“มันไม่ตลกเลยนะป๊อป เราเจ็บตัวกันทั้งคู่แบบนี้โทรเรียกให้แองจี้มารับเรากลับไปแล้ว นี่ไม่ใช่เล่นๆ
แล้ว ถ้าเกิดพวกเรา2คนดูแลกันเองแค่นี้แล้วเป็นอะไรอีกขึ้นมาล่ะ”ฟางที่ถูกปิดตาทั้ง2ข้างโวยวายบ่น
ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
“ครับแม่ เข้าใจแล้วครับ แต่โทรไปก็ไม่ติดอ่ะฟาง สงสัยแองจี้คงไปวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่ไหนแน่ๆ เอา
อย่างงี้ ป๊อปส่งข้อความหาลูกแล้วนะสบายใจได้ ถ้าลูกเห็นลูกคงส่งคนมารับพวกเราเอง เอาอย่างงี้
ป๊อปพอเดินได้แต่อาจไม่คล่อง แต่ยังไงก็มองเห็น ป๊อปจะเป็นตาให้กับฟางเองนะไม่ต้องห่วง”ป๊อปปี้
ขยับตัวมานั่งข้างๆฟางแล้วพูดก่อนที่จะสวมกอดฟางไว้
 
 
 
 
 
“พยายามติดต่อลูกให้ได้นะป๊อป”ฟางที่กังวลเป็นห่วงป๊อปปี้และอาการตัวเองกอดตอบอดีตสามีไว้แล้ว
พูด ชายหนุ่มยิ้มมองฟางที่ถูกปิดตาทั้ง2ข้างและกำลังกลัวอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยนและกระชับกอดเอาไว้
 
 
 
 
เอาแล้วสิ แต่ละคนเจ็บตัวกันหมดเลย แบบนี้พระเอกแต่ละคนจะดูแลยังไงนะ
 
 
มาอัพช้าอีกแล้วโทษทีน้าาาาา