หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

“หมอแน่ใจนะคะว่าหมออยากกลับกับแบมไปจริงๆแล้วจะไม่รอปอร์เช่/แน่ใจสิ ขืนแบมอยู่ที่นี่ต่อไป

นะ ยัยนั่นต้องพาลูกน้องมาทำร้ายแบมแน่ๆ”แบมถามขณะที่เดินเข้ามาในสนามบินพร้อมกับเขื่อน

ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบตอบไปทันควัน

 

 

 

“ถ้าหมอบอกแบบนี้แบมก็เชื่อหมอค่ะ ว่าแต่เราลองโทรหาปอร์เช่อีกครั้งดีมั้ยคะ เผื่อเค้าอยากจะกลับ

มาอยู่แล้วแต่มาไม่ได้เราจะได้ไปช่วยได้ทัน”แบมรีบเสนอให้เขื่อนโทรตามปอร์เช่ทันที

 

 

 

“ทำไมไม่รับสายนะ”เขื่อนแปลกใจที่โทรไป2-3สายหลานชายไม่ยอมรับสายก่อนสักพักปอร์เช่จะโทร

กลับมา

 

 

 

“เช่นี่อาเขื่อนนะ กลับบ้านได้แล้วจะอยู่กับพวกนั้นทำไม อะไรนะไม่จริงน่า”เมื่อหลานชายตัวดีโทร

กลับมาเขื่อนไม่รอช้ารีบสั่งหลานชายก่อนที่จะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ/เอ่อ ตอนนี้ปอร์เช่ได้รับอุบัติเหตุ แบมกลับกรุงเทพไปก่อนนะ เดี๋ยวผมขอไปดูหลาน

ก่อนแล้วผมจะรีบตามกลับไป”แบมถามเขื่อนก่อนที่จะชายหนุ่มจะรีบตอบแล้วรีบวิ่งไปจากสนามบิน

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเดี๋ยวก่อนสิ อย่าหลบหน้ากันแบบนี้จะได้มั้ย”ทางด้านป๊อปปี้หลังจากช่วงเย็นที่กายภาพบำบัดและ

เริ่มหัดเดินกับพวกบุรุษพยาบาลประคองตัวเองมาเจอฟางที่หลับหน้าเขาตั้งแต่บ่ายก็รีบจับมือฟางรั้งเอา

ไว้พร้อมกับคาดคั้นร่างบาง

 

 

 

 

 

“เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันนี่/ไม่ เรามีเรื่องต้องคุยกันและก็มีมากด้วยที่ต้องเคลียร์”ฟางรีบตัดบทแต่

ป๊อปปี้ยังคงรั้งร่างบางไว้

 

 

 

 

 

“มันไม่มีอะไรต้องเคลียร์อีกแล้ว ก็ตามหน้าที่ต้องดูแลไม่จำเป็นต้องไปรู้จักกับคนเป็นเจ้านาย โอ๊ย เจ็บ

นะ”ฟางตอบและไม่ยอมสบตาก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อถูกป๊อปปี้บิดข้อมือเรียวตนเองอย่างแรง

 

 

 

 

 

“นี่เลิกบ้าสักทีได้มั้ยชั้นก็บอกไปแล้วไงว่าชั้นอยากอยู่กับเธอ อยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ ทำไมเธอถึง

หมางเมินกับชั้นอีก รึว่ารังเกียจที่ชั้นกลายเป็นไอ้ง่อยแบบนี้เหมือนกับขนมจีนไม่อยากอยู่กับชั้นงั้น

สิ”ป๊อปปี้โวยวายตัดพ้อ

 

 

 

 

 

“ไม่ได้รังเกียจ แต่รู้ว่าเรื่องของเรามันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม ในเมื่อตอนนี้ป๊อปมีคนอื่นไปแล้ว

สิ่งที่ฟางทำมันเป็นแค่หน้าที่ของหมอรักษาคนไข้ ถ้าป๊อปหายป๊อปก็จะได้กลับไปอยู่กับขนมจีนไงล่ะ

ขนมจีนเค้ารักป๊อปมากนะและเค้าไม่ผิดอะไรที่ป๊อปจะต้องทิ้งเธอมา ก็ในเมื่อป๊อปอยากแก้แค้นและ

เกลียดฟางไปแล้ว เราก็ควรที่จะหยุดเรื่องนี้ ไม่ต้องมายุ่งกันอีกเหลือแค่หน้าที่ที่เราต้องทำเท่านั้น”ฟาง

พูดเสียงสั่นเจือไปด้วยความเศร้า

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมไม่คิดว่าตลอด15ปีที่เธอหายไปชั้นเองก็เสียใจเหมือนกัน ทั้งเจ็บ ทั้งผิดหวังกับคนที่เรารัก

ที่สุด มันไม่มีทางเลยที่ชั้นจะลืมเธอได้ไปจากใจ จนแล้วเธอก็กลับมา”ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยความเศร้า

 

 

 

 

 

 

“แต่เราเกลียด/เลิกพูดว่าเราเกลียดกันสักที ใช่ชั้นยอมรับว่าชั้นบอกเธอไปแบบนั้นเพราะชั้นโกรธ ใช่

ป๊อปโกรธที่ฟางหายไปทั้งๆที่จริงแล้วฟางกลับอยู่ใกล้ตัวป๊อปมากแบบนั้น แล้วก็โกรธมากที่ฟางมีคน

อื่นอย่างไอ้หมอเขื่อน มันเลยทำให้ป๊อปทำอะไรบ้าๆ”ฟางพยายามแย้งก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบสวนกลับมา

แล้วพูดสิ่งที่ถูกเก็บเอาไว้ในใจออกมาให้ฟางรับรู้

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฮึก แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ฟางไม่อยากทำร้ายคนในมังกรทองเหมือนกับที่ป๊าทำ

ขนมจีนไม่ผิดเลยสักนิด ป๊อปควรจะมีผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างเป็นคนที่เพียบพร้อม ไม่ใช่ลูกฆาตกรอย่าง

ฟาง”ฟางกลั้นน้ำตาไม่อยู่พูดทุกอย่างออกมาก่อนที่จะทรุดลงคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงหน้ารถเข็นของ

ป๊อปปี้เช่นเดียวกับเขา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขากับเธอไม่ได้อยู่ในสถานะของสามีภรรยาอีกแล้ว แต่

เขากลับไม่ลืมเธอไปจากใจ ที่เขาพยายามมีใครใหม่กี่คนต่อกี่คนเพื่อหวังจะลืมฟางแต่สุดท้ายก็ไม่มีใคร

แทนที่ในหัวใจได้เลย ป๊อปปี้ดึงฟางมากอดก่อนที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงที่อัดอั้นภายใน

ใจมา15ปีเช่นเดียวกับฟาง แองจี้แอบมองภาพที่พ่อแม่ตัวเองกอดกันร้องไห้ก็ซึมลงไปจนปอร์เช่ที่อยู่

ข้างๆรู้สึกเห็นใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทั้งป๊า ทั้งน้าเฟย์ต้องมาตรอมใจเพราะเรื่องความรักแบบนี้ ทำไมผู้ใหญ่เข้าใจยาก

ชะมัด รักก็บอกว่ารักไปสิจะอ้างหน้าที่ อ้างนั่นอ้างนี่ทำไมไร้สาระ”แองจี้บ่นอุบระหว่างที่เดินริม

ชายหาดยามเย็นกับปอร์เช่

 

 

 

 

 

“ถ้าเรื่องของผู้ใหญ่มันยากเกินพวกเค้าจะจัดการทำไมเราไม่ช่วยให้พวกเค้าได้รักกันล่ะ”ปอร์เช่พูดแล้ว

ยิ้มออกมาพร้อมกับแองจี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เซ็นซะ”โทโมะยื่นทะเบียนสมรสให้กับแก้วที่ถูกเขาจับตัวมา

 

 

 

 

“ไม่เซ็น/นี่จะอะไรนักหนา ชั้นกับเธอนอนด้วยกันตั้งหลายรอบ นี่ก็จะได้กู้หน้ามังกรทองไง เซ็นๆซะ

จะได้จบๆเป็นผัวเมียกันให้ถูกต้องตามกฏหมาย”แก้วยืนยันคำเดิมก่อนที่โทโมะจะโพล่งออกมา

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่เซ็น นายเกลียดชั้นแล้วจะช่วยชั้นทำไมล่ะอยากเอาคืนชั้น เอาคืนมังกรทองนี่

มันก็สำเร็จแล้วจะเอาอะไรอีก”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าชั้นช่วยเธอที่ชั้นต้องรับเธอเป็นเมียเพราะชั้นมีเหตุผลของชั้นอยากจะอายเป็นดาราหนังโป๊ไม่มี

ใครรับผิดชอบก็ตามใจ เอาล่ะถ้ายัยนี่เซ็นไม่ได้ก็ปั๊มลายนิ้วมือทั้งมือทั้งเท้าให้หมดนั่นล่ะรึว่ายังดิ้นอีก

ก็ตัดมาทั้งมือนั่นล่ะแล้วค่อยมาปั๊ม”โทโมะพูดสั่งลูกน้องให้เข้ามาจับตัวแก้ว

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ก็ได้ๆ เซ็นแล้ว”แก้วตกใจก่อนที่จะรีบเซ็นทะเบียนสมรสทันที

 

 

 

 

 

 

“หึก็แค่นี้ เสร็จแล้วก็มานี่”โทโมะพูดออกมาพร้อมกับยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะสั่งในลูกน้องลาก

ตัวแก้วไปหาพ่อของเขาที่ห้องทำงาน

 

 

 

 

 

“แหม จะว่าไปแล้วลูกสะใภ้คนนี้นี่ใช้ได้จริงๆ มาพร้อมกับเงินทอง”ริวจิพูด

 

 

 

 

 

 

“พูดบ้าอะไรน่ะ เงินทองอะไรชั้นไม่มีหรอกนะ”แก้วโวยวายออกมา

 

 

 

 

 

“ใครว่าเธอไม่มีล่ะ ทรัพย์สินครึ่งนึงของมังกรทองก็ต้องตกเป็นของสามี ทรัพย์สินครึ่งนึงที่เคยเป็นของ

อาชา มันสมควรที่จะได้คืนมา มันถึงเวลาแล้วที่มังกรจะต้องถูกพวกที่มันทำร้ายมาก่อนทวงทุกอย่าง

คืนมา”ริวจิพูดและหัวเราะอย่างสะใจทำให้แก้วทรุดลงหมดแรง เธอถูกประจาณให้อับอาย ป๊อปปี้ก็ถูก

ลอบทำร้ายจนพิการ แล้วนี่ศัตรูเก่าของมังกรทองก็มัดมือชกให้เธอแต่งงาน เพื่ออำนาจและเงินทองของ

มังกรทอง

 

 

 

 

 

 

“นี่จะทำอะไรน่ะ”โทโมะตกใจเมื่อหลังจากที่ริวจิเดินออกไป แก้วก็หยิบมีดตัดจดหมายบนโต๊ะทำงาน

ขึ้นมาก็หมายจะแย่ง

 

 

 

 

“เห็นชีวิตชั้นเป็นอะไร ที่อยากจะทำอะไรก็ทำ ในเมื่อชั้นถูกจับให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้เป็นหุ่นเชิดให้

พวกแก๊งค์อาชา ชั้นก็ขอเลือกที่จะไม่มีชีวิตอยู่ซะดีกว่า”พูดจบแก้วก็ง้างมีดตัดจดหมาย หมายจะปาดคอ

ตัวเอง โทโมะไม่รอช้าใช้ความไวแย่งมีดมาทำให้เกิดอุบัติเหตุมีดบาดเป็นยาวที่แขนของเขา

 

 

 

 

 

“ช่วยชั้นทำไม ชั้นอยากตาย/เห้ย แก้ว”แก้วแทบสติแตกโวยวายออกมาก่อนที่จะมือเอามีดแทงตัวเอง

แต่โทโมะใช้มืออีกข้างปัดไว้ทำให้มีดเฉียดไปโดนบริเวณสีข้างไม่ถูกจุดสำคัญ

 

 

 

 

 

 

“ยัยโง่เอ๊ย”โทโมะมองร่างบางที่สลบไปแล้วก็ไม่รอช้ารีบช้อนร่างบางอุ้มขึ้นมาแล้วพาไปโรงพยาบาล

โดยเร็วที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าทำไมหนูยังไม่นอนอีกหรอลูก”ฟางแปลกใจเมื่อแองจี้มาเคาะห้องนอนเธอกลางดึก

พร้อมกับนมอุ่น

 

 

 

 

 

“วันนี้เห็นคุณเหนื่อยมาทั้งวันแองจี้ก็อยากจะตอบแทนคุณ”แองจี้พูดพร้อมกับยื่นนมอุ่นให้ฟาง

 

 

 

 

“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้เองแม่ไม่เหนื่อยหรอกลูก แค่หนูดีกับแม่แม่ก็หายเหนื่อยเเล้ว”ฟางพูด

แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“งั้นสัญญากับแองจี้ได้มั้ยว่าอย่าหนีไปไหนอีก นะคะม๊า/เมื่อกี้หนูเรียกแม่ว่าอะไรนะ”แองจี้รีบขอร้อง

ทำให้ฟางตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ ม๊า คุณเป็นแม่ของแองจี้คุณก็ต้องเป็นม๊าของหนูไงล่ะคะ ดื่มนมเถอะนะคะจะได้นอนพัก

ผ่อน”แองจี้รีบสวมกอดฟางก่อนที่จะคะยั้นคะยอให้ฟางดื่มนม ฟางเองตื้นตันกับสิ่งที่ได้ยินก่อนที่จะ

ดื่มนมที่ลูกสาวนำมาให้จนหมดแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ ปอร์เช่น้าเฟย์ขอน้ำหน่อย”ทางด้านเฟย์ที่ตื่นมากลางดึกเพราะพิษไข้ร้องหาปอร์เช่ในความมืด

เพราะเธอจำได้ว่าปอร์เช่จะมานอนกับเธอในคืนนี้

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะปอร์เช่ แค่กๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้าเฟย์จะให้คนรถไปส่งเราที่สนามบินนะ มาอยู่กับน้าหลายวัน

แบบนี้ อาเราคงไม่ชอบใจแน่ๆที่เรามาคลุกคลีกับคนอย่างน้า เพราะน้าเป็นนางมารร้ายในสายตาทุกคน

นิ อ้อ แล้วถ้าน้าจัดการเรื่องที่นี่เสร็จบางทีน้าอาจจะอย่ากับอาเขื่อนของเราก็ได้นะ เพราะยังไงซะ คน

ไม่รักก็คือไม่รัก”เฟย์พูดก่อนที่จะค่อยๆล้มตัวนอนลงแล้วกอดตัวเองพลางหันหลังให้ร่างสูงที่ยืนข้าง

เตียงเพราะเข้าในว่านั่นคือปอร์เช่ เขื่อนยืนมองดูคนตัวเล็กที่นอนซมเพราะพิษไข้และมีแผลที่หัวจาก

ตอนที่ตกน้ำแล้วนิ่งคิดถึงปอร์เช่ที่โทรโวยวายใส่เขาแล้วบอกเล่าถึงอาการของเฟย์ที่หลังจากกลับมา

จากตามตัวเขื่อนก็ป่วย นอนซมและเสียใจไม่ยอมทานข้าวทานยาเลย

 

 

 

 

 

“มันคือมารยาของเธอใช่มั้ยเฟย์ที่จะให้ชั้นกลับมาหาเธอ”เขื่อนพูดพึมพำเบาๆกับตัวเองแล้วมองเฟย์ที่

หลับไปแล้วด้วยพิษไข้แล้วกำมือแน่น

 

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

 

เสียงคลื่นกระทบชายหาดและแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องมาทำให้ฟางเริ่มรู้สึกแล้วลืมตาตื่น ก่อนที่จะ

ต้องตกใจเมื่อตัวเองถูกมัดมืดไว้ข้างหนึ่งติดกับป๊อปปี้ที่นอนบนชายหาดข้างๆเธอ

 

 

 

 

 

“ป๊อป ตื่นเดี๋ยวนี้นะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”ฟางตกใจรีบเขย่าตัวร่างสูงที่นอนหลับข้างๆให้ลุกตื่นขึ้น

มาตอบคำถาม

 

 

 

 

“ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วนี่ใครมามัดเรา2คนไว้แบบนี้ล่ะ”ป๊อปปี้ที่ตื่นมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพ

ของเขาและฟางก็รีบถามฟางกลับไป

 

 

 

 

 

“จะไปรู้หรอ หรือว่านี่มันเป็นแผนของป๊อปที่จะจับตัวฟางมาทำอะไรอีกใช่มั้ย นี่แน่ะ คนนิสัยไม่ดี

ป่วยก็ยังจะคิดเรื่องแบบนี้/นี่ใจเย็นๆฟังกันก่อนสิ อ๊ะ จดหมายนี่”ฟางโวยวายทุบตีป๊อปปี้ก่อนที่ชาย

หนุ่มจะให้ฟางตั้งสติแล้วมองไปที่จดหมายที่อยู่ข้างๆเขาและฟางฉบับหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“แองจี้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่อยากมีครอบครัวสมบูรณ์ มีป๊า มีม๊า ถ้าตราบใดที่ป๊ากับม๊ายัง

ไม่ยอมดีกัน ปิดกั้นความรู้สึกตัวเองแบบนี้ แองจี้จะไม่ส่งลูกน้องมารับตัวนะคะ อ้อ ที่นี่คือเกาะส่วนตัว

ของป๊าที่ป๊าซื้อเอาไว้ มีบ้านพักอยู่พร้อมกับเสบียง น้ำและไฟใช้ ส่วนรถเข็นของป๊าอยู่ด้านในพร้อมกับ

ไม้ค้ำรักป๊านะคะ แต่อยากให้ม๊ามาอยู่ด้วยกันมากกว่า จากแองจี้”ฟางอ่านจดหมายฉบับนั้นที่แองจี้

เขียนมาให้จบก็อึ้งพร้อมกับมองหน้าป๊อปปี้เพื่อทางออกกับเรื่องนี้ทันที

 

 

 

 

 

งานนี้ลูกสาวแสบได้พ่อดีจริงๆ แล้วพ่อแม่จะเป็นยังไงต่อน้าา

 

เขื่อนจะใจอ่อนมั้ย แก้วจะเป็นอะไรมั้ย โทโมะจะใจอ่่อนกับแก้วมั้ย ต้องติดตามน้าาา

 

 

พอดียุ่งๆเลยพึ่งมาอัพ เลยอัดให้ยาวๆเลยน้าาาา