หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อีกไกลมากมั้ยอ่ะเติร์ดถึงจะถึงทางออก”แก้วกระชับฮู้ตเสื้อกันหนาวไม่ให้คนอื่นเห็นพลางถามเติร์ด

ที่เดินนำเธอเพื่อหาทางออกจากแก๊งค์อาชา

 

 

 

 

“ไม่ไกลหรอกครับพี่สาวเดินทะลุประตูนี่ออกไปก็จะเจอถนนเดินไปปากซอยคงมีรถสองแถววิ่งอยู่พี่ก็

โบกไปได้”เติร์ดตอบ

 

 

 

 

 

“นายนี่ดีกับชั้นจริงๆไม่เหมือนกับพวกพ่อกับพี่ชายนายที่พร้อมจะฆ่าชั้นได้ทุกเมื่อ เอ๊ะรึว่านายคิด

อะไรกับชั้น”แก้วพูดพลางแซวเติร์ด

 

 

 

“แล้วพี่ว่ายังไงล่ะครับ จะไปพี่ก็สวยนะเนี่ย”เติร์ดพูดแล้วอมยิ้มให้กับแก้ว

 

 

 

 

“พอเลยชั้นแก่กว่านายนะเติร์ดและอีกอย่างชั้นอาจะไม่ดีพอ”แก้วรีบพูดพลางคิดถึงเธอที่เผลอมีอะไร

กับโทโมะแล้วถ้าเติร์ดจีบเธอขึ้นมาล่ะจะเป็นยังไง

 

 

 

“วงการนี้ก็ไม่ได้มีคนดีเสมอไปแล้วก็คนชั่วตลอดนี่ครับเอาเป็นว่าพี่กลับไปมังกรทองแล้วบอกพี่ชาย

ของพี่แก้วให้เตรียมพร้อมกับแก๊งค์อาชาดีกว่านะครับ ผมว่าเราสู้กันซึ่งๆหน้าจะดีกว่าการจับพี่มาเป็น

ตัวประกันแบบนี้ซะอีก เอาล่ะครับเดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่ท่ารถสองแถวนะ”เติร์ดพูดพลางเดินไปเปิดประตู

เหล็กทางออกเล็กๆของตัวบ้านแล้วเดินเข้าไปก่อน

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงก็ขอบใจนายอีกทีนะเติร์ดที่ช่วย อ๊ะ เติร์ด โทโมะ นี่รวมหัวกันหรอ”แก้วพูดเมื่อเดินตาม

เติร์ดออกมาต้องตกใจเมื่อเจอกับโทโมะและพวก2-3คนคุมตัวเติร์ดอยู่

 

 

 

 

 

“ผมเปล่านะพี่สาว/ชู่วว เงียบเดี๋ยวนี้ สิ่งที่นายทำชั้นจะให้พ่อคิดบัญชีทีหลังกับนายโทษฐานที่ปล่อยตัวประกันของชั้นไป ส่วนเธอมานี่”เติร์ดพยายามอธิบายและเข้าไปช่วยแก้วแต่ถูกขวางก่อนที่โทโมะจะ

ว่าพร้อมกลับลากแก้วลงไปที่คุมขังตามเดิม

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะโยนมาขนาดนี้ถีบกันมาเลยก็ได้นะ”แก้วร้องโวยวายเมื่อตัวเองถูกโทโมะผลักล้มลงไป

ที่แคร่

 

 

 

 

“ก็อยากจะถีบอยู่ล่ะแต่ถ้าเธอเป็นอะไรไปเดี๋ยวจะไม่มีอะไรไปต่อรองกับพวกมังกรทอง”โทโมะยิ้ม

เยาะอย่างสะใจ

 

 

 

“นายนี่มันเลว เลวมากกล้าทรยศพวกพ้องที่เลี้ยงตัวเองมาแบบนี้”แก้วหันขวับพร้อมกับลุกขึ้นมา

โวยวายกลับ

 

 

 

 

“พวกพ้องงั้นหรอ ไอ้คนที่มันทำลายครอบครัวชั้นแล้วให้ความไม่เป็นธรรมกับการตายของเมียชั้นมัน

คือพวกเดียวกับชั้นงั้นหรอ หึ มันก็คือไอ้พวกฆาตกรเรียกแบบนี้ยังจะดีซะกว่าโดยเฉพาะไอ้สารเลวหลี่

จางที่มันทำกับแม่ชั้นก่อนแม่ชั้นตาย”

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

โทโมะต่อว่าแก้วด้วยความคับแค้นในใจแต่ไม่ทันขาดคำชายหนุ่มหน้าชาเมื่อถูกร่างบางตบจนหน้าหัน

 

 

 

 

 

“อย่าเรียกป๊าชั้นว่าไอ้นะ ป๊าชั้นอุตส่าห์ชุบเลี้ยงคนอย่างนายเค้าอาจจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำมาก่อน

มากกว่าเลยอยากไถ่โทษไม่เหมือนนายเลวที่กล้าทรยศแบบนี้เป็นขยะไม่มีค่าไม่พอยังทำตัวเลวยิ่งกว่างู

พิษไอ้ชั่ว โอ๊ย”แก้วที่โกรธจัดแล้วรีบต่อว่าโทโมะอย่างไม่กลัวร้องสุดเสียงเมื่อถูกโทโมะกระชากร่าง

บางเข้ามาปะทะกับอกกว้างแล้วบีบที่แขนอย่างแรง

 

 

 

 

 

“คำก็ชั่ว คำก็งูพิษแล้วไอ้มังกรทองมันสูงส่งจนทำความผิดอะไรก็ได้งั้นสิ ห้ะ”โทโมะตวาดใส่แก้ว

เสียงดัง

 

 

 

 

 

“ถึงพวกชั้นจะผิดแต่อย่างน้อยพวกชั้นก็ไม่เคยเล่นลับหลังใครแบบพวกนายไอ้เลวเล่นสกปรก ต่ำ กรี๊ด

ด ชั้นเจ็บนะ”แก้วไม่ยอมแพ้แม้จะเริ่มกลัวชายหนุ่มตรงหน้าก็ตามก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อถูกโทโมะ

ผลักลงไปที่แคร่ไม้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

“เจ็บงั้นหรอพวกมังกรทองหน้าหนาอยู่แล้วนิจะเจ็บได้ยังไงเพราะทั้งด้านทั้งหนาไม่งั้นคงไม่โร่ไป

เสนอตัวให้ผู้ชายคนใหม่เรื่อยๆแบบนี้หรอก”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเอาตัวเข้าไปหาใครก็ได้มันก็เรื่องของชั้นเพราะชั้นต้องการสิ่งที่ดีที่สุดและเชพโป้งก็ดีไม่มีที่ติ

ไม่เหมือนไอ้ขยะที่มันทรยศพวกพ้องหรอก“แก้วไม่พอใจรีบตอกกลับไปอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

“ดีที่สุดงั้นหรอ งั้นดีชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณหนูรองแห่งมังกรทองมีราคีไปแล้วมันจะกล้าเอา

ไปทำเมียอยู่มั้ย”โทโมะโกรธจัดที่ถูกหามแบบนั้นก่อนที่จะกระชากแก้วลงไปนอนแล้วทาบทับร่างบาง

โดยที่แก้วกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและขัดขืนชายหนุ่มไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มาทำอะไรดึกดื่นทำไมไม่นอนไม่เฝ้าแม่กับย่ารึไง”แองจี้แปลกใจเมื่อเธอออกมาจากห้องเพื่อดื่มน้ำ

แล้วพบกับฟางที่ชะเง้อรอใครบางคนที่ห้องรับแขกของบ้าน

 

 

 

 

 

“คุณท่านเข้านอนกันหมดแล้ว แองจี้จะดื่มน้ำหรอเดี๋ยวแม่ไปหยิบน้ำให้นะ”ฟางอึกอักก่อนที่จะรีบ

เปลี่ยนเรื่องแล้วเดินไปหยิบน้ำให้ลูกสาวดื่มแทน

 

 

 

 

 

“ถ้าจะมารอป๊าก็ไปนั่งรอดีๆสิมาหลบๆซ่อๆตรงนี้เดี๋ยวเค้าจะนึกว่าเป็นขโมย”แองจี้เดินมานั่งที่โซฟา

แล้วพูดขึ้นทำให้ฟางใจเต้นรัวเมื่อรู้สึกได้ว่าแองจี้ไม่ตั้งท่าทีเกลียดตนเองแล้วฟางจึงเดินมายืนใกล้ๆ

แองจี้แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่นอนอีก พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องไปอยู่กับน้าแก้วที่เมืองไทยนะ/ก็แค่อยากมารอเจอพ่อตัวเอง

ครั้งสุดท้ายก่อนที่จะถูกเนรเทศไปเมืองไทยแค่นี้มันผิดมารึไงคะ”ป๊อปปี้กลับเข้ามาเห็นฟางและแองจี้

นั่งรออยู่ก็รีบพูดก่อนที่แองจี้ที่เคืองพ่อของตนเรื่องถูกพาไปเมืองเทยวันพรุ่งนี้ก็โวยวายก่อนที่จะเดิน

ปึงปังขึ้นชั้นบนไป

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องพาไปแองจี้ไปเมืองไทยด้วยคะ ไหนจะเฟย์ที่ต้องไปอยู่กับเขื่อนอีก รบกวนเขื่อน

เปล่าๆ”ฟางแปลกใจจึงอดที่จะถามไม่ได้

 

 

 

 

 

“ทำไมแค่ชั้นส่งเมียของไอ้เขื่อนกลับไปหาแค่่นี้ไม่พอใจ หึงงั้นสิที่เค้าจะกลับไปอยู่ด้วยกันแบบผัว

เมีย”ป๊อปปี้หันขวับไปว่าฟาง

 

 

 

 

 

“ก็แล้วแต่จะคิดเถอะค่ะ อ๊ะ ปล่อยนะ”ฟางถอนหายใจพร้อมกับพูดพลางเดินหนีแต่ต้องร้องเมื่อถูก

ป๊อปปี้ดึงไปรวบกอดเอาไว้จากด้านหลัง

 

 

 

 

“ดึกแล้วทำไมไม่ไปนอน รึว่าเธอมารอชั้นล่ะ/ใครเค้ารอคุณ ชั้นแค่ลงมาดื่มน้ำแล้วเจอแองจี้ต่างหาก

ล่ะ”ป๊อปปี้กระชับกอดฟางไว้ไม่ไปไหนทำให้ฟางใจเต้นรัวก่อนที่จะพูดเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

“ชั้นก็นึกว่าเธอจะใจอ่อนเลิกเย็นชากับชั้นซะอีก”ป๊อปปี้เห็นท่าทีขัดขืนและเย็นชาของฟางก็แอบซึมลง

ไปก่อนที่จะพูดตัดพ้อออกมา

 

 

 

 

 

“ชั้นเคยบอกคุณไปแล้วไงว่าตอนนี้พวกเราต่างคนต่างอยู่กันไปแล้วในเมื่อคุณทรมานชั้นให้ชั้นตายทั้ง

เป็นไปแล้ว เราก็ไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกที่ชั้นมาถามเพราะชั้นเป็นห่วงลูกแค่เท่านั้น ไม่มีอะไร

อีก”ฟางผละออกจากป๊อปปี้แล้วพูดขึ้นก่อนที่จะหันหลังเดินกลับห้องไป

 

 

 

 

 

“ถ้าตอนนี้ใจเธอเกลียดชั้นไปแล้วจริงไม่อยากให้ชั้นยุ่งอีกชั้นก็จะไม่ยุ่งกับเธออีก แต่มีคำเดียวที่ชั้น

อยากจะบอกเธอกับลูกของเรา คือ ชั้นขอโทษ”ป๊อปปี้มองร่างบางที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปก็ใจหายก่อน

ที่จะพูดออกมา ฟางชะงักใจเต้นแรงแต่ต้องฝืนตัวเองเดินขึ้นบันไดต่อไปไม่สนใจป๊อปปี้อีกทำให้ชาย

หนุ่มมองตามด้วยความละห้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่อีกนิดก็โยนใส่หน้าชั้นเลยมั้ยห้ะ”แก้วร้องเสียงหลงเมื่อกำลังนั่งซักผ้าแล้วกะละมังซักผ้าอีก

กองถูกโยนลงตรงหน้าจนฟองผงซักฟอกกระเด็นเต็มหน้า

 

“เอ้าก็อยากจะเป็นเมียเชฟนั่นจนตัวสั่นนี่ก็พามาเรียนงานบ้านงานเรือนไงจะได้ทำเป็นไม่ต้องนั่งกิน

นอนกินเดี๋ยวแม่สามีจะไม่ปลื้มเหมือนคนที่ผ่านๆมา”โทโมะยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจ

 

 

 

 

“นี่ชั้นไม่ใช้คนใช้ของพวกนายนะที่จะต้องมานั่งซักผ้าให้นายแล้วก็ลูกน้องของนายแบนี้น่ะ”แก้ว

โวยวาย

 

 

 

 

“แต่เธอเป็นตัวประกันของที่นี่และเธอเป็นนักโทษของชั้น ทำไมล่ะครับคุณหนู แค่ให้ทำงานบ้านแค่นี้

ทำเป็นโวยวายทีตอนนั้นล่ะครางทั้งคืน สงสัยจะถนัดแต่เรื่องสนองให้กับผู้ชายเวลาอยู่บนเตียงงาน

บ้านไม่ทำ ก็ได้นะ คนของผมกำลังเปลี่ยวกันอยู่พอดีแค่100-200คนคงจะชอบ”เพี้ยะ โทโมะเดินเข้า

มาใกล้แก้วแล้วว่าไม่ทันขาดคำก็ถูกร่างบางตบจนหน้าหัน

 

 

 

 

 

“ไอ้เลวสมองคิดแต่เรื่องอย่างว่า ชั้นไม่น่าตามนายมาเลยจริงๆชั้นอุตส่าห์เป็นห่วงคิดว่านายจะอยู่ที่นี่ได้

มั้ย จะพาพิมไปอยู่ที่ไหน แต่นี่นายกลับทำกับชั้นแบบนี้นายนี่มันเลว ชั่วที่สุด”แก้วหน้าแดงจัดเมื่อ

คิดถึงเรื่องเมื่อ2วันก่อนระหว่างเขาและเธอก่อนที่จะโพล่งออกมาด้ยยความโกรธและความผิดหวังใน

ตัวโทโมะ

 

 

 

 

“แล้วจะเอาอะไรอีก ในเมื่อเธอทำร้ายพวกชั้น เป็นต้นเหตุที่ทำให้พิมต้องตายพร้อมกับลูกของชั้นจะมา

สำนึกตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ชั้นไม่มีวันให้อภัยคนอย่างเธอ ชั้นเกลียดเธอได้ยินมั้ย ว่าชั้นเกลียดเธอ

ยัยแม่มด”โทโมะที่นึกถึงความร้ายกาจของแก้วที่ทำกับตัวเองมาก็กระชากแก้วมาบีบคอพร้อมตะคอก

ใส่แก้วก่อนที่จะผลักแก้วล้มลงไปกับกองกะละมังซักผ้าทำให้แก้วตกใจกลัวก่อนท่จะรีบวิ่งหนี แต่แล้ว

โลกทุกอย่างก็เกิดหมุนโงนเงนทำให้แก้วหน้ามืดเป็นลมไป

 

 

 

 

 

“เห้ย นี่พี่สาวเป็นอะไรไปน่ะ พี่โทโมะ สิ่งที่พี่ทำมันไม่เกินไปหน่อยหรอ พี่แก้วเป็นผู้หญิงนะพอทีผม

จะไม่ให้พี่แก้วทำอะไรแบบนี้อีก”เติร์ดเห็นแก้วเป็นลมก็รีบวิ่งเข้ามาประคองก่อนที่จะหันไปว่าโทโมะ

แล้วรีบอุ้มแก้วเข้าไปดูแลโดยไม่สนใจโทโมะอีกทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบมองดูการกระทำของเติร์ดยาก

จะเดาอารมณ์ออกมาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงป๊อปจะร่วมหุ้นทำธุรกิจมืดกับพวกมิสเตอร์เหลียงตามที่ดนัยกับขนมจีนบอกจริงหรออุษา”มา

ดามหลี่พูดขึ้นทำให้ฟางที่จัดยาอยู่ชะงักนึกห่วงป๊อปปี้ลึกๆ

 

 

 

 

“นั่นสิคะคุณแม่มิสเตอร์เหลียงทั้งค้าอาวุธเถื่อน มีคาสิโนมากมายในเอเชียพวกแบบนั้นดนัยไม่น่าให้

ป๊อปพาไปทำธุรกิจด้วยเลย ยิ่งนานวันป๊อปถูกขนมจีนกับดนัยพาเดินไปในเส้นทางสีดำขึ้นทุกวัน”อุษา

พูด

 

 

 

 

 

“แต่อย่างน้อยป๊อปก็ฟังเราพาเฟย์กับแองจี้ไปอยู่ที่เมืองไทยนะ จะได้ปลอดภัยไว้ก่อนเพราะถ้า

สันนิษฐานเป็นจริงคนที่สำคัญของป๊อปปี้จะเป็นอันตรายได้”มาดามหลี่พูดก่อนที่ทั้ง3จะหันไปตาม

เสียงทะเลาะของคนกลุ่มหนึ่ง

 

 

 

 

 

“ป๊อปทำแบบนี้กับมิสเตอณ์เหลียงได้ยังไงเค้าเป็นผู้ใหญ่นะ ต่อรองเค้าแบบนั้นไหนว่าจะยอมให้

มิสเตอร์เหลียงมาทำธุรกิจด้วยเรื่องการส่งสินค้าที่ท่าเรือของเราล่ะ”ดนัยโวยวาย

 

 

 

 

 

“อาดนัยครับผมรู้ว่าที่ผมพูดไปมันจะทำให้ฝ่ายนั้นไม่พอใจแต่ทำไงได้ล่ะ พวกนั้นทำผิดจริง ถึงแม้ผม

จะเป็นมาเฟียแต่ผมก็ไม่ได้โง่ที่จะทำธุรกิจมืดแบบมิสเตอร์เหลียงจนตำรวจทั่วเกาะฮ่องกงออกหมาย

ตามตัวหรอกนะรับ ในเมื่อเค้าอยากทำธุรกิจกับเรา30%มันไม่พอผมจะเอา70%และต้องเป็นธุรกิจขาว

สะอาดไม่อย่างงั้นผมก็จะบอกตำรวจ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

“แต่ถ้าป๊อปทำมิสเตอร์เหลียงไม่พอใจแบบนี้ถ้าเค้าจะหันมาเล่นงานป๊อปล่ะจะว่ายังไง หนมจีนไม่

อยากเสียป๊อปรึใครไปนะ”ขนมจีนรีบพูดทำให้ฟางที่ประคองมาดามหลี่มาฟังก็ตกใจกับการตัดสินใจ

ของป๊อปปี้ก่อนจะหันไปสบตา

 

 

 

 

 

 

“ตายก็ดีสิ ชีวิตก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนิ”ป๊อปปี้มองฟางสักพักก่อนที่จะเมินไปทางอื่นแล้วพูดฟางแอบ

ใจหายกับการตัดพ้อของป๊อปปี้ลึกๆ ก็เก็บมาครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊าอย่าทำนะอย่างน้อยเค้าคือสามีของหนมจีน”เสียงพูดคุยกันที่ห้องของขนมจีนทำให้ฟางตกใจก่อนที่

จะรีบแง้มประตูเพื่อแอบฟัง

 

 

 

 

 

“แต่มันขัดผลประโยชน์พวกเรา ลองนึกสิว่ามันเคยทำอะไรให้เราคิดว่าเป็นเมียบ้างมั้ยก็แค่คนพา

ออกงานคนทำงานให้ ถ้ามันขัดเพื่อนป๊าแบบนี้ ก็จัดการตัดแข้งตัดขามันซะจะแล้วงานธุรกิจจะได้ตก

มาอยู่กำมือของเรา”ดนัยพูดจบทำให้ฟางตกใจรีบไปตามหาป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ นี่ตกลงยัยแก้วไม่ได้อยู่ที่รีสอร์ตที่ภูเก็ตหายตัวไปเมื่อ4วันก่อนแล้วทำไมไม่รีบบอกห้ะ เตรียมเครื่องบินส่วนตัวของชั้น ชั้นจะไปภูเก็ตไปตามหายัยแก้ว”ฟางที่วิ่งมาเจอป๊อปปี้กำลังสั่งลูกน้อง

ก็รีบไปหาทันที

 

 

 

 

 

 

“อย่าออกไปนะ/เธอจะมาห้ามอะไรชั้น ในเมื่อเราต่างคนต่างอยู่กันไปแล้ว ชั้นจะไปไหนมันก็เรื่องของ

ชั้น”ฟางรีบรั้งข้อมือป๊อปปี้เอาไว้แต่ถูกชายหนุ่มที่ยังน้อยใจฟางอยู่สะบัดทิ้งแล้วพูดก่อนที่จะหยิบ

กุญแจรถคันโปรดสตาร์ทแล้วขับไปเอง

 

 

 

“พี่จงเบอยู่นี่พอดีไปกับฟางเดี๋ยวนี้เลย”ฟางวิ่งไปเจอจงเบรีบขอร้องให้จงเบพาเธอไปหาป๊อปปี้ก่อนที่

ทั้งคู่จะขับออกมาจากมังกรแล้วอึ้งเมื่อเห็นรถของป๊อปปี้เสียหลักชนเสาไฟฟ้าข้างทางทั้งคู่รีบพาป๊อปปี้

ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟื้นสิป๊อป ไม่นะ”ฟางพยายามเขย่าตัวป๊อปปี้ที่เลือดท่วมไปทั้งตัวแล้วใจเสียก่อนที่รถของป๊อปปี้

จะระเบิด

 

 

 

 

 

 

“พาบอสไปโรงพยาบาลเถอะ”จงเบรีบพูดก่อนที่จะรีบพาป๊อปปี้ไปส่งโรงพยาบาล

 

 

 

 

“มันรอดไปได้ครับนายแต่ไม่ต้องห่วงสภาพแบบนั้นคงไม่รอด”เสียงใครคนหนึ่งพูดเมื่อเห็นรถป๊อปปี้

ไฟลุกแล้วจงเบและฟางพาป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกคนน้าที่หายไปนานมากไม่มาอัพ

 

คือโน็ตยุ้คเรามันคงจะถึงที่สุดแล้วอ่ะ พังไปพร้อมกับไฟล์ฟิคทุกไฟล์

 

เราเลยต้องด้นสดพิมตอนนี้มาใหม่เลย มันเลวจะยาวๆหน่อยนะ 

 

 

ป๊อปโดนลอบทำร้ายแก้วโดนจับตัวไป แล้วจะเป็นยังไงต่ออย่าลืมติดตามน้าาาาา