หัวใจของมาเฟีย

9.3

เขียนโดย Chapond

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 01.06 น.

  46 ตอน
  268 วิจารณ์
  104.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 01.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

30) 29 หยุดทำร้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะเขื่อนว่าเขื่อนจะกลับเมืองไทย”หลายวันต่อมา ฟางตกใจเมื่อเขื่อนตัดสินใจจะย้ายกลับ

ไปเป็นหมอที่เมืองไทย

 

 

 

 

 

 

“ในเมื่อเฟย์ก็เดินได้แล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่เขื่อนจะต้องอยู่ที่นี่ เขื่อนก็อยากจะกลับบ้านน่ะสิใจ

จริงเขื่อนอยากพาฟางกลับไปด้วยกันนะ ที่นี่มีแต่คนใจร้าย หลอกลวง ฟางอาจถูกเล่นงานอีก

ก็ได้นะ”เขื่อนตอบพร้อมกับกุมมือฟางแน่นด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกเขื่อน มันคงเป็นกรรมที่ฟางจะต้องยอมรับมัน/โธ่ ฟาง”ฟางซึมลงไปเมื่อคิดถึง

เรื่องราวร้ายกาจที่เกิดขึ้นกับเธอแล้วพูดออกมาด้วยความเศร้าทำให้เขื่อนยิ่งสงสารฟางจับใจรีบ

ดึงฟางมากอดเอาไว้แน่น

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

จังหวะนั้นเอง เฟย์ที่แอบดูเขื่อนกับฟางนั้นตรงดิ่งเข้ามาตบหน้าฟางหันก่อนที่จะเข้าไปตบซ้ำ

เขื่อนรีบเอาตัวเองขวางเอาไว้ทันที

 

 

 

 

 

“แหมๆ มีเมียอยู่แท้ๆยังจะมาหลบพลอดรักกันไม่อายฟ้าไม่อายดิน”ขนมจีนที่อยู่กับเฟย์ก็เดินเข้า

มาว่าฟางแล้วยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นเฟย์ทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

“นี่ฟังเราอธิบายก่อนสิ/ไม่ฟัง เลว หน้าด้านแย่งผัวชาวบ้าน”ฟางพยายามพูดขึ้นมาก่อนที่เฟย์จะ

รีบร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“นี่ พอได้แล้ว เลิกกล่าวหาคนอื่นสักที แล้วก็เลิกก่อเรื่องได้แล้ว แค่นี้พี่ก็รู้สึกสมเพชคนอย่างเธอ

มากพอแล้ว ไปเถอะฟาง”เขื่อนออกตัวปกป้องฟางพร้อมกับรีบจูงมือฟางให้เดินหนีพวกขนมจีน

ออกไปจากตรงนั้นโดยมีเฟย์มองตามทั้งคู่ไปอย่างคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะโทโมะว่าจะกลับไปเมืองไทยแล้วไม่กลับมาฮ่องกงอีกแล้ว”จงเบเดินมาส่งโทโมะที่

สนามบินแล้วถามชายหนุ่มที่เงียบขรึมไม่พูดจากับใครตั้งแต่ออกมากมังกรทอง

 

 

 

 

 

 

“ครับบ้านของพิมอยู่ที่นั่น บ้านของผมก็เหมือนกัน”โทโมะตอบ

 

 

 

 

 

“ชั้นเข้าว่าตอนนี้นายมีความแค้นอยู่มากในแต่ชั้นอยากให้นายตั้งสติแล้วก็คิดดีๆทุกครั้งที่จะทำ

อะไร เพราะบางอย่างมันอาจจะย้อนกลับมาไม่ได้”จงเบเงียบก่อนจะพูดเตือนโทโมะ

 

 

 

 

 

“ใช่ครับมันย้อนอะไรกลับมาไม่ได้แล้ว และผมก็ตัดสินใจดีแล้วกับสิ่งที่ผมทำ ขอตัวก่อนนะครับ

พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีของผมตลอดไป”โทโมะเดินเข้าเกทไปหลังพูดจบโดยไม่รู้เลยว่าลับหลังที่จง

เบเดินออกไปแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่งแอบสะกดรอยตามโทโมะไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะครับน้องพีช เดี๋ยวน้าฟางจะดูแลน้องพีชเป็นอย่างดีแม้จะไม่เท่าแม่พิมแต่ก็จะดูแล

ให้ดีที่สุดนะ”ฟางกำลังพาพีชเข้านอนเสร็จมองเด็กน้อยที่ลับไปแล้วด้วยความสงสารที่ต้องมาสูญ

เสียแม่ไปแบบนี้ ฟางเดินออกมาจากห้องนอนแล้วชะงักเมื่อพบกับแองจี้ยืนรออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้าง/แม่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แล้วแองจี้ล่ะ ได้ยินจากคุณท่านมาว่ากลับมาจากออกแคมป์

ที่โรงเรียนแล้วเป็นไข้ ทานยารึยัง”แองจี้อึกอักแล้วถามทำให้ฟางรู้สึกดีที่อย่างน้อยแองจี้ยัง

ถามไถ่เธอจึงตอบพร้อมกับถามสารทุกข์สุขดิบของแองจี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่ต้องมาเป็นห่วงคนอื่นหรอกน่า ห่วงตัวเองก่อนเถอะถ้าเธอเป็นอะไรไปขึ้นมาล่ะ เดี๋ยวคุณย่า

จะเสียใจเอา เอ่อ พอดีลงไปข้างล่างแล้วชงมาเหลือก็เอาไปดื่มซะสิ ไปล่ะ”แองจี้พูดพลางยื่นนม

อุ่นให้กับฟางก่อนจะรีบเดินหนีกลับห้องไป ฟางอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่อย่างน้อยแองจี้ก็ยัง

ห่วงเธอ ก่อนจะรีบดื่มนมแล้วเอาลงไปล้างก่อนจะกลับมาที่ห้องก็ตกเมื่อขึ้นบันไดมาเจอป๊อปปี้ที่

ยืนรออยู่ ร่างบางตกใจรีบเดินหนีก่อนที่ป๊อปปี้จะตรงเข้ามาดักไว้ ฟางไม่รอช้ารีบเดินหนีไปอีก

ทางแต่ป๊อปปี้กลับไวกว่ากอดฟางเอาไว้พร้อมกับดึงมาแนบลำตัว ฟางตกใจอ้าปากร้องป๊อปปี้จึง

รีบเอามือปิดปากไว้ก่อนที่จะลากฟางเข้ามาในห้องของเธอได้สำเร็จ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะทำอะไรคุณท่านบอกไปแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกให้ต่างคนต่างอยู่ออกไปจาก

ห้องชั้นเดี๋ยวนี้นะ โอ๊ย เจ็บ”ฟางผละออกจากป๊อปปี้พร้อมกับรีบว่าแต่ต้องร้องเมื่อป๊อปปี้กระชาก

ข้อมือบางมาบิดแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ยุ่งกับชั้น แต่จะกลับไปตีท้ายครัวยุ่งกับสามีน้องของชั้นล่ะสิ ใช่มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้จู่ก็โวยวายว่า

ฟางกลับไปด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะคิดเถอะ อยากจะพูดอยากจะคิดอะไรก็แล้วแต่คุณ ชั้นไม่มีอะไรจะพูด”ฟางได้ยินเช่นนั้น

ก็ถอนหายใจเข้าทันทีว่าเฟย์คงจะฟ้องป๊อปปี้เรื่องเมื่อกลางวันไปแล้วก็พูดกลับพร้องกับสะบัดตัว

ออกห่างแล้วเดินหนีแต่ป๊อปปี้คว้าแขนฟางดึงไว้มาแนบลำตัวเองอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ไม่พูดเพราะว่าตัวเธอรู้ดีไงล่ะว่าทำอะไร คงจะจริงอย่างที่เฟย์พูดทำตัวน่าสงสารเพื่อให้ทุกคน

สนใจ เล่นละครเก่ง ตลบแตลง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะชั้นทำตัวหน้าสงสาร ชั้นทำให้ทุกคนมารุมสนว่าชั้นอีกสิคะ จะว่าอะไรอีกพูดมาให้หมดเลยสิ/

ไม่ต้องมาทำตัวหมางเมินเย็นชากับชั้นนะ ทำตัวตายด้านแบบนี้คิดว่าจะทำให้ชั้นปล่อยเธองั้นสิ

ไม่มีวัน”ฟางยอมรับทุกข้อกล่าวหาก่อนที่จะเดินหนีแต่ป๊อปปี้กลับสวนว่ากลับแล้วลากฟางเข้าไป

ที่เตียงของฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ทำไมมันร้อนแบบนี้นะ ทั้งร้อนทั้งอับแล้วฝนก็มาตกอีกชั้นคิดถูกคิดผิดเนี่ยตามหมอนั่นมา

เมืองไทยด้วย”ทางด้านแก้วหลังจากเครื่องลงที่ภูเก็ตหญิงสาวก็บ่นไม่หยุดพลางเอามือพัด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วหมอนั่นหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย อ๊ะ นั่นไง”แก้วชะเง้อมองหาโทโมะก่อนที่จะยิ้มร่าเมื่อเห็นโท

โมะเดินออกไปข้างหน้าสนามบินก็ไม่รอช้ารีบแอบวิ่งตามโทโมะไปโดยแอบให้รถรับส่งขับรถตาม

รถที่มารับโทโมะไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนว่าบ้านยัยพิมติดตลาดไงนี่มันเข้าไปลึกเกินไปแล้วนะ”แก้วบ่นอุบเมื่อเห็นว่าโทโมะไม่ได้ไป

บ้านพิมตามแผนที่ที่จงเบบอกไว้ตอนแรก แต่ก็ยังแอบสะกดรอยตามไปจนสุดทางที่รถจะเข้าได้

ร่างบางไม่รอช้าลงากรถแอบเดินเลาะตามโทโมะไปที่หลังกำแพงเก่าของบ้านหลังใหญ่โตหลัง

หนึ่ง แล้วสักพักมีคนมาเปิดประตูให้โทโมะพร้อมกับเชิญโทโมะเข้าไป แก้วยิ่งแปลกใจกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาหาพวกเราถึงที่นี่เพราะคิดถึงเรางั้นหรอครับคุณหนู”แต่ก่อนที่แก้วจะเดินตามโทโมะไปนั้นมี

เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้แก้วหันไปมองแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าพวกนักเลงที่คนมาหาเรื่องและจะ

ลวนลามเธอนั้นอยู่ที่นี่และที่สำคัญพวกนั้นมีกัน4คน

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรชั้นนะ ไม่อย่างงั้นชั้นจะร้องให้คนของชั้นมาช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนครับ คนของคุณหนู อยู่ไหนกันไม่ยักจะเห็นเลย”ชายคนแรกพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีสิ เค้าพึ่งเดินเข้าไปในนั้น จำคนที่มาจัดการพวกแกตอนนั้นได้มั้ยล่ะ เค้าเป็นคนของชั้น”แก้ว

รีบว่าก่อนที่พวกนักเลงจะหัวเราะกันออกมาอย่างไม่กลัวคำขู่ แก้วเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบถอยพลาง

คว้าไม้หน้าสามแถวนั้นขึ้นมาป้องกันตัว

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห ดุเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย มิน่าล่ะนายน้อยถึงได้ป้องกันตัวดีแบบนั้น”ชายคนแรก

รีบพูดออกมาพลางหัวเราะ ตอนนั้นแก้วเองที่เริ่มกลัวเริ่มฟาดไม้กวาดไปมาใส่พวกนักเลงเพื่อ

ป้องกันไม่ให้พวกนั้นเข้ามาหาเธอได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”แต่แล้วแก้วก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อจู่ๆมีใครคนหนึ่งเอาที่ช็อตไฟฟ้าช็อตที่ด้าน

หลังเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้แก้วล้มลงไปแต่ก็ยังฝืนตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นไปมองหน้าคนที่

ทำร้ายเธอ

 

 

 

 

 

 

พรึบ

 

 

 

 

 

 

“เอาตัวเข้าไปข้างใน”แต่แล้วก็มีผ้าคลุมผืนใหญ่มาคลุมไม่ให้เธอเห็นอะไรก่อนที่จะมีคำสั่งพาเธอ

เข้าไปที่ไหนสักแห่งแล้วแก้วก็ค่อยๆหมดสติลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดพบว่าตัวเองสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้หลังจาก

เมื่อคืนที่ป๊อปปี้ได้ข่มเหงเธออีกแล้ว ร่างบางค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดของป๊อปปี้หมายจะ

ลุกขึ้นต้องร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ดึงรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะรีบไปหาไอ้เขื่อนอีกรึไงห้ะ”ป๊อปปี้ที่งัวเงียรีบถามขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่เห็นฟางยังจะลุก

ขึ้นออกไปจากเขา

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นทำหน้าที่สนองความต้องการคุณแล้ว คุณจะเอาอะไรจากชั้นอีกคะ คุณหัวหน้าแก๊งค์มังกร

ทอง”ฟางพยายามข่มอารมณ์ให้เข้มแข็งก่อนที่จะพูดด้วยความเสียงเย็นชาและห่างเหินทำให้

ป๊อปปี้รู้สึกได้ก่อนที่ร่างสูงจะรีบเปิดฟากโคมไฟที่หัวเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆจนร่างบางของฟาง

ที่นั่งหัวหลังใส่เขาก็ชะงักเมื่อเพ่งมองไปที่แผ่นหลังขาวเนียนของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยคล้าย

รอยถูกเฆี่ยนทรมาน แม้แผลจะสมานลงแล้วแต่ยังคงมีรอยแผลให้เห็นจางๆไม่ไปไหนทำให้เขา

าหวนคิดถึงเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับฟางและพิม

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำแบบนี้ ปล่อยชั้นเถอะค่ะ ชั้นขอร้อง”ฟางชะงักเมื่อถูกสัมผัสของป๊อปปี้ที่ขยับตัวมาใกล้

และโน้มจูบลงที่หัวไหล่มนของเธอ ภาพที่ฟางเคยรักกับป๊อปปี้ในอดีตฉายเข้ามาสลับกับภาพที่

เธอและพิมถูกทำร้าย น้ำตาของฟางไหลออกมาก่อนที่จะฝืนไม่ให้สะอึสะอื้นแล้วพูดขึ้น ชายหนุ่ม

ชะงักเมื่อรับรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้อยู่ก็ดึงฟางให้หันหน้ามาประจันหน้ากับเขา ฟางได้แต่

เบี่ยงหน้าไม่ยอมสบตาป๊อปปี้อีก ป๊อปปี้เอื้อมมือมาจับที่แก้มเนียนก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่

ไหลออกมาให้กับฟางพร้อมกับช้อนใบหน้าเรียวให้สบตาเขาเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าหมาย

จะจูบ ฟางรีบได้สติรีบเบือนน้าหนีทำให้ป๊อปปี้ได้แค่หอมแก้มของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปจากห้องชั้น ถ้าคุณไม่อยากไปชั้นไปเองก็ได้”ฟางฝืนตัวให้เข้มแข็งก่อนที่จะพูดแล้วลุก

ขึ้นหนีป๊อปปี้เข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบล็อคก่อนที่จะเอามือปิดปากตัวเองร้องไห้ออกมาไม่ให้ป๊อปปี้

ได้ยิน

 

 

 

 

 

ไม่ชอบเค้าแต่แอบตามเค้ากลับเมืองไทย จะเกิดอะไรขึ้นอีกน้อ

 

อีกคู่ทิฐิใส่กันหึงไม่บอกว่าหึงทำร้ายกันแบบนี้ จะเป็นยังไงต่อนะ

 

 

ขอโทษน้าที่หายไปอีกแล้ว ช่วงก่อนกลับบ้านดึกตลอดแล้วก็เครียดเลยไม่ได้มาอัพ

 

 

 

อย่าหายไปน้าา เรากลับมาแล้ววววว

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา