แผนร้ายสลับรัก

     แสงแดดยามเช้าสอดส่องมายังห้องนอนน้อยๆ สีชมพู่ ฉันลุกจากเตียงลายคิดตี้หวานแหววที่โดนเจ้กานยึดมาเป็นห้องตัวเอง หมดกันห้องฉัน ฉันมองไปรอบอย่างเหนื่อยใจ
 
     "ไม่นานหรอก"
 
     ฉันบ่นกับตัวเองกับห้องสีชมพู ทำไมถึงทำกับฉันได้ ฉันเดินคอตกแล้วเข้าห้องน้ำไป
 
     ไม่นานฉันก็ย้ายตัวเองออกจากห้องมายังห้องครัวที่ไม่รู้อะไรเข้าสิงเจ้ให้ลุกมาทำอาหารแต่เช้า แต่ที่แปลกก็คือเจ้แกเล่นทำอาหารเกาหลีเต็มโต๊ะ อย่างกับเจ้แกจะไปเอาแฟนคนเกาหลียังไงยังงัน
 
     "เป็นไง?"
 
     "พอกินได้"
 
     เพียงเท่านั้นเจ้กานก็กระโดดโลดเต้นก่อนแกจะบอกว่าขอตัวไปแปลงฟัน จะบ้าตา ที่ฉันกินไปเนี่ยมีขี้ปากของเจ้แกด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
 
     ฉันสูบดมกลิ่นอายวันสอบเข้ามหาลัยเต็มปอด พร้อมกับยิ้มออกมา ฉันจะเป็นสาวแล้ว รอยยิ้มนั้นทำให้เด็กนักเรียนที่เดินผ่านหน้าฉันทำหน้าแบบนี้ OoO!
 
     "ไม่เคยเห็นคนสวยยิ้มหรือไง"
 
     เพียงแค่ฉันตะโกนออกไปคนพวกนั้นก็พากันวิ่งกระเจิงกันแบบไม่คิดชีวิตกันเลยทีเดียว
 
     "สายแล้วววว!!"
 
     ฉันมัวแต่ดีใจเกินจนลืมว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลาจะสอบของมหาลัยแล้ว เจ้กานที่แปลงฟันอยู่รีบวิ่งหน้าตาตื่นออกจากบ้านมา ฉันไม่ได้เอยอะไรทำได้เพียงโบกมืออำลาแล้วใส่ตีนผีวิ่งสุดกำลังเพื่อไปให้ทันรถเมล์หน้าซอย
 
     ม่ายยย! รถเมล์สายที่ฉันจะขับออกไปอย่างไม่ใยดี น้ำตาจะไหลอีก20นาทีเท่านั้น ทำไงดีๆ แท็กซี่ก็ไม่ผ่านสักคัน หมดกันสถาปัตของก้อย
 
     "นี่เธอ" ฉันหันไปมองยังรถสุดหรูที่กำลังจอดอยู่ นี้มันตาแว่นนี้หน่า จะมาเอาคืนฉันล่ะสิ
 
     "..." ทำเป็นไม่เห็นล่ะกัน
 
     "ขึ้นรถ จะไปสอบไม่ใช่เหรอ อีก15นาทีเขาจะสอบกันแล้วนะยัยโง่"
 
     "นายว่าใครโง่ นายนั้นแหละที่โง่"
 
     "14"
 
     "14อะไรของนาย"
 
     "อีก14นาทีจะถึงเวลาสอบ จะไปไหม?" จริงด้วย ฉันกระโดดขึ้นรถก่อนที่รถจะแล่นออกไปด้วยความเร็วแสง
 
     ฉานมาถึงแย้ว ว ว โอ้ย อยากจะอ้วก นี้ขับรถหรือบินผ่านมาเนี่ย ฉันตีที่หน้าเบาๆ ก่อนจะเดินลงรถไปจนลืมไปว่าฉันมากับเขา
 
     "นี่เธอ" นั้นไง เรียกอยู่นั้นแหละ
 
     "ขอบคุณ" ฉันกล่าวแบบลวกๆ แล้วเดินไปยังไม่มีหยุด
 
     "นี่ยัยโง่ เธอรู้เหรอว่าห้องที่จะไปสอบมันอยู่ตึกไหน" เอ่อ จริงดิ มันอยู่ตึกไหนฟ่ะ ฉันหันกลับไปมองเบสท์ก่อนจะยิ้มให้เข้า
 
     "ไม่รู้"
 
     "โง่"
 
     "คำก็โง่ สองคำก็โง่ ฉันโง่แล้วมันทำไม ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน ฉันหาห้องเองได้" พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็ดูนิ่งๆ ไป ฉันมั่นใจว่าเขาเข้าในสิ่งที่ฉันพูด ฉันจึ่งเดินหันกลับไป
 
     ฉันมองนาฬิกาตัวเองมันบ่งบอกว่าอีกห้านาทีเท่านั้น ให้ตายสิ ถามคนโน่นทีคนนี้ แต่ละคนก็บอกกันคนละทางไม่รู้จะไปทางไหนได้เนี่ย ฉันยืนอยู่กลางใจตัวตึกที่ล้อมรอบทุกด้านแล้วมันตึกไหนว่ะเนี่ย ฉันล้มลงไปกองกับพื้นขาทั้งสองมันหมดแรงไปโดยไม่มีเหตุผล น้ำใสๆ ก็ไหลออกจากตา บ้าจริง! ทำไมต้องมาอ่อนแอตอนนี้ด้วย
 
     "อีก2นาทีเข้าจะสอบกันแล้ว เธอมานั่งถอนหญ้าอะไรหน้าตึก" ฉันมองขึ้นไปข้างบนที่มีผู้ชายหัวฟูๆ สวมแว่นตาแสนคุ้นเคย ไม่ใช่ใครที่ไหนก็นายเบสท์นั้นแหละ
 
     "มันไม่ทันแล้วล่ะ" ฉันพูดไปพร้อมกับลุกขึ้นก่อนจะเดินหันหลังกลับไป แต่กลับมีมือมาดึงแขนฉันไว้
 
     "ใครว่าไม่ทัน"
 
     เขาพูดจบก็พาฉันวิ่ง นายนี่เอาแรงมาจากไหนนะวิ่งอย่างกับหนีคางคงยังไงยังงัน ไม่นานนักเราสองก็มาหยุดที่ตึกแห่งหนึ่งที่เขียนว่า 'ตึกสถาปัตยกรรม' ในที่สู๊ด ฉันก็ถึงสักที
 
     "จะยืนมองจนตึกมันพูดได้หรือไง อีก1นาทีจะสอบแล้ว อย่าทำให้ความเหนื่อยของฉันสูญเสียไปเปล่านะยัยโง่" เอ่อ จริงด้วย
 
     "ขอบคุณนะ" ฉันหันกลับมาบอกเขาก่อนที่จะวิ่งเข้าตึกไป
 
     โอ้ย! หมูเป็นบ้า ฉันเดินออกจากตึกก็เห็นหัวฟูของคนคุ้นตายืนอยู่ สงสัยจะมารอสาวล่ะมั้ง ฉันเดินก้มพื้นก่อนจะก้าวผ่านเขาไปแต่ก็ไม่ทันตาฟูนี้สัก เขาคว้าแขนฉันไว้
 
     "ฉันไปส่ง"
 
     "ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้"
 
     "ดื้อด้าน"
 
     "มันก็เรื่องของฉัน" 
 
     สุดท้ายก็ขึ้นมากับเขาอยู่ดี แล้วจะพูดทำไมเนี่ย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถที่มีเบสท์เป็นคนขับ แต่ครั้งนี้ขับเหมือนคนเขาขับหน่อย ฉันมองไปยังนอกกระจกที่ผ่านตึกรามบ้านช่อง แต่เดียว! นี้มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี้ 
 
     "นายจะพาฉันไปไหน"
 
     "ถึงแล้วก็รู้เองแหละ" ไม่นะ หรือว่าตานี่จะเอาไปทำมิดีมิร้าย
 
#พรุ่งนี้มาต่อ