Kiss Devil (ความรักของผู้ชายขนมหวานกับซาตานเอ๋อๆ)

          แปลกเหมือนกันช่วงสามสี่วันมานี้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าเวลาตื่นขึ้นมามันกับทำให้ผมรู้สึกสดชื่นและไม่เวียนหัว เพราะโดยปกติแล้วเวลาผมตื่นมาในยามเช้าสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยๆมักจะวูบและเวียนหัว แต่ช่วงนี้ผมกับรู้สึกดีขึ้นเหมือนมันมีแรงที่จะลุกไปทำอะไรมากมาย และวันนี้ผมก็มาที่ฟิตเนตเหมือนกับทุกวัน ออกกำลังกายในตอนเช้าให้เหงื่อออกก่อนอาบน้ำมันทำให้ผมรู้สึกดี
“ว่าไงเอิร์ทมาแต่เช้าเลยนะวันนี้”
“อ้าวพี่เต...ไม่เจอนานเลยนะเนี้ย”
“เออพอดีไปถ่ายงานที่ญี่ปุ่นมา ดูดีขึ้นป่ะเนี้ย”
“แห๋มพี่พูดแบบนี้ผมก็เขินนะเนี้ย”
“เออพูดจริงๆ...ดูดีขึ้นๆ”
“ว่าแต่พี่เถอะเป็นไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆงานก็เยอะเหมือนเดินนี้ก็นัดกับเพื่อนไว้พอดีจะไปถ่ายงานที่ร้านมันรอพวกมันมาเหมือนกัน”
“ขยันแบบนี้ระวังนะสาวๆจะหายหมดไม่มีเวลาให้”
“เออ...”
ผมพุดคุยไปพร้อมกับฟิตเนตไปกับพี่เตที่ผมไม่ได้เจอนาน พี่เตเขาอยู่ห้องถัดจากผมไปห้องหนึ่งส่วนมากผมก็มักเจอพี่แกในฟิตเนตนี้แหล่ะจะมีก็เดือนที่ผ่านมาที่ไม่ค่อยได้เจอเลย TRRRRRRRR ผมหันไปยิ้มให้พี่เตที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“เออกูอยู่ที่ฟิตเนตพวกมึงขึ้นมาเลย” พอวางสายเสร็จพี่เตก็หันมามองหน้าผมพร้อมกับท่าทางบ่นกับตัวเองว่างานอีกแล้ว ผมละเหนื่อยแทนพี่แกจริงๆการเป็นพิธีกรหนุ่มของรายการสุดฮตในตอนนี้ 
“ไอ้เต...มึงนัดพวกกูมาทำไมว่ะแต่เช้าเนี้ย...”
“เออนะไอ้ออฟบ่นจังเลย...อ้าวแล้วไอ้นิวอ่ะ”
“ไอ้นิวแวะซื้อกาแฟหน้าคอนโดแต่เดี๋ยวคงขึ้นมา..ว่าแต่นี้ใครว่ะ” เสียงเพื่อนพี่เตที่เป็นพิธีกรคู่กันหันมาทางผมก่อนจะถามพี่เต
“อันนี้น้องที่รู้จักห้องอยู่ๆใกล้ๆกันชื่อเอิร์ท...เอิร์ทนี้ไอ้ออฟเพื่อนพี่”
“หวัดดีครับเห็นแต่ในทีวีตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีกนะเนี้ย”
“พูดดีมากไอ้น้อง...เออนู้นไอ้นิวมาแล้ว” นิวหรอคงไม่ใช่หรอกมั่งผมหันไปตามมือพี่ออฟที่ชี้ไปตรงประตูทางเข้าก่อนที่พี่นิวจะเปิดประตูเข้ามา
               
          “พี่นิว” “เดี๋ยวๆ...ไอ้เอิร์ทนี้รู้จักไอ้นิวด้วยหรอ”
“ครับ” ผมมองหน้าไอ้เด็กบ้าที่ยืนข้างๆไอ้เตกับไอ้ออฟที่ทำหน้าเหมือนตกใจมากทั้งที่ความเป็นจริงมันต้องผมป่ะว่ะที่ต้องตกใจ
“โลกแคบเนอะ...เออไอ้นิวไอ้ออฟบอกอะไรมึงบ้างหรือยังเรื่องที่กูสองคนจะไปถ่ายรายการที่ร้านมึงอ่ะ”
“มึงคิดว่าคนอย่างไอ้ออฟจะพูดรู้เรื่องหรอว่ะ”
“อ้าวนิววี่มึงนี้กวนจริงๆ...”
“ไงเอิร์ท...อยู่ที่นี้หรอ”
“อือ...พี่นิวเป็นเพื่อนพี่เตหรอ”
“เพื่อนเพิ้นอะไรเหล่าสองคนนี้ยิ่งกว่าผัวเมียกันเสียอีก”
“ไอ้ออฟพูดเชี้ยไร”
“แหม๋ก็กูเห็นสมัยเรียนนี้หนีบกันไปมายิ่งกว่าผัวเมีย”
“พอๆไอ้ออฟมึงไปแกล้งไอ้นิวมัน”
“เห็นไหมน้องแค่นี้ต้องปกป้อง...” ผมหันไปมองหน้าไอ้เด็กบ้าที่จ้องผมไม่วางตาก่อนจะเดินไปหยิบของแล้วออกมา
“เออ...งั้นผมกลับก่อนนะพี่เต ไปแล้วครับ”
“เออ...” เป็นอะไรของมันผมมองคนที่ทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ก่อนจะเดินออกจากฟิตเนตไป หรือว่าไอ้เด็กบ้านั้นเชื่อที่ไอ้ออฟพูดงั้นหรอ ไม่ดิจะมาเข้าใจอะไรผิดแค่นี้
“ไอ้เตไอ้ออฟเดี๋ยวกูมานะ” ผมรีบวิ่งตามไอ้เด็กบ้าออกไปเช่นกัน
“เอิร์ท เอิร์ท...รอเดี๋ยวดิว่ะ...เอิร์ท”
“มีอะไร”
“เป็นไรเนี้ย”
“เปล่า.”
“เปล่าอะไรเป็นอะไรทำไมทำหน้างั้นว่ะไม่พอใจอะไร”
“ผมจะไม่พอใจอะไรพี่ล่ะ...”
“ไม่เป็นงี้ดิ...ตกลงเป็นไร”
“เฮ้ย!!...อะไรของพี่ว่ะเนี้ยจะตามผมมาทำไมไปหาพี่เตนู้น” แรงผลักที่ทำให้ผมล้มลงไปนั่งกลับพื้นของไอ้เด็กบ้าตรงหน้ากับสายตาที่ดูโกรธมันทำให้ผมได้แต่หยุดมองมันอยู่กับที่
“เอิร์ท”
“เออคือ...ผมขอโทษพี่” ไม่ต้องมาจับผมปัดมือของคนที่ยื่นมาให้ก่อนจะลุกขึ้นเองแล้วเดินกลับไปที่ฟิตเนตทันที
               
          ทำอะไรลงไปว่ะไอ้เอิร์ทนะไอ้เอิร์ทแล้วพี่นิวเขาเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้จะตามไปก็ไม่กล้า ไม่ใช่ว่ากลัวพี่นิวโกรธแต่กลัวที่จะไปเห็นว่าพี่นิวกับพี่เตเขา... ว่าแต่พี่นิวกับพี่เตเขาเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆหรือยังไงแน่ว่ะ โถ่โว้ย...
               
          ผมมองหน้าไอ้นิวที่เดินกลับเข้ามาท่าทางแปลกไป ว่าแต่ไอ้นิวกับไอ้เอิร์ทไปรู้จักกันได้ยังไงแล้วรู้จักกันในฐานะไหนกันแน่ทำไมพอไอ้ออฟพูดเรื่องผมกับไอ้นิวทำไมไอ้เอิร์ทต้องเดินออกไปทันทีด้วย แล้วทำไมไอ้นิวต้องตามไป พอกลับเข้ามาหน้าก็เป็นตูดแทนซ่ะอย่างนั้น สองคนนี้มันแปลกๆ
“ไปไหนมาว่ะไอ้นิว”
“เปล่า...แล้วตกลงงานที่จะไปถ่ายที่ร้านกูว่าไงอ่ะ”
“ไอ้ออฟมึงว่าไง...จะเอาคอนเซปไหนรอบนี้”
“ไม่รู้มึงคิดเลยไอ้เตมึงเอาอันไหนกูก็เอาแบบนั้นแหล่ะ”
“เออเจริญ...” ผมนั่งมองหน้าไอ้นิวที่ยังคงนิ่งอยู่ก่อนที่ความอยากรู้ของผมจะมีมากกว่า หรือผมจะเอาเรื่องการถ่ายรายการของผมเป็นการหาคำตอบเองดี
“งั้นเอาคอนเซปนี้ไหม พ่อค้าแซ่บบอกต่อลูกค้าหล่อพาชิม”
“เฮ้ยๆไอ้เตกูเห็นด้วยคอนเซปนี้เจ๋งว่ะ...รายการเราส่วนใหญ่ก็ผู้หญิงดูกูว่าโอเคเลย”
“แล้วพวกมึงสองคนจะไปหาลูกค้าหล่อมาจากไหนว่ะหรือมึงจะเล่นเป็นลูกค้ากูเอง”
“เออว่ะถูกของไอ้นิวลูกค้าหล่อจะไปเอาที่ไหนว่ะ”
“เอิร์ทไง...เด็กคนเมื่อกี้”
“เออ...ไอ้เตมึงนี้ฉลาดนะเนี้ยงั้นกูเอาตามนี้แหล่ะ”
“งั้นก็ตามนี้นะไอ้นิวเพราะยังไงมึงกับไอ้เอิร์ทแม่งก็รู้จักกันอยู่แล้วหน้าจะทำงานง่าย”
“จะดีหรอ...ไอ้เด็กบ้านั้นจะยอมหรอ”
“เออเดี๋ยวกูจัดการเอง...ส่วนมึงไอ้ออฟไปคิดคำถามที่จะสัมภาษณ์มาด้วยเอาที่สร้างสรรค์ด้วยนะไปๆส่วนมึงไอ้นิวจะไปห้องกูก่อนไหม”
“อือ...”
               
          ผมยืนรอไอ้เตที่กำลังหยิบกุญแจห้องเพื่อเปิดประตูพลางกับกวาดสายตาไล่ไปตามห้องต่างๆที่คิดว่าจะเป็นห้องของไอ้เด็กบ้านั้น ไอ้เตมันบอกอยู่ห้องใกล้ๆกันนี้แล้วห้องไหนว่ะ
“ห้อง2303”
“ห่ะ?...”
“ห้องไอ้เอิร์ท”
“บอกกูทำไมไม่ได้อยากรู้ซักหน่อย”
“หรอ...ไม่อยากรู้จริง?”
“เออ...อะไรของมึงเนี้ย”
“มีปัญหาก็ไปเคลียร์กันไปกูอยากให้งานกูออกมาดี”
“เคลียร์อะไรเหล่าไม่ได้มีอะไรซะหน่อย”
“มึงเพื่อนกูมากี่ปีแล้วไอ้นิว...ไปคุยกับน้องมันมีอะไรก็คุยกันดีๆ”
“เออ...” ผมมองหน้าไอ้เตก่อนจะเดินไปยืนอยู่หน้าห้องไอ้เด็กบ้าที่ผมเองก็ไม่รู้ทำไมว่าผมต้องเป็นคนมาหามันด้วยก็ไม่รู้ ผมยกมือขึ้นตั้งท่าจะเคาะแต่ใจก็ลังเลก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้เตที่พยักหน้าให้ผม กอกๆ กอๆ ไม่นาประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่มองหน้าผม
“พี่นิว” ไม่ทันที่จะให้เจ้าของห้องอนุญาตผมก็เดินเข้าไปในห้องก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูแล้วเดินตามเข้ามานั่งในห้องเช่นกัน
“ห้องกว้างดีเหมือนกันเนอะ”
“พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้เอารถมาพอดีไอ้ออฟกลับไปแล้วด้วย...”
“แล้วพี่เตละ”
“ไอ้เต...ไม่รู้ดิทำงานมั่ง...ขอน้ำกินหน่อยดิคอแห้ง”เจ้าของห้องลุกไปเปิดตู้เย็นก่อนจะเทใส่แก้วเดินเอามาให้ผม
“เมื่อคืนฉันนอนจะตีสามอยู่แล้วแถมเมื่อเช้าโดนไอ้ออฟไปลากมาแต่เช้าอีกโคตรง่วงเลยขอนอนพักได้ป่ะ”
“พี่ไม่กลับไปนอนที่ร้านพี่ละ”
“ทีนายเมาไปนอนที่ห้องฉันตั้งหลายครั้งฉันยังไม่ว่าเลยขอนอนไม่ได้หรอ จะให้นั่งแท็กซี่กลับขืนฉันหลับบนรถโดนรูดทรัพย์ขึ้นมาก็แย่ดิ”
“แต่ว่า...”
“เออขอนอนหน่อย ตื่นมาเดี๋ยวฉันกลับก็ได้”
               
          ผมนั่งมองหน้าพี่นิวที่นอนหลับบนเตียงของผมอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวนี้เขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่แล้วเขาไม่โกรธหรอที่ผมผลักเขาล้ม ผมค่อยๆเดินไปนั่งที่เตียงข้างๆกับคนที่นอนหลับก่อนจะจับมือของพี่นิวขึ้นมาดูว่าเป็นอะไรไหมเพราผมเห็นตอนที่พี่นิวลุกขึ้นเดินเขาทำท่าทางเหมือนจับที่มือ ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจที่จะผลักเขาแต่...พอคิดถึงที่พี่ออฟพูดแล้วอยู่ๆมันก็หงุดหงิดขึ้นมา
“ขอโทษนะพี่นิว”
“ไม่เป็นไร...”
“เฮ้ย...ไหนบอกว่าจะนอนไง”
“อือ...ก็นอนไงแต่ไม่ได้หลับ”
“อะไรของพี่เนี้ยแล้วไหนบ่นง่วง”
“ก็ง่วงแต่กลัวคนแถวนี้หน้ามืดปล้ำขึ้นมาอ่ะดิ”
“คิดได้เนอะ...”
“ฉันไม่โกรธนายหรอกว่าแต่เป็นอะไร”
“ก็ไม่มีอะไร”
“หึงหรอ...”
“หึง?...ผมจะไปหึงพี่ทำไม”
“ก็นั้นนะซิ...นายจะหึงฉันทำไม ก็ในเมื่อไม่ได้หึงแล้วจะฟืดฟาดทำไมบ้าป่ะเนี้ย”
“เออคือ...วันนี้จะไปกินเค้กป่ะ”
“อือ...ว่าแต่เค้กผมเหลืออีกกี่ชิ้น”
“สี่ชิ้น...”
“งั้นก็ใกล้จะครบ10แล้วอะดิ”
“อือ...ว่าที่บอกว่าครบสิบมีอะไรจะขอนะ บอกได้ยังว่าอยากได้อะไร”
“ไม่...ผมหิวแล้วงั้นไปกันเถอะเดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่ร้าน”
“อือ...แล้วก็ไม่ต้องคิดเยอะละที่ไอ้ออฟพูดไม่มีอะไรทั้งนั้นไอ้ออฟมันผีเจาะปากมาพูด”
“อือไม่คิดแล้วก็ได้...ว่าแต่ที่มาหาผมที่ห้องแค่จะมาง้อผมหรอ”
“จะบ้าหรือไง...แค่หาคนไปส่งเท่านั้น”
“โอเค๊...ไปกันเดี๋ยวไปส่งถึงแล้วก็ทำหน้าที่ต่อด้วยละ”
“หน้าที่?...อะไร”
“ป้อนเค้กไง...”
“เออ..” ผมได้แต่ยิ้มให้กับใครคนหนึ่งก่อนจะพาพี่นิวกลับร้านไปทันที