Kiss Devil (ความรักของผู้ชายขนมหวานกับซาตานเอ๋อๆ)
zeeto
5) ไม่ได้กลัวแพ้แค่เป็นห่วง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมค่อยๆเคลื่อนรถมาจอดที่หน้าร้านของพี่นิวก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วส่งไลน์ไปบอกว่าตอนนี้ผมรออยู่ที่หน้าร้านแล้วไม่นานเจ้าของร้านที่เดินแบกกระเป๋าก่อนจะปิดร้านแล้วตรงมาที่รถ ใช่ซิ
“ไอ้ไทมึงไปนั่งเบาะหลังกับไอ้ม่อนนู้น”
“อ้าว...”
“ไม่ต้องอ้าวแล้วก็เอากระเป๋าพี่นิวไปใส่ท้ายรถด้วย”
“เออ...เห็นพี่ดีกว่ากูนะครับไอ้เพื่อนเอิร์ท”
“ดีกว่าอะไรไปเลย” ไอ้ไทเปิดประตูลงไปตามที่ผมบอบกก่อนจะเดินไปรับของที่พี่นิวที่กำลังเดินตรงมา
“พี่นิวเอากระเป๋ามาเดี๋ยวผมเก็บให้”
“ขอบใจส่วนนี้ขนมนะไว้กินกันระหว่างทาง”
“ขอบคุณครับ...พี่นิวเนี้ยน่ารักกว่าไอ้เอิร์ทเยอะเลย”
“รู้แล้วไปเถอะมันทำหน้าดำใส่นู้นแล้ว ว่าแต่ม่อนล่ะ”
“ฮะ..ผมอยู่นี้” “เออ...ไปกันเถอะ” ทันทีที่พี่นิวขึ้นมานั่งข้างๆผมก็หันไปมองหน้าคนที่ทำหน้ามึนลอยไปมาประหนึ่งว่ากำลังกวนประสาท
“พี่นิวนี้พอมาถึงร้านไอ้เอิร์ทมันไล่ไอ้ไทมานั่งกับผมเลยนะเนี้ย” หน้าของไอ้เพื่อนตัวดีโผล่ออกมาตรงกลางระหว่างเบาะข้างและเบาะของผมพร้อมกับทำหน้ามีนัยบ้างอย่าง
“อะไรของมึงไอ้ม่อนกูก็แค่เห็นว่าไอ้ไทมันชอบหลับบนรถก็แค่นั้น”
“จริงหรอว่ะ...ไม่ใช่ว่าอยากได้ใครบางคนมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ”
“กวนตีนละลได้ขนมแล้วก็กินไปเลยไปจะได้ปากไม่ว่าง ส่วนพี่กรุณาคาดเข็มขัดด้วยนะครับ”
“เออ...”
“วังน้ำเขียวโกโก” อะไรของไอ้ม่อนท่าทางบ้าๆบอๆแบบนั้นผมละเหนื่อยจริงๆที่ชวนมันสองคนมาก็เพราะแบบที่เห็นนี่แหล่ะรับรองไม่ทำให้ผมง่วงระหว่างขับรถแน่ๆ
ขับรถมานานพอสมควรจนตอนนี้ถ้าผมจำไม่ผิดก็เข้าเขตจังหวัดนครราชสีมา ผมหันไปมองเพื่อนของไอ้เด็กบ้าข้างหลังที่ตอนแรกบอกว่าจะทำให้ไม่ง่วงแล้วดูตอนนี้ซินอนหัวชนกันหลับทั้งคู่ นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินจริงๆ
“เออพี่เดี๋ยวผมแวะปั้มข้างหน้านะ”
“อือ...แล้วนายขับไหวไหมไม่ไหวบอกนะเดี๋ยวขับเอง”
“สบายพี่ผมฟิต”
“จ้า...เอาที่สบายใจเลย”
“เดี๋ยวเติมน้ำมัน เข้าห้องน้ำพี่จะไปหากาแฟหรือของกินก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรฉันเอามาเต็มเลย” พูดจบคนพูดแบบชนะหันไปมองที่ถุงขนมของตัวเองที่เอามาด้วยกลายเป็นว่า
“หมดเลยหรอว่ะ...”
“รู้จักไอ้สองตัวนี้น้อยไปแล้วพี่กินอย่างกับเผื่อพยาธิในท้อง” ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาให้กับสองคนนั้นก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้าจอด
“เต็มถังครับ”
“อ่ะ...ค่าน้ำมัน”
“ไม่เอาพี่”
“ได้ไงมาด้วยกันก็ช่วยกันแชร์ดิ”
“ผมหมายถึงค่าน้ำมันผมออกส่วนค่าอาหารพี่เลี้ยงเคป่ะ”
“เออ...ก็ได้”
“จีบอะไรกันหรอพี่นิวไอ้เอิร์ท”
“ตกใจหมด ตื่นตอนไหนเนี้ย”
“ตั้งแต่ได้นินพี่สองคนจีบกันแล้ว” “
พูดมาก...เท่าไรครับ”
“800บาทครับ” ไอ้เด็กบ้านหยิบเงินยื่นให้พนักงานปั้มก่อนจะเลื่อนกระจกปิดแล้วขับไปจอดตรงที่พักรถก่อนที่สองคนที่ก่อกวนเมื่อกี้เปิดประตูได้ก็พากันวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“ไม่เข้าห้องน้ำหรอ”
“เข้าแต่มองสองคนนั้นอยู่แล้วนายละ”
“ผมจะไปซื้อกาแฟพี่เอาไรป่ะ”
“เดี๋ยวตามไป”
“อือ”
“กินไรว่ะ”
“กาแฟพี่เอาไรอ่ะ”
“เดี๋ยวสั่งเองนะ ...ผมขอนมสดคาราเมลครับ”
“ของหวานอีกแล้ว”
“มีอะไร” ผมได้แต่กระตุกมุมปากยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่วายคงคอนเซป ผู้ชายขนมหวานจริงนี้ขนาดไม่ขนมของอื่นๆก็ยังคงความหวานอีก
“มองหน้าทำไม”
“เปล่า...ผมก็แค่มองคนเหนียงยาน” ไม่พูดเปล่าผมใช้มืออีกข้างที่ว่างจับคางพี่นิวพลิกไปมาพร้อมกับเกาใต้คางประหนึ่งว่าพี่นิวเป็นแมว
“ทำไรเนี้ย”
“ก็จับเหนียงไงเนี้ยๆกินแต่ของหวานเหนียงยืดได้แล้ว”
“ไอ้ไท...มึงเห้นเหมือนกูไหมเขาจีบกันอีกแล้วมึง”
“จริงด้วย...ว่าแต่เมื่อไรพี่นิวจะใจอ่อนกับเพื่อนผมคร๊าบบบบ...”
“เหอะๆ...พูดมากฉันยังไม่ได้จัดการนายสองคนเลยนะคดีเก่ายังไม่จบจะเอาอีกหรอ”
“โอ๊ะโอ...ไอ้ม่อนกูว่าเราไปกันดีกว่า”
“อ้าวแล้วมึงสองคนจะไปไหนอีกไม่กินกาแฟหรอว่ะ”
“ไปตุนของ...อีกอย่างกูว่ากาแฟร้านนี้ไม่หน้าจะเข้มพอสำหรับกูกับไอ้ไทละมันออกไปทางหวานแทนพวกกูไปดีกว่า เออขอกุญแจรถมึงด้วยเดี๋ยวกูซื้อของเสร็จจะเอาขึ้นท้ายรถ”
“ซื้ออะไรของพวกมึงเยอะนักหรอว่ะ”
“ก็เยอะอยู่...ไปละเดี๋ยวเจอกันที่รถนะโว้ย”
“เออ..” หลังจากไอ้เพื่อนตัวดีทั้งคู่ออกไปผมก็หันไปมองคนที่ยืนดูดนมสดคาราเมลที่ดูยังไงก็หว๊านเข้าไปเหมือนไม่รู้สึกว่าเลี้ยนแม้แต่น้อย ผมเห็นแล้วยังรู้สึกเลี้ยนแทน
“มองไร”
“มองคนที่เขาบบอกว่าตัวเองหน้ารับประทาน”
“แคกๆ แคกๆ... พูดไรว่ะเนี้ย”
“ก็พี่พูดเองไม่ใช่หรือไงหรือจะให้ผมเปิดหลักฐานให้ดู”
“ไม่ต้อง...เออพี่ครับผมเอามาการองอย่างละชิ้นครบทุกรสเลยนะครับ”
“ของหวานอีกแล้ว...”
“เออนะ”
หลังจากก่อกวนกันในร้านกาแฟอยู่พักใหญ่จนตอนนี้ผมกับไอ้เด็กบ้าออกมาที่รถก็เห็นม่อนกับไทแทนยืนรออยู่พร้อมกับทำทียื่นกุญแจให้ไอ้เด็กบ้าที่กำลังจะเอื้อมมือออกไปรับผมรีบคว้ามาก่อนจะเดินไปประจำตำแหน่งคนขับ
“มองอะไรเร็วดิขึ้นรถ” พูดจบผมก็เข้าไปในรถก่อนที่อีกสามคนที่ทำท่างงๆแต่ก็ขึ้นมา
“พี่นิวพี่จะขับหรอ”
“เออดิ...ทำไมมีปัญหารึไง”
“เปล่า...”
“ฉันเห็นว่านายขับมาไกลแล้วเดี๋ยวฉันเปลี่ยนเอง”
“มีห่วงกันด้วย”
“ม่อน...คดีเก่านะ”
“ครับๆ...โอ้ยง่วงจังเลยไทจ๋านอนกันเถอะเพื่อนรัก”
“ครับม่อน” ปวดหัวกับไอ้เด็กสองคนนี้จริงๆว่าแต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆกับความว่าง่ายของไอ้เด็กสองคนนี้เหลือเกิน แล้วที่สำคัญของบที่มันไปซื้อมาตุนคืออะไรกันแน่
“ซื้อมาซ่ะเยอะเลยแล้วไม่กินหรือไง”
“กิน...แต่ขับรถอยู่ไง”
“อ่ะ...” ผมหันไปมองคนที่นั่งข้างๆที่หยิบมาการองขึ้นมา
“ทำไรอ่ะ”
“ก็ป้อนไง”
“ไม่ต้องเดี๋ยวกินเองเอามานี้”
“ไม่เอาขับรถไปเหอะเดี๋ยวป้อนเองก้มกินไปขับไป สงสารชีวิตผมด้วยพี่ผมยังอยากมีแฟนอยู่”
“คิดว่ายังจะมีอีกหรอนึกว่าเข็ดตั้งแต่โดนเค้กปาหน้าแล้ว”
“เข็ดหรอไม่มีทางนี้ผมใครครับเอิร์ทนะครับหล่อขนาดนี้ไม่มีคำว่ากลัวเลย”
“จ้า...”
“เอ้ากิน” ผมค่อยอ้าปากงับมาการองที่ไอ้เด็กบ้าป้อนก่อนจะเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย อากาศร้อนๆกับของหวานๆนี้แหล่ะคู่กันที่สุด
“แล้วไม่กินหรอไหนๆก็จับแล้วซักชิ้นไหม”
“ไม่...”
“ทำไมว่ะของหวานไม่ดีตรงไหนแค่กินเฉยๆ”
“อ้วน เหนียงยาน”
“นึกว่ากลัวแพ้...”
“ใช่ผมไม่ยอมแพ้พี่หรอกถ้ากินของหวานเมื่อไรก็เท่ากับผมแพ้พี่ดิ”
“จะแข่งทำไมว่ะแค่ให้กินของหวานเนี้ยบ้าป่าว”
“ขนาดพี่ยังไม่ยอมเลิกล้มจะทำให้ผมกินเค้กของพี่เลยแล้วจะมาว่าผมกลัวแพ้พี่ได้ไง”
“มันต่างกัน...ฉันอยากให้นายกินเพราะฉันอยากให้รู้ว่าเค้กของฉันอร่อยอีกอย่างฉันตั้งใจคิดสูตรใหม่ที่เหมาะกับนายเลย”
“ฟังดูพิเศษเนอะแต่ไม่ดีกว่า...เอ้าอ้าปาก”
ป้อนกันด้วยรูปนี้จัดว่าเด็ด ขนาดผมเป็นเพื่อนของมันแท้ๆเห็นแบบนี้ยังอดจิ้นไม่ได้แล้วคิดดูเถอะถ้าคนอื่นเห็นจะไม่จิ้นไปกว่าผมกับไอ้ไทหรอ เก็บไว้ก่อนๆ ไหนๆก็เลิกกับแฟนแล้วหาแฟนใหม่ให้เพื่อนเป็นผู้ชายน่าจะดี ดูแล้วคนที่เหมาะจะปราบคนบ้าอย่างไอ้เอิร์ทได้ผมว่า พี่นิวนี่แหล่ะ ว่าแต่พี่นิวมีแฟนยังถ้ามีแล้วก็คงอด เพราะผมคงไม่ไปทำบาปแยกคนที่เขารักกันหรอก
“เลี้ยวตรงนั้นพี่นิวข้างหน้านั้นเลย”
“ตรงนั้นหรอ”
“ใช่ๆ...นี่แหล่ะถึงแล้ว” บรรยากาศล้อมรอบไปด้วยธรรมชาติยิ่งในตอนเช้าจะมีหมอกลงมาจนเหมือนอยู่ในเมฆ นี่แหล่ะที่พักที่เหมาะกับพวกผมสำหรับมาพักผ่อนตั้งแคมป์
“ไอ้ม่อนไอ้ไทตื่นๆถึงแล้ว”
“อือ...ถึงแล้วหรอว่ะโห่สวยว่ะ”
“มึงไม่ต้องทำเป็นวิ่งเล่นเป็นเจ้าหญิงในการ์ตูนดิสนี่เลยมาช่วยกันยกของลงก่อน”
“ห่ะ..เออๆว่าแต่มึงจองไว้แล้วหรอ”
“เออ...เดี๋ยวกูไปติดต่อเอากุญแจเดี๋ยวมาพวกมึงก็ช่วยกันยกกระเป๋าลงรถด้วย”
“ครับ...” ผมเดินไปบอกพนักงานที่รออยู่ตรงด้านหน้าก่อนจะไปทำการเช็คอินท์รับกุญแจบ้านพักที่มีห้องติดกันมาสองห้องพร้อมกับเดินออกมาหาคนอื่นๆที่รออยู่ที่รถ
“อะกุญแจห้องบ้านพักพวกเราอยู่ตรงนู้น”
“อะแนะ...แล้วมึงนอนห้องไหน”
“กูนอนห้องข้างๆกับมึงนั้นแหละ”
“นอนกับใครหรอ”
“ไอ้ไทมั่ง...”
“โนๆ ครับไอ้เอิร์ทกูจะนอนกับเพื่อนม่อนส่วนมึงเชิญรับพี่นิวไป”
“ได้ห้องแล้วเข้าห้องกันดิรออะไร”
“จริงครับพี่นิวไปเราไปเข้าห้องกัน”
“ทะลึ่งแล้วไอ้ม่อนพี่นิวนอนกับกู” พูดจบผมก็ยกกระเป๋าขึ้นสะพายก่อนจะทำทีเดินกอดคอพี่นิวไปที่บ้านพักทันที
“ไอ้ไทมึงคิดเหมือนกูป่ะ”
“คิดอะไร”
“กูว่าไอ้เอิร์ทชอบพี่นิว”
“ชอบก็บ้าแล้วพี่นิวเป็นผู้ชาย”
“ผู้ชาย?...แล้วไงว่ะ”
“ก็กูว่าเขาสองคนไม่ได้เป็นเหมือนกูกับมึงหรอก”
“อ้าว...ไทมึงพูดงี้หมายความว่าไง”
“กูก็หมายความว่าเขาสองคนไม่ได้เป็นเหมือนมึงกับกูไง พูดมากนะมึงไปเถอะเดี๋ยวไอ้เอิร์ทได้ไล่เตะพอดี หิ้วของมาด้วย” พูดจบก็เดินตัวปลิวไปเลยนะแล้วดูของดิเอามาเยอะแยะที่สำคัญ ของตุนพวกนี้อีกจะยกไปหมดได้ไงว่ะ ผมมองหน้าพนักงานก่อนจะเดินไปไหว้วานให้พี่เขามาช่วยยกไปที่บ้านพักแทน
อากาศดีอย่างที่ไอ้เด็กบ้ามันบอกไว้จริงๆนี้ขนาดช่วงบ่ายยังมีลมเย็นพัดให้สบายตัวอีก แต่ถึงยังไงผมว่าแสงแดดมันก็ไม่ได้ต่อต้านกับลมเย็นๆที่จะสามารถช่วยทำให้ผิวของผมรอดพ้นจากรังสียูวีทั้งหนลาย เพราะฉะนั้น อันนี้แหล่ะตัวช่วยที่ดีที่สุด ครีมกันแดดหลอดสีส้มฝาน้ำเงินที่มีสารป้องกันรังสียูวี50+++นี้แหล่ะที่พอจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย
“ทำไรอ่ะพี่นิว”
“ทากันแดดดิไม่เห็นหรือไงแดดประเทศไทยแรงขนาดนี้”
“ทำไมกลัวดำหรอ”
“เออดิ...เห็นไหมเนี้ยวันก่อนออกไปซื้อของทำเค้กลืมทาแค่แปบเดียวเห็นไหมเนี้ยไหม้เลย”
“ไหม้?” ผมพูดพร้อมเปิดต้นแขนให้ไอ้เด็กบ้าที่นั่งตรงข้ามดู ว่ามันไหม้จริงๆ
“ดำตรงไหนของพี่”
“เนี้ยๆ...ไม่ดำอย่างฉันนายจะเข้าใจไรว่ะ”
“พี่นิวครับ...”
“อะไร”
“พูดอะไรให้เกียรติความดำของผมด้วยพี่ พี่จะมาบอกว่าผมไม่ดำไม่เข้าใจไม่ได้ เพราะถ้าผมดำมากกว่านี้ก็เงาะป่าแล้ว” ผมเงยหน้าไปมองคนพูดที่จ้องมองผมอย่างไม่กระพริบตา ก็จริงไอ้เด็กนี้มันดำจริงๆด้วย ฮาๆๆๆ นี้ผมลืมไปได้ไง
“ขอบคุณนะครับพี่” เสียงคุ้นๆที่ดังมาจากทางหน้าบ้านพักผมลุกขึ้นไปชะเง้อมองคนที่พูดก็เห็นไอ้ม่อนกับพนักงานของโรงแรมเดินมาพร้อมกับ... เบียร์ นี้นอนคืนเดียวมันเอาเบียร์มาอะไรเยอะขนาดนั้น นั้นกี่ถาดกะจะกินแทนน้ำเลยหรือไง
“ไอ้ม่อนอะไรของมึงเยอะแยะวะ”
“เสบียงยามดึกคืนนี้ไง”
“มึงจะกินแทนน้ำเลยหรือไง”
“ถูกต้องนะครับ” ผมว่าไอ้เพื่อนตัวดีของผมสองตัวมันต้องมีแผนแกล้งพี่นิวไม่ก็ผมแน่ๆ นี้ใจคอมมันคิดจะมอมผมกับพี่นิวแน่แต่มาแบบนี้มีหรอผมจะยอมให้เล่นงานผมฝ่ายเดียว งานนี้ไม่ใครก็ใครละว่ะ
ตื้อดึ่ง! ใครไลน์มาตอนนี้ผมหยิบมือถือมาเปิดดูก็เห็นเป็นไลน์ที่ทักมาจากม่อน
(พี่นิว...อยากได้ความลับไอ้เอิร์ทไหม)
“จะแกล้งไรพี่อีกว่ะ”
(ไม่ได้แกล้ง...แต่ผมได้ยินที่พี่คุยกับไอ้เอิร์ทบนรถเรื่อง พี่จะทำให้มันยอมกินของหวาน)
“อ๋อ...ทำไมมีอะไรจะบอกหรือไง”
(ถ้าพี่อยากยอมให้ไอ้เอิร์ทยอมกินเค้กพี่คืนนี้มอมเหล้าไอ้เอิร์ทช่วยผมดิ)
“อีกแล้วหรอพอเมาก็ไล่จูบอีก คราวนี้ใครจะรับผิดชอบละ”
(พี่ไง)
“ได้...ถ้าไอ้เอิร์ทมันยอมกินเค้กพี่”
(แน่นอนงั้นคืนนี้ช่วยกันนะพี่)
“โอเค” ผมเก็บโทรศัพท์ก่อนจะมองหน้าคนที่นั่งมองวิวประหนึ่งโลกนี้เป็นของเขาไปแล้วถ้าเป็นอย่างที่ม่อนบอกจริงๆอย่างน้อยผมก็มีไพ่เหนือกว่าแล้วละ ตื้อดึ่ง!!
(ผมจะบอกความลับอย่างหนึ่งให้พี่นะ ไอ้เอิร์ทมันพักผ่อนน้อยอาจจะมีภาวะเลือดจาง) เลือดจางหรองั้นแสดงว่าเค้กที่ผมพยายามคิดสูตรใหม่ให้เขาก็มาถูกทางแล้วเพราะเสาวรสมีประโยชน์สำหรับคนอย่างเขาทุกข้อที่ผมคิดจริงๆ เพราะฉะนั้นงานนี้ผมวินแน่ๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
