Kiss Devil (ความรักของผู้ชายขนมหวานกับซาตานเอ๋อๆ)

          ทำไมหัวมันถึงได้หนักอึ้งไปทั้งหัวขนาดนี้ว่าแต่นี้มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วผมค่อยๆลืมตาตื่นมาก่อนจะพยายามปรับสายตาให้รับกับแสงที่ส่องผ่านหน้าต่างของห้องเข้ามา เมื่อสายตาเริ่มปรับเข้ากับแสงได้สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้คือ... ห้องใครว่ะ? แล้วผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงหรือว่า... แต่เดี๋ยวนะมุนก็คุ้นๆเหมือนกันผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งพิงกับผนังด้านหัวเตียงก่อนจะค่อยคิดว่าตอนนี้ผมอยู่ที่

“ห้องพี่นิว?” แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ละ โอ้ย!! ทำไมเจ็บที่เบ้าตาว่ะ ช่างเหอะว่าแต่เจ้าของห้องสงสัยลงไปเตรียมของเปิดร้านมั่ง ผมค่อยๆลุกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้าล้างตา หืออออ... อะไรเนี้ยมีโพตอิทติดไว้ด้วย

(แปรงอยู่ตรงลิ้นชักข้างอ่างนะอันใหม่หยิบใช้เองส่วนเสื้อผ้าจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดไหมเรื่องของนาย) โอเคเป็นอันว่าเจ้าของห้องอนุญาตแล้วงั้นไม่เกรงใจแล้วนะ ว่าแต่ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บที่เบ้าตาผมค่อยเงยหน้าจากอ่างก่อนจะมองขึ้นที่กระจก

“เชี้ย!!!...ตาไปโดนไรมาว่ะเขียวเลย...เจ็บด้วยไปโดนไรมาว่ะ” ไว้เดี๋ยวถามพี่นิวทีหลังก็ได้อาบน้ำให้ตาสว่างก่อนแล้วกัน หื้อเจ็บเป็นบ้า

          ติ๊ง!!... เสียงเตาอบดังผมค่อยๆเดินไปเปิดก่อนจะหยิบเนื้อเค้กที่อบออกมาวางใส่จานสำหรับแต่งหน้าเค้กก่อนจะค่อยๆปาดเนื้อแป้งให้ได้รูปทรงแล้วเริ่มลงครีมและตกแต่งหน้าเค้กอย่างประณีตก่อนจะหมุนดูรอบๆ เค้กมะม่วงสมูทตี้สูตรใหม่เหมาะกับช่วงนี้ที่สุดแล้ว จัดเป็นเมนูแนะนำของวันนี้แล้วกัน

“วันนี้ทำเค้กอะไรอ่ะพี่นิว”

“ถามทำไม”

“ก็เห็นตั้งใจทำก็เลยอยากรู้”

“รู้ไปก็ไม่กินของหวานไม่ใช่หรือไง เอ๊ะหรือจะเปลี่ยนใจมากิน”

“ไม่อ่ะ...เออพี่นิวเบ้าตาผมอ่ะไปโดนไรมาพี่รู้ป่ะเมื่อคืนสงสัยผมเมาหนักอ่ะจำไรไม่ได้เลย”

“รู้”

“สรุปผมไปโดนไรมา”

“ฉันต่อยนายเอง...ก็ใครใช้ให้เมาแล้วมาจูบมาพยายามปล้ำฉันว่ะ”

“ห่ะ!!!...”

“ไม่ต้องมาห่ะความจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดนายคนเดียว เพราะเพื่อนนายด้วยนั้นแหล่ะตัวดีนักละ”

“ไอ้ม่อนกับไอ้ไทแทน”

“เออ...มันหลอกให้ฉันช่วยม่อมเหล้านายบอกว่านายจะกลายร่างฉันอยากรู้ก็เลยชงเหล้าม่อมนายช่วยไอ้สองคนนั้นไป”

“สรุปแล้วเมื่อคืนพวกพี่ม่อมผม แล้วผมก็จูบพี่หรอ”

“เออ”

“แล้วพี่ไม่โกรธผมหรอ”

“ก็ต่อยไปแล้วไงทำไงได้ว่ะจะให้ฉันจูบนายคืนหรือไง...ช่างเหอะหิวไหมพอดีเมื่อเช้าไปตลาดมาซื้อโจ๊กมาจะกินป่ะ”

“กินดิหิวมากเลยเนี้ย”

“เอองั้นก็ไปนั่งเดี๋ยวเทใส่ชามให้”

“ป้อนด้วยป่ะพี่”

“กวนละ...ไปนั่งตรงนู้นไป” พอไอ้เด็กบ้าเดินไปนั่งรอที่โต๊ะผมก็หันหลังกลับมาลอบถอนหายใจแล้วแกะโจ๊กเทใส่ชามก่อนจะยกชามโจ๊กทั้งสองใส่ถาดพร้อมกับซอสและพริกไทยไปนั่งที่โต๊ะกับไอ้เด็กบ้า แม้จะพยายามไม่ให้รู้สึกตื่นเต้นแต่มันก็อดไม่ได้พึ่งโดนจูบไปเมื่อคืนจะให้ปกติเลยมันก็ยากแต่จะให้โวยวายมันก็ไม่ใช่ ผมได้แต่ท่องกับตัวเองอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา แต่ไอ้เพื่อนของเอิร์ทสองคนนั้นไว้เจอคราวหน้าเอาคืนแน่ๆคอยดูเถอะ 

          “พี่นิวยังไงผมกลับบ้านก่อนนะแล้วก็ขอบคุณที่ให้ยืมชุดแล้วก็ซื้อโจ๊กมาให้กินนะ”

“เออไม่ต้องมาซึ้งขับรถกลับดีๆละ”

“ครับถึงบ้านเดี๋ยวโทรมาบอกไปแล้ว” พอออกจากร้านพี่นิวมาซักพักในหัวผมกับมีแต่เรื่องที่คิดถึงพี่นิวเต็มไปหมด ตอนแรกก็แค่คิดว่าพี่แกคงไม่อะไรหรอกที่ผมไปจูบพี่แกแต่ไอ้ผิวขาวที่ปิดไม่มิดนั้นอ่ะดิ ยิ่งตอนกินโจ๊กแล้วผมไปจับซอสพร้อมพี่นิวแล้วพี่แกเงยมามองหน้าผิวขาวอมชมพูจนแดงขึ้นแบบนั้นใครจะไม่รู้ละว่าพี่แกก็คงพยายามไม่คิดอะไร ว่าแต่ผมไปจูบพี่นิวถึงขั้นไหนว่ะเนี้ย แค่จูบเฉยๆแน่นะไม่ใช่ว่าไปทำอะไรเขาหรือเปล่า โอ้ยจำไม่ได้พอเถอะอย่าฟุ้งซ่านเลยพี่นิวเขาไม่ได้คิดอะไรมึงจะมาเพ้ออะไรว่ะเอิร์ท TRRRR

“ไงไอ้เพื่อนเวร”

(อะไรครับไอ้เพื่อนรักรับสายปุ๊บก็ด่ากันเลยนะ)

“ยังมีหน้ามาพูดนะไอ้ม่อนเมื่อคืนมึงหลอกอะไรพี่นิว”

(เปล่า...พี่นิวของมึงเขาอยากรู้กูก็แค่ช่วยบอกเฉยๆว่าแต่ยังไงว่ะจูบป่ะ) “เผือก...”

(แสดงว่าจูบแล้วพี่นิวว่าไง)

“ว่าไงละต่อยเบ้าตากูเขียวเลยเนี้ย”

(พูดจริงป่ะเนี้ย...พี่นิวเนี้ยนะต่อยมึงท่าทางพี่เขาไม่หน้าจะเป็นคนที่ต่อยคนได้เลยนะ)

“มึงประเมินพี่นิวต่ำไปไหม กูรู้จักเขามาสองสามอาทิตย์กูยังเดาทางเขาไม่ถูกเลย”

(แหนะ...ว่าแต่มึงจะอยากเดาทางเขาทำไมว่ะ)

“เผือก...แค่นี้นะกูขับรถอยู่” มันหน้าจับมาเตะทั้งคู่ไหมละไอ้เพื่อนตัวดี ว่าแต่...ผมจะอยากรู้ทางพี่นิวทำไม นั้นซิจะอยากรู้ทำไมว่ะ

          TRRRRRRRR “ว่าไงโดนด่านตำรวจจับเป่าหรอ”

“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยครับ แหม๋...ผมจะโทรมาบอกว่าผมถึงบ้านแล้วนะ”

“เออ...แค่นี้ใช่ป่ะจะทำงานต่อแล้ว”

“อือ...เออพี่นิววันเสาว์หน้าห้ามลืมนัดผมนะ”

“นัด? อ๋อไปวังน้ำเขียวอ่ะนะ”

“อือ นี้แค่วันเดียวลืมแล้วหรอเนี้ย”

“เปล่าๆไม่ลืมหรอกแค่นี้ก่อนนะลูกค้าเริ่มเข้าร้านแล้ว”

“อือ” ว่าแต่ไอ้เด็กบ้านนี้มันจะโทรมารายงานผมทำไมว่าถึงบ้านแล้วมันไม่ใช่เด็กๆแล้วนี้ก็พึ่งจะสิบโมงกว่าๆมันคิดว่าเป็นผู้หญิงหรือไง ช่างเหอะยังดีกว่ามันไปโดนด่านตรวจแอลกอฮอลแล้วกัน

“เดี๋ยวช่วยเอาเค้กอันนี้ไปใส่ตู้ทีนะ”

“ครับพี่นิว”

“แล้วก็วันนี้ช่วยเปลี่ยนป้ายเมนูแนะนำให้พี่ด้วยนะเป็นชามะลิคู่กับเค้กมะม่วงสมูทตี้ เสร็จแล้วก็ทำงานไปเถอะฝากดูลูกค้าด้วยนะพี่จะไปทำงานของพี่ต่อ”

“ได้ครับพี่นิว” หลังจากสั่งงานเด็กๆในร้านเสร็จผมก็เข้าไปในห้องทำขนมซึ่งถือว่าเป็นที่ทำงานของผมโดยตรงทุกวัน และวันนี้ก็เช่นเคยผมยังคงคิดที่จะทำขนมให้ใครบางคนยอมกินและยอมรับให้ได้ว่า ขนมของผมอร่อยและที่สำคัญมันไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาแย่อย่างที่เขาคิด บางครั้งก็อดแปลกใจไม่ได้เขาออกกำลังกายขนาดนั้นแต่ไม่ยอมทานของหวานเข้าไป เขาไม่รู้สึกแย่หรือไง ส่วนใหญ่โดยปกติหลังจากเสียเหงื่อคนเราจะต้องหาพวกของหวานไม่มากก็น้อยเข้าไปในร่างกลายเพื่อให้ร่างกายไม่รู้สึกเหนื่อยล้า ทำแบบไอ้เด็กบ้านี้เสียสุขภาพโดยไม่รู้ตัวชัดๆ แต่ไม่เป็นไรยังไงเขาต้องกินของหวานที่ผมจะทำให้แน่ และผมก็ได้เลือกแล้วสำหรับเขาคือ เสาวรส ผลไม้ที่มีคุณประโยชน์มากและที่สำคัญช่วยในเรื่องการควบคุมน้ำหนักลดไขมันในเลือด ผิวพรรณและระบบโลหิตได้ดี เหมาะกับคนที่ออกกำลังกายและรักษารูปร่างอย่างไอ้เด็กบ้านั้น

          ผู้ชายขนมหวานหรอผมนั่งดูรูปในมือถือที่พึ่งแอบถ่ายใครบางคนขณะที่เขากำลังตั้งอกตั้งใจแต่งหน้าเค้ก ผู้ชาย เบเกอรี่ แล้วก็ผ้ากันเปื้อน สิ่งนี้หรอคือสิ่งที่พี่นิวเขาคิดว่าเป็นอะไรที่ผู้หญิงหลายๆคนใฝ่ฝัน ผมไม่เข้าใจว่าพี่เขาไปเอาความมั่นใจในเรื่องนี้มาจากไหน แล้วดูทำหน้าเข้าซิยิ่งรูปนี้ตอนจับจานเค้กยกขึ้นมองเหมือนเด็กเลยแหะ ถ้าไม่รู้ว่าอายุเท่าไรผมคิดว่าพี่เขาเป็นน้องผมเสียอีก ดูซิผิวขาวๆ ปากชมพู ดวงตาแบ๋วๆ แอบมีเหนียงด้วยฮาๆๆๆๆ นี่แหล่ะนะเอาแต่กินของหวานคางย้อยแล้วไหมละ แกล้งคนดีกว่า พูดจบผมหยิบมือถือขึ้นมากดเปิดโปรแกรมสุดฮิตในยุคนี้ก่อนจะโพตรูปพร้อมแคปชั่นก่อนจะแท็กไปหาใครบางคน

“ผู้ชายขนมหวานกับเหนียงยานๆ น่ารักไหมครับ 55555+” ไม่ได้ๆต้องแชร์โลเคชั่นด้วยร้านอะไรนะ newwiee coffee romance แค่นี้ก็เสร็จละคนที่เห็นเขาจะได้รู้ว่าพ่อค้าร้านนี้เป็นยังไง

          “ดูนี่ซิคุณนี่ใช่เจ้าของร้านนี้ไหม” เสียงลูกค้าที่นั่งกดมือถือเล่นก่อนจะหันมามองผมพร้อมกระซิบกระซาบไปด้วย ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมลูกค้าที่นั่งในร้านถึงพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ หรือว่าเค้กของวันนี้อร่อยใช่ไหม แน่ละซิก็ผมตั้งใจทำออกมาทั้งทีจะไม่ให้อร่อยได้ไง

“น้องคะคิดเงินด้วยคะ”

“ครับ” ผมหยิบกระดาษรับออร์เดอร์ของลูกค้าโต๊ะดังกล่าวก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ

“ทั้งหมดสองร้อยยี่สิบบาทครับ”

“นี่คะ เค้กอร่อยมากเลยนะคะวันนี้”

“ขอบคุณครับ”

“แล้วก็พ่อค้าน่ารักมากเลยนะคะตอนตั้งใจทำเค้ก”

“ครับ?”

“นี่น้องยังไม่เห็นหรอรูปที่แชร์กันตอนนี้”

“รูปอะไรครับ”

“นี่ไง...รูปนี้น่ารักดีแคปชั่นก็ตลกด้วย” ผมหยิบมือถือของลูกค้าขึ้นมาดูก่อนจะพูดกับตัวเองในใจว่า ไอ้เอิร์ทไอ้เด็กเอ๋อไอ้เด็กบ้าแล้วดูใส่แคปชั่นซิ

“ผู้ชายขนมหวานกับเหนียงยานๆ น่ารักดีนะคะเค้กก็อร่อยมากด้วย”

“ขอบคุณครับ”

“ไว้วันหน้าจะมาอุดหนุนใหม่นะคะพี่ไปละ”

“ขอบคุณครับไว้แวะมาใหม่นะครับ” ไอ้เอิร์ทนะไอ้เอิร์ท ว่าแต่รูปนี้มีเหนียจริงๆด้วย ไม่ได้ละต้องหาเวลาไปออกกำลังกายบ้างคอยดูเถอะอย่าพาดนะจะเล่นให้หนักเลย แต่จะว่าไปคนที่เขาเอาไปแชร์ก็ไม่ได้แย่นะมีแต่คนชมทั้งนั้นเลย ก็บอกแล้วไงของหวานมักสร้างความโรแมนติก ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกไอ้เด็กน้อยคนอย่างฉันซ่ะอย่าง น่าตาดี มีเสน่ห์ โรแมนติก ใครๆก็พ่ายต่อผู้ชายอย่างผมจริงไหมละ เพราะฉะนั้นผมจะถือซ่ะว่าไอ้เด็กบ้านั้นช่วยทำให้ลูกค้าผมกำลังจะเพิ่มมากขึ้นแล้วกัน ก่อนที่ผมจะหยิบมือถือของตนเองขึ้นมาแล้วกดเข้าไปคอมเม้นใต้ภาพที่ไอ้เด็กบ้าส่งมา

“ผู้ชายขนมหวานน่ารับประทานไม่ต่างจากเค้ก ^_^"

          ขวดน้ำที่กำลังยกกระดกเข้าปากพร้อมกับมืออีกข้างที่เลื่อนอ่านคอมเม้นใต้รูปทำเอาผมสำลักน้ำออกมาทันทีเมื่อใครบางคนที่มาเม้นต่อล่าสุด “แคกๆ แคกๆ อือหือ...ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่ะเนี้ย ผู้ชายขนมหวานน่ารับประทานไม่ต่างจากเค้ก” เห็นคอมเม้นของคนที่ถูกพาดพิงตอบมาแบบนี้ผมเองก็ไปไม่เป็นเช่นกัน แต่เอาเถอะ เอาที่พี่เขาสบายใจเลย เฮ้อ.....